คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Autumn - I
AUTUMN –
I
“จิเอะจังก็ไม่ได้เฉิ่มขนาดนั้นสักหน่อยฉันว่าน่ารักออก
^
^”
อุณหภูมิที่เริ่มลดต่ำลงจากหน้าร้อนเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการเปลี่ยนฤดู
ใบไม้ที่เริ่มเปลี่ยนแปลงสีของมันเป็นสีส้มแดงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าใบของมันกำลังร่วงหล่นจากต้นตามฤดูกาล....
ฤดูใบไม้ร่วงได้เวียนมาทักทายผู้คนอีกครั้ง
เด็กสาวผมสีน้ำตาลฟูฟ่องหอบข้าวของพะรุงพะรังออกจากร้านสะดวกซื้อก่อนจะหยุดยืนมองใบไม้ที่เปลี่ยนสีอย่างมีความสุขคงเป็นเพราะสีของใบไม้เหล่านี้มันเป็นสัญญาณของการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วงละมั้ง
‘ซาวาดะ จิเอมิ’ อมยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะรีบหอบข้าวของที่ซื้อมากลับบ้านไปให้มาม๊าของตัวเองเป็นการด่วนก็ไม่รู้ว่าใครจะมาหรอกนะ
ได้ยินเพียงว่าเป็นแขกพิเศษด้วยแต่ดูเหมือนแม่ของเธอจะดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนน่าสงสัยคงไม่ใช่ว่าพี่ชายกลับมาหรอกมั้ง....
ก็รายนั้นน่ะงานยุ่งจะตายไป
ปึก!
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ชายแปลกหน้าเอ่ยขอโทษก่อนจะรีบเก็บข้าวของที่กระจายเป็นพื้นของหญิงสาวที่เขาเพิ่งชนเมื่อสักครู่
“ม... ไม่เป็นไร.... ค่ะ” จิเอมิเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักจนเจ้าตัวนึกกังวลอยู่ว่าจะดูประหลาดในสายตาคนตรงหน้ารึเปล่า
แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับเอ่ยน้ำเสียงอย่างเป็นมิตร
“ตัวนิดเดียวถือของเยอะแยะเชียว เก่งจังเลยนะเรา ^
^”
เพราะน้ำเสียงนั่นทำให้จิเอมิเงยหน้าขึ้นมาสบหน้ากับชายตรงหน้าทั้งๆที่ปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบจะมองหน้าคู่สนทนามากนัก
ก่อนที่เธอจะพบว่าชายตรงหน้ากำลังส่งยิ้มแบบผู้ชายใจดีมาให้
ชายหนุ่มผมสีดำขลับ กับดวงตาสีน้ำตาลเข้มปลายจมูกโด่งที่รับกับใบหน้าจะว่าไงดีละ
จิเอมิรู้สึกว่าชายตรงหน้าดูดีสุดๆไปเลยนะสิ!
“อะ เอ่อ... ไม่หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวพูดได้น้ำเสียงประหม่าก่อนจะเอื้อมมือของไปคว้าถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบมื้อเย็นของตัวเอง
แต่ชายตรงหน้ากับถึงถุงกลับไว้กับตัวเองแถมยังยื่นมือมาแย่งถือของในมือของเธอไปอย่างหน้าตาเฉย
“เดี๋ยวฉันไปส่งละกันนะ ^ ^”
“คะ?”
“เดี๋ยวถือของไปส่งไง ^ ^”
จิเอมิมั่นใจว่าเธอคงไม่ได้หูฟาดไปถึงสองรอบแน่นอน ชายที่เพิ่งเจอกันไม่ถึง
5 นาทีกำลังบอกว่าจะถือของไปส่งเธอเนี่ยนะ!
“ไม่ดีกว่าค่ะ...” จิเอมิว่า
ก่อนจะยื่นมือออกไปเพื่อดึงข้าวของของเธอคืน
แต่ชายตรงหน้ากลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยมือง่ายๆ
แถมยังเอาแต่ส่งยิ้มให้เธออีกต่างหาก...
อีกอย่างมันเป็นรอยยิ้มแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ ก็คนบ้าอะไรจะยิ้มได้ตลอดเวลาแบบนี้!
