คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 8 สรุปผลการสืบค้น - "นางเป็นใคร"
บทที่ 8 สรุปผลการสืบค้น
“นางเป็นใคร”
วิลเลียมรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเขากลับมายืนอยู่ที่กระท่อมของแคสซานดราตามเดิมแล้ว
เขาเห็นแม่มดดำตวงน้ำยาในหม้อเก็บใส่ขวดแก้วไว้สองใบ ใบหนึ่งนางนำไปวางที่ชั้น ส่วนอีกใบนางยื่นมาให้เขาแล้วกล่าว
“ใบนี้ให้เจ้าเก็บเอาไว้ เผื่อจะใช้เข้าไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้ง”
“...ขอบใจ” วิลเลียมกล่าว เขาเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ
ชายหนุ่มยังรู้สึกเย็นไม่ทั้งเนื้อทั้งตัวกับสิ่งที่พบเห็นเมื่อครู่ แม้จะเป็นเพียงการเข้าไปดูเหตุการณ์เสมือนจริง ไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยโดยตรง แต่เขาก็อดตื่นกลัวกับอำนาจของนางไม่ได้ หากคนที่ขโมยเอาพันธะแห่งดาเรนไลน์ไปสามารถก้าวเข้ามาร่วมในงานเลี้ยงของพระราชา และประชิดตัวเหล่าเชื้อพระวงศ์ได้ง่ายๆ โดยไม่มีใครสามารถขัดขวาง นางก็ดูยิ่งใหญ่และน่ากลัวเกินไปแล้ว
วิลเลียมรับขวดแก้วบรรจุน้ำยามา แล้วบอกไปว่า
“ข้านับถือเจ้าจริงๆ ที่ยังคุมตัวเองได้ดีอยู่”
แคสซานดราปรายตามองวิลเลียม ระบายลมออกจากปากคำหนึ่ง แล้วกล่าว
“ข้าก็ตกใจกับเวทมนตร์ของนางเหมือนกัน แต่ในเมื่อข้าสามารถเอาชนะโซของนางได้ ข้าจึงไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่ และอันที่จริง แค่ข้าตั้งสติได้ก่อนเจ้าเพราะว่าต้องพาเจ้ากลับมาที่นี่ และเก็บน้ำยาไว้ก่อน”
วิลเลียมพยักหน้ารับฟังสิ่งที่นางกล่าว รู้สึกร่างกายอุ่นขึ้นมาบ้าง
“นางเป็นใคร” เขาถามเพราะคาดว่าแคสซานดราน่าจะรู้จักหญิงสาวชุดดำนั้นอยู่บ้าง ไม่เช่นนั้นนางคงไม่ใจเย็นเช่นนี้
แคสซานดราหรี่ตาลง มองไปที่น้ำในหม้อปรุงยาอย่างพิจารณา ใช้ความคิดชั่วครู่แล้วตอบ
“นางคงเป็น เอริกา แม่มดแห่งแดนรกร้างตะวันตก”
“เอริกา แม่มดแห่งแดนรกร้างตะวันตก?” วิลเลียมทวนนามนั้น เขาไม่เคยได้ยินชื่อแม่มดคนนี้มาก่อน
“เจ้าจะไม่รู้จักก็ไม่ผิด เพราะนางเป็นแม่มดผู้ยิ่งใหญ่ในยุคก่อน แต่นางไม่ยอมทำตามกฎของสมาคมนักเวทจึงถูกหมายหัว นางเบื่อจะจัดการกับพวกที่มาตามรังควาญจึงถอนตัวออกจากวงการโดยใช้โซของนางเปลี่ยนความทรงจำของทุกคน ให้ลืมไปว่านางเคยมีตัวตนอยู่”
“มีโซที่มีอำนาจขนาดนั้นด้วยหรือ”
