เอาไงดีเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งบริทาเนีย

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 18 การถอยล่นที่นอร์มังดี

"เอ๊ะ!!? ว่าไงนะ!! เดียโบลแตกแล้วงั้นหรอ!!!"

"เอ๊ะ!? ได้ไงกันป้อมปราการที่มีทหารตั้งครึ่งแสนจะแตกได้ไงขนาดนี้เลยงั้นหรอ?"อะไรกันเนี่ย? ป้อมปราการทำไมถึงได้ปตกไวขนาดนี้กันนะ... แถมตอนนี้เมืองเดียโบลยังแตกไปแล้วด้วย... ถ้าจะถอยทัพตอนนี้พวกเราคงแย่แน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้น

"ทุกคน รีบๆเดินทัพไปที่ นอร์มังดีเดี๋ยวนี้!!! รีบไปให้ถึงที่นั้นภายในเวลา 2 ชั่วยามไม่เช่นนั้นหล่ะก็พวกเราได้พินาศกันหมดแน่!!!"เมื่อฉันพูดจบแล้วกองทหารทั้งหมดรวมแสนเจ็ดหมื่นคนก็รีบทยอยกันไปที่เมืองนอร์มังดีในทันที

"ท่านทาเนเรียค่ะ ทำไมพวกเราไม่ถอยทัพกลับกันหล่ะค่ะ?"

"ไม่ได้หรอก พวกเราเวลาจะถอยทัพก็ต้องถอยให้หมดน่ะ ถ้าให้พูดง่ายๆก็คือ ถ้าไม่พาประชาชนในนอร์มังดีจำนวน 2 หมื่นกว่าคนไปด้วยมันก็แย่ไม่ใช่หรอ? แถมที่เมืองนั้นยังมีเรื่อรบตั้ง 200 ลำด้วยแต่ที่ทาอู/คาทูพวกเรามีเรือรบแค่ไม่กี่สิบลำเองนะ การที่ทิ้งเรือรบตั้ง 200 ลำไปมันจะเป็นผลเสียของอาณาจักรของพวกเราในภายหน้านะ"เมื่อฉันและซิกฟรีสพุดคุยกันจบแล้วฉันก็ขี่ม้าตามกองทัพไปในทันทีก่อนที่ซิกฟรีสจะขี่ม้าตามฉันมา หลังจากนั้นกองทัพของฉันทั้งหมดก็เดินทางมาถึงยังเมือง นอร์มังดีภายในเวลาเพียงแค่ 1 ชั่วยามเพียงเท่านั้นเอง

"นั้นกองทัพของใครกันน่ะ!?"

"เราคือทาเนเรีย อาร์ส บริทาเนีย เรากำลังนำทัพไปที่ป้อมปราการหลักแต่เนื่องจากปราการนั้นแตกก่อนที่จะไปถึงฉันเลยต้องเดินทัพมาที่นี้ก่อนน่ะ"

"งั้นหรอครับ องค์หญิง ถ้างั้นก็เชิญเข้ามาเลยครับ!!!"เมื่อพูดจบ ทหารรักษาด่านก็เปิดประตูเมืองให้กองทัพของฉันเข้าไปในทันที หลังจากนั้นฉันก็สั่งให้ทหารทั้งหมดดื่มน้ำและกินข้าวกันให้อิ่มเอมก่อน

"หืม~ ว่าไงนะครับ!!! จะถอยทัพกลับไปที่บอร์ตัสเซียงั้นหรอครับ? แล้วพวกเราใช้ทางเท้าไม่ได้แล้วนะครับ"

"ก็ใช่น่ะซิ แต่ว่าพวกเราต้องใช้เรือรบในการเดินทัพกลับและฉันเองก็ต้องการให้ปราชาชนไปด้วยเหมือนกัน เรือรบในตอนนี้มีเท่าไหร่งั้นหรอ?"

