คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Project : Is This LOVE
เรื่องที่2 ก็ยังไม่พ้นโปรเจครัก (ช่วงนั้นเพื่อนชอบมาปรึกษาปัญหาความรัก เลยบ้าไปหน่อย= ="
ยังไงก็ดูไม่เหมาะกับผมอีกนั่นแหละ... เอ้าผ่าน!
LOVE 1: Never Love
...คำว่า ‘อกหัก’ ... ถ้าไม่เคยรัก ก็ไม่มีวันรู้จักจริงๆหรอก!...
-ครืด-ปัง!
“คัจจัง= =” เสียงเรียกที่คุ้นเคยนั่นทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมอง
“อะไร...ไอ้ขี้!”
“ฉันชื่อคีย์โว้ยยย! หัดเรียกชื่อฉันให้มันถูกๆหน่อยไม่ได้รึไง” ฉันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“พอใจจะเรียก...ทำไม?”
“ประตูน่ะ หัดปิดเบาๆซะมั่งสิ เดี๋ยวก็พังลงมาพอดี”
“ถ้ามันพังลงมาก็แสดงว่าคนที่ทำประตูนี้มันไม่ได้เรื่อง!”
“มันพังเพราะเธอแรงฟายเกินมนุษย์มนาต่างหากล่ะยัยบ้า!”
“ว่าไงนะ! ไอ้ขึ้!” แล้วรายการทะเลาะสดก็เริ่มเปิดฉากโดยมีผู้ (รับเคราะห์) ฟังเป็นคณะกรรมการนักเรียนของโรงเรียนที่ต้องมานั่งฟังเรื่องไร้สาระอะไรทำนองนี้อยู่ทุกวัน
มุมแดง! เอ้ย! ไม่ใช่ ...ฉัน... ซารุงาวะ คาจิ รองประธานนักเรียนฝ่ายปกครอง ลูกครึ่งไทย – ญี่ปุ่น ผู้ปราบนักเรียนขาโจ๋ที่ทำซ่าอยู่แถวโรงเรียนมานับไม่ถ้วน
ส่วนมุมน้ำเงิน (ยังเล่นไม่เลิก= =) ไอ้ประธานสุดเท่! สมาท หล่อลากกระชากมดลูกของสาวแท้สาวเทียมรวมไปถึงแม่ยายแม่ยกและพวกอีแอบทั้งหลาย หมอนี่เป็นทั้งประธานนักเรียนในโรงเรียนและเพื่อนสมัยเด็กของฉัน... แต่! ณ บัดนาว มันคือคู่แข่งของช้านนน!
“เฮ้ย! หยุดเดี๋ยวนี้ ใครไม่หยุดเดี๋ยวแม่จับเชือด!” ยัยนี่... จิราวัฒน์ ศิริโสพันธุ์ หรือ เบียร์ เพื่อนซี้สุดสนิทอีกหนึ่งคนของฉัน รองประธานนักเรียนฝ่ายบัญชีการเงินและการซ่อมบำรุง(โรงเรียนฉันมันใหญ่จนเหรัญญิกกลายเป็นรองประธานไปเลย)
“ง่ะ = =” ฉันกับไอ้บ้านั่นรีบแวบกลับไปนั่งที่ตัวเองโดยไว ก่อนที่จะเกิดการนองเลือดขึ้นในห้องประชุม
“มาสายแล้วยังจะป่วนอีกนะแก” เบียร์กระซิบในขณะที่ฉันกำลังจะนั่งลง
“แล้วหมาตัวไหนล่ะฟระที่ทำให้ตรูต้องมาสาย= =” ฉันตอกกลับทำเอามันเงียบ เพราะไอ้ตัวปัญหาที่ก่อเรื่องทิ้งเอาไว้แล้วให้ฉันตามเก็บน่ะ... มันก็คือไอ้คุณประธานคนเก่งนั่นแหละ!
จะอะไรซะอีกล่ะ... ก็เล่นโปรยเสน่ห์ใส่แม่ยกของมันแบบไม่รู้เวลา แล้วก็ทิ้งระเบิดตูมใหญ่ไว้ให้ฉันจัดการ ส่วนตัวเองก็หนีเข้าไปนั่งในห้องประชุมซะอย่างนั้น!...
“จากที่ฟังไปมีใครไม่เข้าใจตรงไหนบ้าง? แล้วมีอะไรจะเพิ่มเติมมั้ย? ...ถ้าไม่มีก็เลิกประชุมได้” พูดเองเออเองเสร็จสรรพ สมกับตำแหน่งประธานจอมบงการ แต่ก็ไม่มีใครคัดค้าน เพราะว่ามันทำได้จริง!
-แอ๊ด-ปัง!-
ทันทีที่ทุกคนออกไปจากห้องหมด ฉันก็ย่างสามขุมเข้าหามันเตรียมจะเอาเรื่อง
~ปุ๊~
ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมันม้วนกระดาษขนาดเหมาะเหม็งก็ฟาดเข้ากลางกระหม่อมของฉันพอดี
“มีอะไรไปคุยกันที่บ้าน...กลับช้าเดี๋ยวมืด”
“ชิ...ฝากไว้ก่อนเถอะแก=3=” ฉันบ่นใส่มันก่อนจะรีบเก็บของยัดเข้ากระเป๋า
เพราะบ้านที่อยู่ติดกัน ทำให้ฉันกับมันต้องเดินกลับบ้านพร้อมกัน(แล้วก็กัดกันต่อ...อีกแล้ว) และหลังจากนั้นมันก็จะเลยมากินข้าวเย็นที่บ้านฉัน อีกเช่นกัน= =
“กลับมาแล้วค่า!”
“กลับมาแล้วครับพี่คานะ วันนี้ก็รบกวนด้วยนะครับ” อีตาขี้สแหลนหน้าออกมาทักทายพี่สาวฉันทันที
“ยินดีต้อนรับจ๊ะคีย์คุง... ยัยคาจิ แกไม่เก็บที่นอนอีกแล้วนะ!” คุยกับไอ้นั่นเสร็จก็หันมาแขวะฉันเฉยเลย ให้มันได้อย่างนี้สิพี่สาวฉัน= =... ฉันรู้ดีว่าต่อให้พี่จะดุจะด่าฉันแค่ไหนแต่ถึงยังไง พี่ก็รักฉันมากที่สุด เพราะเราเหลือกันอยู่แค่สองพี่น้องเท่านั้น...
