คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : ◄ HIBARI KYOYA II ►
◄ HIBARI
KYOYA II ►
ผัวะ
!!! โรม!!! ุบับ!!
“พอไ้แล้ว!!” เสียหวานะโนร้อสุเสีย ยูิโะ
มวิ้วแน่น หาามีหยน้ำใสๆ แ่พอมือบาปัออ็ไร้ร่อรอยอน้ำา
“ุเป็นพ่อประสาอะไร” ำล่าวเสียสีที่ไม่เยออมาาริมฝีปาบานั้น
เสียแทเ้ามาในิใอผู้เป็นพ่อ
“ไม่ใ่เรื่ออเธอ ออไป!!” ายสูวัยะโน้อ
ลูน้อหลับานประู็วิ่รู่พาึ่ลาเ็สาวออไป
ยูิโะมอหน้าร่าเล็รหน้า
ร่าบามีรอยฟ้ำามัว มุมปาแนเลือบปา ปผมหน้าม้าปิวามมิิ
เธอไม่รู้ว่าอนนี้ร่าบารหน้าสลบไปยั
เลยไ้แ่ะโนเรียื่อเพื่อรั้สิเอาไว้
“เียวยะ เียวยะ ลุึ้นมาสิ!!!!!!” ยูิโะร้อเรียอีรั้
ร่าบายัแน่นิ่ สลบามืออผู้เป็นพ่อ …
ถ้าหาเธอเ่ว่านี้ี…
ถ้าหาเธอ่วยน้อายอเธอเอาไว้ไ้…
เียวยะ
…ไม่เปลี่ยนไป
เ็บ… ริมฝีปาอผมเ็มไป้วยลิ่นาว
รสาิอเลือ
‘เียวยะ เียวยะ ลุึ้นมาสิ!!!’
เสียอใรบานพยายามเรียื่ออผม
แ่ไม่ว่าผมะพยายามมอหาเสียนั้นสัเท่าไหร่ ผมลับเห็นเพียแ่วามมืมิ
ร่าายอผมเหมือนเป็นอัมพา
วามทรำในเหุาร์รั้สุท้ายนั้นผมำไ้ี
ทุอย่าำลัไปไ้สวย
ยูิโะสู้ับนพวนั้นไหว ไม่สิ เธอนะาเลย่าหา…
แ่ใระรู้ว่าทุอย่าเป็นแผนาร์… อเานนั้น… นายให่แห่ระูลฮิบาริ
แผนาร์ที่ะทสอบว่าผมู่วรับำแหน่ ผู้สืบทอระูล หรือไม่
เพื่อน
ที่ผมเยมี…
ลับเป็นนอเา
พี่สาว
ที่ผมเยิว่ามี…
็เป็นนอเา
อนา
วามฝัน และทุอย่า…
มันเป็นอเา เาผู้ที่เป็นพ่อ…
วามรู้แปลบแล่นเ้ามาอีรั้
เมื่อผมำหมัแน่น
‘แิว่าแะหนีา ฮิบาริ ไปไ้ั้นหรอ’ ไม่
ผมไม่เยิว่าะหนีพ้น ผม็แ่หวั… หวัว่าะหนีมันพ้น…
‘แิว่าทุนที่เ้าหาแ ไม่ใ่เพราะผลประโยน์ั้นหรอ’ ไม่ ผมแ่… แ่อยามีใรสันที่ผมไว้ใไ้็แ่นั้น
‘แมันอ่อนแอ นาัวแเอแยัปป้อไม่ไ้เลย แล้วแะปป้อใรไ้!!!’
ใ่ ผมมันอ่อนแอ…
‘ำเอาไว้ ทุารระทำอแอยู่ในสายาอัน หัทำัวให้สมับ… ฮิบาริ’
สอปีผ่านไป…ภายใ้วามรู้สึเิมๆที่เยมีมันเริ่มลับมาอีรั้
สอปีที่ผมฝึ้อมทุวัน สอปีับทอนฟาที่เยเป็นอเธอนนั้น
เธอนที่าผมไป
ฮิบาริ ยูิโะ ำๆเียวที่เธอเอ่ยออมา ‘อโทษ…’ และเธอ็หายัวไป พร้อมับเา…
ยูิโะ
รับำแหน่นายหิน่อไป ส่วนเา าไปอย่าไม่มีวันหวนลับ
วามายเป็นเรื่อเศร้าและเ็บปว
แ่ทำไมันนะ?
