เรื่องบ้าๆ ของผม

ลำดับตอนที่ #8 : ทฤษฎีว่าด้วยความบ้า

ทฤษฎีว่าด้วยความบ้า

ผม เชน และเนฮีเดีย กลับมาอยู่ในห้องประชุมส่วนตัวกันอีกครั้ง

ขณะนี้ผมกำลังวางแผนอยู่ว่าจะเป็นตัวร้ายที่ร้ายกาจที่สุดได้อย่างไรโดยมีเชนคอยเร่งเร้าสอบถามความคืบหน้าทุกๆ ชั่วระยะเวลาหนึ่งความอดทนเชน ตอนแรกๆ ผมก็คอยตอบๆ ไปว่า กำลังคิดอยู่ แต่หลังๆ นี่ผมไม่ค่อยได้ยินเสียงรบกวนจากชายผมส้มเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเชนอดทนได้นานขึ้น หรือเพราะผมมีสมาธิแน่วแน่ถึงขั้นตัดโลกภายนอกทิ้งไปได้ เหลือแต่โลกแห่งความคิดเพียงอย่างเดียวกันแน่ แต่ผมก็รู้สึกว่าผมคิดหนักจริงๆ ตั้งใจคิดยิ่งกว่าครั้งใด ยิ่งกว่าครั้งที่พยายามหาเหตุผลว่าทำไมเธอถึงจากผมไปเสียอีก

ผมคิดค้นทฤษฎีว่าด้วยความบ้าขึ้นมาได้ด้วยเหตุนี้เอง...

ผมมีความเชื่ออยู่ก่อนแล้วว่าโลกนี้หมุนไปได้ด้วยความบ้า ถ้าคุณมีความบ้ามากพอ คุณก็สามารถทำได้ทุกสิ่ง เป็นได้ทุกอย่าง ยกตัวอย่างเช่น สมมติคุณบ้าของสิ่งหนึ่งมากๆ อยากได้สิ่งนั้นมาครอบครองยิ่งนัก คุณก็ต้องกระทำเรื่องบ้าๆ ทุกวิถีทางเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา ซึ่งวิถีที่คุณใช้จะเป็นสิ่งที่ถูกหรือผิด จะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญ ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่า ความบ้านี้สามารถทำให้คุณทำอะไรก็ได้

การที่วัฒนธรรมใดวัฒนธรรมหนึ่งเกิดขึ้น คงอยู่ หรือดับไปก็เป็นผลจากอิทธิพลของความบ้าทั้งนั้น พวกวัฒนธรรมดั้งเดิมที่มีมาจากพื้นฐานการใช้ชีวิตในปัจจุบันเหลือเพียงวัฒนธรรมเด่นๆ ไม่กี่วัฒนธรรม หลายวัฒนธรรมที่คนในวัฒนธรรมนั้นมีความบ้าในวัฒนธรรมของตนไม่มากพอ หันไปบ้าในวัฒนธรรมอื่นแทนก็เสื่อมสลายกลายร่างไป

ในส่วนของวัฒนธรรมที่เกิดใหม่ก็มีให้เห็นเช่นกัน วัฒนธรรมในสมัยนี้ส่วนใหญ่เกิดจากการตีความตามความบ้าของกลุ่มบุคคล เดิมทีมันอาจเป็นเพียงแค่เรื่องเพ้อฝันหรือจินตนาการของใครคนหนึ่งเท่านั้น แต่เมื่อมีเหล่าสาวกบ้าตามและอยากให้สิ่งเหล่านั้นเป็นจริงขึ้นมา ความบ้าก็สามารถบันดาลให้พวกเขาทำให้มันเป็นจริงขึ้นมาได้

ทฤษฎีว่าด้วยความบ้านี้น่าจะสามารถอธิบายพฤติกรรมของมนุษย์ได้ทั้งหมดเลยทีเดียว แต่ตามหลักวิทยาศาสตร์ กฎ แบบจำลอง สมมติฐาน หรือทฤษฎีใดทฤษฎีหนึ่งจะเป็นจริงได้ก็ต่อเมื่อ สามารถทำไปใช้ได้จริงกับทุกการทดลองเท่านั้น ต้องไม่มีการทดลองใดขัดแย้งกับมัน

ดังนั้นเพื่อพิสูจน์แนวความคิดสุดบรรเจิดนี้ ผมจึงลองนำเรื่องขึ้นเสนอต่อสภาสูงเชน และก็ได้คำตอบมาว่า

