เอาไงดีเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งบริทาเนีย

ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 25 การออกศึกครั้งสุดท้ายและรักฉากรักๆ(R15+)

- ค่ายทหารระหว่างทางไปป้อมปราการและดินแดนอ๊อคเก่า -

"ท่านทาเนเรียค่ะ... ครั้งนี้พวกเราจะไปที่ดราฟราเกซิสกันจริงๆแล้วซินะค่ะ?..."

"อืม... ก็ประมาณนั้นแหละ... นี้ซิกฟรีสฉันจะให้ทหารเธอครึ่งหนึ่ง พลปืน 2 หมื่นกับทหารหอกดาบธนูม้าอีก 3 หมื่น ส่วนฉันจะใช้ทหารเพียงปืน 3 หมื่น พลทหารม้าและดาบอีก 2 หมื่น โอเคนะ..."ฉันพูดไป พร้อมกับทำการจัดแจงกำลังพลออกเป็น 2 ส่วนเพื่อให้ง่ายต่อการเคลื่อนทัพของฉัน

"คะ... ค่ะ!! ดิชั้นจำนำกำลังพลตามที่องค์หญิงว่าไปค่ะ!!.. แต่ว่าจะให้ดิชั้นไปโจมตีที่ไหนงั้นหรอค่ะ?..."ซิกฟรีสพูดถามชั้น

"โจมตีด่านทางเข้าเดียโบล ส่วนฉันจะนำทัพเข้าไปตีเมืองเดียโบลที่ใช้ไปเมื่อ 3 ปีก่อนน่ะ... และถ้าทำสำเร็จทั้ง 2 ทางก็ให้มารวมตัวกันที่ นอร์มังดีหล่ะกันนะ..."

"ถ้างั้น... จะให้โจมตีเมื่อไหร่ดีค่ะ..."

"วันพรุ่งนี้เวลา 7 โมงจะเคลื่อนทัพพร้อมกันทั้ง 2 ทัพและในเวลา 8 โมงเช้าซิกฟรีสเธอนำกองทหารไปโจมตีได้เลย ส่วนฉันก็น่าจะใช้เวลาซัก 5 ชั่วโมงกว่าจะเดินทางผ่านภูเขาไปถึงเดียโบลหล่ะนะ..."ฉันพูดขึ้นมา เสริมอธิบายแผนการที่จะใช้กันอย่างย่อมๆ

"ถ้างั้นก็... ซิกฟรีส เร็นเก็น ไอชะ ไอริน พวกเธอ 4 คนไปด้วยกันนะ... ส่วนฉันจะไปกับเซเบอร์กับลูซิสเอง... เอาหล่ะๆ แยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้ว..."

"ขอตัวก่อนนะค่ะ ท่านทาเนเรีย!!"เสียงของทั้ง 4 คนดังขึ้นมาก่อนที่พวกเธอจะเดินอกจากกระโจมบัญชาการทัพในทันที หลังจากนั้นก็เหลือแค่ชั้นกับลูซิสและเซเบอร์มาในกระโจมกันแค่ 2 คนเท่านั้น... ความรู้สึกตอนนี้มัน... รู้สึกแปลกๆชะมัด...

อ๊า..!! ไม่ได้ๆ ทาเนเรียเธอไม่ควรจะมาคิดเรื่องลามกๆตอนนี้นะ... ไม่ซิฉันไม่ควรจะไปคิดเรื่องอย่างว่าซะหน่อย... ตอนนี้ฉันมีแต่จะต้องทำงานของฉันให้เสร็จเท่านั้นแหละ...

.

.

.

"เห้อ.. ให้ตายซิ.. เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ... รู้สึกคลื่นไส้ชะมัดเลย... เห้อ.."

"เป็นอะไรรึป่าวค่ะ.. มาสเตอร์... ดูเหมือนว่าสีหน้าของมาสเตอร์ดูไม่ค่อยดีเลยนะค่ะ.."ตามที่เซเบอร์พูดแล้ว... ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบายมาตั้งกะแต่ เมื่อคืนแล้วหล่ะ... เหมือนกับว่ามีใครซักคนมาแตะต้องเนื้อตัวของฉัน... โดยที่ฉันไม่รู้ตัวอย่างไงอย่างงั้น...