"เอ่อ... ก็ประมาณซัก... 150 กว่าลำได้หล่ะมั้งครับ องค์หญิง"เมื่อทหารคนนั้นตอบคำถามของฉันเสร็จแล้วฉันก็รีบสั่งให้ทหารคนนั้นพาฉันที่ท่าเรือที่เอาไว้เก็บเรือรบในทันที พร้อมกับคนติมตามอีกคนหนึ่งที่ตามฉันมาด้วย

"นี้ครับ นี้คือโกดังที่เอาไว้ใช้เก็บเรือรบครับ"

"นี้งั้นหรอคือเรือรบทั้งหดมน่ะ..."เมื่อฉันพูดจบประตูโกดังก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นด้านในของโกดังที่เก็บเรือรบเอาไว้เป็นจำนวนมากถึง 150 กว่าลำเหมือนอย่างที่ว่าเลยด้วย อืม.... ถ้าคิดจะหนีก็ใช้เรือรบในการหนีก็จริงอยู่หรอก

"เอาหล่ะ ไปป่าวประกาศให้ประชาชนอพยพซะ แล้วก็เอาเรือรบจำนวน 20 ลำแรกออกมาเทียบท่าเรือด้วยหล่ะ พวกเราจะต้องใช้เวลาภายใน 1 ชั่วโมงในการอพยพทหาร

"คะ... ครับ!!! จะไปเดี๋ยวนี้หล่ะครับ ส่วนทหารที่เหลือช่วยเอาเรือรบจำนวน 20 ลำแรกออกไปเทียบท่าก่อนเร็ว!!!"เมื่อนายทหารคนนั้นพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไปจากโกดังในทันที ก่อนที่เหล่าทหารจำนวนหนึ่งจะรีบวิ่งเข้ามาภายในโกดังพร้อมกับนำเอาเรือรบจำนวน 20 ลำออกจากโกดังเข้าไปเทียบท่าเรือในทันที

"ท่านทาเนเรียค่ะ การที่ต้องอพยพนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 ชั่วโมงนะค่ะ แต่นี้แค่... 1 ชั่วโมงเองนะค่ะ"

"ไม่หรอกเอาจริงๆใช้เวลา 2 ชั่วโมงก็ได้แล้วหล่ะ ซิกฟรีสแต่เพราะพวกดราฟราเกซิสไม่รู้ว่าพวกนั้นจะมาโจมตีที่นี้เมื่อไหร่ แค่ 1 ชั่วโมงเนี่ยมันก็เต็มกลืนแล้วหล่ะ"เมื่อพูดจบ ซิกฟรีสก็ทำหน้าหนักใจขึ้นมาในทันที เหมือนจะไม่ค่อยจะรับความคิดของฉันซักเท่าไหร่ แต่เพราะมันเร่งด่วนเลยต้องทำแบบนี้ไงหล่ะ เห้อ~ ถ้าจะให้พูดจริงๆก็ใช้เวลา 3 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำนั้นหล่ะ

"นี้ลูซิส นายช่วยไปกับพวกประชาชนได้ไหม?"

"ทำไมกันหล่ะ ก็เธอให้ฉันมาเองไม่ใช่หรอ?"

"ก็นายตามฉันมาเองนี้นา นายห้ามเถียงฉันหรอกนะและอีกอย่างนายก็เป็นแค่ประชาชนของบริทาเนียด้วย ฉันไม่สามารถให้ประชาชนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยมาประสบเคราะห์ได้หรอกนะ"

"ไม่!!! ยังไงฉันก็จะอยู่กับเธอนั้นหล่ะ สัญญากันแล้วนะว่าฉันจะฆ่าเธอให้ได้ เพราะงั้นฉันจะต้องทำให้มันเป็นจริงให้ได้!!!"เมื่อฉันพูดจบแล้ว แต่หมอนี้ก็เถียงฉันแบบไม่หยุดย่อนเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นฉันก็พูดไปเถียงกับเรซไปเรื่อยๆจนผ่านไปเป็นเวลา ครึ่งชั่วโมง

"งั้นนายคิดจะอยู่ใกล้ๆฉันตลอดเลยงั้นหรอ?"

