สื่อรักยมทูต

เนื้อเรื่อง

                ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมของทุกโรงเรียนในเมือง  เด็กแทบทุกคนเอกเขนกอยู่กับบ้านอย่างสบายใจ  หากแต่กลับมีบางคนที่ต้องเผชิญชะตากรรมอันโหดร้ายอยู่โรงเรียนอย่างไม่มีทางเลือก

                “ร้อน” คำบ่นสั้นๆหลุดมาจากปากของเด็กหนุ่มอายุราว 16 ปีที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน

                “ก็นี่มันฤดูร้อน จะบ่นทำไมเล่า โซล์  ถ้านายร้อนนักก็ซ่อมแอร์ซะสิ” เด็กหนุ่มวัยเดียวกันหันมาว่า ทั้งๆที่ตัวเองก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกันมากนัก

                ขณะนี้เป็นฤดูร้อนอย่างที่ว่าและมันก็ร้อนขนาดที่สามารถทำให้คนไม่ทนแดดทนลมบางคนเป็นลมเอาง่ายๆ  อากาศอย่างนี้ไม่ว่าใครก็อยากเปิดแอร์นอนแผ่อยู่บ้านทั้งนั้น

                แต่ยกเว้นเด็กบางคนที่มีเรียนเสริมหรือกิจกรรมชมรมในช่วงฤดูร้อน

                “คราวหลังฉันต้องตั้งใจเรียนขึ้น” เด็กหนุ่มที่ชื่อโซล์เปรยเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าฟุบลงไป “จะได้ไม่ต้องมาเรียนเสริมในช่วงอากาศร้อนๆ”

                เหตุผลนั้นฟังดูค่อนข้างข้างๆคูๆยังไงชอบกล

                ทันใดนั้นโซล์ก็เห็นอะไรบางอย่างสีดำพุ่งผ่านหน้าต่างห้องเรียนไป

                โซล์หันมาจะถามเพื่อนสนิท  แต่เสียงจ้อกแจ้กจอแจก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะซะนี่  เพื่อนคนอื่นที่สอบตกเหมือนกันเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง  ตามด้วยครูผู้สอนที่วันนี้ดูหงุดหงิดเป็นพิเศษเพราะวันที่แอร์เสียดันเป็นวันที่อากาศแย่สุดๆ

                ไคล์เดินไปนั่งที่โต๊ะของตนเองที่อยู่ห่างออกไป  เขาจึงไม่สามารถปรึกษาอะไรได้อีก  แต่พอมาลองคิดดูดีๆ ภาพเมื่อครู่อาจเป็นเพียงภาพหลอนก็ได้

…………………………………………

                ในที่สุดวันแห่งความทรมานของโซล์ก็จบลง  โชคร้ายของไคล์ที่ยังมีเรียนอีกสองสามวันหลังจากนี้จึงไม่เรียกว่าหมดความทุกข์สักทีเดียว

                โซล์โยนของต่างๆลงกระเป๋าเป้อย่างไม่สนใจนัก  สะพายมันอย่างรวดเร็วและตั้งท่าจะออกจากห้อง  แต่ก็ต้องชะงัก

                และเขาก็เห็นอีกครั้ง  ร่างที่มีผ้าคลุมสีดำยาวยืนอยู่ข้างหลังครูที่มาสอนเสริม  แต่ช่วงนี้ก็ไม่ใช่ฮัลโลวีนสักหน่อย จะแต่งชุดอย่างนี้ทำไมก็ไม่รู้

                แขนเรียวเล็กโผล่มาจากผ้าคลุมนั้น  มือวางลงบนไหล่ของผู้เป็นครู  หากแต่ครูคนนั้นดูเหมือนจะไม่รู้สึกสักนิด

                โซล์มองภาพเบื้องหน้าอย่างงุนงง  มือนั้นค่อยๆปล่อยไหล่ของคุณครู  พร้อมกับแสงประหลาดที่ออกมาจากร่าง และร่างของครูก็ล้มลง

                นักเรียนโหวกเหวกโวยวายสนั่น  นักเรียนหญิงคนหนึ่งวิ่งผลุนผลันออกไปเรียกรถพยาบาล  หากแต่เหตุการณ์เหล่านี้ไม่เข้าสู่ประสาทการรับรู้ของเด็กหนุ่มสักนิด

                เขามองร่างผ้าคลุมนั่นที่เริ่มเปิดผ้าคลุมหน้าออก  เผยให้เห็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยแต่ดูเย็นชาและเหมือนพวกคุณหนู

                หล่อนมองร่างที่ล้มไปต่อหน้าอย่างเฉยชาราวกับเห็นจนเจนตา  แล้วก็เดินออกไปจากห้องทันที

                โซล์เผลอวิ่งตามเด็กคนนั้นอย่างไม่รู้ตัวและรีบจับแขนของเธอไว้ไม่ให้หนีไป

                “เธอทำอะไรลงไป”

