All the Roads to the Different Ending นักท่องเวลาผู้ช่วยนางร้าย

[Prologue]

มิติพิกัด RK539:ดาวเคราะห์โลก:นครหลวงฮิสทีเรีย:สถาบันการศึกษาหลวงรอยัลลิช:หอคอยฝั่งตะวันตก

   "ทำไมล่ะเพคะ ทั้งที่ดิฉันเป็นผู้มอบความรักให้แก่ท่านหมดทั้งหัวใจแท้ๆ นังผู้หญิงเลือดสามัญชนโสโครกนี่มันมีดีกว่าดิฉันตรงไหนกัน"

   เสียงโหยหวนของบุตรีแห่งตระกูลดยุคมาสกริฟฟ์ เฮลมิน่า มาสกริฟฟ์ แผดจ้าไปทั่วทั้งหอคอย ในอ้อมแขนของเธอคือนักเรียนทุนการศึกษาอัจฉริยะ เมลโลเรีย โอเว่น ผู้เป็นศัตรูหัวใจ

   "ข้าไม่ได้รักเจ้าเฮลมิน่า ไม่เคย และไม่มีวันที่ข้าจะไปรักผู้หญิงเช่นเจ้าเด็ดขาด รีบส่งตัวเมลลี่คืนมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าได้หาว่าข้าไม่เตือนเจ้า!!"

   เบื้องหน้าคือเจ้าชายองค์รองแห่งอาณาจักร ผู้เคยเป็นคู่หมั้นของเฮลมิน่าและเป็นคนรักของเมลโลเรีย

   ผู้ชายมากหน้าหลายตาล้อมข้างหน้าของเธอเอาไว้หมด ทั้งองครักษ์ประจำกายองค์ชาย หลานชายของโป๊ปแห่งโบสถ์แสงศักดิ์สิทธิ์ เจ้าชายจากประเทศห่างไกล ประธานสภานักเรียนอัจฉริยะ และบุตรแห่งท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย

   เมื่อมองกลับลงไปข้างหลัง คือรั้วบางๆที่กั้นเธอระหว่างพื้นกับอากาศิ หากหล่นลงไปก็ดูจะไม่เห็นทางรอด

   "ถ้าพวกท่านทุกคนไม่รีบถอยไปล่ะก็ ดิฉันจะฆ่านังนี่ซะ"

   ในมือของเฮลมิน่าคือเข็มที่แหลมและใหญ่ มากพอจะส่งร่างบอบบางในมือลงไปสู่ความตายได้ด้วยการแทงลงไปบนคอ

   'อย่างน้อยต้องหนีออกไปจากที่แห่งนี้ให้ได้เสียก่อน'

   หากสามารถออกไปจากที่นี่ได้แล้วล่ะก็ เธอก็ยังสามารถใช้อำนาจและทรัพย์สินของตระกูลเพื่อหนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สุขสบายได้ แต่อนิจจา โชคชะตาช่างไม่เข้าข้างเธอเอาเสียเลย

   "ว้ายยย!"

   เสียงร้องของร่างในอ้อมแขนปลุกเฮลมิน่าให้ตื่นจากภวังค์ เมลโลเรียพยายามดิ้นตัวให้หลุดจากการพันธนาการ

   เฮลมิน่ารีบกระชากแขนของเมลโลเรียเอาไว้ หากขาดเธอคนนี้ไปแล้ว เธอก็จะไม่มีตัวประกันสำหรับใช้หลบหนีอีกต่อไป แรงของผู้หญิงทั้งสองนั้นพอๆกัน เฮลมิน่าจึงคิดจเะเอาเข็มในมืออีกข้างแทงเข้าใส่แขนของผู้หลบหนี

   ตู้มมม!

   ไม่มีใครคาดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ลูกไฟขนาดกลางพุ่งเข้าใส่ร่างของเฮลมิน่าจนเกิดแรงระเบิด ส่งผลให้ร่างของเธอลอยละลิ่วจนตกลงไปจากหอคอย

   "ไม่เป็นไรใช่ไหมเมลลี่"

   เจ้าชายองค์รองถลาไปรับเมลโลเรียมาซบอก เขาเป็นผู้ยิงลูกไฟนั้นใส่เฮลมิน่า และเองไม่มีความรู้สึกผิดสักนิดเลยแม้จะกระทำการที่อาจฆ่าอดีตคู่หมั้นของตนลงไป เขามีแต่ความห่วงใยให้แก่หญิงสาวผู้นั่งเข่าอ่อนอยู่ในอ้อมกอดของเขาเท่านั้น

   "อา ชั้นอุตส่าห์คิดว่ามาถึงในเวลาที่กำลังดีแล้วแท้ๆ หรือว่าไอ้นี่มันจะเสียแล้วกันแน่"

   เสียงอ่อนโยนของผู้ชายวัยกลางคน ดึงดูดให้ทุกๆคนในที่แห่งนั้นต้องหันไปมอง

   ชายวัยกลางคนผู้มีผมสีดำเรียบ และดวงตาสีเขียวลึกลับค่อยๆเดินตรงไปยังรั้วที่เฮลมิน่าตกลงไป เขามองลงไปบนร่างของเธอที่กลายสภาพเป็นบิดเบี้ยว ปากของเธอยังกัดฟันอย่างคับแค้นใจแม้ว่าสติของเธอจะไม่เหลืออยู่ที่นี่อีกแล้ว

   "หวังว่าเหตุการณ์นี้จะไม่ต้องเกิดขึ้นซ้ำสองนะ"

   เขายกเครื่องมือแปลกๆที่จารึกอักษรประหลาดโดยมีเข็มทู่ๆชี้อยู่ขึ้นมา พร้อมกดลงไปยังปุ่มบนนั้น

   และแล้วเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย