(Fic) การินxลัลทริมา Our Bondage พันธนาการสองเรา

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 (Rewrite)

Chapter 2

ตึกตึก

          เสียงรองเท้าส้นสูงสามนิ้วครึ่งกำลังกระทบไปกับพื้น

ตึกตึก

          เขายังคงจับมือเธอแน่น

     ถึงแม้จะรู้สึกประหลาดใจในท่าทีของคนที่กำลังจับมือเธออยู่ แต่นั่นมันก็ทำให้ลัลทริมารู้สึกดีอยู่ไม่น้อยที่เขายังยอมช่วยเหลือ 

          ทว่าตอนนี้เธอและรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ที่ใส่อยู่เริ่มไปด้วยกันไม่ได้ อาจจะเพราะด้วยความไม่ชินและรองเท้านั้นยังใหม่อยู่ ลัลทริมาเดินเจ็บๆมาแบบนี้ร่วม5นาที ในที่สุดเด็กสาวก็ทนไม่ไหว จำต้องเอ่ยปากเรียกเขาอีกครั้ง

          "การิน.."

          "อะไรอีกล่ะ" เด็กหนุ่มหันหน้ามาหาเธอ น้ำเสียงธรรมดาแต่แฝงไปด้วยความรำคาญเล็กน้อย ลัลทริมาชะงักก่อนจะพูดกับเขา

          "ฉัน..เจ็บเท้า อีกไกลมั้ย ถ้าไกลฉันขอใส่รองเท้าของฉันนะ"

          เด็กสาวพูดพลางเอื้อมมือไปคว้าถุงในมือของการิน แต่เขาก็ยกถุงชูขึ้นสูงจนลัลทริมาที่เจ็บเท้าอยู่คว้าไม่ได้

          "เธอไม่มีสิทธิเลือกหรอกนะ เป็นแค่ของเล่นก็ช่วยหุบปากแล้วอยู่เงียบๆไม่ได้หรือไง? หรือเธอจะโกรธฉันจนไปกระตุ้นให้คนแถวนี้ฆ่ากันเองนี่ฉันก็ไม่เกี่ยงนะ จะขอบคุณด้วยซ้ำ หึหึ.."

          "นี่!!"

          ลัลทริมาโกรธจนหน้าแดง เมื่อเด็กหนุ่มเห็นดังนั้นก็หัวเราะลงคอเบาๆ ราวกับว่าแผนการแกล้งเธอประสบผลสำเร็จ

          ร่างสูงหันหลังแล้วเริ่มเดินอีกครั้ง แต่ก็คว้าข้อมือของเธอไปด้วย ลัลทริมาหน้าร้อน ลืมที่เธอโกรธเขาไปชั่ววูบ แต่ความเจ็บที่เท้าก็ยังย้ำเตือนกับเธออยู่ดีว่าชายที่กำลังจับมือลากเธอเดินอยู่พยายามจะแกล้งเธอ 

          นี่ฉันมาทำอะไรเนี่ย?

          ลัลทริมาคิดวนเวียนอยู่ในหัว เท้าก็เจ็บจนแทบจะขยับไม่ไหว เด็กสาวจึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าถ้าเขาไม่หยุด เธอจะถอดรองเท้าส้นสูงนี่แล้วหิ้วเดินซะเลย แต่ในขณะที่เธอกำลังจะย่อตัวลงไปถอดรองเท้า การินกลับหยุดเดิน ทำให้เธอชนกับแผ่นหลังของเขาเข้าอย่างจัง เด็กหนุ่มสะบัดข้อมือเธออย่างแรงจนเธอเซไปเล็กน้อย ทำให้รู้ว่าเขาหยุดเดินเพราะ..

ลิฟต์?

          ลิฟต์เหรอ.. ลัลทริมาหันไปมองซ้ายขวาก็เห็นว่าบันไดเลื่อนนั้นอยู่อีกฝั่งซึ่งไกลมากทีเดียว

          "ไม่ต้องคิดนะว่าที่ฉันขึ้นลิฟต์เพราะเธอสำออย แต่ฉันขึ้นเพราะฉันรีบ"

          "ฉันไม่ได้สำออย! นายลองมาเป็นฉันมั้ย ส้นสูงสามนิ้วครึ่งไม่ใช่รองเท้าแตะนะ แล้วนายก็รีบเดินอย่างกับอะไร"

          "เรื่องเยอะจริง เป็นแค่ยัยแม่มดแท้ๆ"

          "นายช่วยสนใจความรู้สึกฉันบ้างจะได้ไหมการิน?"