“ฮะๆ ^ ^ ไม่ต้องเกรงใจหรอก
ฉันมีธุระทางเดียวกับเธอพอดีน่ะ”
ชายหนุ่มพูดเพื่อให้หญิงสาวรู้สึกสบายใจขึ้น
แต่หากทำให้จิเอมิรู้สึกกลัวขึ้นมา...
ถึงจะไม่ค่อยได้เป็นคนช่างสังเกตอะไรมาก
แต่เธอก็มั่นใจว่าเธอไม่เคยเห็นคนๆนี้มาก่อนในนามิโมริ
ก็เพราะผู้ชายที่ดูโดดเด่นทั้งหน้าตา ส่วนสูงขนาดนี้ถึงจะผ่านตาเธอก็ต้องนึกออกบ้างแหละน่า
หรือว่าจะเป็นคนร้ายลักพาตัว!
ไม่ต้องรอให้ชายคนนั้นพูดอะไรอีก
สองเท้าของหญิงสาวก็รีบพาร่างของตัวเองให้ออกห่างจากผู้ชายตรงหน้าให้เร็วที่สุด
อย่างน้อยถ้าเธอยังมีชีวิตรอดอยู่จะซื้อของให้มาม๊ากี่รอบก็ได้ละนะ!
“อ้าว เดี๋ยวสิ! เฮ้แล้วไม่เอาของหรอ”
ชายคนนั้นตะโกนเสียงดังไล่หลัง
แต่หญิงสาวไม่คิดจะหยุดฝีเท้าหรือหันกลับไปมอง
มาม๊า ช่วยภาวนาให้หนูหนีพ้นด้วยนะคะ!!!
ปึง!
“แฮ่กๆ”
“กลับมาแล้วหรอจ๊ะ จิเอะจัง ^ ^”
“มาม๊า!” จิเอมิโผซุกเข้าอกของมารดาจน ‘ซาวาดะ นานะ’ นึกแปลกใจใช้ไปซื้อของแค่นี้ลูกสาวของเธอเป็นอะไรกันนะ?
“มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ” คุณแม่ยังสาวพูดอย่างใจเย็นก่อนค่อยๆลูบหัวปลอบลูกสาวของตัวเองที่กำลังตื่นกลัวจนจิเอมิรู้สึกปลอดภัยและใจเย็นขึ้นจนเอ่ยปากเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ตอนหนูเดินกลับมามีผู้ชายคนนึงเดินมาชนแล้วเขาก็ช่วยถือของแล้วรบเร้าจะมาส่งดูน่ากลัวสุดๆไปเลยค่ะ”
“ตายจริง แล้วคนๆนั้นหน้าตาเป็นยังไงจ๊ะ”
“ก็หน้าตาแบบผมไงครับ ^ ^” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้งทำให้จิเอมิถึงกับสะดุ้งหลบหลังแม่ของตัวเอง
“อ้าว มาแล้วหรอจ๊ะ ยามาโมโตะคุง”
"ครับ มาม๊าสึนะ^ ^"
"คะ ใครหรอคะมาม๊า"
หญิงสาวกระตุกแขนเสื้อแม่ของตัวเองก่อนจะลอบมองชายตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ
แต่ดูจากที่พูดน่าจะเป็นคนรู้จักของพี่ชายแน่ๆ
"ตายจริงเด็กคนนี้จำพี่เขาไม่ได้หรอจ๊ะ
นี่ยามาโมโตะคุงเพื่อนสนิทของพี่ชายเราไง"
"อ เอ๋ เพื่อนสนิทงั้นหรอคะ" จิเอมิเหลือบมองชายหนุ่มที่กำลังส่งยิ้มให้เธออีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ
ก่อนจะพยายามเค้นสมองคิดแต่เธอกลับคิดท่าไหร่ก็คิดไม่ออกสงสัยว่าตอนนั้นเธอคงจะเด็กมากจนจำไม่ได้ละมั้ง
"ไม่แปลกหรอก ก็เจอครั้งสุดท้ายจิเอะจังเพิ่ง 10 ขวบเองนี่นา ^ ^" ยามาโมโตะกล่าวอย่างไม่ถือสา
"ยังไงก็เข้ามาก่อนสิจ๊ะ สึคุงโทรมาบอกแม่เรียบร้อยแล้วละ'เรื่องนั้น' "
"แล้วได้บอกเจ้าตัวรึยังละครับ ^ ^" ยามาโมโตะถาม ก่อนจะลอบมองเด็กสาวที่ยังมองเขาด้วยท่าทางกลัวๆอยู่หน่อย
"อ่า
แต่ท่าทางคงจะไม่สินะ"
"จ๊ะ บอกไปคงจะไม่ยอมง่ายๆแล้ววุ่นวายน่าดูเลยละ
ยังไงก็ต้องฝากยามาโมโตะคุงด้วยนะจ๊ะ"
"ได้เลยครับ มาม๊า ^ ^"
จิเอมิมองผู้ใหญ่สองคนที่พูดเรื่องอะไรไม่รู้ด้วยความงุนงง
หวังว่าทั้งเรื่องนั้นและเรื่องบอกเจ้าตัวที่ว่าคงไม่ได้เกี่ยวกับธอใช่ไหม?
