เอาไงดีเกิดใหม่เป็นเจ้าหญิงแห่งบริทาเนีย

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 คำพิพากษาและความตาย

"ซิกฟรีส ในที่สุดก็ได้เป็นอัศวินเต็มยศแล้วนะค่ะ"

"ค่ะๆ... ดิชั้นดีใจมากๆเลยหล่ะค่ะ แต่ว่าดยุคฮอร์นก็ประมาทไม่ได้นะค่ะ"นั้นซินะ... ถ้าจะให้พูดหล่ะก็... ดยุคฮอร์นแค่จ้างพวกทหารรับจ้างด้วยค่าจ้างเล็กๆน้อยๆ แต่ซิกฟรีสใช้เงินที่ผมให้ไปเพื่อซื้อใจพวกทหารรับจ้าง เลยไม่มีการเสียเลือดเสียเนื้ออะไร....

"แต่ว่า ดยุคฮอร์นจะทำยังไงต่อไปหล่ะค่ะ... ตอนนี้ก็โดนจับขังรอการพิพากษาอยู่นิค่ะ?"

"นั้นก็เป็นความจริงค่ะ... แต่ว่าถ้าปล่อยไว้นานเกิน ดยุคฮอร์นก็อาจจะแหกคุกออกมาก็ได้นะค่ะ"แหกคุกงั้นหรอ... แต่ว่าก็อาจจะมีนักฆ่ามาลอบสังหารพี่อลิสเหมือนกันนะ... ถ้าจะตัดสินใจให้ลอบคลอบหล่ะก็...

"ซิกฟรีส โซ่ตรวนกลับกุญแจข้อมือของดยุคฮอร์นใช้อะไรคุมงั้นหรอ?"

"เอ่อ... เท่าที่ดิชั้นเห็นเหมือนว่าจะเป็นแค่กุญแจข้อมือกับโซ่ตรวนธรรมดาๆนะค่ะ หรือว่าจะให้ดิชั้นเอาโซ่ตรวนกับกุญแจข้อมือที่กันการใช้เวทย์ไปสวมให้กับดยุคฮอร์นกันค่ะ?"

"ก็ตามที่เธอคิดนั้นหล่ะ... ถ้าเราไม่ทำแบบนั้นอาจจะเกิดเหตุการณ์แหกคุกขึ้นมาได้นะ แถมตอนนี้หนุก็พึ่งจะ 4 ขวบด้วยดังนั้นแล้ว ถ้าท่านพี่อลิสเกิดเป้นอะไรไป หนูคงจะไม่ให้อภัยขุนนางและแม่ทัพทุกๆคนนั้นหล่ะ แม้แต่เธอก็ไม่เว้นนะ ซิกฟรีส"เมื่อผมพูดจบซิกฟรีสก็กลืนน้ำลายในทันทีก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากห้องพักของผมที่ปราสาทบอร์ตั้น ผมหวังว่าเธอคงจะไปออกคำสั่งให้ใช้ของที่สามารถต้านเวทย์มนต์ได้อ่ะนะ...

"ซายูริ พาหนูไปที่สวนของปราสาทได้ไหมค่ะ"

"ได้เลยค่ะ เอาหล่ะไปกันเถอะค่ะ องค์หญิงทาเนียค่ะ"ซายูริพูดขึ้นมาพรางจับมือของผมอย่างอ่อนนุ่มก่อนที่จะพาผมเดินไปตามทางระเบียงของประสาท จนมาถึงสวนหลังปราสาทหรือส่วนกลางของปราสาทนั้นหล่ะ... ในระหว่างที่เดินมาจนถึงที่นี้ ผมก็พบกับทหารหลายๆคนที่กำลังวุ่นวายกับกองเอกสารจำนวนมาก เมื่อผมมองไปที่หน้าประสาทผมก็เห็นเหล่าประชาชนที่เข้าแถวกันมาร้องทุกข์กันอย่างไม่หยุดหย่อนดูเหมือนว่า... ดยุคฮอร์นคงจะไม่รอดแล้วหล่ะมั้งนะ

"งืม~ แดดแรงจัง... ซายูริขอหมวกหน่อยจิ~"

"ได้เลยค่ะเจ้าหญิงนี่ค่ะหมวก"หลังจากที่ผมขอหมวกจากซายูริเธอก้หยิบมันออกมาจากช่องว่างอะไรซักอย่างก่อนที่จะเอามาวางไว้บนหัวของผมอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นซายูริก็ปล่อยมือจากผมและเดินไปจัดโต๊ะเก้าอี้รวมถึงไปหยิบร่มมากางกันแดดไว้ให้ผมตอนที่ผมหิว