“มีสิ” หญิงสาวผงกศีรษะ แล้วอธิบายเสริมว่า “โซของแต่ละคนพัฒนาขีดความสามารถขึ้นได้ นางนับเป็นอัจฉริยะผู้เก่งทั้งการใช้เวทมนตร์และควบคุมโซของตนเอง”
“เจ้าดูจะรู้เรื่องของนางดีเหลือเกิน” ชายหนุ่มสงสัย
“ก็เพราะว่านางเป็นแม่มดเพียงคนเดียวที่ข้านับถือน่ะสิ” แคสซานดราตอบกลับทันที
“แล้วในเมื่อนางลบความทรงจำของทุกคนออกไปแล้ว ทำไมเจ้าถึงรู้จักนางล่ะ” วิลเลียมถาม น้ำเสียงเขาไม่ได้เร่งร้อนตามไปด้วย
แคสซานดรากรอกตาวูบหนึ่ง แล้วจึงหยุดลงมองที่ชั้นหนังสือในห้อง
“นางอาจลบสิ่งที่คนจดจำไว้ในหัวได้ แต่มิอาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่บันทึกไว้ได้หมด”
“อ้อ...” วิลเลียมร้องขึ้น
อย่างนี้ก็เข้าใจได้ แคสซานดราคงอ่านเจอเกี่ยวกับแม่มดแห่งแดนรกร้างตะวันตก จึงได้รู้เรื่องของนางสินะ หญิงสาวคลั่งไคล้คนเป็นแม่มดมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่น่าแปลกอะไรหากนางจะรู้จักเกี่ยวกับแม่มดในยุคก่อนที่คนอื่นไม่รู้จัก
“แล้วเจ้าคิดว่านางจะบุกมางานเลี้ยงวันเกิดของลูซ เพียงเพื่อจะมาแสดงความเก่งกาจครู่หนึ่ง สาปแช่งราชวงศ์ ชิงเอาล็อกเก็ตไป แต่สุดท้ายก็ยังใช้โซทำให้ทุกคนลืมไปอยู่ดีทำไมกัน ข้ากลับมาคิดแล้ว การกระทำทั้งหมดของนางดูไม่ค่อยมีเหตุผลเอาเสียเลย”
“ไม่รู้สิ ข้าไม่ใช่นางนี่” แม่มดดำบอก สีหน้าของนางดูเคร่งเครียด หญิงสาวกำลังพยายามทำความเข้าใจเรื่องนี้อยู่เช่นกัน
“บางทีนางอาจจะอยู่คนเดียว เบื่อๆ เหงาๆ เลยออกมาวาดลวดลายให้คนรุ่นหลังอย่างข้าต้องเดือดร้อนเล่นก็ได้กระมัง” ชายหนุ่มคาดเดาเอาเอง
แคสซานดราได้ยินแล้วก็หัวเราะ
“ช่างคิดเหลือเกินนะ วิลเลียม”
“ก็อย่างแม่มดในนิทานที่ชอบขี้อิจฉา ทำตัวสลักสำคัญไปเรื่อยอย่างไร พอพระราชาไม่เชิญมางานด้วยหน่อยก็รุดมาสาปแช่งเจ้าหญิงถึงที่” วิลเลียมว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ “จริงสิ... พวกเรากลับไปฟังที่นางกระซิบที่หูลูเครเซียอีกครั้งไปไหม ตอนนั้นข้ายืนอยู่ใกล้ไม่พอ เลยไม่ได้ยิน ไม่แน่ใจว่านางสาปหรืออวยพรอะไร”
ชายหนุ่มหยิบขวดแก้วที่ใส่น้ำยาสีขุ่นขึ้นมาส่องดูขณะคำนวณถึงความเป็นไม่ได้ แต่แล้วคำตอบของหญิงสาวก็ต้องทำให้หนทางของเขาดับสลาย
“ไม่ได้หรอก” แคสซานดราตอบ “ถ้าคนอื่นในงานเลี้ยงไม่ได้ยิน หรือไม่เห็นภาพนั้น เจ้าก็ไม่มีทางได้ยินหรือเห็นสิ่งนั้น”
“แต่เจ้ายังสามารถทำให้พวกเราเห็นที่นางสั่งให้ทุกคนลืมไปได้ไม่ใช่หรือ”
“นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาได้เห็นหรือสัมผัสจริง เพียงแต่ไม่อาจจดจำได้เท่านั้น ข้าเพียงแค่ใช้น้ำยาและเวทมนตร์ช่วยบังคับเรียกมันกลับมาดู แต่ให้พาเจ้าไปดูสิ่งที่ไม่มีใครเห็นก็ไม่ได้หรอก”
อำนาจเวทมนตร์ที่นางมี ถึงจะมองดูแล้วยิ่งใหญ่อลังการ ใช้ทำประโยชน์ได้มากหลาย แต่ที่จริงก็ยังมีข้อจำกัดอยู่เช่นกัน
“ข้าเข้าใจ...” วิลเลียมฟังเหตุผลแล้วก็ต้องยอมรับ เก็บขวดน้ำยาไว้กับตัว ก่อนค่อยถามต่อว่า “แล้วเจ้าคิดว่า ข้าจะสามารถไปทวงคืนพันธะแห่งดาเรนไลน์คืนจากนางได้ไหม”
เขาคิดว่าแค่ไปรายงานพระราชาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเรื่องก็คงยังไม่จบ ลูเธอร์คงต้องบังคับให้เขาหาทางเอาสมบัติประจำราชวงศ์นั่นกลับมาแน่ๆ และการต้องไปเผชิญหน้ากับแม่มดซึ่งมีอำนาจขนาดนั้นไม่ใช่เรื่องที่น่าอภิรมย์เอาเสียเลย
“ถ้าเจ้าไปคงเดียวก็อาจจะไม่ แต่ถ้าไปกันหลายคนก็มีโอกาสสำเร็จสูงขึ้น”
“ความหมายของเจ้าคือ...”
“นางเป็นแม่มด เป็นผู้ใช้เวท จุดอ่อนของผู้ใช้เวทคือ ต้องอาศัยเวลาในการร่ายเวท ถ้าโดนโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว หรือต้องรับมือศัตรูหลายคนก็จะสู้ไม่ไหว” หญิงสาวแถลงเพิ่มเติม “อีกอย่าง เจ้าแค่ต้องการไปเอาของนั่นคือ ไม่จำเป็นต้องปะทะกับนางสักหน่อยนี่”
“ก็ถูกของเจ้า” วิลเลียมบอกแล้วก็คิดต่อ
ถ้าใช้พวกมากเข้ารุม โดยเตรียมตัวเอาไว้ก่อน ก็น่าจะพอไหว...
ถึงอย่างไรตอนที่นางมาบุกที่พระราชวัง ทางฝ่ายพระราชาก็ไม่ได้เตรียมตัวรับมือแน่นหนาเอาไว้ก่อน และนางก็มาเหมือนพร้อมประกาศความยิ่งใหญ่อยู่แล้ว ดังนั้น บางทีแม่มดแห่งแดนรกร้างตะวันตกคงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เห็นนัก
“แล้วที่เจ้าบอกมานั่น ไม่ใช่จุดอ่อนของเจ้าด้วยหรือ” วิลเลียมเอ่ยถามเมื่อนึกได้ ถ้านั่นเป็นจุดอ่อนของหญิงสาวด้วย นางก็ไม่ควรเอามาบอกเขา
“ที่ข้าบอกไปเป็นจุดอ่อนที่นักเวททุกคนล้วนทราบดีอยู่แก่ใจ และต้องพยายามหาทางแก้กันทั้งนั้น” แคสซานดราตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าเองก็น่าจะรู้ข้อนี้ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ วิลเลียม”
“ใช่ ข้าก็พอรู้อยู่” ชายหนุ่มรับ
เขาพอทราบอยู่หรอก เพียงแต่ยามกะทันหัน เพิ่งหายตื่นตะลึง กลับลืมเลือนไปชั่วขณะเท่านั้นเอง
“แล้วเจ้าแก้ไขปัญหานี้ของเจ้าอย่างไรหรือ แคส”
