The Last Memory [ความทรงจำครั้งสุดท้าย]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

...ความรัก...
...หากมองเพียงด้านเดียว...
...คุณคงจะคิดว่ามันสวยงาม...

...แต่ถ้าคุณมองให้ลึกลงไป...
...คุณจะมองเห็น...
...ความจริงของความรัก...
...นั่นก็คือ...
...ความเจ็บปวดและความทรมาน...









สุดท้ายนี้...ผมก็แค่อยากจะถามเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านว่า

ถ้าคุณเป็นเอล? คุณจะทำยังไง?

คุณจะตายไปซะ!
หรือ
คุณเลือกที่จะมีชีวิตอยู่ต่อทั้งๆที่คุณต้องแบกรับความเจ็บปวดและทรมานอย่างนั้นหรือ?

ช่วยตอบคำถามให้ผมด้วยนะครับ ผมอยากรู้

เนื้อเรื่อง

The Last Memory

ความทรงจำครั้งสุดท้าย

ดวงตะวันในยามเย็นเป็นสีแดงฉาน ให้ความรู้สึกสวยงามและน่าเศร้าไป พร้อมๆกันอย่างน่าประหลาด แสงอาทิตย์อัสดงบ่งบอกว่าเวลาราตรีกำลังจะมาเยือน สิ่งมีชีวิตทุกชนิดจึงพากันกลับบ้าน

บนตึกเรียน7ชั้น ยังคงมีนักเรียนคนหนึ่งนั่งอยู่ ดวงตาสีทรายเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าเบื้อหน้า

...จบแล้ว...

...ไม่ว่าจะพยายามซักกี่ครั้งผลที่ได้...

...มันก็เหมือนเดิม...

ความคิดทั้งหลายประเดประดังใส่เด็กสาว ดวงตาสีทรายเต็มไปด้วยน้ำตาแต่เธอกลับไม่คิดที่จะปาดมันออก

...พอกันที...ต่อจากนี้ไม่ต้องการอีกแล้ว...

...เขาพูดถูกสินะ...ที่ว่าที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์...

...แม้ว่าความรักนั้น...จะเป็นแค่ความรักแบบเพื่อนก็ตาม...

...

---เมื่อ3เดือนก่อน---

...หากไม่เจอเขา...เธอก็คงไม่ต้องแบกรับอดีตที่เจ็บปวดอีกครั้ง...หากเธอไม่รู้จักหมอนั่น... บาดแผลที่เธอได้รับในอดีตก็คงไม่ระเบิดออกมาแบบนี้...

...เธอ...โดดเดี่ยวมาตลอด...ไม่มีใครรู้...ว่าเธอแบกรับอดีตอะไรเอาไว้...และก็ไม่มีใครรู้...ว่าเธอ พยายามที่จะลืมมัน...ข้อมือซ้ายของเธอ...ถูกกรีดทุกวัน...จนเป็นเรื่องปกติ...

...แล้ววันนี้...ก็เหมือนกัน...

ปลายมีดสีเงินวาววับยามต้องแสงอาทิตย์ จ่ออยู่ที่ข้อมือขาวก่อนที่มีดเล่มนั้นจะถูกกดและกรีดลงไปในเนื้อ...เลือดสีแดงสดไหลเลียใบมีดสีเงินหาก แต่ว่าดวงตาสีทราย...กลับว่างเปล่า...เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ข้อมือ...แต่ที่หัวใจ...มันเจ็บ...จนชาไปแล้ว...

“เฮ้!” เด็กสาวสะดุ้งกับเสียงเรียก ในเมื่อร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครเรียกเธอ...ใครๆต่างก็ไม่อยากจะยุ่งกับเธอ...แล้วเด็กผู้ชายคนนี้เป็นใคร... เด็กสาวเงยหน้ามองเพื่อนชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่กลับมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นเลือดมากมายที่ข้อมือของเธอ

“เธอทำอะไรน่ะ! ...ดูสิเลือดออกเต็มเลย!” เด็กหนุ่มแย่งมีดเล่มนั้นไปจากเธอและหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมากดแผลเพื่อห้ามเลือด...

“ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ น่ากลัวออก เธอไม่กลัวมีดรึไง?”

“แล้วทำไมจะต้องกลัวด้วยล่ะ” เด็กสาวตอบด้วยนำเสียงเย็นชาแต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนใจ

“ฉันชื่อริว มาจากคำว่าเซริวแล้วเธอล่ะ”

“เอล”

“เอลหรอ? ชื่อแปลกจัง แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะเอล” ริวยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ยังเฉยเหมือนเดิม

...นั่น...คือวันแรกที่เราเจอกัน...