“อย่ามาแขวะฉันได้มั้ยพี่ หิวข้าว!” ฉันพูดตัดบทก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำ โดยมีเสียงของพี่ตะโกนไล่หลังมา...
“คาจิ... อย่าลืมเก็บผ้านอกระเบียงนะยะ!”
แม้จะสนิทกันถึงขั้นมันปีนระเบียงมานอนห้องฉันได้ แต่ที่โรงเรียนไม่เคยมีใครล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์อันนี้ เพราะเบื้องหน้า หมอนั่นคือท่านประธานสุดหล่อที่ครองใจสาวๆ(เกือบ)ทั้งโรงเรียน เรื่องแบบนี้จึงถึงหูใครไม่ได้ทั้งนั้น!
“นี่มันเล่นพิเรนท์อีกแล้วหรอวะ?” คำพูดนี้ช่างไม่เข้ากับหน้าตาอันสวยหวานของแกซะจริงๆ เบียร์ = =”
“อือ! ไม่รู้จักโตจริงๆ”
“ไม่ใช่ว่ามีซัมธิงอะไรกันหรอกนะ”
“แกอยากตายใช่มะ= =^”
“ง่า! โทษทีเพื่อน!”
~กรี๊ด~
เสียงชะนีโหยหวนดังกลบเสียงฉันกับเบียร์คุยกันซะมิด แต่แค่นี้ มันก็ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าใครเดินเข้ามาหาพวกฉัน!
“คัจจางงง!...อุ๊บ!”
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเรียกชื่อนี้!” ชื่อเรียกสมัยเด็ก น่าอายเป็นบ้า -///- ย้ำจนปากเปียกปากแฉะว่าให้ระวังคำพูดเวลาอยู่โรงเรียนแต่ดูท่าทางหมอนี่จะไม่ได้รู้สถานะของตัวเองเลยซักนิด= =”
“คังจัง...ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”
“หา?”
“เธอช่วยจีบน้องคนนั้นให้ฉันหน่อยสิ^^” นอกจากตำแหน่งท่านประธานสุดเพอร์เฟคแล้ว มันยังพ่วงตำแหน่งคาสโนวาอันดับ1ของโรงเรียนอีกต่างหาก
“ไม่จีบเองล่ะฟะ= =” เก่งนักไม่ใช่รึ?
“เอ่อ...-///-มันอายอ่ะ”
~พลั่ก!~
หมัดลุ่นๆของฉันถูกส่งให้มันแทนคำตอบ
“กรี๊ดดด! พี่คัย์!” เสียงชะนีถูกเชือดร้องระงมดังไปทั้งโรงเรียน ก่อนที่ฉันจะตวาดกลับ
“หนวกหู! อยากได้ก็จีบเอง ถ้าแกไม่จีบก็อย่ามาวานคนอื่น! ฉันรำคาญ!” พูดจบก็รีบเดินหนีไปด้วยความไม่เข้าใจในตัวเอง
...ฉันโมโหอะไรมันฟะ? = =”...
1 อาทิตย์ผ่านไป (ไวอย่างกะนิยาย)
ข่าวเรื่องไอ้คีย์จีบหญิงดังรั่วไปทั่วโรงเรียน แล้ววันนี้ เพิ่งจะผ่านมาแค่อาทิตย์เดียวเนี่ย...มันจีบติดแล้ววว!
“โฮ! พี่คีย์ของช้านนนTT^TT” มีทั้งเสียงร้องไห้ระงมจะเป็นจะตายที่ฉันได้ยินทุกครั้งที่ไอ้ขี้มีแฟน
“ไอ้คีย์แมร่ง...แรงว่ะ” ทั้งเสียงก่นด่า อิจฉา หรือหยอกเย้าของพวกเด็กผู้ชายปะปนกันไป
“เฮ้ย! คาจิ”
“อะไร?” ฉันหันไปตามเสียงเรียกของยัยเบียร์
“แกไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ?...”
“ก็...เหมือนเดิมไม่ใช่รึไง!...” ฉันหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อคนที่เพิ่งจะนินทาไปเมื่อกี้เดินเข้ามาใกล้
“ไงคัจจัง^^ นี่น้องจีน่า แฟนฉัน”
“ฉันบอกให้แกเลิกเรียกฉันแบบนั้นไง= =”
“อ่อ! เบียร์นี่เป็นเรื่องที่จะประชุมวันนี้นะ ฉันไม่เข้า”
“แกจะไปไหน?” ฉันถกแขนเสื้อเตรียมมีเรื่องเต็มที่ แต่อยู่ๆก็มีมือเล็กๆมาห้ามฉัน
“พี่คีย์จะพาจีน่าไปดูหนังค่ะ ขอสักวันนะคะ^^”
“!” ทั้งฉันทั้งไอ้เบียร์ใบ้กินกันทั้งคู่ ฉันชะงัก ส่วนไอ้เบียร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ...คีย์คนนั้น โดดประชุมเพื่อไปเที่ยวกับแฟน...
“ไปนะ ฝากเธอทำหน้าที่แทนฉันด้วยนะคัจจัง”
“อะ...อ่า” ปกติ ต่อให้มันคาสโนวาชั้น1ขนาดไหน แต่ไอ้บ้านี่ไม่เคยโดดประชุมเพียงเพื่อไปเที่ยวกับแฟนแน่นอน... ปกติที่โดดก็เพราะไปช่วยฉันจับไอ้พวกอันธพาลแถวโรงเรียน...