                เป็นคำถามที่ฟังดูโง่สิ้นดีจนเขาอยากย้อนเวลากลับไปพูดใหม่

                แต่สาวน้อยคนสวยดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดโง่ๆของเขาแม้แต่น้อย  เธอชะงัก  ไม่รู้เขาตาฝาดรึเปล่าที่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แวบหนึ่ง

                “นาย” เสียงหวานสั่นเครือ “เห็นฉัน”

                คำถามของหล่อนแปลกกว่าของเขาซะอีก

                “ก็ใช่น่ะสิ” เผลอตะคอกไปอย่างลืมตัว ตามมาด้วยการสะดุ้งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหล่อน

                เด็กสาวคนนั้นเริ่มร้องไห้ทำเอาหน้ากากแสนเย็นชาเมื่อครู่ของเธอหายวับ  เธอพึมพำออกมา “ฉันชื่อเรน”

                ใครถาม?

                โซล์มองเธออย่างงุนงง  อยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่กล้า

                หลังจากนั้นเรนก็พูดพร่ำไปคนเดียวอย่างหาทางขัดไม่ได้

                เรนบอกว่าเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้วิญญาณออกจากร่างและหาทางกลับไม่ได้ จนได้พบกับยมทูตที่ให้เงื่อนไขว่า ให้เธอสะสมวิญญาณคนตายครบ 10 คนภายในสองสัปดาห์ถึงจะยอมช่วยและนี่ก็เหลือเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นสำหรับเธอ โดยที่ครูของเขาเป็นรายที่ 9 รู้สึกจะตายด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน

                ไม่อยากเชื่อ  มันเหนือมนุษย์เกินไปแล้ว

                เด็กหนุ่มคร่ำครวญอยู่ในใจ  แม้ว่าจริงๆแล้วก็เชื่อเพราะเมื่อครู่ไม่มีใครเห็นเรนเลยนอกจากเขา

                “นายช่วยฉันหาวิญญาณอีกดวงหน่อยเถอะนะ” เรนพูดเสียงสั่น

                โซล์ถอนหายใจแล้วค่อยๆพยักหน้า

                คงต้องโทษตัวเองที่ดันใจอ่อนไม่เข้าท่ากับเด็กผู้หญิงถึงแม้ว่านั่นจะไมใช่มนุษย์ก็เถอะ

…………………………………….

                “ชื่อแปลก” เรนส่ายศีรษะเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง หลังจากที่โซล์บอกชื่อของตัวเองออกไป “ชื่อแปลว่าวิญญาณ  แปลกจริงที่มีคนตั้งชื่ออย่างนี้ให้ลูก”

                “วันนี้ฉันมาช่วยเธอหาคนใกล้ตายนะ ไม่ใช่ให้เธอมาวิจารณ์ชื่อฉัน”

                เด็กสาวยักไหล่ก่อนจะก้าวฉับๆนำหน้าไป

                วันนี้เป็นวันที่เขามาช่วยยมทูตชั่วคราวหาวิญญาณคนตายเพื่อกลับเข้าร่างของตนเอง  ฟังดูแปลกอยู่เหมือนกัน  แต่เขาก็ชินกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้ว ต้องโทษความสามารถบ้าๆของเขานี่แหละ... จะเอาเป็นดวงตาที่สามารถมองเห็นคำตอบที่ถูกของข้อสอบหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมจะต้องเป็นดวงตาที่สามารถเห็นสิ่งที่คนอื่นเรียกว่าไม่มีตัวตนด้วยก็ไม่รู้... และเขาเองก็ไม่รู้ว่าเขามีเจ้าความสามารถนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะตอนเด็กๆ แม้แต่ผีสักตัวก็ยังไม่เคยเจอ (ทั้งที่อยากเจอจะตาย)

                “นายรู้จักใครที่ใกล้ตายแถวนี้บ้างมั้ย” เรนหันมาถามเสียงเย็น

                สงสัยนิสัยเย็นชานี่จะเป็นนิสัยจริงของยัยคนนี้  ส่วนไอ้ท่าร้องไห้เมื่อวันก่อนเป็นหน้ากากสำหรับหลอกเขา

                โว้ย หงุดหงิด  โดนหลอกอีกจนได้

                “อืม แถบนี้มีแต่คนแก่สุขภาพไม่ดีทั้งนั้นนั่นแหละ”

                “งั้นก็ลุยมันทุกบ้านนั่นล่ะ”

                คำพูดของเจ้าหล่อนทำให้เขาเบิกตากว้าง อ้าปากจะค้านแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

                นอกจากเย็นชาแล้วยังเอาแต่ใจอีก  ยัยบ้าเอ๊ย

………………………………………

                วันต่อมา โซล์ต้องมายืนคนเดียวที่สวนสาธารณะโล่งๆ ไร้ซึ่งผู้ใหญ่อายุประมาณเท่าเขา (เพราะที่นี่ดันมีแต่เด็กอายุประมาณ 5-6 ขวบ) แน่นอนว่านั่นไม่นับยมทูตสาวจอมเอาแต่ใจนะ