"อะ... อุก!! อ๊อก!!"

"มะ... มาสเตอร์!! แข็งใจไว้ค่ะ!! มาสเตอร์แข็งใจไว้!!"เซเบอร์รีบลงมาจากหลังม้าในทันทีหลังจากที่ฉันอ้วกออกมาก่อนที่จะหมดเลี้ยวแรงและตกจากหลังม้าด้วยความอ่อนเพลียอย่างบอกไม่ถูก...

"อ๊อก... ให้ตายซิ.. นี้มันเกิดอะไรกับฉันกันเนี่ย... ตอนแรกก็รู้สึกแปลกๆที่หน้าท้อง เหมือนข้างในมันร้อนรุ่มไปหมด..."

"มาสเตอร์ค่ะ!! หยุดพูดเถอะค่ะ.. เดี๋ยวอาการจะแย่ลงนะค่ะ!! ทหารไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้!!"เซเบอร์พูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงก่อนที่เธอจะเรียกหมอทหารมาในทันที

หลังจากนั้นไม่นานนัก.. หมอทหารก็มาถึงพร้อมกับลูซิสที่ออกสีหน้าเป็นห่วงฉัน... หมอนั้น... ปกติเกลียดฉันไม่ใช่หรอ... แล้วทำไม..

"ลูซิส.. นี้นาย.. ไม่ได้เกลียดฉันมาตั้งแต่ต้นหรอกหรอ?.."

"เฮอะ.. ใครจะไปเกลียดเธอได้ลงกันหล่ะ.. เอาหล่ะหมอตอนนี้เธอเป็นอะไรมากรึป่าว.."

"เอ่อ.. ดูเหมือนว่าองค์หญิงจะมีไข้เล็กน้อยน่ะครับ และช่วงนี้ก็จะมีอาการอาเจียนบ่อยเอามากๆ ดังนั้นแล้วจึงไม่ควรให้องค์หญิงทำงานเกินขีดจำกัดที่หอมสั่งไว้แล้วกันนะครับ ว่างานในฐาณะแม่ทัพขององค์หญิงตอนนี้สามารถทำได้แค่ 3 ชั่วโมงต่อวันเท่านั้นและต้องพักเป็นเวลา 12 ชั่วโมงต่อวันครับ..."หมอทหารคนหนึ่งพูดขึ้นมา

"ช่าง.. มันเถอะ.. ตอนนี้.. สิ่งที่.. สำหรับที่สุดตอนนี้คือชนะสงครามครั้งนี้ให้ได้.."

"ยะ.. ยัยบ้าเอ๊ย!!.. ถ้าเธอตายขึ้นมาแล้วใครจะเป็นคนนำทัพหล่ะฮะ!!"

"นะ.. นั้นมันก็.."ฉันพูดขึ้นมาพรางหลี่ตาลงด้วยความหนักใจเล็กน้อย.. เพราะคำพุดของลูซิสที่พูดออกมา หมอนี้.. เป็นห่วงฉันมาอกเลยซินะ..

"ไม่ได้หรอก.. ฉันต้อง.. ฉันต้อง.. อึก!!.."

"เห้อ~ เธอนี้มัน.. ก็ได้ๆ งั้นฉันจะพยุงเธอไปเองก็แล้วกัน... เอาหล่ะ..ขึ้นมาไปก่อนซิ.."ลูซิสพูดขึ้นมา ก่อนที่หมอนั้นจะอุ้มฉันขึ้นมาจากพื้นและยกตัวฉันไปนั่งบนหลังม้า ก่อนที่หมอนั้นจะขึ้นมานั่งหลังม้าด้านหลังฉัน...(ถ้ามีภาพประกอบก็ดีนะ..)

"เอาหล่ะ... ทั้งหมดเคลื่อนพลได้!!"