"งั้นน้าขอตัวทำข้าวเย็นก่อนดีกว่านะจ๊ะ"
"งั้นผมเอาของไปไว้ในครัวให้นะครับ"
ชายหนุ่มว่า ก่อนจะหอบข้าวของที่จิเอมิถูกใช้ให้ไปซื้อไปไว้ในครัว
โดยที่มีจิเอมิเดินตามไปเพื่อจะไปช่วยแม่ทำกับข้าวแบบทุกวัน
แต่วันนี้กลับแปลกกว่าทุกที
"วันนี้ไม่ต้องช่วยแม่นะจิเอะจัง
อยู่คุยกับพี่เขาไปนะจ๊ะ"
สุดท้ายจิเอมิก็มาจบลงที่โซฟาในห้องรับแขกกับชายแปลกหน้าที่รู้จักเธอแบบสองต่อสองซะงั้น
อยากจะบอกมาม๊าเหลือเกินว่าหนูไม่ได้อยากคุยกับเขาสักหน่อย T ^ T
"เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเรา"
ก็แน่สิคะ!
จิเอมิคิดในใจก็ถ้ายึดตามคำพูดครั้งสุดท้ายตอนเธออายุ 10 ปียังไม่มีเรื่องบ้าๆนั่นและเธอก็ยังเป็นเด็กธรรมดาทั่วๆไป
ไม่ได้เฉิ่มเป็นป้าแก่ๆแบบตอนนี้... อ่าแต่สำหรับเธอมันก็ไม่ได้แย่นักหรอกนะ
"ม- มีธุระอะไรกับฉันหรอคะ"
"จิเอะจังต้องไปดูตัวกับผู้ชายคนนี้น่ะ
บอสของมิลฟีโอเล่" ชายหนุ่มว่า ก่อนจะวางรูปของผู้ชายคนนึงลงบนโต๊ะ
ก่อนจะยื่นให้จิเอมิดู
หญิงสาวมองพิจารณาชายหนุ่มในรูปเขาเป็นผู้ชายผมสีขาวสะอาดที่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
หากแต่รอยยิ้มของเขากลับดูแปลกๆไม่เหมือนรอยยิ้มของผู้ชายตรงหน้าเธอ
แต่ว่า.... ให้ไปดูตัวกับผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้เนี่ยนะ!