"นี้ค่ะ หนังสือที่เจ้าหญิงขอให้หาให้ค่ะ"

"ขอบคุณมากเลยนะ... ซายูริ ช่วยไปเตรียมอาหารให้หน่อยได้ไหม หนูเริ่มจะหิวแล้วหล่ะ"

"ได้เลยค่ะ เชิญอ่านหนังสือไปพรางๆก่อนนะค่ะ เจ้าหญิงทาเนีย"เมื่อซายูริพูดจบเธอก็เดินเข้าไปในปราสาทเพื่อที่จะเข้าไปในครัวและเตรียมอาหารมาให้ผม ในขณะที่ผมรอผมก็หยิบเอาหนังสือที่ซายูริยื่นให้มาอ่าน มันคือหนังสือประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้และนี้คือหนังสือที่ได้จดบันทึกเอาไว้ในช่วงเวลาหนึ่งของโลกใบนี้่ นั้นคือมหาสงครามที่กินเวลายาวนานที่สุดและต่อเนื่องกันถึง 3 ร้อยกว่าปีชื่อของช่วงเวลานั้นได้กล่าวขานในคนสมัยนี้ว่า The Holy Grail War หรือ มหาสงครามจอกศักดิ์สิทธิ์

"พึบๆ... ฟึบ...."

"นายเป็นใคร... ชั้นรู้นะว่านายอยู่ข้างหลังชั้นน่ะ อย่าทำเลยน่า... ชั้นรู้นะว่านายจะมาลอบฆ่าชั้นน่ะ"

"ทำไม... ทำไมถึงรู้หล่ะว่า... ฉันจะมาฆ่าเธอน่ะ..."เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมา ก่อนที่หมอนั้นจะปล่อนมีดในมือลง

"ถ้างั้น... ก็คงจะเข้าใจนะว่าฉันต้องการอะไรน่ะ... ช่วยปล่อยท่านพ่อไปทีเถอะ"

"คงไม่ได้หรอก ถ้าท่านพี่ปล่อยดยุคฮอร์นไป ก็เสียเกียรติกันพอดีน่ะซิ..."

"ถ้างั้นชั้นจะฆ่าเธอซะ!!!"

"ข้าเลยซิ... ถ้านายไม่กลัวผลลับที่จะเกิดขึ้นหล่ะนะ..."เมื่อผมพูดจบ เด็กหนุ่มคนนั้นก็เงียบไปในทันที เขาไม่ปิปากอะไรเลยแม้แต่จะพูด นี้นาย... ไม่คิดจะพูดอะไรเลยงั้นหรอ...?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ท่านแม่ พวกเราจะทำยังไงดี ถ้าปล่อยให้ท่านพ่อตาย พวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันครับ!!! พวกเราไม่มีบ้านให้อยู่แล้สนะครับ!!!"

"เรื่องของแกซิ!!! ลูซิส ชั้นจะขอบอกแกไว้อย่างนะ ว่าแกน่ะ!!! ไม่ได้เป็นลูกในไส้ของชั้นหรอกนะ!!! ถ้าแกจะไปอยู่ไหนมันก็เรื่องของแก!!!"ทะ... ทำไมกัน... ทำไมท่านแม่ถึงพูดแบบนั้นหล่ะ... หรือว่า... ผม... ผมไม่ได้เกิดจากแม่กับพ่องั้นหรอ... ถ้างั้น... แม่ของผมเป็นใครกันหล่ะ?

"ถ้าแกอยากจะรู้หล่ะก็ ไปถามพ่อของแกนุ้นไป!!! เพล้ง!!!"

"ทะ... ท่านแม่..."เมื่อท่านแม่พูดจบ แม่ก็ปาขวดเครื่องสำอางใส่ผมไล่ผมไป ก่อนที่เธอจะเก็บของทุกอย่างของแม่เข้าไปในกระเป๋าเก็บของและเดินออกไปจากห้องทันที

"ทำไม... มันถึงเป็นแบบนี้กันหล่ะ... ไปถามท่านพ่องั้นหรอ...?"เมื่อคิดได้อย่างงั้นผมก็ลุกขึ้นมาจากพื้น ก่อนที่จะเดินไปตามระเบียงปราสาท ผมสบตาไปเห็นทหารที่กำลังยิ่งอยู่กับเอกสารที่กล่าวถึงความผิดของท่านพ่อ ด้านหน้าปราสาทมีเหล่าประชาชนทั้งหลายต่างแห่กันมาบอกเล่าความชั่วของท่านพ่อกัน... ถึงผมจะรู้ว่าพ่อของผมนั้นโลภมาก แต่ว่าผมก็ยังเป็นแค่เด็ก... ทำอะไรไม่่ได้หรอก