          ลัลทริมาพูดเสียงเบาจนคำพูดนั้นแทบจะกลืนหายไปในคอ ทว่าการินกลับได้ยินมันชัดเจน 

          ทุกๆคำพูดของเธอมีอิทธิพลต่อเขาไม่มากก็น้อย แต่ลัลทริมาเองก็ยังคงไม่รู้ตัว เด็กสาวก้มหน้ามองชายกระโปรงตัวเอง เธอไม่กล้ามองหน้าของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะตอบกลับมาอย่างไร แต่ด้วยประสบการณ์ของเธอแล้วก็คงจะประมาณว่า..

          'อย่าสำคัญตัวเองผิดไป' หรือไม่ก็ 'เธอเป็นแค่ของเล่นของฉัน'

          การที่ต้องมาฟังคำพูดถากถางจิตใจจากเขาซ้ำๆแบบนี้ ขอเลือกฟังแค่เสียงคงจะดีกว่า

          "ลิฟต์มาแล้ว.." การินพูดก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป ลัลทริมาเดินตามหลังเข้ามา ในลิฟต์มีแค่เขาและเธอ มันอบอวลไปด้วยความเงียบและบรรยากาศที่ชวนให้อึดอัด

          มันเงียบจนลัลทริมาเองแทบไม่กล้าหายใจ เด็กสาวคิดไปต่างๆนานาถึงข้อผิดพลาดที่เธอเคยทำให้การินต้องสูญเสียสิ่งของของที่ต้องการไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่นับครั้งที่เธอดื้อแพ่ง ไม่ฟังคำพูดของการินจนบางทีกลับทำให้อะไรๆมันแย่กว่าเดิม

          ทุกอย่างตีกันในหัวจนเธอชักจะคิดฟุ้งซ่าน และมันไปไกลขนาดที่ว่า

          การินจะเกลียดเธอไปแล้วหรือเปล่า?

     ความคิดในหัวเด็กสาวตีกันจนยุ่งเหยิง ถึงแม้จะมีความคิดว่า 'เขาไม่พูดก็ดี ห่างกันไปเลย ชีวิตจะได้สงบเสียที'

          แต่มันก็ไขว้เขวทุกครั้งด้วยคำถามที่ว่า 'เขาเกลียดเธอหรือเปล่า' ลัลทริมาไม่อาจเข้าใจถึงความรู้สึกตัวเองได้เลย เธอสามารถเลือกที่จะสะบัดมือเขาออกแล้วก็หายไป หนีไปก็ได้ เธอสามารถปฏิเสธเขาได้ เธอสามารถไม่สนใจเขาได้ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง 

          ยิ่งมองมาที่การินก็ยิ่งรู้สึกห่วงลึกๆในฐานะเพื่อน ถึงแม้เขาอาจจะรำคาญและมองว่าเธอเป็นแค่สิ่งของ แต่เธอก็ไม่อาจทิ้งเขาไปได้อยู่ดี 

          ถ้าจะบอกว่าให้ตัดปัญหาด้วยการเลิกมองเขา นั่นมันก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ เธอไม่สามารถทำได้เลย ตั้งแต่ที่เจอกันลัลทริมาก็เฝ้ามองเขาห่างๆด้วยความหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา เธอเองก็ไม่รู้ตัว จนมันกลายเป็นเธอมองหาเพราะเป็นห่วงเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ 

          การินเป็นคนที่เธออยากจะเข้าใจ ทั้งเขาและเธอต้องสูญเสียคนที่รักไป ความรู้สึกนั้นเธอรู้ดี และการที่ปล่อยเขาไว้ให้อยู่คนเดียวมันคงเป็นอะไรที่ใจร้ายเกินไป เธอตัดสินใจว่าจะอยู่ข้างเขาต่อไป ถึงแม้ว่าเขาไม่เคยร้องขอก็ตาม

     .

     .

