คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro บทนำ
'ฟ้าหลังฝนมักสวยงามเสมอ'
___________________________________________
ชีวิตของใครหลายๆคนอาจจะไปสมหวัง บางสิ่งบางอย่างอาจไม่เหมือนที่ตนปราถนา บ้างก็โทษตัวเองและเปลี่ยนแปลงมัน บ้างก็โทษพระผู้เป็นเจ้าว่าเหตุใดจึงบันดาลความทุกข์มาให้ตนเองได้ขนาดนี้ แต่ไม่ว่าใครก็สมควรที่จะได้รับความลำบากในชีวิต ได้รับเพียงแค่ความสวยงามและสุขสบายชีวิตก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น ในวันที่แก่เฒ่าไปก็ไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถนำมาคอยบอกเล่าให้คนรุ่นหลังได้ฟัง
.
.
.
ผมเองก็ไม่ได้มีอะไรดีมาตั้งแต่เกิด
.
.
.
.
ตั้งแต่เด็กๆผมอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง ผมไม่เคยได้รับความอบอุ่นหรือโอกาสจากคนรอบข้างและครอบครัว เพราะผมและคนอื่นๆที่นี่ต่างไม่เป็นที่ต้องการ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ยังเป็นแค่เด็กมองโลกแบบเด็กๆไม่มีอะไรที่พวกเราต้องกังวล เมื่อเติบโตขึ้นผู้ใหญ่ก็ต่างหลีกหนีไป คนอย่างพวกเราไม่มีค่าพออย่างนั้นหรือ
ผมกับเพื่อนๆอีกหลายคนพยายามเรียนรู้และตั้งใจทำในสิ่งที่คิดว่ามันดีงาม แต่ผมคาดว่าผมน่าจะคิดผิด เพราะไม่ใช่ทุกเรื่องที่ผู้คนต้องการ ไม่ใช่ทุกเรื่องที่เราต้องกล้าหาญ คนเรามันต้องมีความเห็นแก่ตัวกันบ้าง อย่างเช่นผมตอนนี้ ทั้งๆที่เพิ่งเข้าเรียนที่มหา 'ลัยได้แค่สัปดาห์เดียวกลับต้องมีเรื่องเดือดร้อน
"คุณใจเย็นๆก่อนนะอย่าเพิ่งคิดสั้น" ผมส่งเสียงไปให้คนที่ยืนอยู่ริมดาดฟ้านั้นเพื่อเตือนสติ "คุณรู้ไหมว่าถ้าคุณกระโดดลงไปแล้วคุณจะเป็นยังไงต่อ"
"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน...พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ!" เธอตะโกนใส่ผมอย่างไม่คิดอะไร น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและความเศร้าเสียใจ
"คุณยังไม่ได้ลองพูดคุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนที่ฟังคุณเข้าใจหรือไม่เข้าใจกันแน่" ผมตะโกนกลับไปด้วยถ้อยคำที่สวยหรูในสายตาคนอื่น ต่สำหรับผมมันดีที่สุดแล้วที่จะใช้คำพูดแบบนี้
"....ไม่ต้องมาแส่ไม่ได้ยินเหรอ!!" ดูเหมือนเธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด ไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้เธอถอยหลังไปเรื่อยๆแล้ว
"คุณอย่า!"
ผมพุ่งเข้าไปดึงมือของผู้หญิงคนนั้นแล้วเหวี่ยงเธอขึ้นไปไว้ยังที่ปลอดภัยของตัวดาดฟ้า แต่ดันเป็นผมเองที่ร่วงหล่นลงมาจากตัวตึกแล้วกำลังดิ่งลงสู่พิ้นด้วยความเร็วคงที่ ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ร้องออกมาสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว
ไม่!
ผมยังไม่อยากตาย!!
ร่างไร้วิญญาณของผมแทบเหลวแหลกไปกับพื้นคอนกรีต ดวงตาที่เบิกกว้างนั้นไม่มีท่าทีจะปิดลงแล้ว แต่ภาพในสายตาของเขาพล่าเลือนจนมองไม่เห็นอะไร หยาดน้ำตาหลั่งไหลลงมาอาบแก้มขาวก่อนที่ ความมืดจะเข้าปกคลุมเขา แล้วพาดวงวิญญาณดวงนี้ล่องลอยไปสู่ทางเบื้องหน้า เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับมา
.
.
.
นั่นสินะ ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง
.
.
.
ใครๆก็หนีความตายไม่พ้น
.
.
.
.
.
ลาก่อน
.
.
.
.
.
.
Talk
เป็นยังไงบ้างคะเขียนไม่ดีแน่ๆเลย อื้อ มือใหม่กำลังประคองตัวเองค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ มีข้อบกพร่องตรงไหนก็คอมเม้นท์เตือนได้นะคะ จะได้นำคำติชมไปปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ
----- ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ -----
ความคิดเห็น