"ก็เออน่ะซิ!!! เพราะฉันอยากอยุ่ใกล้ๆไงหล่ะ!!!"

"งั้นหรอ... ถ้างั้นฉันก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ ลูซิส เซเบอร์จัดการเลย"

"นะ... นี้เธอ!!! อุ๊บ!!!"เมื่อฉันพูดจบก่อนที่ลูซิสจะได้พูดอะไรเซเบอร์จะโผล่มาต่อหน้าต่อตาหมอนั้นและใชั้นหัวดาบกระทุ้งไปที่ท้องของหมอนั้นอย่างแรงจนหมอนั้นสลบไปในทันที

"ขอโทษนะ... ลูซิส แต่ว่าฉันก็เป็นห่วงนายนะ.... เพราะงั้นฉันขอโทษจริงๆ เวเบอร์พาลูซิสไปที่เรือรบลำหนึ่งในเรือรบที่อพยพประชาชน แล้วก็กลับมาหาฉันด้วยหล่ะ"

"ค่ะ... ท่านทาเนเรีย"เมื่อเซเบอร์พูดจบแล้ว"เธอก็อุ้มร่างที่หมดสติของลูซิสไปยังเรือรบในทันที เห้อ~ หนักใจเหมือนกันนะที่ตัดสินใจแบบนี้น่ะ... แต่ก็ช่างมันเถอะนะ

"ซิกฟรีส เธอส่งทหารจำนวน 2 หมื่นคนเข้าไปเฝ้าป้อมปราการซะ ส่วนทหารอีก 2 หมื่นกับอีก 5 พันคนให้ขึ้นเรือตามพวกชาวบ้านไปซะ จัดการทหารกลุ่มนี้ให้เป้นกองเรือคุ้มกันรวมทั้งหมด 25 ลำ"

"ค่ะ!!! ท่านทาเนเรีย!!! ดิฉันจะรีบจัดทหารทั้งหมดตามที่ท่านว่าและกระจายไปในทั้ง 2 จุดเดี๋ยวนี้หล่ะค่ะ!!!"เมื่อซิกฟรีสกล่าวจบแล้วเธอก็รีบเดินออกจากห้องที่ฉันอยู่ก่อนที่เธอจะเข้าไปในค่ายทหารในทันทีและรวบรวมทหารในจำนวนที่ฉันได้ระบุไว้

"เร็นเก็น ฉันมีอะไรจากคุยกับเธอหน่อยน่ะ"

"แล้ว... มีอะไรงั้นหรอค่ะ ท่านทาเนเรีย?"เร็นเก็นพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะหันไปมองนอกหน้าต่างและมองไปที่ท่าเรือที่มีเรือรบของนอร์มังดีค่อยๆออกมาจากโกดังและจอดเทียบท่าอย่างช้าๆ

"เร็นเก็น... ฉัน... ฉันอยากจะสร้างให้อาณาจักรบริทาเนียของท่านพี่อลิสยิ่งใหญ่กว่านี้น่ะ... เพราะงั้นฉันควรจะทำยังไงดีหล่ะ?"

"ง่ายมากๆเลยค่ะ ท่านทาเนเรียพวกเราก็แค่ผนวกดินแดนของคนเคราะห์กับเอลฟ์เป็นดินแดนของพวกเราและชักจูงให้พวกเขามาเป็นประชาชนของพวกเราชาวบริทาเนียค่ะ"

"งั้นหรอ... ถ้างั้นหลังจากที่พวกเราจัดการพวกดราฟราเกซิสเมื่อไหร่ รายต่อไปก็เป็นพวกเอลฟ์และคนเคราะซินะ..."เมื่อฉันพูดคุยกับเร็นเก็นได้ไม่นานนัก แต่ถ้าพวกเราแพ้ดราฟราเกซิสแผนการที่พวกเราจะรวมพวกนั้นให้ได้หล่ะก็ไม่มีวันเกิดขึ้นแน่ๆ