          ร่างสูงเดินต่อเรื่อยๆ แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ขาเองก็มีความคิดในหัวไม่น้อยไปกว่าลัลทริมาที่เดินตามมาข้างหลัง ได้แต่เก็บความไม่เข้าใจตัวเองเอาไว้ในอก เขามีเธออยู่ข้างๆตลอดมา แต่ว่า

          คนบาปที่เอาแต่ปิดกั้นตัวเองแบบเขา ไม่เหมาะกับแสงสว่างจ้าอย่างเธอ

          อาถรรพ์คือเครื่องนำทางและสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจชั้นยอด การินปล่อยให้ตนเองตกอยู่ในภวังค์ของความมืด ซึ่งเขาก็พอใจในสิ่งนั้น 

          จนกระทั่งวันหนึ่งแสงอันริบหรี่ก็สว่างขึ้นมาท่ามกลางทางมืดมิด ในตอนแรกเขาไล่ตามแสงนั้นด้วยความเกลียดแค้นและริษยา แต่เมื่อนานไปก็ได้รู้ว่าแสงเล็กๆ นี้คือสิ่งนำทางที่แท้จริง แสงนั้นพยายามส่องไปในทางที่ไร้ขวากหนามหรือหุบเหวลึกที่จะฉุดเขาลงไปในความมืดได้มากกว่าเดิม 

          พอแสงนั้นหายไปก็พยายามไขว่คว้ากลับคืนมา ยิ่งคิดทบทวนเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าแสงนี่สำคัญกับเขามากเพียงใด และตอนนี้แสงเล็กๆนี่ได้เติบโตขึ้นภายในจิตใจของเขาจนกลายเป็นแสงที่สว่างจ้าในเมื่อไหร่ ตัวเขาก็ไม่อาจรู้เช่นกัน

     'ขอโทษ'

          เด็กสาวชะงักในทันทีที่เสียงเสียงหนึ่งแวบเข้ามาในหัว มันไม่ใช่เสียงที่น่ากลัว แต่มันอบอุ่นเสียจนเธอตกใจ..ลัลทริมาหันมองไปรอบกาย แต่ก็ไม่อาจสัมผัสได้อีก

          จะบอกกการินดีไหม?

          ..ถ้าบอกไปแล้วตาบ้านั่นเกิดหัวเราะลั่นห้างขึ้นมาล่ะ?

          แต่ว่า..

          ลัลทริมาลังเลอยู่นาน สุดท้ายเธอก็สรุปว่าควรจะบอกเขาไป แต่ทั้งที่เธอยังไม่ทันได้ถาม เสียงของเด็กหนุ่มก็พูดแทรกขึ้นมาอีกตามเคย

          "ถึงแล้ว"

          เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองตาม พบว่าเป็นร้านอาหารจีนที่ค่อนข้างหรูมากทีเดียว ได้ยินว่าเขาจะมาหาพ่อ หรือผอ.นรินทร์ ผู้อำนวยการรร.นิศาพาณิชย์ที่เขาและเธอเรียนอยู่ที่นั่น แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะมาตะลึงอะไรกับร้านมากนัก เพราะตอนนี้การินหายวับเข้าไปในร้านแล้ว

          ลัลทริมารีบวิ่งตามเข้ามาพลางหันซ้ายขวา พนักงานเสิร์ฟต่างเร่งรีบเดินสลับกันจนทำให้การชะเง้อมองเขาเป็นไปได้ยาก ไหนจะรองเท้าส้นสูงนี่อีก

          "มานี่"

          เด็กหนุ่มโผล่ขึ้นมาจากด้านหลัง ลัลทริมาสะดุ้งเฮือก ไม่ใช่แค่เพราะตกใจ แต่เพราะความใกล้ระหว่างเขาและเธอ ร้านนี้เรียงรายไปด้วยโต๊ะจีนมากมาย พนักงานก็มีจำนวนเยอะทำให้ทางเดินนั้นแคบลง 

          ลัลทริมารับรู้ได้ถึงลมหายใจอ่อนๆ ของร่างสูงข้างหลังรดมาที่ต้นคอของเธอ เด็กสาวหน้าแดงแปร๊ด ใจของเธอเต้นรัว หากเขาขยับเข้ามาใกล้เธอมากกว่านี้ เขาอาจจะได้ยินก็ได้

ตึกตัก

          หยะ..หยุดสิ

          "ยัยโง่ เธอเป็นอะไรของเธอ"

          "ปละ..เปล่า"

ตึกตัก ตึกตัก

          นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!!

