คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >>>>>>>>Chapter 1 พบกันเพราะค่าจ้าง
“ลีทึก!!!ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ!!!”พ่อหนุ่มหัวหน้าห้องที่ชื่อโมแทอีเดินเข้ามาหาลีทึก พร้อมกับเอาเรื่องที่น่าจะเป็นเรื่องที่น่าดีใจสำหรับลีทึกมาบอก
“อะไรเหรอครับ?”ลีทึกถาม ในขณะที่กำลังนั่งลอกการบ้านให้เพื่อนๆอยู่(ค่าจ้างเล่มละพันวอน)หน้าตาหัวหน้าห้องดูจะเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ
“ช่วยเทคแคร์คนๆนึงให้หน่อยสิ!!”โมแทอีพูดอย่างไม่มั่นใจนัก ลีทึกถามกลับอย่างสงสัย
“ใครกันเหรอครับ?”โมแทอีหยิบรูปขึ้นมาให้ดู แวบแรกที่ลีทึกเห็น เขาว่าเธอก็น่ารักดี หน้าตาดูเป็นคนขี้เอาแต่ใจ ถือตัว แต่ดวงตาที่ดูใสซื่อเสมอนั้น บ่งบอกว่าเธอไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร
“นี่คิมฮยอนจิน เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนนี้ เขาเป็นคนที่เอาใจยากมาก ไม่มีใครเขารับงานเทคแคร์นี้เลย ลีทึกช่วยหน่อยได้มั้ย? ขอร้องล่ะ!!ทุกคนโยนงานนี้มาให้ฉันหมด งานที่ฉันมีอยู่ฉันก็แทบจะทำไม่หมดอยู่แล้วน้า!!ช่วยหน่อยสิ!!”โมแทอี เขย่าแขนลีทึกไปมา ยืนประกบมือถูไปมาเป็นท่าขอร้องอยู่อย่านั้น ถ้าคนอื่นไม่อยากทำขนาดนั้น แล้วเขาจะยอมเสี่ยงไปทำเหรอ??
“คนอื่นเขายังไม่ยอมทำเลย แล้วคุณหัวหน้าห้องคิดว่าผมจะยอมเหรอ??”ลีทึกถามลองเชิง ได้ยินดังนั้น โมแทอีก็กลัวว่าลีทึกจะไม่ยอมช่วยเขา โมแทอีรีบทรุดลงไปคุกเข่าที่พื้นทันที ลีทึกตกใจมาก รีบนั่งลงไปที่พื้นตามโมแทอีทันที
“ช่วยฉันทีเถอะนะ!!!ขอร้องล่ะ”โมแทอีถึงขั้นกับคำนับให้เลยทีเดียว ลีทึกรีบคว้าหัวของเขา ไม่ให้โมแทอีคำนับลงไปได้อีก
“แต่.....”
“มีค่าจ้างให้ด้วยนะ!!เดือนละห้าหมื่นวอน เอามั้ย? ขอร้องล่ะ!!ช่วยทีสิ!!”โมแทอีคำนับใหญ่ ได้ยินคำว่าแสนวอน ลีทึกก็ตาลุกวาว ตั้งห้าหมื่นวอน!!!ทำไมถึงไม่มีใครรับทำงานนี้เลยล่ะ เงินก็ได้ แค่เทคแคร์ผู้หญิง มันจะไปยากอะไร!!
“มีค่าจ้างก็ไม่บอก ตกลง!!ฉันรับงานนี้!!”ลีทึกตบปากรับคำอย่างไม่ทันคิดอะไร!!!
======================================
“เอาล่ะ!!วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำให้พวกเธอรู้จักนะ เขาเพิ่งย้ายมาจากห้อง Bหน่ะจ๊ะ ดูแลเขาหน่อยนะ ฮยอนจิน!!เข้ามาสิจ๊ะ!!