"จะคุยกับดยุคฮอร์คงั้นหรอ"

"ได้ แต่ให้เวลาแค่แป๊ปเดียวนะ"

"ครับ..."เมื่อพูดจบ ทหารยามที่เฝ้าท่านพ่ออยุ่ก็ให้ผมเข้าไปคุยกับท่านพ่อในทันที ผมเดินไปใกล้ๆกรงที่ขังท่านพ่อเอาไว้ เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้ๆผมก็พบท่านพ่อที่สะบักสะบมไปทั่วร่าง ที่ขามีโซ่ตรวนอยู่ข้อมือทั้งสองก็โดนใส่กุญแจมือที่กันการใช้เวทย์

"มีอะไรงั้นหรอ... ลูซิส"

"ท่านพ่อครับ... จริงรึป่าวที่ผมไม่ได้เกิดจากทานแม่น่ะครับ"

"ฮึ~ มันเป็นเรื่องจริงแต่แม่จริงๆของเจ้านั้นเป็นชู้ของพ่อ ข้าพบรักกับแม่ของเจ้าและแต่งงานเข้ามาในตระกูล แม่ของเจ้านั้นเป็นเพียงแค่เมียน้อยของพ่อ แต่แม่ที่เลี้ยงเจ้ามาตอนนี้คือเมียหลวงของพ่อหรือแม่เลี้ยงของลูกนั้นหล่ะ"

"หล่ะ... แล้วแม่จริงๆของผมตอนนี้อยู่ไหนกันหล่ะครับ!!!"ผมพูดขึ้นมาพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างไปจับที่กรงอย่างแน่นพร้อมกับจ่อตาไปที่ท่านพี่ที่อยู่ข้างในคุกนั้น

"แม่ของเจ้าน่ะ... ไม่ได้อยู่บนโลกอีกแล้วหล่ะ แต่แม่ของเจ้าน่ะสวยมากเลยหล่ะนะ... แม่ของเจ้าโดนแม่เลี้ยงฆ่าน่ะ"

"มะ... ไม่จริงใช่ไหมครับ... ท่านพ่อโกหกผมใช่ไหมครับ!!!"ผมพูดขึ้นมาด้วยน้ำตาที่กำลังไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

"มันเป็นเรื่องจริงเว้ย!!! ลูซิส ฟอร์ด อัลเกล!!! แม่ของแกน่ะโดนแม่เลี้ยงฆ่าตายไปยังไงหล่ะ"

"ไม่... ไม่จริง!!!"

"เฮ้ย!!! ฮอร์คแกจะตายอยู่แล้ว!!! ยังจะบอกความจริงให้ลูกเสียใจมากกว่าเดิมรึไงว่ะแกน่ะ เอาหล่ะไอ้หนูออกไปได้แล้ว!!!"ทหารยามเมื่อเขาพูดจบ เขาก็พาผมออกมาจากห้องขังนักโทษในทันที เมื่อผมทำใจได้ ผมก็เอามือทั้งสองข้างมาเช็ดน้ำตาที่ไหลพรากออกมาจากดวงตาของผม

"ให้ได้... จะฆ่าให้ได้"เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นแล้ว ผมก็เดินไปยังสวนของปราสาทในทันที ก่อนจะเดินมาถึงที่นี้ผมพบกับเจ้าหญิงบริทาเนีย ถึงจะแค่บังเอิญเห็นก็เถอะ...แต่ผมก็แน่ใจมากว่าต้องเป็นเจ้าหญิงทาเนีย แห่งบริทาเนียแน่ๆ

"พึบๆ... ฟึบ...."

"นายเป็นใคร... ชั้นรู้นะว่านายอยู่ข้างหลังชั้นน่ะ อย่าทำเลยน่า... ชั้นรู้นะว่านายจะมาลอบฆ่าชั้นน่ะ"ทะ... ทำไมถึงสัมผัสได้ถึงตัวของผมหล่ะ... เธอมีความสามารถพิเศษงั้นหรอ? ไม่น่า...

"ทำไม... ทำไมถึงรู้หล่ะว่า... ฉันจะมาฆ่าเธอน่ะ..."

"ถ้างั้น... ก็คงจะเข้าใจนะว่าฉันต้องการอะไรน่ะ... ช่วยปล่อยท่านพ่อไปทีเถอะ"

"คงไม่ได้หรอก ถ้าท่านพี่ปล่อยดยุคฮอร์นไป ก็เสียเกียรติกันพอดีน่ะซิ..."ไม่ได้งั้นหรอ!? ถ้าจะต้องมาเสียเกียรติบ้าๆแบบนั้นน่ะ ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ

"ถ้างั้นชั้นจะฆ่าเธอซะ!!!"