                “หือม์” เสียงหวานในลำคอดังมาจากข้างหลังเขา และผู้ส่งเสียงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่เขาแอบนินทาอยู่ในใจ “นายมาเร็วดีนะ”

                ฉันไม่ได้มาเร็ว แต่เธอต่างหากที่มาสายเป็นชั่วโมง

                คิดในใจอย่างหัวเสีย ไม่ว่าใครที่มายืนรอจนขาแข็งอย่างเขาย่อมบ่นอย่างนี้เป็นธรรมดา ก็คุณเธอดันบอกให้เขามารอที่นี่ตอนเก้าโมงเช้า แต่กว่าเจ้าตัวจะมาก็เล่นเอาตอนบ่ายโมง

                แล้วนี่ดูซิ คำขอโทษซักคำก็ไม่มี

                “คนเรามันผิดพลาดกันได้” เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงใสทว่ากลับเย็นยะเยือก แถมคำพูดนั่นมันราวกับอ่านใจเขาได้ยังไงยังงั้น “ฉันแค่จำเวลาผิดเท่านั้นเอง นายควรให้อภัยสุภาพสตรีผู้น่ารักอย่างฉันบ้างนะ”

                ถ้าเธอเป็นสุภาพสตรีจริงๆมันก็น่ายกโทษให้หรอกนะ แต่เธอน่ะมันไม่มีความใกล้เคียงเลย

                “ที่นายคิดอยู่น่ะ ฉันได้ยินนะ”

                โว้ย! ยัยนี่อ่านใจได้จริงๆด้วย

                “คนมันเก่งก็อย่างเงี้ย”

                ดูซิ ยังมีหน้ามาอวดอีก ถ้าเก่งจริงก็ไปหาวิญญาณเอาเองเด่ะ บังคับฉันให้มาช่วยทำไม

                “ได้ยินนะยะ” เรนพูดพร้อมกับเอามือหยิกแก้มเขาเต็มแรง

                เจ็บเป็นบ้า ทำไมฉันต้องเป็นคนเดียวที่เห็นยัยนี่แล้วก็เป็นคนเดียวที่ยัยบ้านี่จับตัวได้ด้วยนะ

                สรุปว่าเรานี่มันดวงกุดจริงๆ

                “นายช่วยหยุดบ่นซักทีจะได้มั้ย ถึงจะเป็นในใจ แต่มันก็รำคาญหูฉัน” สาวน้อยยมทูตชี้หน้าว่าเขา นี่ถ้าหล่อนไม่ลอยจากพื้นก็คงชี้ไม่ถึงหรอก “บ่นอย่างกับคุณป้า มิน่าล่ะถึงได้ไม่มีแฟน”

                “เฮ้ย รู้ได้ไงว่าฉันยังไม่มีแฟน” เด็กหนุ่มโวยลั่น ทำเอาเด็กๆที่วิ่งเล่นไปมานั้นหันมามองอย่างสงสัยว่าทำไมพี่ชายคนนี้พูดคนเดียว

                “นายนี่บื้อจริงๆ ก็มีคนมีแฟนที่ไหนเขามีเวลาว่างขนาดมายอมช่วยชาวบ้านชาวช่องอย่างนายบ้างล่ะ”

                มันก็จริงแฮะ

                คำพูดของหล่อนนั้นทำให้เขาปฏิเสธไม่ออก ได้แต่หงุดหงิดอยู่คนเดียวเพราะเจ้าหล่อนนั้นมีรอยยิ้มประมาณว่าสะใจระบายอยู่บนใบหน้า

                ต้องหาทางแกล้งกลับ!

                “เฮอะ ถึงฉันจะบื้อยังไงก็ไม่เท่าเธอหรอกน่า”

                “หมายความว่าไง”

                รอยยิ้มมีชัยค่อยๆขยับบนริมฝีปากของเด็กหนุ่ม “อย่างน้อยฉันก็ไม่บื้อขนาดเกิดอุบัติเหตุให้วิญญาณออกจากร่าง จนต้องมาเป็นยมทูตชั่วคราวอย่างเธอ”

                แค่นั้นแหละ ใบหน้าหวานน่ารักของยมทูตชั่วคราวก็เริ่มซีด แววตาดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก ไหล่บอบบางสั่นน้อยๆด้วยความหวาดกลัว เธอเดินถอยหลังหนีห่างจากเขาก่อนจะรีบผลุนผลันออกไปจากสวนสาธารณะทันที

                “เฮ้ย! เรน!”

                พยายามจะส่งเสียกเรียกแต่ก็ไม่ทันแล้ว เห็นเพียงหลังไวๆของหล่อนที่วิ่งออกไป(สงสัยจะลืมว่าตัวเองเป็นยมทูต ไม่จำเป็นต้องวิ่ง)

                “โธ่เว้ย! ยัยนั่นเป็นอะไรของเขานะ”

                แต่นั่นก็เป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ...

