(Fic) การินxลัลทริมา Our Bondage พันธนาการสองเรา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ (Rewrite)

Chapter :: 0

บทนำ

     ~ตือดึง

          "อือ.." เด็กสาวงัวเงียลุกขึ้นตื่น เธอขยี้หัวเพราะความง่วง แขนทั้งสองข้างพยายามดันตัวลุกขึ้น พลางเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์เครื่องบางที่ยังคงแผดเสียงแจ้งเตือนไม่หยุด

          หลังจากที่คว้าลมเล่นอยู่นาน เจ้าของสายตาปรือๆก็เจอเข้ากับโทรศัพท์คู่ใจ เธอเลื่อนล็อคหน้าจอพร้อมกับใส่รหัสอย่างถูกต้องแม่นยำแม้ว่าตอนนี้จะยังคงสะลึมสะลือไม่ได้สติอยู่ก็ตาม

     

          เธอเลื่อนเข้าไปอ่านไลน์ที่เขามาอย่างคล่องแคล่ว และกดเข้าไปดูข้อความล่าสุด

'ยัยโง่ คิดจะนอนไปจนถึงเมื่อไหร่'

นี่คือเนื้อหาของข้อความ.. 

          ตาบ้านี่..

'ฉันตื่นนานแล้ว กำลังจะออกจากบ้านด้วย'

          เด็กสาวพิมพ์ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว นิ้วของเธอจรดลงแป้นได้รวดเร็วกว่าเวลาที่ตื่นปกติแล้วพิมพ์เสียด้วยซ้ำ

          ไม่ทันไร อีกฝ่ายก็ตอบกลับมา

'ไม่ใช่ว่าเธอพึ่งตื่นรึไง'

'คิดว่าฉันดูเธอไม่ออกเรอะ รีบๆไสหัวมาได้แล้ว'

          คำตอบที่ได้กลับมาทำให้ร่างที่ยังคงนอนแผ่อยู่บนเตียงถึงกับสะอึก เธอขยี้ตาแรงๆอีกครั้ง ก่อนจะมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลตรงฝั่งบนของหน้าจอโทรศัพท์

          "สาย...สายแล้ว!!!" เด็กสาวที่พึ่งได้สติกระวีกระวาดลุกขึ้นจากเตียงแสนนุ่มสบายของเธอ หล่อนรีบคว้าผ้าเช็ดตัวก่อนจะมัดผมและเดินตรงไปอาบน้ำในทันที

     5นาทีผ่านไป..

          เด็กสาวรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็ก ทันทีที่เธอก้าวเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนชุด ลมหนาวก็ปะทะวูบเข้าที่ใบหน้า ทำเอาต้องกุมไหล่ก่อนแข็งใจวิ่งเขามาในห้อง ร่างบางหันมองซ้ายขวา ก่อนจะพบว่าต้นตอที่ทำให้เธอหนาวจนสั่นได้ขนาดนี้คือเธอลืมปิดแอร์ 

          อะไรจะเบลอได้ขนาดนั้นนะ

    เด็กสาวคิดในใจ

          แต่เธอก็แข็งใจรีบหยิบเสื้อผ้าชุดลำลองที่อยู่ใกล้ตัวมาใส่ เด็กสาวคว้ากางเกงยีนส์ขาสั้น เสื้อยืดสีขาวและเสื้อยีนส์เข้าชุดมาใส่แบบลวกๆ โดยไม่ลืมที่จะคลือบริมฝีปากด้วยลิปทินท์สีส้มอิฐที่น้าสาวซื้อมาให้ เธอรีบคว้ากระเป๋าและโทรศัพท์ก่อนวิ่งออกจากห้องไปในทันที

          เธอรีบจนเกือบจะลื่นตกบันไดไปแล้ว ดีที่คว้าราวบันไดเอาไว้ทัน เด็กสาวหยิบนาฬิกาข้อมือในกระเป๋ามาสวมใส่ ก่อนจะดูเวลาอย่างร้อนรน

          "หวา! จะสายแล้ว จะเลยเวลาแล้ว"

          เด็กสาวกระโดดข้ามขั้นบันได2ขั้นสุดท้ายเพื่อความรวดเร็ว ก่อนจะก้าวยาวๆไปที่หน้าบ้านและหันไปหยิบสนีกเกอร์สคู่ใจมาใส่ พลางออกตัววิ่งไปที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเพื่อรอขึ้นรถทันที

          เด็กสาวมาทันเวลาหวุดหวิด เธอผิวปากอย่างโล่งอกพลางเดินเรื่อยๆ เพราะอีกไม่ถึง300เมตรก็จะถึงแล้ว

~ตือดึง

เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง 

          เป็นเขาอีกแล้วรึไงกันนะ..