“คาจิ”
“เอ่อ...รู้สึกว่ามันแปลกกว่าเมื่อก่อนหน่อย...มั้ง?” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินตามเบียร์ไปเรียน
ในรอบสิบกว่าปีที่ผ่านมา นี่เป็นวันแรกที่ฉันกลับบ้านคนเดียว
ก่อนหน้านั้นที่เคยกลับบ้านคนเดียวก็เพราะคีย์เข้าโรงพยาบาล ฉันกลับบ้านมาเพื่อจะมาเอาของไปนอนเฝ้ามัน พ่อกับแม่ของหมอนี่เสียไปเกือบสิบปีแล้ว คุณลุงคุณป้าก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันบ่อยซะจนบ้านจะกลายเป็นบ้านร้าง...
“พอมาอยู่แบบนี้ ก็เหงาเหมือนกันแฮะ” ฉันยิ้มน้อยๆ เพราะไม่เคยอยู่ห่างกันขนาดนี้มาก่อน ไม่ว่ามันจะไปตะลอนกับแฟนที่ไหน ยังไงมันก็ต้องกลับบ้านพร้อมฉันเสมอ
~แกร๊ก-แอ๊ด!-
“กลับมาแล้วค่ะ”
“คาจิ ทำไมวันนี้กลับมืดจัง...แล้วคีย์คุงละจ๊ะ?”
“มันพาแฟนมันไปเที่ยวค่ะ”
“เป็นอะไรรึเปล่า...เหมือนเราไม่ค่อยสบายนะ?”
“มึนหัวค่ะ= =”
“กินข้าวแล้วไปอาบน้ำนอนเลยไป”
“อือ...” ง่วงชะมัด
-เช้าวันต่อมา-
ฉันรู้สึกว่าตัวเองตัวหนักแปลกๆ ลุกไม่ขึ้น พอลุกได้ก็เซจะล้ม จนพี่คานะต้องมาประคอง พอพี่จับตัวฉันปุ๊ปก็วิ่งหายเข้าไปในครัวปั๊ปก่อนจะกลับมาพร้อมกับปรอทวัดไข้
“40 องศา! วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนเลยนะแก!” 0.o ไม่ได้นะ! ถ้าฉันไม่ไป ไอ้เบีนร์โดนกองงานทับตายแน่ๆ
“เจ้! ฉันจะไป”
“เดินยังไม่ตรงทางเลย จะไปยังไงมิทราบยะ?”
“เดี๋ยวโทรเรียกไอ้เบียร์มารับ”
“คาจิ!”
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะเจ้!” พี่คานะลังเลอยู่นาน ก่อนจะตอบตกลง
“ถ้าไม่ไหว ต้องโทรบอกพี่นะ!”
“อือ!” ฉันพยักหน้า ก่อนจะรีบกดโทรศัพท์หาเบียร์ แล้วอีกสิบนาทีต่อมา เบียร์ก็ลากสังขารของฉันมาโรงเรียนได้สำเร็จ
“ทำไมแกดันทุรังอย่างงี้วะ= = นอนอยู่บ้านก็สบายแล้วแท้ๆ!”
“แกคนเดียวงานไม่ทับตายรึไง?”
“ชิ= =...เพราะไอ้หมาคีย์ตัวเดียว”
“ช่างมันเหอะ” ฉันตัดบทก่อนที่เบียร์จะพล่ามอะไรมากกว่านี้ แต่พอเดินไปได้แค่2ก้าว ตัวปัญหาอย่างไอ้คีย์ก็โผล่มาอยู่ต่อหน้าพวกเราสองคน
“ไงคัจจัง...เบียร์ งานเรียบร้อยดีมะ?” ฉันไม่มีแรงจะเถียงกับมันแม้แต่เรื่องชื่อเหมือนทุกที เลยได้แต่พยักหน้าส่งๆไป (- -)(_ _)(- -)(_ _)
“เย็นนี้แกจะหายพระเศียรไปไหนอีกล่ะ ไอ้คุณคีย์”
“พี่คีย์จะพาจีน่าไปช๊อปปิ้งค่ะ^^” เด็กสาวคนเดิมที่มองกี่ครั้งก็ยังน่ารักทุกครั้ง แต่ดูเหมือนเบียร์จะไม่เห็นว่าเธอน่ารักอีกต่อไป!
“ไม่ได้! ฉันยอมแกมามากพอแล้วนะเว้ย! ไอ้คีย์!” เวรกรรม! เพื่อนฉันของขึ้นแล้วไง= =”
“ขออีกวันน่า>///<”
“ไอ้คีย์!”
~หมับ~
เบียร์ออกแรงกระชากคอเสี้อของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านประธานมาเรียบร้อย ดวงตาของเธอวาวโรจน์ซะจนฉันยังนึกหนาว ส่วนน้องจีน่าก็ยกมือขึ้นป้องปากก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจ
“กรี๊ด! พี่คีย์!”
“พอเหอะเบียร์! เมื่อวานก็ดึกวันนี้ดึกอีกวันเป็นไรไปล่ะ”
“เป็นสิวะ...ก็เพราะแกมีไข้ตั้ง40องศาไงล่ะ มันถึงได้เป็นน่ะ! มันตะโกนดังลั่น
“เออน่า...ยังไงก็ปล่อยมันก่อน” ฉันพยายามแกะมือมันออกแต่ก็ไม่ออก...แรงควายจริงๆเพื่อนฉัน (แล้วเธอล่ะ= = : Kyo) ...
“คัจจังเป็นไข้หรอ? ทำไมไม่บอกฉัน 0.0” พอหลุดจากมือมาร ไอ้ขี้ก็เข้ามาเขย่าตัวฉันอย่าเอาเป็นเอาตาย
“...เฮ้ย! ปล่อย แขนฉันจะหลุดแล้ว!” ท่าทางจะตกใจมาก= =”
“คัจจัง....ตัวร้อนขนาดนี้ ไปนอนห้องพยาบาลเถอะนะ เย็นนี้ฉันไม่ไปไหนแล้ว”
“...เดี๋ยวก่อ...” มันถือวิสาสะลากมือฉันไป เพราะฉันไม่มีแรงพอจะขัดขืน แต่แล้วจู่ๆ ร่างกายก็ร้อนราวกับโดนน้ำเดือดสาด ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบราวกับทีวีโดนดึงปลั๊ก...
~โครม!~
อา...ปวดหัวจัง...
