ลำดับตอนที่ #59
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : ยุคทางรถไฟ
แต่กล่าวได้ว่านี่คือยุคทางรถไฟ และโฉมหน้าของประเทศเปลี่ยนไปเมื่อเหล็กและไอน้ำมาอยู่รวมกัน รถไฟยังเป็นแรงบันดาลใจให้เทอร์เนอร์ (1775-1851) วาดภาพที่เปี่ยมพลังชื่อ Rain,Steam and Speed ส่วนไอแซมบาร์ด คิงดอม บรูเนล (1806-59) ผู้ออกแบบสะพานแขวนคลิฟตันข้ามช่องเขาเอวอนได้สร้างทางรถไฟเกรต เวสเทิร์น เรลเวย์และจอร์จ สตีเฟนสัน ประดิษฐ์หัวรถจักรไอน้ำสำเร็จเป็นครั้งแรกโดยตั้งชื่อว่ารอกเก็ต และออกแบบทางรถไฟสายสตอกตันและดาร์ลิงตัน ซึ่งเป็นทางรถไฟสายแรกที่เปิดในปี 1825 ทางรถไฟระหว่างเมืองลิเวอร์พูล-แมนเชสเตอร์ปรากฎในอีก 5 ปีต่อมา
ในศตวรรษที่ 18 และ 19 เจ้าของโรงงานและธุรกิจซึ่งเป็นชนชั้นใหม่ใช้อำนาจเงินแข่งรัศมีกับอำนาจของพวกชนชั้นสูงที่เหยียดหยามอีกฝ่ายว่าเป็นเศรษฐีใหม่แล้วพวกชนชั้นแรงงานเล่า การเปิดโรงงานและเหมืองสร้างการจ้างงานก็จริง แต่สภาพการทำงานก็เลวร้ายเสี่ยงอันตราย คนงานมากมายต้องสังเวยชีวิตในเหมืองลึกส่วนผู้รอดตายมักมีอายุสั้นจากโรคปอด เด็กอายุ 4 ขวบยังต้องทำงานในอุโมงค์เหมือง หญิงใช้แรงงานเหมือนชาย และลูกจ้างทุกวัยต้องทำงานวันละ 15 ชั่วโมงภายในโรงงานที่มีแสงสลัวและเสียงดังจนหูอื้อ
กระทั่งในปี 1833 จึงมีการตราพระราชบัญญัติโรงงานฉบับแรก ห้ามการใช้แรงานเด็กที่อายุต่ำกว่า 9 ขวบส่วนผู้หญิงและผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปีห้ามทำงานเกิน 12 ชั่วโมงต่อวัน อีก 16 ปีต่อมาถึงมีการออกพระราชบัญญัติเกี่ยวกับสุขภาพและความปลอดภัยในการทำงานการปฎิรูปอุตสาหกรรมในยุคต้นเหล่านี้เป็นการริเริ่มของพวกปัญญาชนหัวเสรีและต้องใช้เวลาอีกนานกวาชนชั้นแรงงานจะสามารถต่อสู้เรียกร้องผลประโยชน์จากนายจ้างได้ด้วยตนเอง
ในปี 1824 มีการออกพระราชบัญญัติอนุญาตให้คนงาน "รวมตัวกัน" ซึ่งก็เพื่อเรียกร้องค่าแรงเพิ่มขึ้นเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ต่อมาการเกิดกรณีผู้เสียสละแห่งโทลพุดเดิล สะท้อนถึงความต้องการของผู้ใช้แรงงานที่จะพิทักษ์ผลประโยชน์ของตนจากการเอารัดเอาเปรียบของนายจ้าง โดยคนงาน 6 คนพยายามจัดตั้งสาขาสหภาพแรงงานขึ้นในหมู่บ้านโทลพุดเดิล เมืองดอร์เซ็ตแต่ก็ถูกศาลพิพากษาให้เนรเทศ อีกนานต่อมาจึงมีการประชุมสหภาพแรงงานครั้งแรกในปี 1868 จากนั้นบรรดาสหภาพก็ผนึกกำลังแข็งแกร่งยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามโดยส่วนใหญ่แล้วเป็นการจับมือกันเพื่อพิทักษ์ผลประโยชน์ระหว่างพันธมิตร 3 ฝ่ายคือ คนงานเหมือง คนงานรถไฟและคนงานขนส่งเท่านั้น ส่วนคนงานในภาคอื่นๆยังได้รับประโยชน์ส่วนน้อย
ในศตวรรษที่ 18 และ 19 เจ้าของโรงงานและธุรกิจซึ่งเป็นชนชั้นใหม่ใช้อำนาจเงินแข่งรัศมีกับอำนาจของพวกชนชั้นสูงที่เหยียดหยามอีกฝ่ายว่าเป็นเศรษฐีใหม่แล้วพวกชนชั้นแรงงานเล่า การเปิดโรงงานและเหมืองสร้างการจ้างงานก็จริง แต่สภาพการทำงานก็เลวร้ายเสี่ยงอันตราย คนงานมากมายต้องสังเวยชีวิตในเหมืองลึกส่วนผู้รอดตายมักมีอายุสั้นจากโรคปอด เด็กอายุ 4 ขวบยังต้องทำงานในอุโมงค์เหมือง หญิงใช้แรงงานเหมือนชาย และลูกจ้างทุกวัยต้องทำงานวันละ 15 ชั่วโมงภายในโรงงานที่มีแสงสลัวและเสียงดังจนหูอื้อ
กระทั่งในปี 1833 จึงมีการตราพระราชบัญญัติโรงงานฉบับแรก ห้ามการใช้แรงานเด็กที่อายุต่ำกว่า 9 ขวบส่วนผู้หญิงและผู้มีอายุต่ำกว่า 18 ปีห้ามทำงานเกิน 12 ชั่วโมงต่อวัน อีก 16 ปีต่อมาถึงมีการออกพระราชบัญญัติเกี่ยวกับสุขภาพและความปลอดภัยในการทำงานการปฎิรูปอุตสาหกรรมในยุคต้นเหล่านี้เป็นการริเริ่มของพวกปัญญาชนหัวเสรีและต้องใช้เวลาอีกนานกวาชนชั้นแรงงานจะสามารถต่อสู้เรียกร้องผลประโยชน์จากนายจ้างได้ด้วยตนเอง
ในปี 1824 มีการออกพระราชบัญญัติอนุญาตให้คนงาน "รวมตัวกัน" ซึ่งก็เพื่อเรียกร้องค่าแรงเพิ่มขึ้นเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ต่อมาการเกิดกรณีผู้เสียสละแห่งโทลพุดเดิล สะท้อนถึงความต้องการของผู้ใช้แรงงานที่จะพิทักษ์ผลประโยชน์ของตนจากการเอารัดเอาเปรียบของนายจ้าง โดยคนงาน 6 คนพยายามจัดตั้งสาขาสหภาพแรงงานขึ้นในหมู่บ้านโทลพุดเดิล เมืองดอร์เซ็ตแต่ก็ถูกศาลพิพากษาให้เนรเทศ อีกนานต่อมาจึงมีการประชุมสหภาพแรงงานครั้งแรกในปี 1868 จากนั้นบรรดาสหภาพก็ผนึกกำลังแข็งแกร่งยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตามโดยส่วนใหญ่แล้วเป็นการจับมือกันเพื่อพิทักษ์ผลประโยชน์ระหว่างพันธมิตร 3 ฝ่ายคือ คนงานเหมือง คนงานรถไฟและคนงานขนส่งเท่านั้น ส่วนคนงานในภาคอื่นๆยังได้รับประโยชน์ส่วนน้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น