………………………………………

                สุดท้าย โซล์ก็ต้องเดินออกมาตามหาเด็กสาวที่วิ่งหายไปรอบเมือง เพราะยังรู้สึกผิดที่ตนพูดออกไปอย่างนั้น พอมานึกๆดูคนเราก็ต้องมีการทำผิดพลาดกันบ้าง ถึงจะเป็นเด็กผู้หญิงเฉยชา เยือกเย็น ดูรอบคอบอย่างเรนก็มีสิทธิ์จะเป็นเช่นนั้นได้เช่นกัน

                สงสัยเราคงจะพูดแรงไปหน่อย (ไม่หน่อยหรอกมั้ง)

                “เรน!!!” เขาตะโกนเรียกโดยไม่สนใจคนอื่นๆที่เดินอยู่ซึ่งหันมามองเขาเป็นแถวๆ

                เขารู้ดีว่าการตะโกนเรียกอย่างนี้ ยังไงๆก็ไม่มีทางที่จะได้ผล เพราะปกติแล้ว เรนก็เป็นคนเงียบๆ ไม่มีทางจะตะโกนตอบเขาแน่ๆ และยิ่งในกรณีที่เธอกำลังโกรธเขาอยู่ยิ่งไม่มีสักเปอร์เซ็นต์ที่เธอจะตอบ

                มีคนตบไหล่ของเขาเบาๆ ทำให้เขารีบหันไปมองทันที นึกอยากจะให้คนเรียกเป็นเรนซะเหลือเกิน แต่กลับไม่ใช่...

                คนเรียกก็คือเพื่อนซี้ปึ้กของเขา ไคล์นั่นเอง

                “โธ่... ไคล์เองหรอกเหรอ”

                “เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าเซ็งขนาดนั้นก็ได้” ไคล์หัวเราะร่า ทว่าคนทำหน้าเซ็งกลับไม่หัวเราะด้วย

                “โทษทีเพื่อน ตอนนี้ฉันมีธุระ คงต้องรีบไป...” พูดไปก็สะกิดใจอะไรบางอย่างจึงหยุดพูด จ้องหน้าเพื่อนรักอย่างตกตะลึง

                “อะไรเหรอ” คนถูกจ้องถามด้วยหน้าที่ออกจะเอ๋อๆ

                “วันนี้นายมีเรียนเตรียมจะสอบซ่อมด้วยไม่ใช่รึไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

                “อ๋อ........” ไคล์ลากเสียงยาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับน้อยๆ “ฉันโดด”

                ตอบสั้นง่ายได้ใจความสุดๆ เล่นเอาคนฟังอ้าปากค้าง รู้ดีว่าเจ้าเพื่อนคนนี้มันกล้าทุกเรื่องแต่ไม่นึกว่ามันจะกล้าถึงขนาดนี้

                “แล้วนายไม่กลัวสอบตกซ้ำอีกรอบรึไง” โซล์ถาม

                “ฉันมีวิธีของฉันก็แล้วกัน รับรองไม่ตกอีกครั้งแน่” พูดเสร็จก็หัวเราะลั่นอย่างกับในหนังจีน เวลาตัวร้ายหัวเราะเยาะตัวเอก

                หมอนี่ท่าจะบ้า นี่เราไปหลวมตัวเป็นเพื่อนกับมันได้ไงวะเนี่ย?

                “คนบ้าก็ย่อมเป็นเพื่อนกับคนบ้าได้อยู่แล้ว” ไคล์ยังหัวเราะไม่เลิกพร้อมทั้งยกแขนมาล็อคคอเพื่อนอย่างสนิทสนม แต่โซล์ไม่นึกโกรธเจ้าเพื่อนคนนี้อย่างเคย

                ทำไมไคล์ถึงพูดเหมือนอ่านใจเขาได้อย่างงั้นล่ะ

                “ว่าแต่นายตามหาใครอยู่งั้นเหรอ?” เจ้าเพื่อนตัวแสบเอ่ยถามบ้าง

                “ทำไมนายถึงรู้ล่ะ?”

                “ก็นายเล่นตะโกนซะลั่นเมืองเลยนี่ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว” ไคล์หัวเราะ (อีกแล้ว?!? ไอ้หมอนี่มันเส้นตื้นจริงๆ) “ว่าแต่เรนนี่ใครงั้นเหรอ แฟนนายรึไง”

                “จะบ้าเรอะ! ใครจะเป็นแฟนกับยัยนั่นกัน” เด็กหนุ่มร้อนตัว หน้าร้อนผ่าวด้วยความอาย

                แต่ถึงอย่างนั้น เขากลับคิดขึ้นมาได้ว่า ยมทูตสาวเองก็จัดได้ว่าเป็นเด็กสาวหน้าตาสะสวยน่ารัก ฉลาด สุขุมเยือกเย็น เจ้าหล่อนดูสมบูรณ์แบบสุดๆ... ถ้าไม่นับนิสัยที่สุดแสนจะเอาแต่ใจล่ะก็...

                แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นเลยจริงๆ

                “เอ้าๆ ฉันจะช่วยนายตามหาหัวใจของนายที่หายไปก็แล้วกันนะ” ไคล์ตบบ่าเขาอย่างแรงจนแทบทรุด

                “หัวใจ?!? เรนไม่ใช่หัวใจของฉันนะเว้ย” โซล์ร้องด่า ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเพื่อน “วันนี้นายเป็นไรรึเปล่าเนี่ย ทำไมเล่นมุขเสี่ยวจัง”

                “โทษที พอดีได้คนเขียนมันดันไม่รู้จะเขียนอะไร” (เฮ้ย!! ทำไมว่ากระทบอย่างงี้อ่ะ)

                “แต่คนพูดมันก็คือนายอยู่ดีนั่นแหละ” โซล์บ่นอุบอิบ

                “โอ๊ย! ช่างเรื่องคำพูดของฉันเถอะน่า! เอ้า! รีบไปตามหาหัวใจของนายกันได้แล้ว!!!”

                “บอกแล้วว่าเรนไม่ใช่หัวใจของฉัน!!!”

                เด็กหนุ่มตะโกนกลับอย่างหัวเสีย แต่ก็ยอมให้เพื่อนไปตามหาเรนด้วยกัน

………………………………………

                เดินวนรอบเมืองไม่เว้นแม้แต่กลับมาสวนสาธารณะอีกรอบก็ยังไม่พบสาวน้อยผู้เย็นชาคนนั้นสักที จนทั้งโซล์เริ่มท้อ หากแต่เพื่อนของเขากลับไม่มีวี่แววของความเหน็ดเหนื่อย แม้แต่เหงื่อก็ยังไม่มีสักหยด!

                “เอ้าๆ อย่าพักนานจะดีกว่านะ เดี๋ยวเด็กที่ชื่อเรนนั่นจะห่างเราไปเรื่อยๆ” ดูมันทำท่าเข้า อย่างกับนักแสดงโอเวอร์แอ็คติ้งยังไงยังงั้น

                “ใครมันจะไปถึกเหมือนนาย” โซล์ตะคอก

                ไคล์จุ๊ปาก ต่อด้วยการยิ้มแฉ่งน่าหมั่นไส้  “เขาเรียกว่าสมรรถภาพทางร่างกายต่างกัน”

                โซล์ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างหน่ายใจในความไม่จริงจังของเพื่อนรัก

                แต่จะว่าไปแล้วหมอนี่มันเคยจริงจังซักที่ไหนกันล่ะ?!?

                จู่ๆ ไคล์ที่ไม่มีวี่แววความเหน็ดเหนื่อยก็ทรุดตัวนั่งลงข้างๆเขา ใบหน้าฉายความจริงจังมากขึ้นเมื่อหันมามองเขา แล้วจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

                “นายนึกไม่ออกเลยเหรอว่าเรนอยู่ที่ไหน?”

                คนถูกถามส่ายหน้าวืดๆ

                “บางทีเรนอาจจะอยู่ที่ที่นายนึกไม่ถึงก็ได้นะ เขาอาจจะเคยพูดถึงสถานที่หนึ่งที่นายมองข้ามมันไป” ไคล์เงยหน้าขึ้นเหม่อมองไปบนท้องฟ้า เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นสีหน้า ‘เป็นผู้ใหญ่’ ของไคล์ “นายลองนึกดูดีๆสิ จะมีก็แต่นายเท่านั้นนะที่จะนึกออก”

                สิ้นเสียง เสียงหวานของเรนก็ดังก้องในหัวเขา

                ‘วิญญาณของฉันออกจากร่างเพราะโดนรถชนตอนข้ามทางม้าลายที่ถนนสาย7’

                ถนนสายที่7?!?

                โซล์ผุดลุกขึ้นและวิ่งตรงไปยังถนนเส้นนั้น โดยไม่ลืมที่จะหันมาหาไคล์

                “ขอบใจมากเพื่อน!!!”

                และคนพูดก็วิ่งหายลับไป ทิ้งให้ไคล์นั่งอมยิ้ม เหยียดแขนบิดขี้เกียจอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะพึมพำเบาๆที่มีแต่เขาเท่านั้นที่จะได้ยิน

                “ฉันชี้ทางให้นายแล้ว ห้ามพลาดเชียวนะโซล์”

………………………………………

                โซล์หอบแฮ่กเมื่อมาถึงถนนสายที่7 เสียงรถยนต์แล่นค่อนข้างดังไม่สามารถทำให้เด็กหนุ่มละสายตาจากภาพตรงหน้าได้ เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

                เด็กสาวสวมชุดยมทูตนั่งฟุบหน้าอยู่บนทางเท้าโดยมีมนุษย์เดินผ่านไปผ่านมา เธอยังไม่รู้ตัวเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ จะสะดุ้งก็ตอนที่เขาดึงแขนให้เธอลุกขึ้น

                “โซล์?”