“คัจจัง! เป็นยังไงบ้าง?” พอลืมตาปุ๊ป หน้าไอ้ขี้ก็ลอยมาหลอกมาหลอนเป็นอันดับแรก ตามมาด้วยเสียงบ่นของยัยเบียร์
“บอกว่าให้นอนอยู่บ้านก็ไม่เชื่อ...ดื้อ!” แกเป็นแม่ฉันหรอฟะ? = =”
“ทำไมคัจจังไม่บอกฉันล่ะว่าไม่สบาย?”
“แกอยู่ให้ฉันบอกรึไง...เพิ่งจะเจอหน้ากันเมื่อกี้นี้ไม่ใช่เรอะ!”
“ง่ะ...ขอโทษ_ _”
แกร๊ก-แอ๊ด!
“พี่คีย์คะ เราจะไปกันรึยังคะ?”
“วันนี้พี่ของดล่ะกันนะจีน่า...คัจจังไม่สบายเพราะพี่...”
“แต่ว่า...”
“ไม่ได้ยินรึไงยัยสิบแปดหลอด กลับไปได้แล้ว!” เบียร์เอ๋ย! แค่แปดหลอดมันน้อยไปรึไงฟะ แกถึงเพิ่มให้น้องเค้าอีกตั้งสิบหลอดน่ะ= =”
“ค่ะ (. .)”
“คัจจัง! กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“= = แกเป็นพ่อฉันรึไง?”
“ไม่รู้ล่ะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ฉันไปส่งเอง”
“ฉันกลับเองได้น่า!”
“ไม่ได้/ไม่ได้” สองเสียงตอบพร้อมกันชัดเจน จนฉันต้องหุบปากกลืนน้ำลายลงคอไปเลย
-หลายวันต่อมา-
ฉันหายจากหวัดเป็นปกติ แต่ก็ต้องมารับมือกับพวกหัวโจกของโรงเรียนด้านหลัง
พลั่ก!
“เฮ้อ! นึกว่าจะแน่” ฉันเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะเดินหันหลังออกจากวง
“แกนะแก!”
“คาจิระวัง!” ถึงจะมีเสียงของเบียร์ แต่ฉันก็หลบไม่ทัน เพราะมันเล่นลอบกัด ขวดเหล้าเลยผ่านฉันไปก็จริงแต่ไปแตกใส่ประตูที่อยู่ด้านหลัง อานิสงค์ของเศษแก้วนั้นก็กระเด็นกลับมาบาดฉันตามกฎของการสะท้อนเป๊ะๆ!
~เพล้ง!~
“คาจิ!” เบียร์รีบวิ่งเข้ามาดูฉัน ในขณะที่กรรมการนักเรียนที่เหลือช่วยกันรุมประชาทัณฑ์ ไอ้ยักษ์นั่น!
“เจ็บ! T[]T” ฉันร้องเมื่อเบียร์โดนแผล ท่าทางจะลึกน่าดูเพราะเลือดฉันมันย้อมเสื้อเป็นสีแดงไปหมดแล้ว
“ไปทำแผลก่อนเหอะไป!” ฉันกับเบียร์เลยทิ้งให้กรรมการคนอื่นจัดการเก็บกวาดซาก (ศพ= =) (เว่อร์!)
-ครืด-ครืด-
“คัจจัง! 0o0!!” เสียงเปิดประตูไร้มารยาทอย่างนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้ขี้เจ้าเก่านั่นแหละ! = =
“โวยวายอะไร...ฉันยังไม่ตายเฟ้ย!”
“อ๊าก! เลือด คัจจังเลือดออกอ่ะTT[]TT!” ตกลงคนที่โดนบาดเนี่ย ฉันหรือว่ามันกันแน่
“อย่าแหกปากน่า...แผลแค่นี้เอง”
“พี่คีย์คะ?...”
“แค่นี้ที่ไหนกัน! คัจจัง! เย็นนี้เดี๋ยวฉันไปส่งเองนะ”
“พี่คีย์คะ!? แต่พี่คีย์สัญญากับจีน่าว่าจะพาจีน่าไปทานไอศกรีมนะคะ?”
“ไปเถอะไอ้คีย์ แกไปสัญญากับน้องเค้าแล้วนี่!”
“ถ้าเป็นอะไรเธอต้องโทรหาฉันนะคัจจัง! เบียร์! ส่งคัจจังให้ถึงบ้านนะ!” มันยังไม่วายสั่งเสีย(?) ก่อนจะโดนน้องจีน่ากึ่งดึงกึ่งลากออกไป
...แล้วทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยวะเนี่ย -*- ...นี่มันเรื่องอะไรกัน!
“คาจิ...ฉันชักจะหมั่นไส้ยัยน้องจีน่านั่นขึ้นทุกวันแล้วว่ะ” อย่าว่าแต่แกเลยเบียร์ ทั้งๆที่น้องเค้าน่ารัก แต่ฉันกลับเห็นว่ามันน่าหมั่นไส้ยังไงไม่รู้...
เป็นเพราะความเห็นส่วนตัวหรือไปบังอาจลอกไอ้เบียร์มันมาฉันก็ไม่ทราบ เพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองเกลียดน้องจีน่าแบบไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่น้องเค้าก็น่ารักออก(มั้ง)
แต่แล้ว...จุดแตกหักของความเป็นเพื่อนระหว่างฉันกับคีย์ก็มาถึง เพราะยัยน้องผู้น่ารักนี่!
ถ้าวันนั้นฉันไม่ปั่นงานแทนคีย์จนเย็น ถ้าวันนั้นคีย์มันไม่โดดงานไปเที่ยวกับน้องจีน่า ถ้าวันนั้นไอ้เบียร์ไม่พาฉันแวะร้านไอศกรีมปั่น ฉันคงไม่ต้องทะเลาะกับคีย์จนถึงขั้นแตกหักแน่ๆ!
“คาจิ! นั่นใช่น้องจีน่ารึเปล่าวะ?” มันถามฉันที่อยู่ในท่าช้อนไอติมกำลังจะเข้าปาก
“หือ? แล้วไอ้ขี้ล่ะ?”