"อะ... โอ้!!"เสียงโห่ร้องของทหารดังขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งก่อนที่กองทัพที่ 2 จากทหาร 1 ทัพใหญ่ก็ได้เคลื่อนพลอีกครั้ง

หลังจากที่เคลื่อนพลมาได้ไม่นานนัก กองทัพที่ 2 จำนวน 5 หมื่นคนก็เคลื่อนพลมาถึงภูเขา เดียเรบาลัน และกำลังจะเดินทัพผ่านภูเขาได้เกือบหมดแล้ว.. เพื่อความปลอดภัยฉันจึงได้สั่งให้เอาธงลงเพื่อไม่ให้กองทหารของพวกดราฟราเกซิสที่ เฝ้าเมืองหลวงอยู่รู้ตัวและ เคลื่อนพลมาถึงยังเมืองเดียโบลโดยที่ฝ่ายศัตรูนั้นไม่รู้ศึกตัวเลยแม้แต่น้อย...

"เอาหล่ะ.. ป่าใหญ่ขนาดนี้.. น่าจะซ่อนตัวได้มิดชิดพอสมควร..."

"เอาหล่ะ.. สั่งให้ทหารตั้งค่ายที่นี้ก่อน แล้วกันนะ.."หลังจากที่ฉันพูดจบไปได้ไม่นาน ลูซิสก็ได้สั่งให้เหล่าทหารตั้งค่ายในป่าเพื่อหลบทัศนวิสัยของพวกศัตรู แต่มันก็เป็นการตัดสินใจที่ดี.. ตัดสินใจ.. ที่ดี..

"เอาหล่ะ.. เซเบอร์ฟังคำสั่ง.."

"มีอะไรก็สั่งมาได้เลยค่ะ มาสเตอร์!!"

"นำกองพลปืนและพลดาบๆรวม 2 หมื่นคนลอบเข้าไปโจมตีเมืองหลวงเดียโบลซะ ให้ลอบเข้าไปในทาง 4 ทิศ เหนือ ใต้ ออกและตก สี่ทิศนะ ให้ทหารดาบและทหารปืนอย่างหล่ะ 2500 คนรวมกันให้ได้กลุ่มหล่ะ 5 พันคน แบ่งออกเป็น 4 กลุ่มและลอบเข้าไปในทั้ง ประตูทั้ง 4 ด้าน 4 ทิศ และตอนที่จะลอบเข้าไปห้ามให้ศัตรูเห็นเป็นกลุ่มคนขนาดใหญ่เชี่ยวหล่ะ... ไม่งั้นแผนพังแน่ๆ.."ฉันบอกแผนการให้กับเซเบอร์ หลังจากที่ได้ลงมาจากหลังม้าแล้ว ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องมาอธิบายแผนการเสริมอย่างอื่นเข้าไปด้วย เพื่อไม่ให้แผนการหลักของฉันพังแบบง่ายๆ นั้นรวมถึงรายละเอียดยิบย่อยต่างๆที่มีผลในการใช้แผนนี้อีกด้วย

"เซเบอร์.. แผนการนี้น่ะ.. ห้ามให้ทหารใส่ชุดเกราะ ให้พกแค่ดาบกับปืนก็พอ สวมผ้าคุมไว้เพื่อเป็นการปกปิดตัวเองไม่ให้ฝ่ายศัตรูจับได้ แต่ว่าถ้าไม่สามารถเข้าไปในเมืองได้และโดนจับได้ก็โจมตีเลยหล่ะกัน.."

"ค่ะ.. มาสเตอร์ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้หล่ะ.."

เมื่อสิ้นเสียงของเซเบอร์นั้นเธอก็รีบไปจัดการทหารตามที่ฉันสั่ง และเตรียมที่จะไปโจมตีเมืองเดียโบลในทันทีหลังจากนั้น เต้นห์ของฉันก็ตั้งเสร็จแล้ว ก่อนที่พวกทหารคนอื่นๆจะทำการตั้งเต้นห์ของแต่ละกองในทันที

"ลูซิส.. ชะ.. ช่วย.. ช่วยอุ้มฉันไปที่เต้นห์หน่อยซิ.. ร่างกายมัน.. ไม่ยอมทำตามที่้สั่งเลย.."