ผมถึไม่มีน้ำาสัหย
ไม่มีแ่วามอาลัย หลเหลือเพียแ่ำถาม…ทำไมัน ทำไมพวเา้อทิ้ผมไป
“ุเียว” รอหัวหน้าุาเบะเรียสิผมที่ำลัเหม่อมอออไปนอหน้า่า
้อมอไปยัร่าบาที่อบโวยวายไม่ับพวาวาะไม่หยุ
เ็สาวผมำที่ไม่ว่าเธอไปโผล่ที่ไหน ที่นั้นมัมีแ่วามวุ่นวาย
อบรวมัวันเป็นฝู
เหมือนพวสัว์ินพื แ่ในะเียวันเธอือหมาป่าในราบลูแะ
ผัวะ
มือเรียววับเ้าลาหัวโุเระ ่อนะหัวเราะเริร่าอย่ามีวามสุ
ไม่นานนัเมื่อร่าบาสัเเห็นผม
มือเรียวและรอยยิ้มว้าปรา โบให้มืออย่าสนิทสนม
“เียวย๊า!!!!!!!!!!!!” เสียะโนปรอทแัั้นมายัห้อรับรอ
ไม่้อบอ็รู้ ทุสายาับ้อมาที่ผม
หึ… ยัยัวแสบ
“ไ เียวยะ” เรียวนประสาทัึ้น ไม่้อหันไปมอให้เปลื้อสายา
็รู้ีว่าเ้าม้าพยศมาถึแล้ว
“มออะไรอยู่หรอ ยิ้มไม่หยุเลย”
ผมยทอนฟาึ้นมาันไว้ “ไม่ใ่เรื่ออุ” รอยยิ้มยียวนวนโอ้ยส่มา
นหาิ้วผมระุ ผมละสายาาหมอนั้นมอหัวบนนิ้ว รูปร่าประหลา แหวนเพียรึ่เสี้ยวะทำให้ผมสนุรไหน
‘แหวนวนั้น็เหมือนแหวนนำโ
อีเพียไม่ี่วินาที หรือว่าะเป็นั่วโม่อมา แหวนวนั้นะึูนที่มีวามสามารถมามายเ้ามาใล้ัวนาย
อย่าเ่น… หนุ่มสุหล่อผมทอ หรือไม่็ …ันนนี้ยัไล่ะ’
เสียหวานในหูั้อึ้นมา
รั้แรที่ผมเอเธอ เธอแสบนน่าย้ำให้าย รั้่อมาเธอเ้ามาป่วนีวิอผม
้อร้อ ไม่สิ…
เรียร้อ่าอบแทนที่แสนะธรรมา
‘านี้ไปนาย้อเป็นเพื่อนับัน’
เพื่อนที่ผมไม่เยิะมี
เพื่อนเยทรยศผม แ่เธอลับพูออมาไ้อย่าหน้าาเย
ผมไม่รู้ว่าอนนั้นผมทำสีหน้ายัไ ผมไม่รู้ว่านัยน์าอผมะสั่นมัวแ่ไหน
แ่ที่ผมรู้
… ผมอยาลอเื่อใ ใรสัน
“เียวยะ?”
ม้าพยศโบมือรหน้าผมไปมา “วันนี้เหมือนนายะไม่พร้อมฝึนะ”
“หึ…
ะย้ำให้เละ!!!!”
ผมเื่อใเธอ
และะเื่อลอไป ‘เียวยะ ถ้าันหายไปนายะามหาันมั้ย’ ผมไ้แ่หวัให้เธอเื่อใผมบ้า
‘…ไม่ว่าเธอะอยู่ที่ไหน ัน็ะลาเธอลับมาอยู่้าๆัน
เพราะะนั้นอยาะเล่น่อนหา็ามใเธอ เพราะันหาเธอเอแน่ ยัยบ๊อ…อัน’
ใ่
ไม่ว่าเธอะอยู่ที่ไหน ผมะ็ามหาเธอให้เอ …
หาเธอให้เอ
หาเธอให้เอ
หาเธอให้เอ
…
ผมหาเธอไม่เอ
… ผมลับมายัอี อีที่ไม่มีเธออยู่ อีที่เธอหายัวไปอย่าไร้ร่อรอย
อีที่ไม่มีเธอ… มัน่าเ็บปว
“ผมอยาให้่วย”
เป็นรั้แรที่ผมโทรหาใรบาน
[ไ้เสมอ] ยูิโะอบรับำออผม
เป็นรั้แรที่ผมใ้อำนาอฮิบาริ และะเป็นรั้สุท้ายที่ผมะใ้มัน
มัธยมปลายนามิโมริ็ั้ึ้น
ภายใ้ารสนับสนุนอฮิบาริ
หนึ่ปีับารหายัวไปอเธอ… หนึ่ปีที่ผมามหาเธอ ทำให้ผมพบวามริ เธอาไปแล้ว าไปอย่าถาวร
ำถามเิมๆลับมาอีรั้
…
ทำไมพวเา้อาผมไป ทำไมเธอ้อาผมไป
เียวยะ เสียอเธอยัั้ออยู่เสมอ
เสียอเธอไม่เยลบเลือนหายไป ะเล่น่อนแอบที่ไหน็เิ … แ่ผมอยาให้รู้เสมอ ผมะหาเธอนเอ … เพราะผมเื่ออย่านั้น
ผมเื่อว่าเธอะลับมา
…
นามิโมริำลัรอเธออยู่
ัวผมำลัรอเธออยู่
ะนั้นเล่น่อนแอบให้สนุ และเมื่อผมพบเธอผมะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีรั้
วามริมัน่าเ็บปว เพราะะนั้น
อให้ผมอยู่ับำโหอผม่อไป ผมะหาเธอให้เอ ทั้ๆที่รู้ว่าเธอไม่มีวันลับมา…
“ันอยารู้วามริ
ทำไมันเห็นพวเาแล้วันถึ… ันถึไ้เศร้านานี้”
“พี่เยรัพวมัน
หุ่นพวนี้…พี่ะทิ้มันไปริๆหรอ?”
“ใ่… พี่ไม่อยาเห็นพวมันอี่อไป!!!!”
“ุยอยารู้วามริมั้ยล่ะ? ผม่วยุไ้นะ”
“ยัไ…”
“ลับไปยัทีุ่เยามาไ”
“้อแลเปลี่ยน?”
“วามทรำที่แสนะล้ำ่า…ุให้ผมไ้มั้ยล่ะ”
“บับ!!!!”
to be continued
ความคิดเห็น