"ฆ่าเลยซิ... ถ้านายไม่กลัวผลลับที่จะเกิดขึ้นหล่ะนะ..."นี้.... นี้เธอไม่กลัวเลยงั้นหรอ!? ชีวิตของตัวเองเลยนะ... ทำไมถึงยังละลื่นอยู่หล่ะ?

"ก็ได้... ซักวันหนึ่งฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นและฆ่าเธอให้ได้เลย!!!"

"ถ้างั้นชั้นขอทำสัญญากับนายข้อนึง ชั้นจะพยายามมีชีวิตต่อไปให้นายฆ่าให้ได้ แต่ว่าเมื่อถึงเวลานั้นนายจะฆ่าชั้นได้รึป่าวนั้นหล่ะคือคำถามหล่ะ"จะฆ่าได้รึป่าวงั้นหรอ? ไม่รู้ซิแต่ว่าชั้นจะฆ่าเธอให้ได้เลยคอยดูเถอะ

"คุณหนูทาเนียค่ะ อาหารกลางวันได้แล้วค่ะ!!!"เมื่อตัดสินใจได้แบบนั้น ผมก็รีบหนีไปในทันที พร้อมกับ

เสียงของสาวเมดคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังผม

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"!@#$%^&*()_+"

"ทุกคนได้โปรดอยู่ในความสงบ!!!"เสียงของผู้พิพากษาพูดขึ้นมาพร้อมกับใช้ค้อนตีไปที่ลองบาตรค้อนทนายลงพื้นโต๊ะ เสียงทุบดังขึ้นมาทำให้เหล่าผู้ที่มาดูการพิพากษาเงียบลงไป

"เอาหล่ะ เราจะมาพิพากษาความผิดของจำเลยกันในวันนี้ เบิกตัวจำเลยเข้ามา"

"เลิกตัว อดีต ฮอร์น ฟอร์ด อัลเกล!!!"เมื่อเสียงพูดเงียบลงไปได้ไม่นานนัก ก็มีทหาร 2 คนนำตัวนักโทษ ฮอร์นเข้ามาในชั้นศาลเพื่อพิพากษาความผิดของเขา

"จริงหรือไม่ที่เจ้าได้บังคับให้พ่อครัวของวังหลวงใส่ยาพิษในอาหารขององค์ราชินีอลิส จริงหรือไม่?"

"เป็นความจริงครับ"

"จริงไหมที่เจ้าจ้างกองทหารรับจ้างและจับครอบครัวของทหารในเมืองบอร์ตัสเซียไปขังเพื่อบังคับให้พวกเขาสู้กับกองทหารพวกเดียวกันน่ะ"

"จริงครับ"ฮอร์น ฟอร์ด อัลเกลตอบคำถามทุกๆอย่าง แบบตรงไปตรงมา ถ้าฮอร์นกลัวที่จะลงโทษหนักก็คงจะต้องยอมรับทุกข้อหานั้นหล่ะนะ... อย่างที่ผมคิดนั้นหล่ะ...

"การพิพากษาดำเนินไปอย่างราบลื่นและดำเนินไปอย่างช้าๆและเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงช่วงเวลาสุดท้ายของการพิพากษาเหล่าผู้พิพากษาทั้งสามและลูกขุนทั้งหลายต่างตกลงและประชุมกันเรื่อยๆ จนได้มติออกมาอย่างเอกฉันท์ว่า

"อดีตดยุคผู้ปกครองเมืองบอร์ตัสเวีย ฮอร์ค ฟอร์ด อัลเกล บทลงโทษของเจ้าคือ.... แขวนคอ!!! เจ้ายอมรับการลงโทษไหมหล่ะ!!!"

"ขะ... ข้า... ข้ายอมรับการลงโทษครับ"เมื่อฮอร์คพูดจบเขาก็โดนพาตัวไปลานประหารในทันที ผมและพี่อลิสก็ต้องเดินทางกลับไปยังเมืองหลวง พร้อมทั้งสลายกองทัพทั้งหมดที่ระดมมากลับไปยังปราสาทและพื้นที่ดูแลของขุนนางและแม่ทัพคนอื่นๆ ถึงจะไม่ได้เห็นการแขวนคอก็เถอะนะ... เสียดายจัง... แต่

ว่าตอนนี้รีบไปไหมนะ?

น่ารักซะขนาดนี้จะฆ่าได้เร้อ~