"ดราฟราเกซิสงั้นซินะค่ะ.... ทางนั้นก็มีกองทัพมังกรตั้ง 2-3 หมื่นด้วยซิ... ถ้าใช้ทหารทั้งหมดแสนนึงหล่ะก็อาจจะได้จัดการพวกมันได้ซัก 4 ใน 10 ก็ได้นะค่ะ"

"4 ใน 10 ด้วยทหารแสนคนงั้นหรอ!? แต่ว่าตามที่ฉันเคยอ่านมาในหนังสือเกี่ยวกับมังกร พวกนั้นมีเกราะเวทย์ป้องกันร่างของพวกมันอยู่ไม่ใช่หรอ?"

"ก็นั้นหล่ะค่ะ แต่ว่าพวกมังกรมันมีเวทย์ป้องกันแค่ขั้นกลางแค่ขั้นที่ 5 แต่พวกทหารของพวกเราตอนนี้ส่วนใหญ่สามารถใช้เวทย์มนต์ขั้น 6 ได้แล้วค่ะ แต่ถ้าเป็นท่านทาเนเรียหล่ะก็ใช้แค่มหาเวทย์ทำลายล้างของ เวทย์บูชายัญก็น่าจะใช้ได้แล้วนะค่ะ"อืม~ นั้นซินะ... แต่ว่า... เอาไปใช้ตอนถอยทัพครั้งสุดท้ายดีกว่านะ แต่ถ้าเกิดต้องใช้ในตอนนี้ฉันเองก็ไม่มีแรงที่จะไปไหนหรอกนะ เห้อ~ การตัดสินใจครั้งนี้มันช่าง... ยากเสียเหลือเกิน

.

.

.

.

"หืม~ มาแล้วซินะ กองทัพดราฟราเกซิส พร้อมกับกองทัพมังกรนั้นน่ะ...."

"ใช่แล้วหล่ะค่ะ และตอนนี้เรือรบจำนวน 39 ลำแรกได้เดินทางออกไปแล้วหล่ะค่ะ"

"หืม~ เร็วดีเหมือนกันแฮะ เอาหล่ะหรือทหารอีก 1 แสน 2 หมื่นกับอีก 5 พันซินะ.... ฮิๆๆ ฉันคิดอะไรออกหล่ะ... ให้ทหารทั้งหมด แสนคนนำดินปืนและน้ำมันไปเทและโรยไปให้ทั่วเมืองถ้าฉันสั่งการให้จุดไฟเมื่อไหร่ก็จุดไฟเลยนะ"เมื่อฉันสั่งทหารคนหนึ่งเสร็จแล้ว ฉันก็หาทหารจำนวน 1 พันคนมาคุ้มครองตัวของฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินลงมาจากกำแพงเมืองพร้อมกับ เร็นเก็นพร้อมกับวิกฟรีส ส่วนเซเบอร์นั้นก็ยืนรอฉันอยู่ที่ท่าเรือ ถึงจะไม่รู้ว่าเธออยุ่ที่นั้นแต่ฉันรุ้สึกได้

"เร็นเก็น ฉันให้ทหารเธอ 2 หมื่นกับอีก 5 พันไปนำเรือที่เหลือทั้งหมดออกมาจากโกดังและไปเทียบที่ท่าเรือเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าเกิดช้าไปล่ะก็พวกเราได้พินาศกันหมดแน่"

"ตามบัญชาของท่านค่ะ ท่านทาเนเรีย"เมื่อเร็นเก็นพูดจบเธอก้รีบวิ่งไปที่โกดังที่เก็บเรือรบในทันที พร้อมกับทหารที่กำลังรออยู่หลังกำแพง

"เอาหล่ะ ทหารทั้งหมดเตรียมตัวให้พร้อมพวกเราจะทำการเผาเมืองนอร์มังดีหลังจากที่การเตรียมการพร้อมเสร็จสิ้นแล้วพวกเราจะทำการเผาเมืองนี้ทิ้งซะ!!!"

