คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Nobody Loves - Chap5 - ทางเลือกของจองมิน?
[fic] Nobody Loves =Chapter5=
By CarYmono
ความมืด….ที่อยู่ในใจนั้น เรารู้ว่าหน้ากลัวแค่ไหน?...
แต่ความมืด….ต่อไปนี้…จะไม่มีวันที่แสงสว่างจะช่วยได้อีก…
เคล็ง…!
“อ๊า!! แฮ่กๆ…..”
เลือดหยาดลงกับพื้นพรมราคาแพง ตาสวยของยองแซงเปื้อนไปด้วยน้ำสีแดง
“ยองแซง!! อึ่ม.........!” คยูจงจับหน้าของยองแซงให้ห่างจากโต๊ะตรงหน้า และตะโกนเรียกคนใช้โหวกเหวก
“ยองแซง!!! ยองแซง!!....ยองแซง......” ฮยอนจุนละจากอยอนจุงเพื่อขไปดูยองแซง แต่ร่างที่กดทับอยู่จับไม่ให้ฮยอนจุนได้ไปไหนพ้น
“หุบปาก!!! .............ฮยอนจุน เรากลับ!!” ร่างใหญ่ตะโกนบอก ก่อนจะดึงเส้นผมสีน้ำตาลของฮยอนจุนให้เดินตามเขาไปที่รถ
“คยูจง....ชั้นกลับล่ะ...”
“เดี๋ยวผมจะเตรียมรถให้.....” ไม่วายรับคำสั่งของหัวหน้ามาปฏิบัติตาม และสั่งให้คนใช้ที่เหลือเตรียมรถกลับให้ฮยอนจุง
ฮยอนจุงนั่งรอรถอยู่นั้นพูดยั่วยุคนที่อยู่ในอ้อมอกอย่างไม่เกรงใจว่าจิตรใจของเจ้าตัวเล็กข้างใต้จะรู้สึกยังไง
“นายเห็นแล้วนี่.... เขารักนายขนาดที่เสียสิ่งสำคัญของตัวเองไปเชียวนะ ฮยอนจุน.........รักมากขนาดนี้ แต่กลับเป็นชั้นนะ ที่ได้เชยชมกุหลาบงามตรงหน้า......นายว่าสะใจดีมั้ย? ฮ่าๆ” หัวเราะเบาๆข้างลำคอขาวก่อนจะค่อยๆเชยคางของร่างบางให้มองหน้าตัวเองตรงๆ หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจไหลรินออกมา
ตัวเองอยากปกป้องคนที่สำคัญ แต่ก็ไม่สามารถทำได้......
ราวกับนกที่ถูกหักปีกลงแล้ว.........
ไม่มีแม้แต่ความหวังจะโบยบินได้อีก......
คงได้แต่รอเวลาตายอยู่ที่พื้นดิน.........คงทำได้แค่นั้น.......
“อยากทำอะไรก็ทำ.........” เสียงน้อยเล็ดรอดออกมาจากลำคอ... ไม่ทันที่ร่างใหญ่จะได้ฟังก็ลุกขึ้นและอุ้มฮยอนจุนไปที่รถที่คยูจงเตรียมไว้ และกลับไปในที่สุด
ด้านอีกฝ่ายหลังจากที่สั่งคนให้พาฮยอนจุงกลับไปแล้วก็มาสนใจกับยองแซง เลือดไหลออกมาไม่มีท่าว่าจะหยุด
“ฮะ...ฮยอนจุนกลับไปแล้วใช่มั้ย?” ยองแซงพยายามเอ่ยปากถาม เพราะร่างบางยังคงกลัวคยูจงอยู่
“อือ...กลับไปแล้ว....” คยูจงตอบ แต่เสียงนั้นดูอบอุ่นและเป็นห่วงมากกว่าก่อนหน้านี้ต่อหน้าฮยอนจุง
“ฮึ่ก.......ฮืออออ.....ผะ...ผมกลัว...” ร่างบางขยับปากสั่นๆ คยูจงกอดยองแซงเอาไว้แนบอก
จะทำยังไง.........ให้นายหายกลัว......
จะปลอบยังไงนะ.....ให้นายเลิกร้องไห้.....
