os บุหรี่มวนที่เขาสูบ ในวันที่ฉันบอกเลิกเขา

ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้เกิดความเงียบมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ผ้าม่านที่ปลิวไหวเหตุเพราะประตูที่เปิดไว้ด้วยฝีมือเค้า ผม ผู้ซึ่งนั่งกอดเข่าที่พื้นข้างโซฟาตัวโปรดของเรา มองเค้าที่ยืนเท้าแขนกับระเบียงห้องมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ไร้เสียงพูดคุย ไร้ซึ่งบทสนทนาอย่างที่ควรจะเป็น เพียงเพราะ.. "พี่แจบอม ผมว่า เราเลิกกันเถอะ" ผมพูดออกไปแล้ว! ผมพยายามพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พูดออกไปพร้อมทั้งอาการใจสั่น.. ถ้าเพียงแต่เค้าจะสังเกตุสักนิด.. เค้า.. เพียงแค่หันหลังให้ผม เปิดประตูออกไป พร้อมแสงไฟที่สว่างวาบขึ้น ไม่มีการโต้แย้ง ไม่มีการถามถึงเหตุที่ทำให้เกิดประโยคก่อนหน้า ไม่แม้แต่หันมา.. มีเพียงความเงียบระหว่างเรา พร้อมควันขาวที่เกิดขึ้นเพียวเสี้ยวนาทีที่เค้าหันไป และตลอดเวลาร่วมชั่วโมงนั้น ควันสีขาวนวลเหล่านั้น.. ไม่ยอมหยุดลอยในอากาศเลย "พี่.." ผมเปล่งเสียงเรียกเค้าออกไป หลังเห็นเค้าขยับตบกระเป๋ากางเกงควานหาบุหรี่มวนใหม่มาจุดสูบอีกครั้ง "พี่.. ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ" เค้าถอนหายใจ แต่ก็ยังไม่ยอมหันมามองกัน ทิ้งระยะไว้ชั่วอึดใจ แต่สำหรับผมแล้ว สำหรับคนที่รอแล้วนั้นมันนานนับชั่วโมง.. "แล้วยองแจ.. อยากให้พี่ตอบอะไรเราล่ะ" ผมเผลอขมวดคิ้วพร้อมกัดปาก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมทำประจำเวลาเครียดจนกลายเป็นนิสัยไปแล้ว "ยองแจ อย่ากัดปาก" เค้าพูดออกมา แม้ว่าจะไม่ได้หันกลับมามองกันสักนิด "ผมเปล่านะ!" เผลอพูดออกไปกึ่งๆตะโกน จนต้องเอามือมาปิดริมฝีปาก ดวงตาเปิดกว้างระคนตกใจ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ควรจะมีเหตุอะไรมาจุดไฟเพราะเชื้อมันก็มีอยู่แล้ว แต่กลายเป็นว่า ได้ยินเพียงแค่เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของเค้าเท่านั้น พร้อมกับที่เค้าหยุดสูบบุหรี่ไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้... ถ้าเพียงแต่ยองแจจะสังเกตุสักนิด.. "ยองแจบอกเลิกพี่ใช่มั้ย" แจบอมถามพร้อมหันหลังมามองยองแจ แต่ก็ยังไม่ยอมเดิมกลับเข้ามาในห้อง ทำเพียงแค่ยืนพิงหลังกับราวระบียงพร้อมกอดอกจ้องมองมาที่ยองแจเพียงเท่านั้น สายตาที่มองกันนั้น อากาศในคืนนี้ยังหนาวไม่เท่าเลย.. พี่แจบอมถามผมกลับ ผมเริ่มอึกอักที่จะตอบ "ชะ ใช่" ผมตอบออกไปด้วยการหลบสายตามองต่ำ แล้วก็ได้พบกับก้นบุหรี่ ที่กองอยู่มากมายในที่เขี่ยบุหรี่นั้น แล้วก็ได้รู้... แล้วยองแจก็ได้รู้ "แล้วเราอยากฟังอะไรละ พี่จะพูดอะไรได้อีกหรอ ก็ยองแจบอกว่าให้เราเลิกกันใช่มั้ย?" ประโยคยาวเหยียดที่พรั่งพรูออกมาจากพี่แจบอมทำผมเริ่มกลัว แม้น้ำเสียงของพี่เค้าจะไม่ได้กระโชกโฮกฮาก แต่ผมก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่แฝงมาในประโยคนั้น "ก็ยองแจบอกว่าเลิกกัน พี่ก็ควรจะพูดอะไรหน่อยสิ ไม่ใช่มาเงียบแล้วหันหลังให้ ไม่ยอมพูดอะไรแถมยังสูบบุหรี่ทั้งๆที่สัญญากับยองแจว่าจะไม่สูบแล้วนี่!!" ยองแจคงไม่รู้ ว่าตัวเองนะ ได้เผลอใช้สรรพนามแทนตัวกันระหว่างกันออกมาแล้ว..