“ไม่เห็นอ่ะ= =”
“ช่างเค้าเหอะน่า! จะไปสอดอะไรวะเบียร์ ฉันมาเพื่อกินไอติมนะเฟ้ย!”
“เออๆ” ถึงปากจะบอกไปแบบนั้น แต่ก็ใช่ว่าฉันจะไม่ฟังเลยว่ายัยนั่นพูดอะไรบ้าง เพราะโต๊ะที่ห่างกันเพียงช่วงโต๊ะเดียวแถมฉันยังนั่งหันหลังให้เธออีก ยัยน้องนั่นเลยไม่เห็นฉัน
“แก! พี่คีย์เป็นไงบ้าง เค้าเทคแคร์แกดีมะ?”
“ดีสิแก สมค่าราคาคุยจริงๆ ฮิๆไม่เสียแรงเสน่ห์ของฉัน”
“เอ? แต่ดูพี่เค้าจะไม่ค่อยมาตรงเวลานัดแกเท่าไหร่นะ”
“แหงล่ะ! ไม่รู้ไปทำอะไรอยู่!”
“หรือจะเกี่ยวกับรุ่นพี่คาจิ?”
“ชิ! ยัยรองประธานนั่น!” ชื่อของฉันทำเอาเบียร์คิ้วกระตุก ฉันรีบดึงเสื้อมันก่อนที่จะมีเฮ
“ทำไมพี่เค้าถึงสนิทกันนักนะ?”
“ได้ยินมาว่าบ้านเค้าอยู่ใกล้กัน”
“สักวันเถอะ! ฉันจะตบหน้ายัยรองประธานหน้าโง่นั่น!” คำพูดลอยๆแค่นั้นไม่ทำให้ฉันสะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด หากแต่เป็นประโยคถัดไปต่างหาก ที่ทำให้ฉันต้องสะดุ้ง
“แล้วแกจะเอาไงต่อ เรื่องพี่คีย์”
“ปั่นหัวเล่นต่อน่ะสิ ผู้ชายดีๆแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ”
-กึก!-
ฉันคว้าเสื้อเบียร์ไม่ทันเพราะมันเดินตรงดิ่งเข้าไปแล้ว! 0o0!!
ปัง!
“เพื่อนฉันมันไปเป็นของเล่นให้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่? ยัยคุณหนูจีน่า!” ฉันยืนมองอาการโกรธของเบียร์ด้วยท่าทีที่แตกต่างออกไป ถ้าเป็นปกติ ฉันคงจะห้ามมันแต่ตอนนี้...มันไม่ใช่!
“พะ...พี่เบียร์ พี่คาจิ0.0!!”
“ว่าไง! เมื่อกี้เธอบอกว่าอยากตบหน้าฉัน...สินะ” เพื่อนๆของยัยตัวดีวิ่งหนีไปหมดตั้งแต่เบียร์ตบโต๊ะแล้ว
“นะ...หนู...มะ...ไม่”
“ไม่อะไรยะยัยสองหน้า! ก็เห็นอยู่ชัดๆ!” เบียร์ตวาดซ้ำเข้าไปอีกรอบ ฉันเลยดึงมันมาอยู่ข้างหลังเพราะเจ้าของร้านดูจะกระวนกระวายใจแล้ว(การสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องไม่ใช่นิสัยฉัน)
“มีอะไรจะแก้ตัวให้พวกฉันฟังล่ะ” ถ้ารู้ว่านิสัยแบบนี้ฉันไม่ยอมให้คีย์มันคบหรอก!
-เพี๊ยะ-
ยังไม่ทันได้พูดพล่ามทำเพลงอะไรยัยเด็กนั่นก็ฟาดมือลงบนแก้มฉันฝากรอยแดงเอาไว้ตามคำบอกกล่าว
“ไม่มี! เธอผิดเองนะที่มายุ่งกับพี่คีย์ของฉัน!” ฉันกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์หลากหลาย แต่ก่อนที่ฉันจะได้โต้ตอบอะไรออกไป เสียงนุ่มที่คุ้นเคยกลับเรียกชื่อฉันด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
“เธอจะทำอะไร...คาจิ!” ฉันกำหมัดชะงักค้าง...ทั้งๆที่ยังไม่ได้ลงมือ...ทั้งๆที่ค้างอยู่ในท่านั้น...ทำไม...แกตาถั่วอย่างนี้นะคีย์!
“พี่คีย์คะ!...จีน่าพยายามอธิบายนะคะ แต่พี่คาจิไม่ฟังเลย จีน่าก็เลย...” ทั้งๆที่รอยแดงก็ยังอยู่บนแก้มฉัน แต่ยัยเด็กนั่นกลับพูดให้ฉันกลายเป็นนางมารร้ายต่อหน้าคีย์ด้วยโประโยคๆเดียว
“เธอไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะคาจิ!” คีย์กำลังโกรธ...โกรธฉันที่ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
“...”
“เถียงฉันมาสิ!”
“...ฉันไม่มีอะไรจะเถียง...” ฉันเอ่ยปากพูดพร้อมๆกับกันเบียร์ไม่ให้เข้าชาร์จ ถ้าความเป็นเพื่อนตลอดสิบห้าปีมันจะจบลงแค่เพราะยัยเด็กนั่นคนเดียว ก็ลองดู! ฉันไม่แคร์หรอก!
“คาจิ...อย่าประชดฉัน...”
“ถ้าแกคือไอ้คีย์คนนั้น...คือเพื่อนฉันแกน่าจะรู้จักนิสัยฉันดี” ฉันเถียงสวนเมื่อมันกำลังจะด่า ไอ้คีย์ชะงักค้าง
“แต่ถ้าไม่ใช่...ก็เชิญแกเชื่อแฟนสุดที่รักของแกไปเถอะ” ปิดท้ายด้วยการเดินหนีออกไปข้างนอก เพราะของเหลวสีใสในตาฉันมันกำลังจะไหลออกมา...
