คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 งานเลี้ยงวันเกิด
"หืม~? ทำไมช่วงนี้ ฉันถึงเห็นรถม้าเยอะจังเลยหล่ะ? ซายูริ"ผมพูดขึ้นมา
ก่อนที่จะหน้าไปถามซายูริที่กำลังลินชาใส่แก้วชาของผมอยู่ในระเบียงหน้าห้องนอนของผม
"อืม~ ก็ไม่แปลกนี้ค่ะ ตอนนี้ท่านอลิสอายุครบ 18 และบรรลุนิติภาวะแล้วด้วยเหล่าขุนนางเลยจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุครบ
18 ให้กับท่านอลิสน่ะค่ะ"
"อืม~ เป็นแบบนี้ๆเองซินะ
แต่ว่าท่านบรรพบุรุษไปอยู่ไหนแล้วหล่ะ? ฉันไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้วนะ"เมื่อซายูริพูดจบผมก็ถามถึง
กษัตริอาเธอร์ในทันที แต่ก็ไม่ต้องถามแล้วหล่ะ
เพราะมีเสียงดังออกมาจากลานฝึกของอัศวินซะดังขนาดนั้น
"เห้อ~ ท่านบรรพบุรุษนี้ก็จริงๆเลยนะ รู้บ้างไหมว่า
มันเปลืองพลังเวทย์ของฉันขนาดไหนน่ะ"
"ดูเหมือนจะเปลืองหน้าดูเลยนะค่ะ"
"ก็ประมาณนั้นหล่ะ...
เห็นว่าเป็นท่านบรรพบุรุษฉันก็เลยไม่กำจัดอะไรมาก แต่สงสัยคงจะต้องจัดการให้มันเป็นที่เป็นทางหน่อยหล่ะมั้งเนี่ย"ผมพูดขึ้นมาก่อนที่จะจับหูแก้วชามาดื่มชาข้างในไปอึก
2 อึกก่อนที่ผมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องตรงไปยังลานฝึกในทันที
"ท่านบรรพบุรุษค่ะ!!!
ได้โปรดอย่าใช้พลังเวทย์ของฉันฟุ่มเฟือยกับการต่อสู้ที่ไม่ได้สำคัญแบบนี้วิค่ะ!!!"
"อ๊ะ!!!
ขอโทษทีดูเหมือนว่าข้าจะใช้พลังเวทย์ของท่านมากไปหน่อยซินะ มาสเตอร์..."
"ไม่ต้องมาทำเนียนเป็นพูดทำนองสำนึกผิดเลยนะค่ะ!!! ท่านบรรพบุรุษ
และอีกอย่างฉันตัดสินใจได้แล้วค่ะว่าตอนซ้อมดาบห้ามใช้พลังเวทย์ของฉันเด็ดขาดเลยนะค่ะ!!!"เมื่อผมตัดสินใจได้แบบนั้นแล้วผมก็สั่งห้ามไม้ให้ท่านบรรพบุรุษใช้พลังเวทย์ของผมพั้มเพื่ออีกจนกว่าผมจะสั่งให้ใช้จริงๆ
"แล้วจะให้ข้าใช้อะไรแทนดาบของข้าหล่ะมาสเตอร์?"
"ดาบไม้!!!"
"เอ๊ะ!? ดาบไม้งั้นหรอ!!!"เซเบอร์พูดขึ้นมาทำนองไม่ค่อยจะพอใจ
แต่ว่าเธอก็ถอนหายใจขึ้นมาเฮือกหนึ่งก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาใช้งาน
"แต่ว่าใช้เวทย์เสริมแกร่งให้กับดาบไม้ได้นะค่ะ
ถึงจะไม่ให้ใช้ก็จริงอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนานนักหรอกนะค่ะ ท่านบรรพบุรุษ
แต่ถึงจะพุดแบบนั้นต่อห้ามใช้พลังเวทย์มากนักหล่ะค่ะ ใช้พอประมาณนะค่ะ"
"อืมๆ~ ก็ได้ข้าจะลองพยายามดูก็แล้วกันนะ"เมื่อพูดจบท่านบรรพบุรุษก็ใช้เวทย์เสริมแกร่งให้ดาบไม้และกลับไปถึงซ้อมเหมือนอย่างเดิม
เห้อ~ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้แล้วซินะ...