                “เธอนี่ทำให้ฉันหาทั่วเมืองเลยนะ” เขายิ้ม “ฉันขอโทษที่พูดแรงไปหน่อย ไม่ว่าใครก็คงไม่อยากเจออุบัติเหตุอย่างนั้น คือฉัน...”

                เด็กหนุ่มพยายามจะขอโทษ คนฟังจึงส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าเธอยกโทษให้ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนดังเดิม และเริ่มเล่าเรื่องราวให้เขาฟังด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

                “วันนั้นฉันถูกรถชนเพราะวิ่งตัดหน้ารถตอนทะเลาะกับแม่รุนแรงจนวิ่งหนีออกจากบ้าน แม้แต่ตอนที่ฉันอยู่โรงพยาบาลแม่ของฉันก็ยังไม่แม้แต่มาเยี่ยม เขาอ้างตลอดว่าติดงานตอนที่หมอโทรไปบอก...

                “ร่างของฉันยังคงเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ในโรงพยาบาลนั้น” เด็กสาวยกมือชี้ไปทางโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ห่างเท่าไหร่นัก “บอกตรงๆ ฉันเสียใจสักนิดที่ถูกรถชนจนเป็นยมทูต ที่ฉันเสียใจก็คือ ทำไมรถคันนั้นถึงไม่ชนให้ฉันตายๆไปซะ...”

                “เธอพูดบ้าอะไรของเธอ!!!” โซล์ตะโกนขัดขึ้นมา ทำเอายมทูตสาวสะดุ้งโหยง “ชีวิตน่ะสำคัญนะ ถึงคนบางคนจะไม่เห็นความสำคัญของเธอแต่ก็ต้องมีคนที่เห็นเธอเป็นคนสำคัญอยู่เหมือนกัน! ถ้าเธอไม่สำคัญ ฉันจะมาวิ่งวุ่นตามหาเธออยู่ทำไม!!!”

                พูดจบ ทั้งคนพูดและคนฟังก็พากันหน้าแดงก่ำ หลบหน้ากันเองซะอย่างงั้น โซล์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงจนชักกลัวว่าคนข้างตัวจะได้ยิน

                โธ่เอ๊ย! นี่หรือว่าเราจะชอบยัยยมทูตนี่ซะแล้ว...

                เพราะเจ้าไคล์แท้ๆเชียว! ล้อเราจนเรารู้สึกกับยัยนี่ไปตามคำพูดมัน!

                “อ...เอ่อ...” เรนอ้าปากจะพูด หากแต่ยังตะกุกตะกักอยู่บ้าง “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอโทษนายด้วย ท...ที่ทำให้นายลำบาก...”

                สงสัยที่มัวแต่อายคงเพราะกำลังพยายามรวบรวมคำพูดมาขอโทษเขา บางทีเจ้าหล่อนอาจจะคิดมากจนไม่ได้อ่านใจเขาเมื่อกี้...

                ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว...

                “ไม่เป็นไรหรอก” เขาฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิม หวังว่าตอนนี้หน้าเขาคงหายแดงแล้วนะ

                “ถ้างั้น...” เด็กสาวเริ่มพูด

                “?”

                “พรุ่งนี้เจอกันใหม่ที่เดิม ห้ามเบี้ยว เราจะไปตามหาคนใกล้ตายกันต่อ” รอยยิ้มบางที่มุมปากของเธอเจ้าเล่ห์สุดๆเล่นเอาคนมองอย่างเขาถึงกับผงะ “เพราะนายพูดบ้าๆอย่างงั้นขึ้นมา เราถึงยังไม่ได้เริ่มต้นค้นหากันเลยซักบ้าน... หวังว่านายคงไม่ขัดข้องหรอกนะ”

                แล้วเจ้าหล่อนก็ลอยจากเขาไปพร้อมด้วยเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก ทำให้เขาได้แต่มองตามหลังเธออย่างตกตะลึง ชักจะเริ่มไม่เข้าใจตัวเองขึ้นมา...

                เขาหลงชอบยัยนี่ได้ไงเนี่ย?!?

………………………………………

                สองสามวันผ่านไป ทั้งคู่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเดินไปทั่ว แอบดูบ้านโน้นบ้านนี้หาคนใกล้ตาย ทว่า... ไม่รู้ทำไม สิ่งที่เราต้องการมักจะไม่เคยมีเวลาที่จำเป็นจริงๆ... ไม่เว้นแม้แต่ทั้งสองคน...