“ความเป็นเพื่อนตลอดสิบห้าปีนี่มันไร้ค่าจริงๆ” เบียร์กระแทกเท้าเดินตามมาโดยที่ฉันไม่ได้หันกลับไปมอง
“คาจิ! คาจิ! กินข้าว!” ฉันดิ้นพราดๆทรมานอยู่ในห้อง บริเวณหน้าอกด้านซ้ายปวดระบม ขอบตาก็ร้อนผ่าว น้ำตาก็ไหลไม่ยอมหยุด...นี่ฉัน...เป็นอะไรไป...ฉันกำลังจะตายหรอ?...
“คาจิ! เฮ้ย!เป็นอะไรไป” น้ำเสียงตกใจของเบียร์ไม่เข้าหูฉันแม่แต่น้อย เพราะหัวฉันมึนไปหมด ใครพูดอะไรก็ไม่รับรู้ทั้งนั้น
“พี่คานะ...อาการแบบนี้มัน...”
“เอามันลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อน ด่วนเลย!” ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีฉันก็โดนเบียร์กับพี่คานะลากไปนั่งที่โซฟาทั้งๆที่หัวก็ยังมึนๆอยู่
“ฉันเป็นอะไรวะเบียร์!”
“อาการแบบนี้ เค้าเรียกว่า...อาการ อกหัก!”
“หา...กระดูกหน้าอกฉันไม่ได้หักนะ!0.0” ฉันพูดพลางสำรวจซี่โครงตัวเอง
“ไอ้บ้า! ฉันหมายถึงการที่แกรักใครสักคนแล้วมันผิดหวังเฟ้ย!= =”
“...คีย์คุงสินะ...” พี่คานะโยกหัวฉันเบาๆ ก็จะกอดฉันไว้
“...ฉัน...ไม่รู้...(._.)”
“ไม่เป็นไร ค่อยคิดไปก็ได้ เวลายังพอมีนะ...” นั่นเป็นคำสอนจากปรมาจารย์ด้านความรักอย่างพี่คานะ...ฉันไม่ค่อยเข้าใจมันนักหรอกนะ แต่พอไม่มีไอ้บ้านั่นแล้ว...มันก็เหงาจริงๆนั่นแหละ
ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันวันนั้นเป็นต้นมาฉันกับคีย์ก็หลบหน้ากันตลอด ถ้าฉันไม่โดดประชุมก็จะเป็นคีย์ที่โดด เจอหน้ากันก็แทบไม่ทัก แถมเวลากลับบ้านก็ไม่กลับพร้อมกัน ประตูระเบียงที่ปกติจะถูกเปิดอย่างไร้มารยาทกลับปิดเงียบจนแทบจะเรียกว่าปิดตาย...
“คาจิ...มันจะมากไปแล้วนะ!=0=”
“..อะไร?” ฉันตอบรีบเนือยๆทั้งๆที่ไอ้เบียร์กำลังจะสติแตก
“แกกับไอ้คีย์จะทำตัวเป็นเด็กแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันหา!=^=”
“...จนกว่ามันจะยอมฟังฉันพูดนั่นแหละ...”
“คาจิ...”
“สิบห้าปีที่ผ่านมาเนี่ย...สั้นจังแฮะ...ทั้งๆที่ฉันรู้จักมันก่อนรู้จักแกอีกน่ะนะ” คิดแล้วก็น่าขำ...ที่มิตรภาพของฉันต้องมาจบอย่างอนาถเพราะเด็กสาวสองหน้าเพียงคนเดียว
“...” เพราะเบียร์เงียบไป ฉันเลยพูดต่อโดยไม่ใส่ใจ
“ครั้งแรกที่หมอนั่นจีบสาวติด ถึงกับรีบวิ่งมาบอกฉันที่เรียนอยู่อีกอาคารเลยนะ...ตลกเนอะ”
“...คาจิ...นี่แก...”
“ฉันคงไม่จำเป็นสำหรับมันอีกต่อไปแล้ว”
“...แกคงไม่...”
“ฉันจะสอบชิงทุนไปญี่ปุ่น” ฉันพูดเสียงเรียบราวกับไม่สะทกสะท้าน ผิดกับเบียร์ที่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“คาจิ!0.0”
“รีบๆไปด้วยก็จะดีมากเลยนะ!” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นมาด้านหลังทั้งๆที่ไม่ได้รับเชิญ ยัยน้องจีน่าเดินเข้ามาพร้อมลูกสมุนอีกสองคน เบียร์จึงเตรียมตัวพร้อมสู้
“เพื่อนฉันจะไปไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยมิทราบ!” เพื่อนข้างตัวฉันขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิดในขณะที่ตัวฉันเองพยายามสะกดถ้อยคำนับล้านที่ขึ้นมาจุกที่คอให้หายไป
“ถ้าตำแหน่งพี่ว่าง...เอามาให้หนูก็ได้นะคะ...พี่จะได้เลิกยุ่งกับพี่คีย์สักที!”
“มากเกินไปแล้วนะยัยเด็กบ้า” เบียร์เตรียมพุ่งเข้าไปตบแต่ฉันกลับดึงชายเสื้อมันเอาไว้
“เธอคิดว่าตัวเองจะรับมือกับพวกหัวโจกไหวงั้นหรอ? พวกนั้นไม่ใช่พวกที่แค่ขู่ก็กลัวหรอกนะ” โรงเรียนด้านหลังเป็นแหล่งซ่องสุมกำลังขนาดใหญ่ แต่เพราะฉันจัดการไป พวกหัวโจกด้านหลังเลยไม่กล้าก่อเรื่องอีก...ถ้าฉันออกจากตำแหน่งนี้ พวกมันจะต้องกลับมาแน่ๆ!
“เรื่องแบบนั้นไม่ลองก็ไม่รู้หรอก!” น้องจีน่าเถียงฉันอย่างอวดดี ฉันเหลือบมองด้วยหางตา เบียร์กำลังยิ้มที่มุมปาก
...จะเล่นอะไรของมัน...
“ถ้าอย่างนั้น...ก็ลองทำหน้าที่ดูหน่อยเป็นไง ยัยเด็กน้อย!” มือขวาของมันดึงฉันให้หลบไปด้านข้างก่อนที่จะมีวัตถุปริศนาล้มกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น
โครม!