          "การิน ทางนี้"

          ในที่สุดลัลทริมาก็สามารถหลุดจากภวังค์ได้เมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อของเด็กหนุ่ม เขาเดินเบียดพนักงานโดยมีลัลทริมาตามหลังไปห่างๆ ตรงเข้าไปที่โต๊ะที่พ่อของเขานั่งอยู่ ถ้ามองไม่ผิดนั่นมัน..ใครกันนะที่นั่งข้างผอ.?

          "สวัสดีหนูลัล นั่งก่อนสิ"

          ผอ.นรินทร์ยิ้มและทักทายเธออย่างเป็นมิตร ท่านเป็นกันเองจนลัลทริมาคิดว่าท่านเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

          "ขอบคุณค่ะ"

          เธอคลี่ยิ้มบางๆตอบกลับไปพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้แล้วค่อยๆนั่งลงอย่างประหม่า เด็กสาวไม่คุ้นชินกับสถานที่ที่มีคนเยอะๆแบบนี้เอาเสียเลย..

'เฮอะ หลอกลวง'
'ไอ้บ้าเอ๊ย ใครจะไปช่วยแก'
'โง่ว่ะ'
'นังแพศยาเอ๊ย'
'ทุเรศจริงๆเลย'

          ทุกๆคำพูดหลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าถึงแม้ผู้คนแม้จะดูยิ้มแย้มมากแค่ไหน แต่ก็ยังคงมีด้านมืดในจิตใจลึกๆอยู่ดี นี่ไม่ใช่เสียงที่ฟังแล้วอบอุ่นแบบเมื่อกี้ แต่มันราวกับคมมีดนับพันที่กรีดลงมาบนตัวของเธอ ลัลทริมาเริ่มมึนหัวและหายใจหอบ เมื่อผอ.นรินทร์เห็นดังนั้นจึงหันมาดูอาการเธออย่างเป็นห่วง

          "หนูลัลเป็นอะไรหรือเปล่า? โดนการินลากมาอีกแล้วใช่มั้ย การิน พ่อบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำแบบนี้ ลูกจะเที่ยวไปดึงตัวคนอื่นเขาไปนู่นนี่ไม่ได้นะ เขาต้องมีเวลาส่วนตั--"

          "พ่อเรียกผมมามีเรื่องอะไร ทำไมต้องมาไอ้ร้านบ้านี่ด้วย แล้วยัยนั่นเป็นใคร เสนอหน้ามาทำไมไม่ทราบ?"

          การินพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็จบประโยคได้สมกับเป็นตัวปัญหา ทำให้ผอ.นรินทร์ต้องขอโทษขอโพยหญิงสาวเสียยกใหญ่

          "ขอโทษแทนลูกชายลุงด้วยนะหนูแพร การิน หนูลัล นี่แพรววิลาศ เธอเป็นญาติห่างๆของเรา"

          "แล้วไง เรียกมาแนะนำแค่นี้?"

          เด็กหนุ่มพูดอย่างไม่สนใจพร้อมทำหน้ากวนประสาท ท่าทางว่าแพรววิลาศจะอยู่มหาวิทยาลัยแล้วเพราะดูจากเครื่องแบบ และแพรววิลาศเองก็แสดงออกชัดทางสีหน้าเหมือนกันว่าเธอไม่ค่อยชอบการินเอาเสียเลย 

          เมื่อเห็นท่าไม่ดี ลัลทริมาจึงแตะไปที่แขนของเขาเบาๆ การินหันมามองค้อนเธอนิดๆ แต่นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติแล้วสำหรับเธอ ยอมโดนมองค้อนก็ยังดีกว่าให้เขาอาละวาดกลางร้านน่ะนะ...

              ผอ.นรินทร์สูดหายใจเข้าเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

          "เพราะอย่างนั้น..พ่อจะให้เธอมาช่วยดูแลแก"

          "ไม่!!"