"หนู... ขอไม่ไปได้ไหมคะ"
"อ่า
ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะผู้ใหญ่เขาตกลงกันไปแล้วน่ะ แถมเป็นคำสั่งของวองโกเล่รุ่นก่อน
สึนะก็ไม่อยากจะขัด"
ให้ตายสิ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรของเธอเนี่ย
"ต-
แต่ทำไมฉันถึงต้องไปดูตัวกับบอสทางนั้นด้วยล่ะ
ก็เห็นอยู่ว่าหน้าตาแบบนี้ไปดูตัวอะไรได้ซะที่ไหน...." หญิงสาวว่า
ก่อนจะกำกระโปรงของตัวเองแน่น
ก็เธอนะดูป้าละเฉิ่มขนาดนี้อย่าว่าแต่บอสของมาเฟียหรืออะไรเลย ขนาดผู้ชายธรรมดายังไม่อยากจะมองหน้าผู้หญิงอย่างเธอนานๆเลยด้วยซ้ำ
นับประสาอะไรกับคนหน้าตาดีขนาดนี้กันละ
"ไปก็มีแต่จะขายขี้หน้าเขาเปล่าๆ
พี่ทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”
"ถ้าทำได้ก็อยากช่วยอยู่หรอกนะ
แต่มันไม่ได้นี่สิ"
จิเอมิถอนหายใจดังเฮือกอย่างถอนใจ ทั้งพี่ชายทั้งคุณปู่รุ่นที่ 9 คิดอะไรอยู่กันนะ
"แต่ไม่ต้องห่วงไปนะ
สึนะไม่คิดจะทำให้เธอขายหน้าหรอก เพราะแบบนี้ฉันเลยมาหาเธอที่นี่ยังไงละ ^
^ อีกอย่างจิเอะจังก็ไม่ได้เฉิ่มขนาดนั้นสักหน่อยฉันว่าน่ารักออก ^
^"
จิเอมิมองหน้าเพื่อนของพี่ชายด้วยความสงสัยตลอดการทานอาหารเย็น ก็เจ้าตัวเล่นทิ้งคำพูดไว้แบบนั้นให้เธอสงสัยแถมถามอะไรก็ไม่ยอมตอบด้วยนี่สิเอาแต่ยิ้มอยู่ท่าเดียว อ่า...
แต่ที่ว่ามองเนี่ยมองตอนเขาไม่รู้ตัวหรอกนะ เพราะไอ้คำชมว่า ‘น่ารัก’ ยังอยู่ในหัวเธออยู่เลยนี่สิ....
นอกจากคุณพ่อกับพี่ชายเขาเป็นคนแรกเลยละมั้งที่ชมเธอว่าน่ารักเนี่ย...
คนอย่างเธอเนี่ยนะน่ารักต้องผมเผ้ายุ่งเหยิงดูไม่ได้ ต้องกรอบแว่นหนาเต๊อะนี่
ไหนจะชุดยาวรุ่มร่ามที่เธอใส่อีกบางคนมองข้างหลังยังวิ่งมาช่วยเธอถือของเพราะคิดว่าเป็นคุณยายแก่ๆเลยละ....
หรือเพราะว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนเลยชมพอเป็นพิธีกันนะ
"อิ่มแล้วครับ
ขอบคุณสำหรับอาหารเย็นนะครับ"
"ไม่เป็นไรจ้า"
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยล้างจานนะ ^ ^" ชายหนุ่มว่า ก่อนจะลุกขึ้นเก็บจานไปทำความสะอาดแต่มีเสียงเอ่ยห้ามจากเจ้าของบ้านก็ตาม
"ไม่ต้องหรอกจ๊ะ เดี๋ยวจิเอะเขาก็จัดการเอง"
“อ่า ถ้าแบบนั้นรบกวนด้วยนะจิเอะจัง ^ ^”
“ม- ไม่เป็นไรค่ะ”
จิเอมิสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มที่เธอกำลังจ้องมองหันมาพูดด้วย
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ
แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่ทำตัวให้ว่างไว้ด้วยนะจิเอะจัง ^ ^”
“อะ ค่ะ”
ยามาโมโตะยิ้มให้กับความเก้ๆกังๆของเด็กสาวก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู
จริงๆจิเอมิก็ไม่ใช่คนหน้าตาแย่หรือเฉิ่มอะไรสักหน่อยในสายตาเขา แต่ไม่รู้ทำไมเบียคุรันถึงต้องตั้งแง่ปฏิเสธแบบนั้นก็ไม่รู้
แถมสึนะก็ดันบ้าจี้ตามอีกต่างหาก
แต่ก็เอาเถอะเขาก็เขาเป็นลูกน้องนี่นา บอสสั่งอะไรก็ต้องทำตามหน้าที่อยู่แล้วนี่นะ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ความคิดเห็น