Fic naruto ฉันรักอิทาจิคุง

บทนำ

“ยัยโง่จิทาโกะ เธอใช่คนตระกูลอุจิวะแน่หรอ”

“ชะ..ฉัน..”

“เห็นแกแล้วอารมณ์เสียว่ะ โง่ๆอย่างเธอต้องไปอยู่ในคอกหมูนู่น!!”

พลัก!!

“อย่านะ!!”

ตุ๊บ!!

“คนอ่อนแอและโง่อย่างเธอ ไม่มีทางเอาชนะพวกเราได้หรอก เราไปกันเถอะ นิกิ โยชินะ”

ฉันมองเพื่อนร่วมชั้นที่แกล้งฉันกำลังเดินออกห่างจากฉันไปเรื่อยๆ ฉันอ่อนแอ โง่ ไม่เก่งด้านใดด้านหนึ่ง จึงทำให้ถูกรังแกได้ง่ายๆ กลิ่นขี้โคลนหมูฉุนไปหมด สภาพฉันไม่ต่างจากหมูเลย ผมฟู ทั้งตัวเปื้อนไปด้วยโคลน เข่าและศอกมีแผลทะลอก น้ำโคลนสกปรก จึงสามารถเข้าสู่บาดแผลฉันไปอย่างง่ายดาย  ฉันลุกขึ้นอย่างช้าๆ พอจะเดินก็กลับลื่นล้มตูดกะแทกพื้นอย่างแรง ฉันลื่นล้มอยู่กับที่ตรงนี้เป็นสิบๆกว่าครั้ง ฉันถอดใจที่จะลุก จึงทำแค่ได้เพียงนอนเฉยๆ ภาวนาให้คนอื่นมาช่วยฉันให้ออกจากที่ตรงนี้

ฉันรอมาสามชม. ก็ไม่เห็นมีวี่แววคนอื่นเลย ฉันเลยฮึดสู้อีกครั้ง คราวนี้ฉันไม่ลุกเดิน แต่เปลี่ยนมาใช้วิธีคลานขึ้นฝั่ง เข่าสองข้างที่มีแผล พอต้องมารองรับน้ำหนัก 30 กิโลของฉัน ทำเอาแผลเจ็บระบมไปเลยล่ะ เล่นเอาทำน้ำตาร่วงเลยทีเดียว

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆพึ่งจะเข้าโรงเรียนนินจา แต่กลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ สำหรับคนอื่นคงร้องไห้ตั้งแต่แรก แต่สำหรับฉันมันคือความเคยชินไปเสียแล้ว 

ในที่สุดฉันก็ขึ้นฝั่งมาจนได้

“ขึ้นมาได้แล้วนะ ฉันดูเธอหาทางขึ้นจนหลับไม่รู้กี่รอบล่ะ”

“ขอโทดนะ อิทาจิคุง”

“เธอขอโทดฉันทำไมล่ะ ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อย”

“งะ…งั้นหรอกเหรอ”

“ฉันจะพาจิทาโกะไปส่งที่บ้านล่ะกัน”

“มะ..ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันกลับไปเองได้”

“งั้น…ก็กลับบ้านดีๆล่ะ”

“อื้อ!!”

ฉันค่อยๆเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ เหมือนหอยทาก คนข้างหลังที่เดินตามฉันมาอย่างเงียบๆ คงรู้สึกหงุดหงิดหรือไม่ก็รำคาญฉันอยู่น่าดู เขาคงเป็นห่วงฉัน เลยเดินตามฉันมาอย่างเงียบๆล่ะมั้ง รู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่มันก็ต้องแลกกับความเจ็บปวดที่ขาสองข้างมากขึ้นอีกเช่นกัน ในขณะที่ฉันเดินไปเรื่อยๆด้วยความเร็วระดับนี้ ฉันก็เกิดพลาดท่า สะดุดขาตัวเอง นี่ฉันต้องล้มอีกแล้วเหรอเนี้ย!!!

ฉันหลับตายอมรับชะตากรรม ขณะที่ร่างกายฉันกำลังจะล้ม อิทาจิยื่นมือมาจับมือฉันไว้ และกระชากฉันให้เข้าไปหาเขา ร่างกายฉันแนบชิดกับอิทาจิ ฉันรู้สึกว่า…