"เห้อ~ เธอนี้มัน.. ก็ได้งั้นก็เอาหล่ะ.. ฮึบ!!"เมื่อลูซิสพูดจบ หมอนั้นก็อุ้มฉันขึ้นมาจากพื้นด้วยท่า เจ้าสาว.. ไอ้บ้าเอ๊ย.. ทำไมไม่ให้ฉันขี่หลังหล่ะฟะ.. บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!! ไอ้บ้าเอ๊ย!! อึก.. แต่ว่ารู้สึกมึนหัวชะมัด.. นี้ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย..

- ในเต้นห์แม่ทัพใหญ่ของทาเนเรีย -

"อึก.. เจ้าบ้า.. ทำไมถึงอุ้มหล่ะ.. ทำไมถึงไม่ให้ฉันขี่หลังหล่ะ.. ฉันอายนะรู้ไหม.. อึก.."ฉันพูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงคล้ำอย่างบอกไม่ถูก.. รู้สึกอายชะมัด..

"เห้อ~ เธอนี้มัน.. เป็นผู้หญิงที่ใสซื่อจริงๆเลยนะ.."

ปัก!! เสียงของนิ้วดีดไปที่หน้าผาก ดังขึ้นมา ก่อนที่หยิงสาวจะเอามือทั้งสองของเธอไปปิดหน้าผากที่โดดดีดใส่ พร้อมกับใบหน้าที่ดูอ่อนหวานของเธอ..

".. เจ้าบ้า.. ทำไมถึงทำแบบนี้หล่ะ.. ฉันเจ็บนะ.."เสียงอันไพเราะของเด็กสาวดังขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่ดูน่ารักของเธอที่แสดงออกมาจากใบหน้านั้น..

"ให้ตายซิ.. นี้แน่ะ!! เจ้าบ้าเอ๊ย!!"

"เฮ้!! เธอไม่สบายนะ!!.. อย่าฝืนตัวเองซิ.. เดี๋ยวก็ได้สลบเหมือดหรอก!!"ลูซิสพูดขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์มากซักเท่าไหร่

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"เธอนอนพักซะเถอะนะ.. เดี๋ยวฉันจะทำงานแทนเธอเอง.."ฉันพูดขึ้นพรางเอามือข้างขวาไปลูบหัวของทาเนเรีย.. ใบหน้าอันหน้ารักของเธอ นั้นมันยิ่งทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหวมากกว่าดิม นี้ซินะที่เขาเรียกว่าความรักน่ะ.. เป็นเพราะเจ้าปีศาจตัวนั้นแท้ๆที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้..

"นะ.. นี้.. ลูซิส.. ฉะ.. ฉัน.. รู้สึกร้อนไปหมดทั้งตัวเลย.. ชะ.. ช่วยฉันหน่อยได้ไหม.. แฮ่กๆ.."

"นี้เธอ.. เป็นอะไรอีกหล่ะเนี่ย.. นะ.. นี้มัน!!"

เธอเข้ามากอดฉันอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเสียงหอบของเธอที่อ่อนแรงเอามากๆ ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงอย่างช้าๆ ทำให้ฉันต้องรีบพุ่งตัวเข้าไปหาเธอเพื่อที่จะรับร่างที่อ่อนแรงของเธอที่ค่อยๆล้มลงไปนอนกับพื้นไว้ ก่อนที่ฉันจะเอามืออีกข้างหนึ่งมาประคบที่หน้าผากของเธอ เมื่อเอามือไปประกบที่หน้าผากของทาเนเรียได้ไม่นาน ฉันก็รู้สึกถึงความร้อนที่สุมกันอยู่ที่หน้าผาก

ร่างกายของเธอค่อยๆร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ  ฉันเลยต้องเอาร่างของเธอไปวางไว้บนเตียงนอน ก่อนที่ฉันจะรีบไปเอาถังน้ำและผ้าเช็ดตัวมาที่เต้นห์ของเธอในทันที เอาจริงๆก็อยากจะปล่อยให้นอนพักหรอกนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เด็กผู้หญิงเป็นแบบนี้แล้วฉันคงจะต้องช่วยเธอนั้นแหละนะ...