"เอ๊ะ? ท่านทาเนียมาอยู่ที่เองงั้นหรอค่ะ?"
"อ้าว เอลซ่าหลังจากตอนนั้นเป็นไงบ้างหล่ะ?"ก่อนที่ผมจะกลับไปหาซายูริผมก็พบกับเอลซ่าเพื่อนสมัยเด็ก
ไม่ซิเพื่อนที่เจอกันเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
หลังจากกลับมาถึงปราสาทผมก็พึ่งจะรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าแต่โตมาก็สวยเหมือนกันแฮะ
"แฮะๆ ก็หลังจากนั้นชั้นก็ได้อยู่เรียนที่นี้ตลอดเลยหล่ะ"
"งั้นหรอ~ ถ้างั้น ชั้นไม่ก่อนนะ
ตอนนี้ไม่ค่อยจะว่างน่ะ"เมื่อพูดจบผมก็รีบเดินกลับไปที่ห้องในทันที อืม~
คิดอะไรไม่ออกเลยแฮะ...
"นี้ซายูริ งานเลี้ยงจะจัดขึ้นวันไหนงั้นหรอ?"
"เอ่อ... งานเลี้ยงก็จัดคืนนี้น่ะค่ะ
พวกแขกที่มาก็เป็นคนของอาณาจักรข้างเคียงไม่ก็อาณาจักรที่มีสายสัมพันธ์อันดีต่อกันมานานหลายชั่วคนอย่างบิสคร็อตตี้ก็มาด้วยนะค่ะ"บะ..
บิสคร็อตตี้? อาณาจักรอะไรน่ะ? ฉันไม่เห็นจะรู้จักเลยแต่ว่าชื่อมันคุ้นๆนะ
ใช่อาณาจักรที่ตั่งอยู่ที่แหลมนาสกาหรือเปล่า?"
"ก็ประมาณนั้นหล่ะค่ะ"อืม... อย่างงี้เองซินะ
มิน่าหล่ะทำไมงานเลี้ยงถึงจะจัดเร็วกว่าปกติ
แต่ว่าก่อนที่จะจัดงานก็คงเตรียมของเสร็จเรียบร้อยหรือแค่ตกแต่งแล้วหล่ะมั้งนะ
"ตัดสินใจได้หล่ะ
คืนนี้ฉันจะร่วมงานเลี้ยงของท่านพี่อลิสด้วย"
"เอ๊ะ!? แต่ว่าท่านทาเนีย ท่านพึ่งจะอายุแค่ 10 ปีเองนะค่ะ
ถ้าจะเข้าร่วมงานอย่างน้อยต้องอายุ 12 ก่อนนะค่ะ"
"ใครสนหล่ะ ฉันก็คือฉันและฉันก็ไม่ชอบกฏด้วยประเพณีด้วย"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่
เอาหล่ะเพราะงั้นแล้วช่วยเตรียมชุดให้ฉันด้วยนะซายูริ"
"เอ่อ... ก็ได้ค่ะ ท่านาเนีย"เมื่อซายูริพูดจบแล้ว
เธอก้เดินไปเลือกชุดให้กับผม
แต่ดุเหมือนว่าจะไม่มีชุดไหนที่สามารถใช้ได้เลยแม้แต่ชุดเดียว
"น่าเสียดายนะค่ะ แต่ว่าถ้าจะตัดชุดก็ต้องใช้เวลาถึง 3 วัน"
"ไม่ต้องก็ได้ ฉันจะใส่ชุดนี้เข้างานแล้วกันนะ"
"เห้อ~ ท่านทาเนีย
ท่านมีวิธีแก้ขัดของท่านได้ทุกอย่างจริงๆเลยนะค่ะ"ซายูริพูดชมผมก่อนที่เธอจะถามผมว่าต้องการจะกินอะไรผมก็ตอบๆไป
ก่อนที่จะเดินไปดูในตู้เพราะผมมีชุดแบบเดียวกันนี้อีก ชุดนึงคงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
ถ้าใช้ชุดอีกตัวนึง
แต่น่าจะมีคนคิดว่าเป็นชุดที่ผมใช้วันนี้แน่นอนชัวๆ(หมายเหตุตอนนี้ทาเนียใช้ชุดตามรูปปกแล้ว)
"ตอนนี้ ก็บ่ายแล้วด้วยซิ...
ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้เปลี่ยนเป็นชุดนี้ด้วยเลย"เมื่อผมคิดได้อย่างนั้นแล้ว
ผมก็เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำที่อยู่ในห้องนอนของผม...
มันจะเพียบพร้อมอะไรขนาดนี้กันเนี่ย...
ขนาดห้องนอนยังมีห้องน้ำให้ด้วยเสร็จสับเลย...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"สุขสันข์วันเกิด ท่านอลิส!!!!"
"ขอบคุณทุกๆคนมากเลยค่ะ
ที่มาร่วมงานเลี้ยงของเรา"ชั้นพูดขึ้นมาขอบคุณเหล่าขุนนางแม่ทัพทั้งหลายรวมถึงแขกจากอาณาจักรต่างๆที่เดินทางมาร่วมงานของชั้น
"ตลอด 6 ปีมานี้อาณาจักรของเรานั้นเกิดเหตุวุ่นวายมามากมาย
แต่ด้วยความสัมพันธิ์อันดีงามของพวกเราและขุนนางและแม่ทัพทั้งหลายทำให้
อาณาจักรของเรานั้นยังอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ เราขอขอบคุณพวกท่านจริง!!!"
"ขอบพระทัยครับ!!! ท่านอลิส!!!"เมื่อชั้นพูดจบชั้นก็ยกก้าวขึ้นเหนือหัวในทันที
ก่อนที่เหล่าขุนนางทั้งหลายในงานจะกล่าวคำขอบคุณกับชั้น
หลังจากนั้นงานเลี้ยงก็ดำเนินไปเรื่อยๆ
"ท่านอลิสค่ะ"
"หืม~? มีอะไรงั้นหรอ? ซายูริ"
"เอ่อ.... อย่างนี้นะค่ะ
ซุบซิบๆ"ซายูริเอามือมาแนบกับหุของชั้นก่อนที่จะเล่าทุกอย่างให้ชั้นฟัง ก่อนที่จะคำนับหนึ่งครั้งและเดินออกจากงานเลี้ยงในทันที
แย่จริงๆ ทาเนียจะเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยงั้นหรอ...
ไม่มันเร็วเกินไปที่ทาเนียจะเข้าร่วมงานเลี้ยง อืม... งั้นก็ต้องใช้วิธีนี้หล่ะนะ...
ฮิๆ
“องค์หญิงทาเนีย บริทาเนียมายัง ณ ที่นี้แล้ว!!!”เสียงประกาศดังขึ้นมาก่อนที่พร้อมกับทาเนียที่เดินเข้ามาในงานด้วยชุดลำลองตัวโปรดของเธอ
ผมสีขาวปริวไสวพร้อมกับเดินไป
ดวงตาสีฟ้าอ่อนทำให้เหล่าผู้ร่วมงานจากอาณาจักรอื่นๆจ้องมองไปที่เธอ เพียงผู้เดียว
“เอ่อ... นั้นเจ้าหญิงงั้นหรอ?”
“ใครจะไปรู้หล่ะ ไม่รู้เลยว่าเป็นตัวจริงรึป่าวน่ะ”แย่หล่ะ...
