แต่การดูผลสอบไม่น่ีาจะเป็นต้นเหตุของเสียงโครมครามใหญ่โตราวกับสัตว์ประหลาดกำลังกระทืบเขตลาดกระบัง...
คอฟฟี่จึงเดินไปดู...ปกติสวนศรีฯเป็นแบบนี้...
รูปประกอบ ๑ ภาพถ่ายสวนศรีฯเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๔๙
สำหรับคนที่ไม่รู้ ม้านั่งติดหลังคานั่นชาวเตรียมพัฒน์เรียกว่าเกวียน
แต่วันนี้...ด้วยคำสั่งจากเบื้องบน สวนศรีฯของเราๆได้เปลี่ยนไปแล้ว และจะไม่มีวันกลับมาเป็นเช่นเดิม...ตลอดกาล...
รูปประกอบ ๒ สดๆร้อนๆ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๒
ดั่งหัวใจแตกสลายกลายเป็นเศษไม้กองกับพื้น...
รูปประกอบ ๒ สดๆร้อนๆ ๒๔ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๒
ดั่งหัวใจแตกสลายกลายเป็นเศษไม้กองกับพื้น...
มันไม่ใช่การถอดชิ้นส่วนเพื่อประกอบใหม่ได้ในภายหลัง มันคือการทุบทำลาย! เสียงไม้แตกกระจายเป็นชิ้นๆ...หลังคาที่เคยให้ร่มเงาอันแสนดีแตกกระจุยไม่เหลือชิ้นดี...
เกวียนจากพวกเราไปแล้ว
เกวียนจากพวกเราไปแล้ว
เสียงหัวเราะในเกวียนนั้น... ความฝันอันสวยงาม... คำบอกรักที่สลักไว้รุ่นแล้วรุ่นเล่า... คำนินทาและคำล้อเลียนนับไม่ถ้วน... มันช่างเต็มไปด้วยความทรงจำ...
ลาก่อน...เกวียนของพวกเรา ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้พักพิง
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หลบลี้จากแสงตะวันอันแรงกล้า
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หลบฝนยามเมื่อลมพัดพาพายุมา
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หัวเราะ ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้สุขสันต์
ขอบคุณทุกอย่างที่เจ้าให้เรา
เราจะไม่มีวันลืมเจ้าเลย...
ลาก่อน...เกวียนของพวกเรา...
ลาก่อน...เกวียนของพวกเรา ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้พักพิง
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หลบลี้จากแสงตะวันอันแรงกล้า
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หลบฝนยามเมื่อลมพัดพาพายุมา
ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้หัวเราะ ขอบคุณที่เจ้าให้เราได้สุขสันต์
ขอบคุณทุกอย่างที่เจ้าให้เรา
เราจะไม่มีวันลืมเจ้าเลย...
ลาก่อน...เกวียนของพวกเรา...
ความคิดเห็น
เสียดายอะ
มันคือโต๊ะที่แกกับเราขยันไปนั่งรั่วกันนี่เนอะ
(//แต่ความจริง..เรากับแกก็รั่วกันไปทั่วทั้งโรงเรียนนี่หว่า - -")
เกวียนไม่อยู่แล้วค่ะ มีแต่ศาลากับม้าหิน
ตอนหนูมาสมัครสอบเกวียนยังอยู่ค่ะ
พอมาเรียนเกวียนก็หาย
ต.อ.พ. 22#...
ก็เข้าใจว่าน้องรู้สึกไงค่ะ คิดถึงโรงเรียนมาก ๆ เลย
คิดถึงสวนศรีฯ น้อง ๆ ใช้เวลาที่เตรียมพัฒน์อย่างรู้คุณค่ากันนะจ๊ะ
สร้างสรรค์สิ่งดี ๆ ให้โรงเรียน
ประสบการณ์ตอนเรียนเมืองไทยของพี่ ที่นี่ดีสุด ๆ แล้ว
:))
อย่างภาพแรกนั่น...ถ่ายตอนอยู่ ม.๓ กำลังเตรียมอุปกรณ์แสดงหุ่นมือกัน...
นอกจากนี้ยังมีความทรงจำมากมายที่แม้ไม่ได้บันทึกภาพไว้ แต่ยังคงตราตรึงอยู่ในใจ...
รุ่นพี่รุ่นน้องที่เข้ามา คอฟฟี่ก็หวังว่าทุกคนจะคิดถึงเกวียนที่แสนดีของพวกเราเหมือนกัน...
สุดท้ายก็วนกลับมาคำถามเดิม ผู้บริหารโรงเรียนคิดอะไรอยู่กันแน่...