"เอ๊ะ!? เผาเมืองทิ้งงั้นหรอค่ะท่านทาเนเรีย?"ซิกฟรีสรวมถึงทหารองครักษืทั้ง 1 พันคนต่างพุดเป็นเสียงเดียวกันและซักถามฉันในทันที แต่มันก็ช่วยไมได้นี้นะ แต่ก็ช่างมันเถอะฉันคิดจะทำอะไรก็ต้องทำให้มันสำเร็จนั้นหล่ะนะ

"พวกเราจะไม่เหลืออะไรให้พวกมันเลยซักอย่าง เหมือนกับเมื่อ 3 ปีก่อนตอนที่บุกโจมตีพวกอ๊อคแดงจนไม่เหลือซากการเผาเมืองมันก็เหมือนกับการถอนรากถอนโคนนั้นหล่ะอย่าคิดอะไรมากเลย"เมื่อพูดจบฉันก็รีบเดินไปที่ท่าเรือในทันทีพร้อมกับเหล่าทหารที่กำลังวุ่นอยู่กับการราดน้ำมันและดินปืนลงบนพื้นหินพร้อมกับน้ำมันที่ราดลงบนบ้านเรือนและต่างๆนาๆในเมืองแห่งนี้

"ถึงมันจะดูโหดร้ายไปหน่อยก็เถอะนะค่ะ แต่ไม่คิดว่าทำเกินไปหน่อยงั้นหรอค่ะท่านทาเนเรีย?"

"ไม่นะ เพราะพวกนั้นก็คิดที่จะเผาเมืองอยู่แล้วก็ได้หล่ะมั้ง เหมือนกับที่พวกเราโจมตีเมืองหรืออาณาจักรอื่นไงหล่ะ เพราะว่าการทำลายมักมาก่อนการฟื้นฟูนี้นะ"หลังจากนั้นไม่นานนักทหารทั้งหมดจำนวน 1 แสนคนที่ฉันสั่งให้ไปทำงานก้กลับมารวมตัวกันและเรียงแถวหน้ากระดานกันอย่างพร้อมเพียงที่ท่าเรือพร้อมกับฉัน ซิกฟรีสและเร็นเก็นที่ยืนรอพวกทหารพวกนั้นอยู่

"หืม~ ดูเหมือนว่ากำแพงเมืองใกล้จะแตกแล้วซินะ.... เอาหล่ะทหารทั้งหมดทยอยกันขึ้นเรือได้ 1 ลำ 1 พันคนนะและรีบขึ้นมาเร็วๆหล่ะไม่งั้นฉันจะทิ้งพวกนายไว้ที่นี้หล่ะ"

"ได้เลยครับ/ค่ะ ท่านทาเนเรีย อาร์สดยุคของพวกเรา!!!"เมื่อเหล่าทหารทั้งชายและหญิงพูดจบพวกทหารก็รีบทยอยกันขึ้นเรือกันไปเรื่อยๆ ลำละพันคนๆ จนในตอนนี้มีเรือทั้งหมด 80 ลำแล้วที่ออกจากท่าเรือของนอร์มังดี

"ซิกฟรีสกับเร็นเก็นพวกเธอล่วงหน้าไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันจะไปกับเรือเที่ยวสุดท้ายเอง"

"เอ๋!? ไม่ดีมั้งค่ะ? ปล่อยให้ท่านทาเนเรียไปกลับเรือลำสุดท้ายน่ะ ท่านก็น่าจะรู้อย่างนะค่ะว่า เรือลำสุดท้ายมักเป็นเรือลำแรกที่จมจากการโจมตีของสัตรูน่ะค่ะ!!!"