"อะ.. อืม.. ละ.. ลูซิส.. นะ.. นาย.. จะเช็ดตัวให้ฉันงั้นหรอ.."

(ฝีมือเพื่อนผมเป็นไงครับ ฝีมือนี้ใช้ได้จริงๆ ถ้าฝึกมากกว่านี้ผมว่าคงจะได้เป็นนักวาดการ์ตูนฝีมือเยี่ยมแน่นอน)

"ก็ใช่น่ะซิ!! เอาหล่ะถอดเสื้อแล้วหันหลังมาซะ!!"ฉันพูดสั่งยัยผู้หญิงไม่ได้เรื่องนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ทำตามที่ฉันบอกถอดเสื้อและบราออกและหันหลังให้กับฉัน เพื่อให้ฉันเช็ดหลังให้ ให้ตายซิ... ทำไมฉันจะต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยเนี่ย.. แฟนรึก็ไม่ใช่ ถูกคอกันก็ไม่ใช่ แต่งานกันรึยังก็ยังไม่ได้แต่ง

"นี้.. ขอบใจนะ.. ที่ช่วยเช็ดตัวให้น่ะ.. ลูซิส.. จะมีอะไรให้ฉัน.. ได้ตอบแทนนางได้บ้าง.. หรือเปล่า?"

"เรื่องนั้น ฉันไม่ต้องการหรอก.. เอาหล่ะ แค่นี้คงจะพอสำหรับเธอแล้วซินะ.."ฉันรีบพูดปักข้อเรียกร้องขอเธอในทันที ก่อนที่จะเอาผ้าเช็ดตัวที่ใช้เช็ดตัวให้กับเธอวางลงบนถังน้ำ และลุกออกจากเตียงด้านหลังเธออย่างรวดเร็ว ปล่อยให้เธอรีบสวมเสื้อกลับเข้าไปอีกคราหนึ่ง..

"นี้.. ลูซิส.. ทำไมนายถึงเกลียดฉันงั้นหรอ.. การที่พ่อของนายต้องตายก็เป็นความผิดของพ่อนายไม่ใช่หรอ..? แล้วทำไม.. นายถึงยึดติดอยู่กับการแก้แค้นหล่ะ..?"

"ก็เพราะฉันน่ะ.. เป็นคนทีรักครอบครัวไงหล่ะ.. ท่านพ่อน่ะ.. เลี้ยงฉันเหมือนกับฉันเป็นลูกแท้ แต่ว่า.. แม่ของฉันไม่เคยเลี้ยงฉันเลยซักนิดนึงเอาแต่ทุบตีฉัน ตอนที่พ่อตายนั้นฉันก็ได้รู้ความจริงว่า.. ฉันน่ะไม่ใช่ลูกที่เกิดจากแม่กับพ่อ แต่เป็นลูกที่เกิดจากพ่อและเมียน้อยต่างหากหล่ะ.."จุดกำเนิดของฉันมันน่าเศร้าแบบนี่หล่ะ.. พ่อตายแม่ก็ทิ้งฉันไป..