“แล้วที่แกเสียเวลาคิดอยู่ตั้งนานนี่จะช่วยให้พวกเราครองโลกได้อย่างไรวะ”

เชนไม่ได้ช่วยบอกว่าทฤษฎีนี้ใช้ได้หรือไม่ได้เลยสักนิด ผมผิดไปแล้ว ไม่น่าถามเขาตั้งแต่แรก คนที่ผมควรนำทฤษฎีนี้ไปเสนอควรเป็นราชบัณฑิตยสภาเนฮีเดียต่างหาก

แล้วเธอก็ตอบผมมาว่า

“นี่ไม่ใช่ทฤษฎีใหม่นะคะ เป็นทฤษฎีที่นำเอาหลายๆ ทฤษฎีที่มีอยู่แล้วมารวมกันโดยอาศัยคำว่า 'บ้า' เป็นตัวเชื่อมโยง ความหมายของคำคำนี้เปลี่ยนไปบริบทแวดล้อม แปลว่า ชอบ รัก แปลว่า อยาก แปลว่า หลงไหล คลั่งไคล้ แปลว่า ลุ่มหลง มัวเมา แปลว่า ตั้งมั่น ยึดถือ แปลว่าการมีส่วนร่วม เกี่ยวข้อง เกี่ยวโยงกัน”

ฟังแล้วเถียงไม่ออกเลยแฮะ... จากทฤษฎีที่เพิ่งปิ๊งหมาดๆ และคิดว่าเลอเลิศที่สุดในปฐพีกลายเป็นทฤษฎีดาษๆ ตกกระป๋องไปในพริบตาเสียแล้ว

ผมควรจะรู้สึกเจ็บหรือโศกเศร้าเสียใจนิดๆ ใช่ไหม แต่ไม่เลย เหมือนผมจะสลัดความคิดที่ต้องคำนวณอยู่เสมอว่าคนธรรมดาทั่วไปเขาจะรู้สึกอย่างไรออกไปได้บ้างแล้ว สมองของผมยังคงมีพลังสมาธิสูงจากการทำคิดค้นทฤษฎีบ้าๆ เมื่อครู่อยู่ แม้เนฮีเดียจะบอกว่าทฤษฎีนี้มีมาอยู่ก่อนแล้ว แต่การได้คิด ได้ค้นพบใหม่ด้วยตัวเองย่อมได้อะไรมากกว่าการรับรู้ว่ามันมีอยู่อย่างผ่านๆ จากการอ่านงานของผู้อื่นไม่ใช่หรือ และผมก็ได้อะไรขึ้นมาจริงๆ ล่ะ

ผมย้อนนึกกลับไปยังคำถามก่อนหน้านี้ของเชน คิดเรื่องนี้ได้แล้วจะเอาไปใช้อะไรได้ล่ะ

ผมต้องการจะเป็นตัวร้าย กลุ่มพวกที่นิยมตัวร้ายก็มีอยู่บ้างแล้ว แต่ส่วนใหญ่เป็นในแนวทางเฉพาะของวัฒนธรรมหนึ่งหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้รวมตัวกันอย่างเป็นกลุ่มเป็นก้อนอย่างแท้จริง และก็ไม่ได้มีแนวคิดว่าจะเป็นตัวร้ายเพื่อให้สาวหลงอย่างผม หรือเพื่อยึดครองโลกอย่างเชน (หรือเพื่อจุดประสงค์อะไรบางอย่างที่ผมเองก็ยังไม่รู้ของเนฮีเดีย) อาจจะมีกลุ่มเล็กๆ ทำนองนี้อยู่บ้างก็จริงแต่ก็ไม่ได้โดดเด่นโด่งดังนัก ว่าตามทฤษฎีบ้าๆ ของผมแล้ว ถ้าผมบ้าในการเป็นตัวร้ายมากกว่าพวกเขา ถ้าเชนบ้ายึดครองโลกมากกว่าคนเหล่านั้น เราทั้งคู่ก็สามารถประสบความสำเร็จได้ อาศัยความบ้าที่เหนือกว่าเป็นแรงขับเคลื่อนก็พอ

ใช่ ถูกต้องแล้ว เราต้องเผยแพร่อุดมการณ์สุดยอดตัวร้ายออกไป และก็ต้องทำให้ทุกคนบ้าตาม!