“ใครกัน...บังอาจมาทำให้ฉันคนนี้ต้องเจ็บ” ...หน้าคุ้นๆว่ะ เฮ้ย! นี่มันไอ้ยักษ์ที่ฉันเพิ่งจับเข้าห้องปกครองเมื่อไม่กี่วันก่อนนี่นา
“เบียร์...” ฉันสะอึกเมื่อเบียร์ยิ้มแสยะ กว่าจะจับไอ้ยักษ์นี่ได้ฉันก็ได้รอยฟกช้ำกับแผลโดนขวดเหล้าบาดไปหลายแผลอยู่...ไม่มีทางที่ยัยน้องจีน่าจะรับมือได้หรอก!
“กรี๊ด!” ยัยไม่ทันไรก็โดนจู่โจมเข้าซะแล้ว เอาแล้วไง ไอ้ตัวเบ้งนั่นเริ่มพังพื้นโรงเรียนแล้ว
“เบียร์...แรงเกินไปแล้วนะนะแก!” ฉันกระชากมันเขามาใกล้ก่อนจะชี้สภาพเบื้องหน้าให้มันเห็น
“ไม่แรงหรอก...แค่เกือบตาย” มันยังพูดต่อได้หน้าตาเฉย... ทำไมเพื่อนฉันมันชาเย็นได้ขนาดนี้ฟะ!
“แต่แบบนี้มันเปลืองทรัพย์สินโรงเรียนนะเฟร้ยยย!” ฉันจับมันเขย่าแรงๆอย่างขัดใจ... งบเดือนนี้ยิ่งมีน้อยๆอยู่นะไอ้บ้า!
“=3= โธ่เอ๊ย! ฉันก็นึกว่าแกห่วงยัยน้องนั่น!” ยัยจะมีอารมณ์มาเล่นตลกอีกหรอแก!
“ยัยไงก็แล้วแต่ มาช่วยฉันจับไอ้ยักษ์นั่นก่อน!” ฉันวิ่งลุยเข้าไปโดยที่ไม่ฟังเสียงห้ามของเบียร์เลยแม้แต่น้อย มือของฉันคว้าเสื้อลูกสมุนของยัยจีน่าสองคนโยนออกไปนอกวงก่อนจะหันกลับมาเห็นไอ้ยักษ์บ้านั่นกำลังจะชกยัยเด็กจีน่า
ปึ่ก!
ฉันเข้าไปกันเอาไว้ก่อนที่หมัดของมันจะซัดเข้าหน้าหล่อนแค่ไม่กี่เซนต์ เจ้ายักษ์เบิกตากว้างก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธทันทีที่จำได้ว่าฉันเป็นใคร
“เธอ! รองประธานสุดโหด!” ก็ยังดีที่จำกันได้...แม้จะเป็นชื่อแบบนั้นก็เหอะ ฉันขยับตัวเบี่ยงหลบทันทีที่มันชกสวนการ์ดเข้ามาก่อนจะกระโดดขึ้นไปอยู่บนหลังมัน
“ลาขาดล่ะนะ คราวนี้ฉันจะส่งแกไม่ให้ได้กลับมาเรียนอีกเลย!” ส้นเท้าของฉันตอกลงบนกบาลของมันอย่างเหมาะเจาะร่างใหญ่ๆของมันซวนเซนิดหน่อยก่อนจะ
ตึง!
ล้มฟาดพื้นเสียงดังสนั่น ส่วนฉันก็กระโดดลงมายืนที่พื้นด้านหลัง
“เลิกคิดว่าตัวเองเก่งซักทีเถอะ! เธอรับมือกับเจ้าพวกนี้ไม่ได้หรอก”
“ไม่! เพราะถ้าฉันไม่ทำ เธอก็จะแย่งพี่คีย์ไปจากฉัน!”
“ฉันพูดเมื่อไหร่น่ะว่าจะแย่งเธอ...” ฉันสวนอย่างเยือกเย็นทั้งๆที่ในใจแทบจะร้องไห้
“ก็เธอสนิทกับพี่คีย์”
“แล้วคนที่ทำให้ฉันทะเลาะกับมันไม่ใช่เธอรึไง...น่าจะพอใจแล้วนี่ คีย์เธอก็ได้ไปแล้วแถมยังได้ตบฉันตามความอยากแล้วนี่”
“งั้นขอตบอีกทีข้อหาจองหองใส่ฉันแล้วกัน! แล้วจำใส่กะโหลกไว้ด้วยนะว่าพี่คีย์เป็นของฉัน!” ทั้งๆที่เมื่อกี้ฉันเพิ่งจะช่วยเธอแท้ๆ แต่ฝ่ามือเล็กๆที่เคยทำร้ายฉันกลับกำลังจะฟาดซ้ำเข้าที่รอยแผลเดิม
-หมับ!-
“พี่คีย์!” น้องจีน่าร้องเสียงหลงในขณะที่ฉันหลบหน้าทันที...
“ฉันไปเป็นของๆเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ จีน่า” เสียงเข้มกดดันหล่อนจนตัวลีบหด
“พะ...พี่คีย์คะ จีน่าขอโทษค่ะ”
“คิดว่าแค่ขอโทษแล้วมันจบง่ายแบบนั้น...แล้วกฏหมายจะถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออะไรกันล่ะ!”
“แต่พี่คีย์คะ!..”
“เราเลิกกันเถอะ จีน่า!”
“พี่คีย์คะ!...ทำไมล่ะคะ จีน่าผิดอะไรหรอคะ!” หล่อนคร่ำครวญต่อหน้าไอ้คีย์ที่ยืนนิ่ง ดวงตาที่เย็นชาของมันทำฉันเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“ผิดตรงที่เธอทำร้ายยัยนี่ถึงสองครั้งยังไงล่ะ...แล้วยังมาโกหกฉัน...เธอนี่มัน...”
“นั่นก็เพราะพี่คีย์ไม่เคยใส่ใจจีน่าไม่ใช่หรอคะ! จีน่าบอกให้พี่คีย์อยู่กับจีน่าแต่พีคีย์กลับอ้างว่ากลัวพี่คาจิจะบ่น ทำไมอะไรๆก็ต้องผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ ทั้งๆที่พวกพี่ไม่ได้เป็นแฟนกัน!” น้องจีน่าโวยวายไม่หยุดต่อหน้าคณะกรรมการนักเรียนที่ทยอยเดินกันมามอง เบียร์ยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจ
“เบียร์! แกเป็นคนวางแผน...”