          การินตอบกลับในทันที เด็กหนุ่มขึ้นเสียงด้วยความฉุนเฉียวพลางยกเท้าขึ้นมากระแทกบนโต๊ะแรงๆ อย่างไม่เกรงกลัวใคร และเพิ่มความเด่นมากขึ้นไปอีกเพราะโต๊ะนั้นอยู่กลางร้าน ลัลทริมาถอนหายใจยาวๆ เธอคงต้องเข้าไปห้ามก่อนที่เขาจะทำอะไรอล่างฉ่างไปมากกว่านี้ และคงต้องโดนเจ้าตัวด่าว่ากลับมาอีกตามเคย

          "การิน.."

          เขาไม่ตอบ แต่หันหน้าไปทางผอ.นรินทร์และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

          "ผมบอกว่าไม่ก็คือไม่ จะให้มาเป็นหนูทดลองการทำวิทยานิพนธ์ของยัยป้านี่เรอะ เฮอะ ไม่มีทาง พ่อเองก็บ้าจี้ไปกับยัยนี่นะ คิดอะไรอยู่ถึงจะเสียสละส่งลูกชายไปเป็นกรณีศึกษาให้ยัยโง่ที่ไหนก็ไม่รู้ลองผิดลองถูก บ้าไปแล้วหรือไง?"

          "แต่ลูกก็ต้องเข้าสังคม ต้องมีคนอยู่ข้างๆ.."

          "แล้วยัยนี่ไม่ใช่หรือไง"

          เขาพูดพลางลากเก้าอี้ของลัลทริมาเข้ามาใกล้ๆ เด็กสาวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่มีเสียงจากเขาดังขึ้นมา 

ทำไมถึงชอบทำอะไรไม่บอกกันนะ..

          "แค่ยัยโง่นี่คนเดียวก็ลำบากแล้ว ไม่ต้องการคนอื่น ไม่จำเป็น!!"

          "เรารบกวนหนูลัลเกินไปแล้วการิน ลูกต้องหาคนที่สามารถอยู่กับลูกได้ตลอ--"

          "รู้ไว้นะ ยัยนี่อยู่กับผมตลอดเวลา เข้าใจคำว่าตลอดไหม ต ล อ ด น่ะ หมายถึงทุกเวลาไง ไม่ว่าจะตอนไหน"

          การินหัวเราะลงคอเบาๆเมื่อได้เห็นสีหน้าช็อคของพ่อตนเองและแพรววิลาศ ลัลทริมาถอนหายใจไม่รู้รอบที่เท่าไหร่กับพฤติกรรมบ้าๆของเขา แถมยิ่งชอบพูดอะไรแบบนี้อีก เขาไม่รู้หรือไงกันนะว่าไอ้การพูดแหย่เล่นๆ ของเขานั้นทำให้คนฟังตกใจขนาดไหน..

          "การิน...พูดให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง"

          "ฮึ ฉันพูดอะไรผิดล่ะ เธอกับฉันเคยนอนห้องเดียวกัน รีสอร์ทชายทะเล เกาะรูปพระจันทร์เสี้ยว ว้าววว บรรยากาศก็ดีมากด้วย ให้บอกแบบนี้ใช่ไหม?"

          "อย่าพูดบ้าๆนะ ตอนนั้นนายนอนซมไม่สบายต่างหากล่ะ!!!"

          เด็กสาวรีบแก้คำพูดของการินในทันที เมื่อสีหน้าคนฟังทั้งสองนั้นคิดไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะคนในร้านที่หันมามองกันเป็นตาเดียวอีก

          "หึ แค่นี้ก็พอจะเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่ายัยป้านี่ไม่มีทางมาแทรกช่องว่างระหว่างผมกับยัยแม่มดได้หรอก ไม่ต้องหาคนให้ผมอีก เข้าใจนะพ่อ ไปละ"

          เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พลางกระชากข้อมือลัลทริมาให้เดินตาม เด็กสาวมองแผ่นหลังเขาอย่างปลงๆ ถึงในหัวจะคิดเรื่องที่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่มันก็มีความรู้สึกแปลกๆเข้ามาด้วย เธอไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่ามันคือความสุข ตอนนี้ทั้งเขาและเธอต่างเหมือนกับภาพมัวที่เริ่มชัดเจนขึ้นในอีกไม่ช้า

TB