"ช่างหัวมันปะไรซิ สำหรับฉันแล้ว มันไม่สำคัญเลยแม้แต่น้อยถ้าเพื่ออาณาจักรแล้วฉันยอมตาย ทหารจับวิกฟรีสและเร็นเก็นขึ้นไปบนเรือและรีบออกเรือด้วยหล่ะ"เมื่อฉันพุดจบทหารจำนวน 20 คนก็รีบจับตัวซิกฟรีสและเร็นเก็นขึ้นไปบนเรือในทันทีก่อนที่เรือที่ทั้งสองคนนั้นขึ้นไปจะออกเรือในทันทีหลังจากนั้นการทยอยทหารขึ้นเรือก็เป็นไปตามปกติเรื่อยๆ

"ตู้ม!!! ปึง!!!"

"หืม~ ดูเหมือนว่ากำแพงเมืองจะแตกแล้วซินะ"หลังจากพูดไปได้ไม่นานนักหลังจากที๋ฉันได้ยินเสียงของกำแพงเมืองแตกแล้วฉันก็พบเห็นฝุงกองทัพมังกรที่กำลังบินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และเกาะกลุ่มกันเป็นจำนวนมากอีกด้วย ชิ!!ดูเหมือนว่าฉันคงจะต้องใช้เวทย์มนต์แล้วซินะ....

"อึก!!! ด้วยพันธสัญญาแห่งเลือดนี้ จงสำแดงเดชของเจ้าด้วยมหาเวทยืแห่งการทำลายล้างอันหน้าสังเวชเอ๊ย Dis Organize Razer!!!"เมื่อฉันร่ายเวทย์จนจบ ก็มีวงเวทยืขนาดใหญ่จำนวน 3 วงผุดขึ้นมารอบๆตัวของฉันด้านหน้าก่อนที่มันจะยิงลำแสงขนาดยักษ์ออกมาและพุ่งเข้าไปโจมตีกองทัพมังกรจำนวนมากที่กำลังบินเข้ามาหาเรือรบของพวกฉัน

"เอาหล่ะ... ดุเหมือนว่าพวกเราจะหยุดกองทัพมังกรได้แล้วซินะ เอาหล่ะทหารทั้งหมดถอยทัพได้!!!"เมื่อการยิงสิ้นสุดลงวงเวทย์ขนาดใหญ่ทั้ง 3 ก็ได้หายไป ก่อนที่ฉันจะรีบเดินขึ้นไปบนเรือและสั่งให้ทหารนำเรือลำสุดท้ายของฉันออกจากท่าได้ หลังจากที่ฉันและทหารจำนวน 1 พันคนออกเรือมาได้ไม่นานนักพอประาณที่น่าจะหนีพ้นแล้ว แต่มันกลับไปได้ไม่สวยซักเท่าไหร่

"ทะ... ท่านทาเนเรียครับดูนั้น!!! นั้นมันมังกรอะไรกันครับนั้น!!!"

"นะ.... นั้นมัน มังกรดำ... ระ.... รา... ราชันย์... ราชันย์มังกรบาฮามุท"เมื่อฉันพูดจบประโยคมังกรดำตัวนั้นก็พ่นลูกไฟออกมาโจมตีเรือของฉันในทันที ก่อนที่เรือของฉันจะระเบิดออกด้วยบอลเพลิงของมังกรดำตัวนั้น ร่างของฉันก้ค่อยๆล่วงหล่นลงไปในทะเลสีครามอย่างช้าๆ จมลงสู่ใต้ทะเล แผลจากการใช้เวทย์มนต์ของฉันก็ค่อยๆมีเลือดไหลออกมา พร้อมกับไม้ที่มันมาแทงท้องของฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้และมีเลือดไหลออกมาอีกด้วย....

'นี้เรา.... กำลังจะตายแล้วซินะ'