          ทว่าเมื่อกดเข้าไปดูข้อความ กลับเป็น 'เอมิกา' เพื่อนสนิทของเธอส่งมาในแชทกลุ่ม นั่นทำให้สีหน้าเธอค่อยๆอ่อนลง จนเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มบางๆแทน

'ลัลออกไปไหนอะ น้าโรสพึ่งตื่นก็เห็นว่าเธอรีบลงบันไดไปยังไม่ได้ถามอะไรเลย'

          ลัล..ใช่ ลัลเป็นชื่อของเธอเอง หรือชื่อเต็มคือ ลัลทริมา 

          เด็กสาวหยุดเดินก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป

'ขอโทษจ้ะ พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยน่ะ ฝากบอกน้าโรสด้วยนะเอม ว่าไม่ต้องห่วง'

          ทันทีที่ลัลทริมามากดส่งไป สติกเกอร์รูปแมวก็เด้งตอบกลับมาเป็นสัญญาณตอบรับว่าโอเค แต่ว่าไม่ใช่แค่สติกเกอร์ของเอมิกา ปรากฏเป็นสติกเกอร์รูปเด็กผู้หญิงตาแป๋วมาด้วย ซึ่งคนที่ส่งมาคือ 'มัณฑินี' เพื่อนสนิทอีกคนของเธอ หลังจากที่ส่งสติกเกอร์มาเสร็จ ข้อความของมัณฑินีก็เด้งตามมา

'รีบกลับด้ยนะลัลล'

          ลัลทริมาหัวเราะพรืด ท่าทางว่าเพื่อนรักของเธอจะรีบพิมพ์มากจนพิมพ์ผิดแบบนี้

'ด้วยต่างหากยัยนี ฉันไปกินช็อคโกแลตดีกว่า บายนะลัล นี'

'บายยย'

          มัณฑินีพิมพ์ตอบและส่งสติกเกอร์รูป good bye มาให้เป็นการจบบทสนทนา ลัลทริมาจึงตอบกลับด้วยสติกเกอร์บ้าง ก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์ลงและเดินต่อ

          จังหวะที่เธอกำลังเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋านั้น บิ๊กไบค์คันหรูก็ขับเฉี่ยวขาไปเพียงนิดเดียวจนลัลทริมาต้องหยุดและมองขาเธอสลับกับบิ๊กไบค์คันนั้นด้วยความประหลาดใจ 

          ทั้งที่เธอเดินในฟุตบาธแท้ๆ ไม่ได้ออกไปเดินกลางถนนเสียหน่อย แล้วทำไมไอ้มอเตอร์ไซค์แสนแพงนี่ถึงมาเฉี่ยวเธอได้!?

     ลัลทริมาหงายหลังเพราะเสียหลัก แต่คนขับบิ๊กไบค์ก็ยื่นมือมาจับเอวเธอไว้ และนั่นทำให้เด็กสาวตกใจแทบสิ้นสติ

          "กรี๊ด!!!! ปล่อย!!!"

          เด็กสาวกรีดร้องเสียงดังลั่น และนั่นมันมากพอที่จะทำให้ผู้คนที่เดินผ่านหันมามองได้ เจ้าของมอเตอร์ไซค์ที่ใส่หมวกกันน็อคอันใหญ่เทอะทะนั่นเอื้อมมือมาปิดปากเธอไว้ เพราะสัมผัสที่ฉาบฉวยและค่อนข้างคุ้นเคยทำให้เธอฉุกคิดและรู้สึกได้ว่านี่ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น..

          "การิน!? การินใช่มั้ย"

          น้ำเสียงของลัลทริมาอู้อี้เล็กน้อยเพราะโดนปิดปากอยู่ ทันใดมือข้างที่ปิดปากเธอไว้ก็คลายลง ร่างสูงถอดหมวกกันน็อคออกด้วยท่าทีหงุดหงิด

          "เออ ฉันเอง จะแหกปากโวยวายทำบ้าอะไร"

          "กะ..ก็ฉันไม่รู้"

          "ช่างมัน แต่เธอมาสาย รู้ไหมยัยแม่มด?"

          "ขอโทษ แต่ฉันก็รีบมาแล้วนี่ไง"

          "รีบบ้าอะไร? ฉันเห็นเธอเดินกดโทรศัพท์เล่น"

          เด็กหนุ่มมองเธอด้วยแววตาดุดัน ลัลทริมาที่โดนมองแบบนี้จนชินแล้วจึงไม่ทำอะไรนอกจากหลับตาปลงๆ ก่อนจะถอนหายใจเสียงเบา

          "ถอนหายใจอะไร เธอสายเพราะงั้นก็รีบขึ้นมาได้แล้วยัยโง่"

          เขาโยนหมวกกันน็อคอีกอันมาให้เธอ ลัลทริมารับไว้ก่อนจะเอ่ยปากถาม

          "นายจะไปไหน?"

          "ไม่ต้องถาม ใส่แล้วขึ้นมาเงียบๆ"

          เขาพูดพลางสวมหมวกกันน็อคของตนเอง เมื่อเห็นว่าต่อล้อต่อเถียงยังไงก็คงไม่ได้ความ เธอจึงยกหมวกกันน็อคในมือขึ้นใส่บ้าง พลางก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์ตามที่เขาบอก

          อา..ให้ตายสิ ถึงจะเจอทุกครั้งก็เถอะ ทำไมถึงไม่เคยชินกับเขาเลยสักทีนะ..

TB