“ไม่...ไม่ต้องกลัว .....ชั้นจะอยู่ข้างๆนาย......ชั้นอยู่นี่.......” ร่างบางปริปากเงียบแต่อาการสั่นของยองแซงดุท่าจะเบาลงแล้ว
พอดีกับที่รถพยาบาลมา เพราะร่างบางเสียเลือดมากไปจนหมดสติอีกครั้ง คยูจงอุ้มยองแซงไปที่รถพยาบาล
ไม่กี่นาทีร่างบางถูกนำตัวเข้าห้องไอซียู โดยที่ไม่รู้ชะตากรรมว่าจะเป็นยังไงต่อไป
“คยูจง!!” จองมินวิ่งมาตามทางเดินจนเห็นคนที่เป็นห่วงนั่งหน้ามุ้ยอยู่หน้าห้องพยาบาล เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดของคนอื่น
“จะ….จองมิน…นายมาที่นี่ได้ไง?” คยูจงมองหน้าคนที่มาหาอย่างไม่เชื่อสายตา
ตอนนี้จิตใจของเค้าหล่นวูบลงไป
ไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงต่อไปดี?
กลัว…ความกลัวทะลักเข้ามาในจิตใจตลอด…
กลัว…ว่ายองแซงอาจจะจากเขาไป….
“คนใช้ชั้นโทรมาบอกว่าจู่ๆนายก็มาโรงพยาบาล…นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?” ร่างใหญ่คุกเข่าต่อหน้าคยูจงด้วยความเป็นห่วง เลือดที่เปื้อนตามตัวเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ของคนข้างหน้าก็โล่งใจ
“ยองแซง…ยองแซงประแทกหน้าตัวเองกับเศษแก้วของฮยอนจุงที่ทำแตกไว้….แล้ว…แล้วก็…ชั้นเห็น…เลือด….อ๊ะ! จองมิน!! ชั้นปวดหัวจัง….” คยูจงล้มลงกับพื้นก่อนจะจับหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงราวกับค้อนทุบ
“ไหน….! นายไม่เป็นไรใช่มั้ย? หมอ!! หมอมาที่นี่ที!!!” เสียงตะโกนโหวกเวกดังซักพักก่อนที่จะมีรถเข็นเข้ามาพาตัวคยูจงไป จองมินที่เพิ่งจะมาถึงทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ข้างหน้านี้เลย คยูจงยิ่งเป็นโรคกลัวเลือดอยู่ด้วย
“คยูจง….”
จองมินนั่งรอคยูจงที่หน้าห้องไอซียูเหมือนกัน เฝ้ารอความหวังเท่านั้นที่พอจะทำให้จิตใจที่ร้อนด้วยความเป็นห่วงเย็นลงได้บ้าง
“คุณคือคนเจ้าของไข้ของเด็กตัวเล็กๆรึเปล่าครับ?” เสียงคุณหมอปลุกจองมินให้ออกจากพวัง เขาเงยขึ้นมาดูชายวัยกลางในชุดกราวด์สีขาว
“เอ๋? คนที่ชื่อคยูจงน่ะหรอครับ?” คุณหมอส่ายหน้า
“ยองแซงน่ะครับ คุณเป็นเพื่อนเขารึเปล่า?” จองมินพยักหน้า ถึงแม้จะไม่อยากรู้จัก…แต่สีหน้าของคนตรงหน้าคงมีเรื่องลำบากใจแน่นอน
คุณหมอถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยก้อนคำพูดที่อยู่ในคอ
“ดวงตาของเด็กคนนั้นคงต้องบอดสนิท เศษแก้วบาดไปถึงกระจกตาเลยทีเดียว แต่ปัญหาตอนนี้คือ…เขาขาดเลือดไปมาก…..ทางโรงพยาบาลข้างล่างก็วุ่นวายเรื่องที่มีคนบาดเจ็บจากรถชน ผมอยากได้เลือดเร็วที่สุด คุณกรุ๊ปอะไรครับ?”
จองมินมองดูเลือดของยองแซงที่ได้มาจากคยูจง
…ถ้านี่สามารถทำเพื่อคนรักของเขาได้
ถ้านี่ทำให้คยูจงของเขากลับมายิ้มได้อีกครั้ง
ถ้าสามารถหยุดดวงตาที่สั่นกลัวของคยูจงได้ละก็….
เขาจะทำ
“กรุ๊ปOครับ….”
อีกด้านหนึ่งกับคนอีกคู่หนึ่งที่ไม่รู้หนาวรู้ร้อนกับเหตุการณ์เมื่อเช้า….ยกเว้นฮยอนจุน….
“เอ้า! กินซะ!!” อาหารชั้นเริศถูกนำมาวางไว้ ณ โต๊ะอาหารเบื้องหน้าฮยอนจุนในห้องสุดหรูของโรงแรมที่มีฮยอนจุงเป็นเจ้าของอยู่แล้ว ร่างบางไม่สนใจสิ่งรอบตัวใดๆทั้งสิ้น ดวงตาที่เหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ทำเอาฮยอนจุงหงุดหงิดไม่น้อย
“หมายความว่าไง? ฮยอนจุน?”