“เรื่องนั้นเป็นความลับของข้า ข้าบอกเจ้าในตอนนี้ไม่ได้หรอก” ว่าแล้วนางก็หัวเราะเบาๆ “แล้วเจ้าก็ไม่ต้องขอโทษข้าเรื่องนี้หรอกนะ”
แม่มดดำนางนี้ยังคงฉลาดล้ำลึก ไม่ยอมหลุดพลาดง่ายๆ เช่นเดิม
“เช่นนั้น ข้าขอถามใหม่ละกัน” วิลเลียมกล่าวอีกครั้ง “แล้วเจ้าคิดว่า นางจะเตรียมการป้องกันจุดอ่อนตรงนี้ของนางไว้อย่างไรบ้าง”
“ข้าคิดว่า...” แคสซานดราขึ้นต้น “...นางน่าจะอาศัยอยู่เพียงลำพัง ไม่น่าจะมีผู้ช่วยอื่น เนื่องจากดินแดนรกร้างตะวันตกก็ไร้ผู้คนมานานแล้ว ถ้านางอยู่กับที่นานๆ เช่นนี้ ก็คงจะเตรียมวางกับดับหรือวางกำลังสัตว์อสูรต่างๆ คอยรับมือผู้มาบุกรุกไว้”
“มีเหตุผล...” วิลเลียมผงกศีรษะคลอตามระหว่างฟัง
เขาเคยได้ยินคำเล่าลือถึงแดนรกร้างตะวันตกอยู่เหมือนกัน ถิ่นเล็กๆ นั้นไม่ค่อยมีคนอยากย่างกรายผ่านนักหรอก
“ช่วงหลังนี่นางยิ่งไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกเขตแดนของนางอยู่นานปี” แม่มดดำเสริม “ความชำนวญในการต่อสู้ก็ย่อมถดถอยลงบ้าง อีกทั้ง ด้วยฝีมือของข้าในขณะนี้ก็พอทัดเทียมกับนางในสมัยก่อน... หรืออาจจะเหนือกว่าด้วยซ้ำแล้ว ข้าว่าเจ้าคงไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
หญิงสาวคลี่ยิ้มให้เขา
“ขอบใจเจ้ามากนะ แคส” ชายหนุ่มรู้สึกตื้นตันใจ “นอกจากเจ้าจะช่วยข้าแล้ว ยังเป็นกำลังใจที่ดีให้ข้าอีกด้วย ตอนนี้ข้ารู้สึกดีขึ้นเยอะเลยละ”
วิลเลียมก็ยิ้มกว้างตอบนางเช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็รีบไปรายงานเรื่องนี้กับพระราชาเถอะ” นางบอกเขา “เดี๋ยวข้าต้องจัดการเก็บกวาดที่นี่อีกสักหน่อย มีเจ้าอยู่แล้วจะเกะกะเปล่าๆ”
วิลเลียมซึ่งฟังหญิงสาวโน้มน้าวมาตลอดแล้วก็ยินยอมทำตามนั้นโดยง่าย เขาบอกลานางอย่างรวบรัดแล้วจากไป
เมื่อชายหนุ่มจากไปแล้ว แคสซานดราจึงค่อยลอบถอนหายใจ และรำพึงกับตัวเอง
เรื่องที่รับปากจะช่วยวิลเลียมในคราวนี้ดูท่าจะนำปัญหาใหญ่มาให้นางเสียแล้ว ดีที่วันนี้นางยังตั้งสติได้ทัน ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกออกไปให้เขาเห็น แต่ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าวิลเลียมตกตะลึงกับอำนาจของแม่มดแห่งแดนรกร้างตะวันตกยิ่งกว่านางซึ่งทราบดีอยู่แล้วว่าหญิงสาวชุดดำนั้นมีอำนาจมากเพียงใด
และก็นับว่าโชคดียิ่งนักที่วันนี้นางร่ายมนตร์ปิดบังสีสันที่แท้จริงบนใบหน้าเอาไว้ด้วย ไม่เช่นนั้นแล้วคงเปิดเผยพิรุธออกไปมากกว่านี้...