                หลังจากดูมาแล้วรอบเมืองก็ยังไม่พบใครที่มีท่าทีจะตายแบบธรรมชาติอย่างที่หล่อนต้องการเลยสักคน  สุดท้ายเรนก็ไม่มีทางเลือก

                เธอมาที่ห้องไอซียูในโรงพยาบาลที่เธอบอกโซล์ว่าร่างของเธอนอนอยู่ แสยะยิ้มน่าขนลุกยิ่งกว่าผี

                โซล์บ่นอุบหลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายวันทำให้เขาพอจะรู้นิสัยของยัยยมทูตชั่วคราวนี่บ้างแล้ว

                เขาถอนหายใจอย่างเอือมระอา “จะทำอะไรก็รีบทำเข้าเถอะ”

                “ฉันนึกว่านายจะค้านซะอีกที่ฉันคิดจะเอาวิญญาณที่พยายามดิ้นรนจะมีชีวิตอยู่” เรนถามซื่อๆ

                ใบหน้าของโซล์เริ่มร้อนผ่าว “ช่างฉันเถอะน่า รีบไปสิ”

                “รู้แล้วล่ะน่า” เด็กสาวว่าเสียงแข็ง แต่ประโยคที่ตามมากลับมีน้ำเสียงที่อ่อนลง “นายไปที่ห้อง 206 นะ แล้วฉันจะรีบไปหา”

                โซล์พยักหน้า  เรนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยนเล่นเอาหน้าเขายิ่งร้อนกว่าเดิม

                “พอฉันฟื้น เราไปเที่ยวด้วยกันนะ ฉันจะเลี้ยงเป็นการขอบคุณ” เธอพูดรัวเร็วก่อนจะรีบทะลุกำแพงเข้าไป  เขาคิดไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้ รู้สึกว่าเมื่อครู่จะเห็นหน้าหล่อนแดงๆ

                แต่เนื่องจากเด็กสาวหายไปก่อนจะได้ถาม  เขาจึงทำได้เพียงทำตามที่เจ้าหล่อนพูด

………………………………………

                เรนอยู่เหนือร่างของผู้ชายคนหนึ่งที่มีสายต่างๆอยู่ทั่วร่างกาย เท่าที่เธอดู เครื่องช่วยหายใจนั้นเป็นหนึ่งในสิ่งที่ช่วยยื้อชีวิตของเขาไว้ ครู่หนึ่งเส้นกราฟที่จอข้างๆเตียงก็เริ่มแสดงอัตราการเต้นของหัวใจที่ลดลงของชายคนนั้น

                เสียงนางพยาบาลวิ่งไปตามหมอนั้นไม่ทำให้เด็กสาวละสายตาจากเหยื่อตรงหน้าแม้แต่น้อย เธอยกมือเหนือศีรษะของชายผู้นั้น

                คนกำลังจะถูกดึงวิญญาณลืมตาขึ้นมานิดหนึ่ง แล้วยิ้มให้เธอ... คนใกล้ตายมักจะมองเห็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ได้เสมอ... และดูท่าทางเขาก็กำลังรู้ตัวดีว่าเขากำลังจะเป็นอย่างไรต่อไป

                “ขอโทษนะคะ” เรนพึมพำก่อนจะเอามือทาบลงบนหน้าของผู้ชายคนนั้น

                แสงสว่างเล็กน้อยถูกถ่ายเข้าไปที่มือของยมทูตสาว เธอมองมือของตัวเองสลับกับร่างไร้วิญญาณตรงหน้า

                ขอโทษค่ะ... ที่ต้องพรากชีวิตของคุณ

                ขอโทษ... ที่ทำลายความพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ของคุณ

                ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้ ฉันเองก็จะต้องตาย และฉันเองก็ยังไม่อยากตายในเมื่อฉันได้เจอคนสำคัญของฉันแล้ว... คนที่ทำให้ฉันรู้ถึงความสำคัญของตัวฉันเอง...

                ขอโทษนะคะ... นี่เป็นงานสุดท้ายของฉันแล้วค่ะ...

…………………………………

                ขณะเดียวกันที่ห้อง 206 นั้นมีร่างของเด็กสาวนอนอยู่บนเตียง  หน้าตาทุกอย่างเหมือนกับเรนผิดแค่ร่างนั้นหลับตาพริ้ม นอนนิ่งไม่กระดุกกระดิก มีเพียงการหายใจเข้าออกเท่านั้น

                โซล์ถอนหายใจและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง  หลังจากรู้จักกับเรน เขาก็ถอนหายใจบ่อยขึ้น  ครึ่งหนึ่งก็เพราะเหนื่อยใจกับนิสัยที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของเด็กสาว

                โซล์หันมามองร่างของเรนอีกครั้ง  คราวนี้เขาสะดุ้งโหยงเพราะเธอลืมตาแล้ว

                “โซล์” เธอเรียก มองดูเขาอย่างแปลกใจ “ฉันเข้าร่างได้แล้วเหรอ”