ถ้าเป็นแบบนี้แย่หล่ะ ถ้าเป้นแบบนั้นเราก็มีแต่ต้องพูดแก้ตัวให้ทาเนียหล่ะนะ
“ทุกท่าน ฟังทางนี้ก่อน เราได้เชิญให้น้องสาวของเรา
ทาเนียเข้ามาร่วมงานด้วยเอง
แต่บังเอิญชุดที่สั่งไปทำช้าเกินไปเราจึงอณุญาติให้ทาเนียเข้ามาด้วยชุดลำลองของเธอเอง
ดังนั้นช่วยยกโทษในความสะพร่ำของเราด้วย”
หลังจากที่พูดจบแล้ว ทุกๆคนที่อยู่ในงานต่างก็เงียบกันหมดทุกคน
รู้สึกว่าเราจะพูดผิดนะ... ถ้างั้นหล่ะก็ เปลี่ยนสถาณะการหน่อยหล่ะกันนะ
“ทุกท่านคงจะรู้กันแล้วซินะค่ะว่า เรานั้นได้ครองราชณ์เป็น
กษัตริแห่งบริทาเนียเมื่อ อายุได้ 12 ปีดังนั้นเราจึงมีความคิดว่า
เราจะแต่งตั้งให้ทาเนีย น้องสาวของเราเป็น อาร์สดยุคแห่ง
บริทาเนียเทียบเคียงกับไอร่า อาร์ส ไบรเซ็นไทรน้องสาวของเราอีกคน
ให้ปกครองเมืองท่าเรือสำคัญของอาณจักรเราอันได้แก่เมืองท่าบอร์ตัสเซียและเมืองการเกษตรอีก
2 เมืองคือนิวยาร์ชเดียและแคริมาเรีย ใครไม่เห็นด้วยช่วยบอกมาด้วยค่ะ”
“ท่านอลิส บริทาเนีย ข้าในนามของเจ้าชายแห่ง บิสคร็อตตี้ เฟร์ บิสคร้อตตี้
ข้าได้รู้ว่าเจ้าหญิงทาเนีย บริทาเนียพึ่งจะอายุได้ 10 ปีตามข้อบัญญัติขุนนางแล้ว
จะต้องรอให้ถึง 12 ปีก่อนถึงจะสามารถรับตำแหน่งดังกล่าวหรือการเป็นขุนนางต่างก็มีอายุอย่างน้อย
12 ปีขึ้นไปก่อนนะครับ”
“แล้วเราบอกว่า เราจะมอบตำแหน่งนี้ให้ทาเนียตอนนี้งั้นหรอ
ถึงทาเนียจะเป็นเจ้าหญิงแต่เราก็ต้องทำตามกฎของราชสำนักดังนั้นแล้ว 2 ปีหลังจกานี้เราจะมอบตำแหน่งดังกล่าวนั้นให้ทาเนียและสามารถเหตุที่ทาเนียได้ตำแหน่งนี้คือนางได้ทำผลงานไว้จำนวนมาก
1 สืบได้ว่าดยุคฟอร์ด อัลเกลวางยาฆ่าเรา 2
แผนการยึดปราสาทและเมืองบอร์ตัสเซียกลับคืนมาล้วนแล้วแต่เป็นผลงานของซิกฟรีสทั้งสิ้นแต่คนที่ทำให้เกิดสถาณะการดังกล่าวขึ้นคือ
ทาเนียน้องสาวเรา 3 สามารถอัญเชิญวิญญาณวรีชนในตำนานมาได้”เมื่อชั้นพูดจบมันก็ทำให้เจ้าชายแห่งบิสคร็อตตี้หน้าแดงไปในทันที
แบบไม่สามารถต่อคืนได้อีกนานพอสมควร
“วะ... วิญญาณวรีชน?”
“วิญญาณวรีชนงั้นหรอ?”เหล่าตัวแทนของอาณาจักรต่างๆ
ต่างพูดเป็นเสียงๆและคำๆเดียวกันว่าวิญญาณวรีชนๆ สงสัยคงจะมีกันเป็นส่วนน้อยหล่ะนะ
ที่อัญเชิญได้น่ะ?