มือเรียวเคลื่อนไปจับของที่คล้องคอไว้กับตัวเสมอโดยอย่างเคยชิน... นางมักทำเช่นนี้เมื่อมีเรื่องให้กังวลและอยู่เพียงลำพัง
จากเดิมที่ตอนแรกมีเพียงเรื่องเดียวที่พูดออกไปไม่ได้ ตอนนี้กลับมีเรื่องที่สองเพิ่มเข้ามาด้วย และเรื่องหลังนี้...นางจำเป็นต้องหาทางจัดการโดยไว
ส่วนเรื่องแรกนั้น... นางคงต้องค่อยๆ หาทางแก้ปัญหาไปตามเดิม เพราะมันเป็นเรื่องที่นางจะเร่งรัดบังคับเอาไม่ได้อยู่แต่แรกแล้ว...
วิลเลียมมาแจ้งความจำนงขอเข้าเฝ้าพระราชาเพื่อรายงานผลในเย็นวันนั้น ลูเธอร์ก็ตอบอนุญาตและเรียกตัวเขาเข้ามาทันที
“เจ้าจะบอกว่า มีแม่มดนางหนึ่งบุกรุกเข้ามาในงานเลี้ยงวันเกิดของลูเครเซียที่เสด็จพ่อทรงจัดให้ แล้วก็ขโมยเอาพันธะแห่งดาเรนไลน์ไป พร้อมสาปให้ราชวงศ์ของเราไร้ทายาทอื่น และทำให้ทุกคนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะหรือ”
ลูเธอร์สรุปเรื่องทั้งหมดหลังจากฟังวิลเลียมเล่าจบ
“ใช่แล้วพะย่ะค่ะ” วิลเลียมรับ “ถ้าพระองค์ต้องการหลักฐาน ก็ลองไปดูสมุดลงรายชื่อผู้มาร่วมงานเลี้ยงในห้องเก็บเอกสารหลวงได้ หรือว่าถ้าทรงอยากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับตา ข้าก็มีวิธี...” วิธีของเขาก็คือขวดน้ำยาที่แม่มดดำให้มา
พระราชาเอาศอกเท้าที่วางแขนของเก้าอี้ทรง ส่วนมือก็เท้าคาง ดำริตริตรองสักพัก จึงค่อยตัดสินใจกล่าวว่า
“ไม่เป็นไร ข้ามอบหมายให้เจ้ารับผิดชอบงานนี้แล้ว จะเชื่อที่เจ้าเล่าโดยไม่ต้องพิสูจน์ละกัน”
ลูเธอร์เชื่อว่า การตอบรับไปเช่นนี้ จะเป็นการแสดงความไว้ใจของเขาให้วิลเลียมเห็นได้ชัด ส่วนเรื่องการพิสูจน์หาข้อเท็จจริง เขาค่อยทำทีหลังก็ได้ จะมีติดใจอยู่ก็แค่เรื่องว่า วิลเลียมไปรู้เรื่องที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ลืมไปได้อย่างไรต่างหาก
“ว่าแต่ เจ้าไปรู้เรื่องที่คนอื่นล้วนลืมไปแล้วได้อย่างไรเล่า” ตรัสถามตามที่สงสัย
“ถ้าทรงไว้ใจข้าจริง ก็โปรดอย่าถามถึงที่มา หรือกลวิธีที่ข้าใช้ได้ไหมพะย่ะค่ะ เพราะนั่นถือเป็นความลับในการทำงานอย่างหนึ่ง”
เข้าใจเล่นลิ้นกล่าวนะ...