---หลังจากนั้นอีก1เดือน---

...ผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนชีวิตเธอ...เขาทำให้เธอได้รู้จักได้รู้จักรอยยิ้ม...และคำว่าความสดใส...        อีกครั้ง...

...แต่...

...ก็อย่างที่เขาว่านั่นแหละ...

...เวลาแห่งความสุข...มันมักจะสั้นเสมอ...

...สายลมแห่งความเจ็บปวด...พัดผ่านเข้ามาหาเธอ...อีกครา...

---เมื่อสามวันก่อน---

“ริว วันนี้ไปเที่ยวกันไหม?”

“เอ่อ...ขอโทษนะ...พอดีฉันมีนัดแล้ว...” แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกจากปาก...แต่แววตาของเด็กหนุ่มมันฟ้องออกมาอย่างเต็มเปี่ยม

...นายรังเกียจฉันงั้นหรอ?...ริว...

เธอคิดที่จะเดินเข้าไปถาม...แต่ก็ไม่กล้า...และต่อให้ไม่ถาม...เธอก็คิดว่าเธอรู้...เพราะสีหน้าของริวมันบอกว่า...

...ฉันไม่ต้องการเธอแล้ว...

ราวกับพื้นที่ๆเธอยืนอยู่มันแตกสลาย...ความเจ็บปวดและทรมานถาโถมเข้าใส่ตัวเธออีกครั้ง...

...เรามันบ้า...เรามันสมควรที่จะอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรกแล้ว...ฉันไม่น่าเชื่อนายเลย...ริว...

วูบหนึ่งในความคิดของเด็กสาวที่อยากจะฆ่าเพื่อน...แต่มันก็แค่แวบเดียว... เพราะว่าเธอจะโทษใครไม่ได้นอกจาก...

...ตัวเธอเอง...

...เธอผิดเอง...ที่อ้าแขนรับความรู้สึกนั้นเข้ามา...

...ทั้งๆที่เธอ...พยายามแทบตายที่จะลืมมัน...

...เธอผิดเอง...ที่ยอมแบกรับความเจ็บปวดเอาไว้แค่เพียงคนเดียว...

...ทั้งๆที่เธอ...น่าจะแบ่งความเจ็บปวดนั้นให้เพื่อนได้รับรู้...

...แต่เธอก็ไม่ทำ...

...เธอผิดเอง...

...

ดวงตาสีทรายก้มลงมองข้อมือซ้ายของตัวเอง

...เธอไม่ได้ทำร้ายตัวเองอีก...หลังจากวันนั้น...

...แต่ว่า...มันก็จบแล้วนี่นะ...

...เราเอง...ก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง...

ใบมีดสีเงินเล่มเดิมถูกกดและกรีดลงบนข้อมือขาวอีกครั้ง...ดวงตาสีทรายกลับมาว่างเปล่าเช่นเดิม... ไร้ซึ่งความเจ็บปวดที่บาดแผล...แม้ว่าเลือดสีแดงสดจะรินไหลเลียใบมีดและข้อมือของเธอเอง...

...เด็กสาวล้มตัวลงนอนกับดาดฟ้า...เลือดจากบาดแผลของเธอไหลย้อมพื้นกระเบื้องสีขาวให้กลายเป็น สีแดงฉาน เฉกเช่นสีของดวงตะวันในตอนนี้...

...เสียงกระซิบของเธอ...ปลิวหายไปกับสายลม...

...สวยงาม...แต่ก็เจ็บปวด...

...นี่นะหรือ?...ความรัก...

…สายลมพัดผ่าน...พลัดพรากจากไกล...ที่นี่ไร้สิ่งใด...ไร้หัวใจ...ไร้ผู้คน...

What is this Love ?

Who know it  ?...

------------------------------
    ผมกดตัวอักษรตัวสุดท้ายจบ พร้อมqกับน้ำตาที่ไหล...  นิยายเรื่องนี้ส่วนหนึ่ี้งมาจากชีวิตจริงของผมครับ...
ที่เอามาแต่งเป็นเรื่องนี้ก็เพราะอยากจะถามเพื่อนๆทุกคนครับ...
...ถ้าหากว่าคุณต้องมาเจอแบบนี้บ้าง...คุณจะรู้สึกอย่างไร...  
เพราะฉะนั้น... ทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นเรื่องนี้...ขอให้จำเอาไว้นะครับ ว่า...

อย่าทิ้งเพื่อน !  เด็ดขาดเลยนะครับ