“หืม!? ก็แค่วิญญาณวรีชนแล้วมันมีอะไรพิเศษกันหล่ะ
ถ้าไม่ใช่ระดับที่สามารถสั่นคลอนทั้งแผ่นดินได้ก็ไม่เห็นจะหน้าตกใจอะไรกันนี้ครับ”
“หืม? นี้นายจะบอกว่า วิญญาณวรีชนที่น้องสาวของเราอัญเชิญได้มันก้แค่วิญญาณวรีชนกระจอกๆงั้นหรอ? แต่นายคงรู้สินะว่าการอัญเชิญจะต้องมีสิ่งที่เป็นสื่ออัญเชิญด้วย”
“ถ้างั้นมันคืออะไรกันหล่ะครับ? สื่อวิญญาณที่เจ้าหญิงใช้น่ะ”เมื่อเจ้าชายแห่งบิสคร็อตตี้พูดจบชั้นก็ถอนหายใจขึ้นมาเฮือกหนึ่ง
แต่สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้คงจะทำให้ทุกๆคนในที่นี้ช็อตกันหน้าดูเหมือนกันแฮะ
“สื่อวิญญาณที่ น้องสาวของเราใช้นั้นก็คือ.... นั้นก็คือ!!!”เมื่อชั้นกำลังจะพูด
ทุกๆคนในงานต่างก็ดูเครียดกันหน้าดูเหมือนว่ากำลังลุ้นอยู่ สีหน้าที่ดูเคร่งเครียดนั้นเมื่อชั้นพูดออกไปแล้วทุกๆคนน่าจะตลึงกันหน้าดูนะ
“สื่ออัญเชิญที่ใช้คือ เลือดค่ะ!!!”
“หล่ะ... เลือดงั้นหรอ!!!?”ทุกๆคนในงานต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันและตกตลึงในสิ่งทมี่ชั้นพุดออกไป
เอ่อ... ดูเหมือนจะได้ผลเกินคาดเลยแฮะ...
“ถ้าใช้เลือด... อย่างงั้นมันก็!!! องค์หญิงก็สามารถอัญเชิญกษัตริในตำนานท่านนั้นมาได้น่ะซิ!!!”
“ถูกต้องแล้วหล่ะ ทาเนียน้องสาวของเราน่ะ
ได้อัญเชิญวิญญาณวรีชนของตระกูลเรามานั้นคือ ท่านบรรพบุรุษ กษัตริอาเธอร์
ประถมกษัตริแห่งบริทาเนียไงหล่ะ!!!”เมื่อชั้นพูดจบแล้วท่านบรรพบุรุษก็เดินเข้ามาในงานเลี้ยงด้วยชุดตามปกติของท่าน(ชุดตามรูป)
“เอาหล่ะๆ
ทุกท่านคงเห็นแล้วใช่ไหมว่าหญิงสาวผมสีทองผู้นี้คือท่านบรรพบุรุษของเรา
ท่านถือครองดาบในตำนานที่เป็นดาบคู่ใจของท่าน เอ็กคาริเบอร์”
“เอาหล่ะ
ท่านบรรพบุรุษได้โปรดโชว์ดาบคู่ใจของท่านให้เหล่าแขกๆของเราได้ประจักษ์ได้ไหม?”
“อืม... คงจะไม่ได้หรอกนะ เพราะมาสเตอร์สั่งไม่ให้ข้าใช้พลังเวทย์พล่ำเพ้อน่ะ”
“เอ่อ... งั้นหรอค่ะ
งั้นก็ขอให้ทุกๆท่านที่อยู่ในงานทำตัวตามปกติและขอดำเนินงานต่อไปค่ะ”เมื่อชั้นพูดจบแล้ว สถาณะการก้กลับมาเป็นปกติ เอ่อ...
รู้สึกเสียหน้าแปลๆเลยเรา...
ความคิดเห็น