ลูเธอร์นึกชมเชย
“...เช่นนั้นก็ได้” เขาบอก “แต่หวังว่าคงไม่เกี่ยวข้องกับการที่ลูเครเซียเที่ยวขอยืมของคนเขาไปทั่ว และมีของบางอย่างของข้าหายไปก็แล้วกัน”
วิลเลียมกระตุกยิ้ม... อยากถามนักว่า ของนั้นใช่กระดุมชุดนอนหรือเปล่า แต่ก็อดทนกลั้นใจเอาไว้ เพียงแค่รอยยิ้มนี้อีกฝ่ายก็คงตีเป็นการยอมรับอย่างหนึ่งได้เหมือนกัน
“ข้าไม่ทราบเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย...พะย่ะค่ะ” เขาปฏิเสธไป เกือบหลุดคำลงท้ายอีกแล้ว
“แล้วนางแม่มดนั่นเป็นใคร และเจ้าจะทำอย่างไรต่อกับนาง” พระราชาถามต่อ
“ข้าได้ข้อมูลมาว่า นางมีชื่อว่า เอริกา เป็นแม่มดที่อาศัยอยู่ที่แดนรกร้างตะวันตก”
“เอริกาแห่งแดนรกร้างตะวันตกอย่างนั้นหรือ” ลูเธอร์พึมพำ เดี๋ยวคงต้องส่งคนไปค้นข้อมูลจากสมาคมนักเวทดู แล้วค่อยกล่าวต่อถึงดินแดนแถบนั้น “ข้าได้ยินว่า ไม่มีใครกล้าผ่านที่แห่งนั้นมานานแล้ว ทั้งๆ ที่ก็เป็นแค่พื้นที่เล็กๆ ที่อยู่ถัดจากลูซแวร์ไปไม่ไกลนี่เอง ถ้าส่งคนไปจัดการเสียให้เสร็จเลยก็ดี...”
“ข้าว่า... นางก็มีฝีมือพอตัวอยู่นะพะย่ะค่ะ ไม่เช่นนี้คงไม่อาจฝ่าเข้ามาร่วมงานได้” วิลเลียมจำต้องชี้แจง ความจริงแล้วคือนางเก่งมากจนน่าหวาดหวั่นต่างหาก
“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะจัดคณะให้เจ้าไปจัดการกับนางเป็นอย่างไร” พระราชาเสนอ “เจ้าคิดว่าดีหรือไม่”
“ถ้าเลือกคนเก่งๆ มีฝีมือมาหลายๆ คน ข้าคิดว่าคงรับมือนางได้แน่นอน” ชายหนุ่มรีบตอบรับ เพราะเขาต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว
“แล้วเจ้ามาใครที่ต้องการจะพาไปด้วยไปพิเศษไหม วิลเลียม” ลูเธอร์ถาม
วิลเลียมนิ่งคิดชั่วครู่ จึงตอบ
“คนที่ต้องการพาไปนั้นไม่มี แต่ข้ามีคนผู้หนึ่งที่ขอให้ท่านอย่าได้จัดให้ไปกับข้า”
มีเพียงคนคนเดียวเท่านั้นที่เขาไม่อยากเจอหน้าตอนนี้ เป็นคนที่เขาเตรียมตัวเตรียมใจกลับมาที่นี่เพื่อที่จะรับมือ และเผชิญหน้ากันไปเลย แต่พอมีเรื่องการตามหาพันธะแห่งดาเรนไลน์เข้ามาแทรก เขาก็ยังไม่มีเวลาไปจัดการกับเรื่องนั้น และจะให้แบ่งแยกสมาธิทำทั้งสองอย่างพร้อมกัน ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมอย่างยิ่ง
“เป็นใครกัน เจ้าลองว่ามา ข้าจะไม่เอาคนคนนั้นไปกับเจ้า” พระราชาตรัส ทรงกำลังนึกสงสัยว่าน่าจะเป็นเสด็จพี่ของตน หรือไม่ก็หนุ่มที่ชังวิลเลียมและวิลเลียมก็ชังตอบสักคนที่พระองค์พอรู้จักอยู่...
