ถ้าเป็นเราจะไม่ทำอะไรอย่างนั้นให้คนอื่นเขาจับได้หรอก...

ช่วงนี้ชักเริ่มติด facebook...
ใครอยากติดตามข่าวอัพเดตแบบใกล้ชิดกว่าในที่นี้ ก็ลองเข้าไปเยี่ยมชมดูได้นะ แต่ถ้าไม่ได้อยู่ในกลุ่มเพื่อนด้วยกันหรือสนใจจริงๆ อาจจะงงๆ สักหน่อย

ความสนใจในตอนนี้เริ่มต่างจากที่เคยมีทั่วไป หันออกไปมองสังเกตผู้คนมากขึ้น...
จึงทำให้ได้ค้นพบอะไรหลายๆ อย่าง บางอย่างนี่ก็เหมือนเพิ่งตาสว่าง ทั้งๆ ที่น่าจะรู้ได้ตั้งนานแล้ว จะว่าซื่อบื้อหรือบ้องตื้นก็คงได้ เพราะปกติถ้าไม่เกี่ยวกับเราโดยตรง เรามักจะไม่สนใจเลย

แน่นอนว่าต้นกำเนิดความสนใจของย่อหน้าที่สองก็สืบเนื่องมาจากย่อหน้าแรก fb นี่ก็ใช้สังเกตพฤติกรรมและความคิดมนุษย์ได้ดีเหมือนกัน ...ยังถือว่าเกี่ยวเนื่องกับสิ่งไม่มีชีวิตอยู่ด้วยสินะ

ตอนนี้ก็ยังคงยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องงาน และเรื่องผู้อื่นอยู่เล็กน้อย เรื่องของเราเองนั้นก็จัดการเองได้อยู่แล้ว เลยไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงนัก แต่ว่าใกล้สอบแล้ว คงต้องขุดเอาความขยันขึ้นมา อ่านหนังสือเตรียมไว้ก่อนล่ะ ถึงแม้ปีหน้าจะไม่ได้หวังอยากได้โน้ตบุ๊กมากเท่าปีที่แล้ว แต่ก็ควรจะรักษาระดับคะแนนเอาไว้ ตั้งเป้าสูงๆ ไว้ก่อนย่อมดีกว่า

ถ้าตั้งเป้าสูงแล้วพลาดตกลงมา อาจจะเจ็บบ้าง แต่ก็ตกลงมาไม่เท่าไหร่ ถือว่าสูงกว่าคนอื่นอยู่ดี...

กลับมาเรื่องเก่าที่จั่วหัวไว้...

จริงๆ แล้วก็มีหลายเรื่องที่เข้าใจได้โดยอัตโนมัติว่า ควรจะเก็บไว้ ไม่พูดบอกใคร ไม่ควรปล่อยให้ผู้ใดล่วงรู้ แต่มนุษย์นี่ก็ช่างปากเปราะ อ่อนแอ มักหาทางแพร่งพรายบอกความในคนอื่นออกไปโดยทางอ้อมเสียทุกที

อยากจะบอกว่า ถ้าเป็นเรา จะทำให้เนียนยิ่งว่านี้ ทำให้ลึกลับเสมือนว่าเป็นเพียงเรื่องธรรมดา เป็นเพียงความบังเอิญ ไม่ใช่จงใจ จนไม่มีใครจับได้เลย...

แต่ถ้าแม้แต่เป้าหมายก็ยังจับไม่ได้... เกมก็ไม่จบสักที ดังนั้นเนียนเกินไปก็เป็นปัญหาอีกเช่นกัน

จะมากไปหรือน้อยไปก็ไม่ดีทั้งนั้น กลางๆ นี่แหละดีที่สุด

สรุปว่าที่พูดพล่ามอ้อมค้อมมาทั้งหลายนี่... ก็เผื่อให้ไม่มีใครจับใจความได้นั่นแหละ ว่าเราต้องการสื่ออะไรกันแน่ 55+

...รู้หรือเปลาล่ะ