สาวน้อยหน้าตาหยิ่งยะโสนิดๆ ผมยาวดำขลับราวกับได้รับการดูแลมาอย่างดี เธอเดินเข้ามาอย่าสง่าผ่าเผย ไม่มีท่าทีเก้อเขินแม้แต่เล็กน้อย แต่ลีทึกไม่ชอบสายตาแบบนั้นของเธอเลย สายตาที่มองคนอื่นอย่างดูถูกแบบนั้น
“สวัสดี...ฉันชื่อคิมฮยอนจิน...”เธอเดินเข้ามาแล้วพูดห้วนๆแบบมะนาวไม่มีน้ำ ลีทึกมองอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาต้องมาดูแลผู้หญิงนิสัยไม่น่ารักอย่างนี้หน่ะเหรอ? คิมฮยอนจินพูดจบ ก็เดินเข้ามาทันที ไม่มีการคำนับใดๆทั้งสิ้น ครูประจำชั้นของห้องเรามองเธออย่างงงๆ
“งั้นเธอก็นั่งข้างๆปาร์คจองซูก็แล้วกันนะ เขาจะเป็นคนดูแลเธอ”อาจารย์บอก ฮยอนจินมองไปที่ๆนั่งว่างๆข้างๆลีทึก แล้วหันมามองลีทึก เธอขมวดคิ้ว นั่นเป็นอาการที่ลีทึกไม่ชอบเลยซักกะนิด
“อาจารย์ค่ะหนูไม่อยากนั่งตรงนี้...หนูอยากนั่งริมหน้าต่าง”เธอชี้ไปที่โต๊ะริมหน้าต่างตัวหลังสุด คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นรีบลุกให้เธอทันที
“นั่งตรงนี้แหละดีแล้ว นั่งหลังฉันมองไม่เห็น”ลีทึกเงยหน้าบอกฮยอนจิน เธอจ้องเขาเขม็ง ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเธอมาก่อน
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”ฮยอนจินจ้องลีทึกอย่างท้าทาย ลีทึกลุกขึ้นยืน ประชันสายตากับฮยอนจิน เขาไม่ชอบท่าทางหยิ่งยะโสของเธอเลย
“ฉันสายตาสั้น...มองไม่ค่อยเห็น ไปนั่งไกลๆ เธอก็จะเรียนไม่รู้เรื่องเอาด้วยนะ”ลีทึกพูดอย่างหวังดี แต่คำตอบที่ได้รับกลับมา เขาแทบอยากจะต่อยผู้หญิงดูซักคน
“สายตาสั้นก็เรื่องของนายสิ!!ไปซื้อแว่นมาใส่ไป๊!!ฉันจะนั่งตรงนี้ก็จะนั่งตรงนี้ นายไม่มีสิทธิ์มาขัดใจฉัน!!”ฮยอนจินพูด ลีทึกชักทนไม่ไหวแล้ว แทบจะพุ่งเข้าไปต่อยซักหมัดอยู่แล้วเชียว
“เธอเป็นใครมาจากไหนถึงได้เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ห๊ะ!!!”ลีทึกโมโหแล้ว!!โมแทอีหัวหน้าห้องรีบมาคว้าตัวลีทึกไว้ก่อน
“เขาเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน นายอยากโดนไล่ออกกลางอากาศเหรอไง!!ทำตามที่เธอบอกไป”โมแทอีกระซิบ แต่ฮยอนจินก็ได้ยิน
“ได้ยินแล้วใช่มั้ยล่ะ!!ฉันเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน นายไม่มีสิทธิ์จะมาสั่งฉัน เพราะฉัน...ไล่นายออกได้ทุกเมื่อ!!!!”พูดจบฮยอนจินก็เดินไปนั่งปุ๊ก!!ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ลีทึกอยากจะทุ่มยายนี่ลงตึกจริงๆเลย แต่เมื่อนึกว่าต้องถูกไล่ออก เขาจึงรีบสงบปากสงบคำทันที แล้วย้ายของไปนั่งกับเธอ
======================================
ความคิดเห็น