                คนถูกเรียกยิ้มขำๆกับคำถามที่ไม่คิดก่อนพูดของเด็กสาวเบื้องหน้า

                “คงงั้นมั้ง” เขาฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ “อย่าลืมที่สัญญาว่าจะเลี้ยงฉันด้วยล่ะ”

                ใบหน้าของเรนพลันเข้มขึ้น อ้าปากจะด่าแต่ก็หยุดชะงัก

                “เป็นไง ผู้ช่วยที่ฉันส่งไปให้”

                เสียงฟังคุ้นหูดังมาจากข้างหลังโซล์ ทำให้เขาหันไปมองอย่างงุนงงและก็พบ…

                “ไคล์”

                “ยมทูต”

                ทั้งโซล์และเรนร้องออกมาพร้อมกัน แล้วมองหน้ากันเอง

                มันหมายความว่าไงกันเนี่ย?!?

                “ทำหน้าเหลอหลากันจัง  น่าถ่ายรูปเก็บไว้” ไคล์หัวเราะ

                “หมายความว่าไง” โซล์เอ่ยปากถาม

                “ก็ อธิบายยังไงดีล่ะ...  ฉันมันพวกยมทูตรักสนุก มาเรียนกับมนุษย์จนได้เพื่อนสนิทชื่อโซล์ และเจ้าเพื่อนคนนี้มันอยู่กับฉันมากไปเลยทำให้เห็นพวกวิญญาณ  ต่อมาฉันก็เจอวิญญาณเด็กผู้หญิงลูกคุณหนูแสนเย็นชาชื่อเรนก็เลยอยากช่วย  แต่เกิดนึกถึงเพื่อนขึ้นมาได้ว่ามันยังไม่มีแฟนเลยจับคู่...” ยมทูตไคล์ร่ายยาวไปเรื่อย  แต่ก็ต้องหยุดอย่างรวดเร็วเมื่อลูกถีบถูกส่งมาจากเพื่อนที่ไม่มีแฟน

                ไคล์หลบได้อย่างฉิวเฉียด แลบลิ้นยั่ว ก่อนที่ร่างของเขาจะหายวับไป

                “มันดวงอะไรของฉันเนี่ย  ถึงโดนหลอกไม่เว้นแต่ละวัน” โซล์พึมพำกับตัวเอง

                “สรุปยมทูตนั่นเป็นเพื่อนของโซล์” ใบหน้าของเรนเริ่มขึ้นสี “แล้วก็จับคู่ให้ฉันกับโซล์งั้นเหรอ งั้นก็แสดงว่าเรื่องทุกอย่างอยู่ในความคาดหมายของยมทูตคนนั้นอยู่แล้วน่ะสิ”

                เด็กหนุ่มยักไหล่ มองหน้าเรนที่ทำสีหน้าไม่ถูกทั้งที่เจ้าตัวพยายามจะปรับให้เป็นสีหน้าเย็นชา  แต่ก็ทำไม่ได้เพราะมัวแต่ยิ้มค้าง

                “ดูดีใจจังนะ”

                “เปล่าสักหน่อย” เธอเถียงเสียงแหลม

                แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้...

……………………………………

                ห่างไปไม่ไกลเท่าไหร่  ไคล์นั่งอยู่บนต้นไม้กับยมทูตอีกคนหนึ่ง  รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าของทั้งคู่

                “นายเล่นสนุกเกินไปหน่อยมั้ง” ยมทูตคนนั้นถามกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวก็โดนพวกเทพเฉ่งหรอก ดันไปแย่งงานเขาแบบนั้น”

                “ช่วยไม่ได้” ไคล์หัวเราะหึๆกับวีรกรรมของตนเอง “ความรักของมนุษย์น่าสนใจออก”

                และหลังจากนั้นไคล์ก็โดนพวกเทพทำโทษไปถึง 2 เดือนเต็ม ข้อหาแย่งงานของพวกเทวดา โชคร้ายจริงๆ

*****************************
สวัสดีค่า เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของเรา จริงๆแล้วเป็นเรื่องที่ทำเป็นหนังสือทำมือที่ครูสั่งในวิชาภาษาไทย แต่ในนั้นมันเป็นแบบตัด แบบว่าตัดเยอะมากๆจนเนื้อหาโหรงเหรง หุหุ ส่วนที่ลงนี่เป็นแบบที่คิดว่าน่าจะเต็ม (เราตัดแล้วเผลอเซฟทับ ส่วนที่ตัดมันก็เลยหายไปหมดเลย)
ใครเข้ามาอ่านก็ขอคะแนน+คอมเม้นต์ด้วยนะคะ
ส่วนที่เอามาลงหมวดนี้ก็เพราะ...... เราไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องแนวไหนอ่ะค่ะ แหะๆ

แล้วช่วยเข้าไปอ่านเรื่องยาวของเราด้วยนะค้า~!
http://my.dek-d.com/Devil_Doll/story/view.php?id=117024

เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซีค่ะ