“ผม…ไม่…กิน...” ฮยอนจุนเอ่ยออกมาผ่านริมฝีปากแห้งของตัวเอง
“งั้นหรอ………จะกินดีๆหรือจะให้ชั้นป้อน…ผอมจนเห็นก้างแล้วรู้มั้ย?” ฮยอนจุงดึงร่างบางให้มานั่งติดกัน
“หึๆ…มาเป็นห่วงอะไรตอนนี้กันครับ? เมื่อกี๊คุณก็ทำให้ผมได้ตายทั้งเป็นแล้วนี่?” เสียงพูดประชดที่ไร้ซึ้งเรี่ยวแรง ฮยอนจุงมองดูคนข้างกายด้วยความสงสาร เค้าคงทำเกินไปละมั้ง?
“….ชิ” ฮยอนจุงดึงร่างบางมากอดไว้อย่างแผวเบา ไม่ได้รุนแรงเหมือนทุกครั้งที่เขาได้รับ
“…………ครับ?” ร่างเล็กในอ้อมกอดถามอย่างสงสัย จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย?
“จะอยู่อย่างนี้จนหว่านายจะหายสั่นนะ…..จะทำอะไรก็ทำ….” ฮยอนจุงเอ่ย
ร่างบางไม่สามารถขัดขืนได้อีก ตัวสั่นด้วยความเสียใจไม่หยุด ภายใต้อ้อมกอดที่อบอุ่นของฮยอนจุง
“นายทำเค้าทำไม.....!!!! แย่งชิงชั้นมาได้....แต่.....แต่ยองแซง.......!! ยองแซง...!! ฮึ่ก...ฮืออออ....” ฮยอนจุนร้องไห้ทันทีที่นึกขึ้น
“.............ร้องซะให้พอเลย...” ฮยอนจุงกระซิบข้างหูร่างเล็กที่สั่นเทา นั้นยิ่งทำให้ร่างบางไม่สามารถหยุดน้ำตาที่พร่างพรูออกมาได้
“เพราะนาย!!!.....เพราะนาย!!!”
“....................ชั้นขอโทษ.....”
คำหะซิบที่สองเอ่ยออกมา ก่อนที่ฮยอนจุงจะเชยคางที่เปื้อนน้ำตาของฮยอนจุนขึ้นและประกบริมฝีปากของตัวเองเข้าหา จูบที่เบาบางก่อนจะเลื่อนกลีบกุหลาบสีชมพูขึ้นไปซับน้ำตาของฮยอนจุนเอาไว้
รสเปรี้ยวที่มากับหยาดน้ำตาผสมออกมาเป็นความหวานในปากของร่างใหญ่
“.....อ......อา....” ความเงียบคลุมทั่วบริเวณอีกครั้ง เสียงนั้น.......คำนั้น.........ออกมาจากปากของฮยอนจุงใช่มั้ย?
“มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรอ?.......” เสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของฮยอนจุงดังมาถึงข้างหูของคนในอ้อมแขน
“นั้นสิ..............ถึงจะหูฝาด แต่ก็ไม่ให้อภัยหรอก!!....”
ฮยอนจุนในอ้อมกอดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆสัมผัสกับกลิ่นกายคนคนที่โอบกอดตน กลิ่นหอมอ่อนๆจากน้ำหอมราคาแพง ทำเอาฮยอนจุนเคลิ้มได้ซักพักก่อนจะพลักตัวเองออกมา
….ไม่อยากจะอยู่อย่างนี้ต่อไป….
ถ้านานไป….มันอาจจะเกินห้ามใจตัวเองก็เป็นได้…
“อยากนอนมากกว่า…วันนี้จะให้ผมนอนที่ไหน?” ฮยอนจุนตัวสั่นมองไปทางอื่น ไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นความอ่อนแอของเขาอีกแล้ว…ช่างสมเพศจริงๆ
“…….ห้องของชั้น….”
ร่างบางแทบจะหยุดลมหายใจ ทั้งๆที่พยายามจะออกห่าง แต่ยิ่งทำไปเท่าไหร่มันราวกับเข้าใกล้คนๆนี้มากขึ้น…
ลงช้าไปโหน่ย อิอิ ไปเข้าค่ายมาคร้า>___< เพิ่งกลับๆ
ความคิดเห็น