"งั้นหรอ.. ถ้างั้น.. นี้.. ลูซิส.. ทำไมนายไม่มารับใช้ฉันหล่ะ.. ไหนๆนายก็ไม่มีที่พึ่งแล้ว แถมตอนนี้นายก็เป็นแค่นักโทษของฉันด้วย.. ถ้าไม่ว่าอะไรก็อยากจะให้นายมาคอยอยู่ข้างๆฉันนะ.."เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ พร้อมกับใบหน้าที่แดงกล้ำอีกครั้งหนึ่ง.. ก่อนที่เธอจะยื่นมืออันบอบบางของเธอมาที่มือข้างซ้ายของฉันและกุมมันไว้อย่างอ่อนโยน พร้อมกับใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอ

"นี้.. เธอคิดจะทำอะไรน่ะ..? ฉันไม่ตลกด้วยนะ"

"ไม่มีอะไรหรอก.. แต่ว่า.. หัวใจของฉัน.. มันเรียกร้องน่ะ.. เหมือนว่ามันกำลังเผาไหม้ร่างกายของฉันอยู่.. มันร้องบอกกับฉันว่า.. นายจะ.. นายจะ.. อ๋า.. ฉันพูด.. ไม่ออกน่ะ.. เพราะงั้น.. ขอใช้ท่าทาง.. ในการแสดงออกหล่ะกัน"เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ดึงมือข้างขวาของฉันไปวางบนหน้าอกด้านซ้ายของเธอที่เป็นตำแหน่งเดียวกันกับ..ที่หัวใจของเธอ นั้นได้ตั่งอยู่ เมื่อเธอเอามือของฉันไปวางบนหน้าอกด้านซ้ายของเธอ เธอก็หน้าแดงขึ้นมา พร้อมกับเสียงหัวใจที่ค่อยเต้นอย่างแรง.. เหมือนกับว่าเธอกำลังตื่นเต้น อยู่อย่างไงอย่างนั้น.. และหัวใจของฉันเอง.. ก็เริ่้มจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอ.. หัวใจของฉันเริ่มหวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย..

"นะ.. นี้เธอทำอะไรน่ะ!!"

"อะไรกัน.. ก็แค่เลียนิ้ว.. ของนายเอง.. มันรู้สึกร้อนลุ่ม.. มันรู้สึกร้อนลุ่มไปหมดแล้ว.. แฮ่ก.. แฮ่ก.. อ๊าง~"เธอพูดขึ้นมาพรางเอาลิ้นของเธอมาเลียนิ้วของฉัน พร้อมกับเสียงหอบของเธอ พร้อมกับเสียงครางน่ารักๆดังขึ้นมาอย่างเบาๆ

"นี้ลูซิส.. นะ.. นาย.. ชะ.. ชอบฉันไหม?.. ถ้าชอบหล่ะก็.. ชะ.. ชะ.. ช่วย.. ช่วยจูบฉันหน่อยซิ.."

"ฉะ.. ฉัน.. อ่า.. ให้ตายซิ.. นี้ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย.. เอาเถอะ.. ยังไงฉันก็ เกลี---"พอฉันพูดใกล้จะจบนั้นเอง สีหน้าของทาเนเรีย.. ไม่ซิ.. สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปและดูเศร้าโศกเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่ออดอ้อนของเธอนั้นเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่โศกเศร้าเพียงแค่ฉันกำลังจะพูดว่าเกลียด.. ชิ.. พอทำหน้าแบบนี้แล้ว.. ฉันก็เกลียดเธอไม่ลงจริงๆ.. แถมยังเป็นยัยบ้าชอบกินจุอีกต่างหาก.. เป็นผู้หญิงที่ฉันเกลียดไม่ลงจริงๆ...

"เห้อ~ ให้ตายซิ.. นี้ฉัน.. ทำใจไม่ลงจริงๆซินะ.. ถ้างั้นก็.."

เมื่อฉันพูดจบ ริมฝีปากของฉันก็ได้ประคบกับริมฝีปากของเธอ หลังจากนั้นพอฉันจูบกับเธอได้ไม่นานนัก ทาเนเรีย เธอก็เอามือทั้งสองของเธอมาจับที่แก้มของฉันและค่อยดันให้ฉันจูบเธอแรงมากกว่าเดิม ดังนั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันเองก็ต้องเอามือทั้งสองข้างของฉันโอบกอดเธอไว้และดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ๆ

"อ๊าย นะ.. นี้.. นายจะทำอะไรน่ะ.."

"... ไม่มีอะไร.. ก็แค่.. อืม.. ฉันรักเธอมาตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อนแล้วหล่ะ.. แต่ว่า.. ฉันก็ละความเกลียดชังออกไปไม่ได้ทั้งหมด.. แต่วันนี้หล่ะ.. ฉันจะแสดงความรักของฉัน.. ให้เธอได้เห็น.. แล้วอีกอย่างหนึ่ง.. เธอก็น่ารักด้วย.."ฉันรวบรวมความกล้าเอาไว้พร้อมกับบอกความรู้สึกจริงๆออกไป ให้เธอได้รับรู้พร้อมกับใบหน้าที่แดงกล้ำของฉัน.. เมื่อเธอได้ฟังมันแล้ว.. เธอก็หน้าแดงขึ้นมาในทันทีพร้อมกับหลบหน้าของฉัน.. พร้อมกับใบหน้าของฉันและเธอที่อายๆขึ้นมา

"คะ.. ครั้งแรก.. นะ.. นี้เป็น.. ครั้งแรกที่มีคนบอกว่า.. ฉันน่ารัก.. และก็.. นี้เปฺนครังแรกของฉัน.. ช่วยอ่อนโยนกับฉันด้วยนะ.. แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่า เธอแต่ช่วยเรียกว่าทาเนียเหมือนเมื่อก่อนเถอะนะ.."

"อืม.. เอาหล่ะนะ.."เมื่อพูดจบ ฉันก็เอามือทั้งสองข้างของฉันถอดเสื้อชั้นในของเธอออกก่อนที่จะค่อยๆแกะเอากระดุมเสื้อของทาเนียออกทีละเม็ดทีละเม็ด.. และค่อยๆถอดเสื้อของเธอออก จนเผยให้เห็นหน้าอกและหัวนมสีชมพูของเธอ.. ก่อนที่ฉันจะใช้ปากของฉันงับหัวนมของเธออย่างนุ่มนวล..

"อะ.. อึก.. อ่า.."ทาเนีย เธอกัดนิ้วของเธออย่างอ่อนโยนเพื่อที่จะกั้นเสียงครางของเธอไว้ไม่ให้หลุดออกมา พร้อมกับเสียงครางของเธออย่างเบาๆ

ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ฉันจึงเอามืออีกข้างหนึ่งจับหน้าอกของเธอก่อนที่จะขยับมันอย่างช้าๆอย่างนุ่มนวล และค่อยเล่นกับร่างของเธอเหมือนกับว่าเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น.. เธอค่อยๆร้องครางออกมาเรื่อยๆแต่ด้วยที่ว่านี้มันเป็นค่ายทหารและเป็นเต้นห์ผู้บัญชาการนั้นเอง เธอจึงต้องอัดอั้นความรู้สึกของเธอไว้และพยายามไม่ให้หลุดเสียงของออกมาไปมากกว่านี้..

"ฉันว่า.. พวกเราค่อยทำกันหลังจากเสร็จศึกกับพวกดราฟราเกซิส.. ดีกว่าไหม?.. พวกเราค่อยมาทำกันต่อที่ปราสาทของเธอดีกว่านะ.."

"อะ.. อืม.. ฉันก็ว่า.. มันก็ดีเหมือนกันนะ.. แต่ว่าฉันขออะไรอย่างได้ไหม.. ลูซิส..?"เธอพูดขึ้นมาพรางทำเสียงอ่อนๆ พร้อมกับใบหน้าที่กำลังเคลิ้มอยู่ชั่วขณะหนึ่งของเธอ ดวงตาของเธอนั้นเริ่มหมดสติอย่างเต็มทน..

"อะไรงั้นหรอ?.. ถ้าเพื่อเธอฉันทำได้หมดนั้นแหละ..."ฉันพูด พร้อมกับสีหน้าสงสัย

"ช่วย.. มาแต่งานและมาเป็นสามีของฉันได้ไหม!!"

"อะ... เอ๋!?"