ทว่าเมื่อวิลเลียมบอกชื่อคนคนหนึ่งมา คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ลูเธอร์ต้องประหลาดใด จนต้องถามขึ้นว่า
“คนผู้นั้นไปทำอะไรให้เจ้าต้องเดือดร้อนกันหรือ”
“ฝ่าบาท... เรื่องที่ข้าไม่อยากบอก ข้าจะขอไม่บอกต่อไปได้ไหมพะย่ะค่ะ” วิลเลียมร้องขอจากใจจริง
...เพราะถึงบอกไป ก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ และไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาอยู่ดี
เมื่อนั้น คนที่อ่านคนเก่งอย่างลูเธอร์ก็ทราบทันทีว่าควรตอบรับอย่างไร
“ได้สิ ถ้าเจ้าไม่สบายที่จะบอกข้าจะก็ไม่ถาม แต่ขอให้เจ้ารู้ไว้อย่างนะ หลานข้า ถ้าหากเจ้ามีเรื่องทุกข์ร้อนหรือปัญหาใดๆ ก็ตาม เจ้าสามารถมาบอกต่อข้าได้เสมอ เพราะหน้าที่ของพระราชาก็คือ การช่วยคลายทุกข์ของราษฎร์ผู้เป็นเหมือนลูกหลานนั่นเอง”
หากเขายังทำให้คนมีศักดิ์เป็นหลานไว้วางใจพอที่จะบอกปัญหาออกมาไม่ได้ หรืออ่านปัญหาที่อีกฝ่ายมีไม่ออก ก็คงอ้างไม่ได้หรอกว่าจะสามารถช่วยเหลือดูแลทุกข์สุขของทวยราษฎร์ได้อย่างเต็มที่
“ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” วิลเลียมค้อมศีรษะรับ แต่เขาก็กล่าวเพียงเท่านั้น ไม่ยอมเปิดเผยเรื่องให้ฟังเช่นเดิม
ลูเธอร์เองก็ทราบดีว่ายังเร็วเกินไปที่จะให้ชายหนุ่มยอมรับตนได้อย่างสนิทใจ ดังนั้นก็ไม่ว่าอะไร กล่าวถึงเรื่องภารกิจตามหาล็อกเก็ตของราชวงศ์ต่อแทน
“ข้าจะตั้งเจ้าเป็นหัวหน้าคณะเดินทาง แล้วหาคนอื่นเสริมไปให้ละกัน ถ้าเจ้าอยากชวนใครให้ร่วมเดินทางด้วยก็ตามสะดวกเลย”
“พะย่ะค่ะ”
สาระของการสนทนาที่เหลืออยู่ที่รายละเอียดของการเดินทางไปปราบแม่มด เช่นงบประมาณที่ต้องใช้ ของที่เตรียม และนัดหมายเดินทาง ซึ่งวิลเลียมก็เรียกของบมากเกินความต้องการเผื่อไว้ก่อน ส่วนของที่ต้องใช้นั้น เขาคิดว่าจะไปหาซื้อเอาเองจากร้านของอาลี ไม่ก็ร้านอื่นๆ ในเครือของแคสซานดรา นางช่วยเขาเยอะก็คงต้องอุดหนุนกลับบ้าง ทว่ากำหนดออกเดินทางนั้นก็คือวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้
นี่ก็คืนวันพุธแล้ว เขายังเหลือเวลาให้เตรียมตัวอีกสามวัน
สามวันอาจฟังดูเป็นเวลาที่ค่อนข้างรีบเร่งสำหรับผู้อื่นที่ต้องมาร่วมคณะเดินทาง แต่ทว่าสำหรับเขาที่เคยชินกับการทำงานเช่นนี้แล้ว ระยะเวลาเท่านี้ก็นับว่าเกินพอเพียงทีเดียว
จุดนัดหมายรวมตัวคือที่ประตูทิศตะวันตกของพระราชวัง ในตอนเช้าของวันอาทิตย์
ความคิดเห็น