ฮีตเตอร์ ยองแจพูดจบพร้อมกับหอบน้อยๆ แก้มเริ่มแดงด้วยความโมโหขัดใจ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำสีใส ที่เจ้าตัวก็คงจะกลั้นมานานตลอดเวลาที่มีเพียงความเงียบเข้ามาครอบงำ แถมท้ายประโยคยังมีอารมณ์โมโหแฟนที่ตัวเองกำลังบอกเลิกอยู่เสียอีก แจบอมได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาในห้องเสียที พร้อมดึงน้องให้ลุกขึ้นมานั่งบนโซฟาให้ดีๆ หันหลังปิดประตูเพราะจากที่ได้สัมผัสตัวน้องเมื่อกี้ ตัวยองแจเองก็เย็นมาก เค้าก็ลืมคิดไป อากาศตอนเที่ยงคืนในโซลมันอันตรายน้อยกับยองแจเสียเมื่อไหร่ ได้แต่โทษตัวเองในใจที่เผลอใช้อารมณ์มาบังตา จนลืมคิดไปว่าน้องนะปากแข็ง ยิ่งสถานการณ์บีบขั้วหัวใจแบบนี้ เจ้าตัวไม่ยอมปริปากออกมาแน่ๆว่าหนาวแค่ไหน แม้ว่าในห้องจะเปิดฮีตเตอร์ไว้ยังไง คนตัวขาวก็ยังคงหนาวอยู่ดี.. "พี่ขอโทษ.. เราก็รู้นี่ ว่าเวลาที่พี่เครียด แล้วพี่จะทำยังไง. เราเองก็เหมือนกัน กัดปากทำไมพี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากัด เห็นมั้ย เลือดออกเลยเนี่ย" ไม่พูดเปล่า แจบอมยังจิ้มนิ้วลงบนริมฝีปากคนตัวขาวพร้อมปาดเลือดออกมา ให้จอมดื้อดูให้เห็นชัดๆ ยองแจได้แต่คิดว่าทำไมสถานการณ์มันถึงได้พลิกกลับถึงเพียงนี้ จากเมื่อกี้นี่ยังกะอยู่ขั้วโลกเหนือ มาตอนนี้นี่พี่แจบอมของตนถึงได้ดูเหมือนฮีตเตอร์ที่มอบความอบอุ่นให้แก่ร่างกายเสียอย่างนั้น.. "อ๋อ แล้วอีกอย่างนะ ทำไมเราต้องบอกเลิกพี่ด้วย! " ยองแจสะดุ้งเฮือกกับน้ำเสียงท้ายประโยคของแจบอม 'อ่าว นี่ก็มีมุมเดือดร้อนกับเค้าด้วยนิ อิม แจ บอม' เผลอคิดนอกเรื่องในใจนานไปหน่อย จนได้ยินพี่แจบอมพูดว่า "แต่ถึงยองแจจะบอกเลิกพี่ยังไง พี่ก็ไม่เลิกหรอกจำไว้นังหนู! เป็นเมียพี่แล้วนะไม่มีการเลิกหรอกโว๊ยยยยยยยยย" ยองแจได้แต่ตกใจปากกว้างเป็นรอบที่สองของคืนนี้ ว่าทำไมพี่แจบอมคนชิคถึงได้หลุดมาดหนุ่มโครตคูลได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาไม่ค่อยจะแสดงออกอะไรกับใครเค้าสักเท่าไหร่ พร้อมทั้งยังมาระดมจุ้บปากจุ้บแก้มตนเป็นพัลวันอีก เห้อออออ สุดท้ายได้แต่เอามือตะปบห้ามให้หยุด พร้อมทั้งพูดออกไปว่า "ยังไงก็แล้วแต่ คืนนี้นอนนอกห้องเพราะพี่ผิดสัญญา!! " กลายเป็นแจบอมที่เป็นคนเหวอ เพราะคนตัวขาวได้วิ่งหลุดออกจากอ้อมอกพร้อมทั้งเสียงกระแทกของบานประตูที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งชั้นคอนโด แต่ไม่เป็นไร ชั้นนี้มีเพียงแค่ห้องของเค้าเท่านั้น แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น!เพราะประเด็นตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว!! เปลี่ยนไปจากโหมดอึมครึมเศร้าหมองจากการโดนบอกเลิกจากแฟนเด็กสุดที่รักที่รักยิ่ง มาเป็นเค้า! เค้าที่ต้องนอนนอกห้อง เพราะเผลอสูบบุหรี่ต่อหน้าน้องทั้งซอง!!! ด้วยเพราะเครียดจากเจ้าตัวดื้อแถมยังผิดสัญญากันซึ่งๆหน้า แต่ไม่เป็นไร นี่คอนโดใคร? ก็คอนโดแจบอมไงจะใครละ มีกุญแจจ้ะที่รัก คืนนี้พี่ไม่ยอมนอนหนางเปล่าเปลี่ยงคนเดียวแน่ๆ อ๋อ ลืมบอก ไอ้ที่เห็นมึนตึงกันเมื้อกี้นะ ไอ้ตัวเค้านะกลัวแทบแย่ แต่ด้วยความชิคงายยยยยย ชิคอ่ะ ก็เลยเอาความเงียบเข้าสู้ แต่ก็ถือว่าแก้เกมส์ได้ดีอยู่นะ เพราถ้าอีกคนร้อนมันต้องมีอีกคนเย็นไว้ ความรักของเราจะได้ยืนยาวววววว❤️❤️ สุดท้ายจริงๆละ เจ้าตัวดื้อของผมคงหลับไปแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาคงต้องถามหาสาเหตุกันสักหน่อยแล้ววววว่าบอกเลิกผมทำไม แต่ยังไงก็ไม่ยอมหรอกน่ะจ้ะ ก็เพราะว่า อิม แจ บอม คนนี้น่ะ รัก เชว ยอง แจ สุดหัวใจยังไงล่ะ เอ้าาาา ฮิ้วววววววววววววว จากคนเขียน ไหนว่าแม่งชิคไง อิมแจบอม =_______=