“ทุกคนต่างหาก เลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีคาจิ...พวกเราเป็นห่วงแกนะ” สายตาจริงจังของเหล่าคณะกรรมการนักเรียนทำเอาฉันพูดไม่ออก
“เฮ้ย! คีย์! มีอะไรก็ไปเคลียร์กับคาจิมันซะ ทางนี้พวกฉันจะจัดการให้” เบียร์ตะโกนพลางตรงไปลากน้องจีน่าออกไป
“เดี๋ยวเบียร์...” ฉันจะเรียกแต่ก็ไม่ทัน...
พวกเบียร์ออกไปแล้ว...เหลือแค่ฉันกับคีย์สองคน
“คัจจัง...ฉันขอโทษ...” เสียงนุ่มที่คุ้นเคย...ไอ้คีย์คนเดิมกลับมาแล้ว
“...”
“อย่าเงียบสิคัจจัง ( _ _ )” ไม่น่าเชื่อว่าประธานอัจฉริยะ จะยอมก้มหัวขอโทษฉัน
“...ฉันไม่ได้โกรธแกนี่” แค่น้อยใจก็แค่นั้น...
“แต่ที่เธอบอกว่าจะไปญี่ปุ่น...”
“ก็ฉันอยากไป...” จริงๆมันก็แค่ข้ออ้างล่ะนะ
“ฉันขอโทษ...ก็คัจจังไม่พูดอะไรเลยนี่นา!”
“แกเคยฟังฉันรึไง...มาถึงก็โวยวายใส่ จะถามกันสักคำก็ไม่มี!”
“ง่ะ = =”
“เฮ้อ!”
“...คัจจัง...ฉัน...ชอบคัจจังนะ”
“หา?” สงสัยหูฉันจะฝาด เพี้ยนแล้วสิเรา ไอ้บ้านั่นจะมาชอบฉันได้ยังไงกัน!
“เพราะกำแพงของคำว่าเพื่อนที่เธอสร้าง...ทำให้ฉันไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้แม้ว่าจะอยู่ใกล้แค่ไหนก็ตาม”
“...ก็ฉันกลัว...มันจะแปลกตรงไหนถ้าใครสักคนกลัวจะเสียเพื่อนไป”
“...คัจจัง...”
“ฉันไม่อยากเสียเพื่อนไป...ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม...”
“แต่ฉันชอบเธอนะ!”
“ฉัน...ก็ชอบแก...”
“จริงหรอ0o0!!” มันถามอย่างตกใจแต่ฉันก็ทำแค่พยักหน้า (- -)(_ _)(- -)
“แค่ไม่ได้บอกเพราะบอกไม่ได้นั่นแหละ”
“รักคัจจังที่สุดเลย! ^^”
“เฮ้ย!” ฉันร้องด้วยความตกใจเมื่อเจ้าคนตัวใหญ่พุ่งเข้ามากอดแล้วเอาหน้ามาไซร้เหมือนเด็กๆ
“ไอ้คีย์! ปล่อย!”
“ไม่อาววว~”
“ไอ้คีย์!” ฉันแกะมือตุ๊กแกของมันออกพร้อมกับเดินหนี... ไม่ให้หนีได้ไงล่ะ หัวใจฉันเต้นแรงจนจะทะลุออกมาจากอกแล้วน่ะสิ
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกล่ะ= =”
“เราจะไม่คบกันให้เป็นเรื่องเป็นราวหรอ?”
“ไม่!” ฉันตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด เสียงปฏิเสธชัดเจนของฉันทำเอามันสลด
“ทำไมล่ะ?”
“ก็บอกไปแล้วนี่...ว่าฉันไม่อยากเสียแกไป...”
“...เกี่ยวกันหรอ?”
“ถ้าคบกัน...ต้องมีหึงหวง...มีความไม่เข้าใจ ฉันหน่ายกับเรื่องแบบนั้นน่ะ”
“แต่...แบบนี้มันก็ไม่ต่างจากเดิมน่ะสิ” มันทำหน้าห่อเหี่ยว
“แล้วแบบเดิมมันดีอยู่แล้วรึเปล่าล่ะ?” ฉันเอียงคอถามพลางยิ้มมุมปากเมื่อเห็นมันจนมุม
“...แต่เธอต้องไม่มีใครนะ!” ยังมิวายจะห้าม ทั้งๆที่ตัวมันเองน่ะคาสโนว่าอันดับ1
“ฉันยอมให้แกเป็นกุญแจดอกเดียวที่ไขประตูหัวใจฉันเลยเอ้า!”
“...ขอบคุณนะคัจจัง...ฉันรักเธอที่สุดเลย”
“...ฉันก็รักแก...คีย์...” ท่ามแกลงแดดอ่อนๆ ประธานอัจฉริยะของโรงเรียนก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้หลวมๆซึ่งฉันก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด
“เฮ้!” พลันเสียงร้องดีใจก็ดังกระหึ่มขึ้น ฉันรีบผละออกจากไอ้คีย์
“เบียร์!” สาวน้อยหน้าหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าแต่นิสัยแสบเข้ากระดูกดำยืนหัวเราะพิงต้นไม้ สองมือกุมท้องตัวงอ
“...ดีใจด้วยนะ^^” คำพูดสั้นๆของมันทำให้ฉันไม่ลังเลเลยที่จะกระโดดกอดเพื่อนที่แสนดีคนนี้
“ขอบใจนะ”
...ความรักในมุมมองของฉันอาจจะเด็ก...แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังไม่อยากจะเสียเพื่อนรักคนนี้ไป...
...การคบกันในแบบของเพื่อน...จึงนับว่าเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของฉันในตอนนี้...
...แล้วความรักของคุณล่ะ เป็นแบบไหน?...
...What do you think with this Love?...
ซารุงาวะ คาจิ
ความคิดเห็น