ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นอีกคนไปซะแล้ว

ลำดับตอนที่ #10 : Part10:ตัวตนของมาสเตอร์

เป็นเวลากว่าสองเดือนนับตั้งแต่วันที่เปิดเรียนพวกเราทุกคนเรียนได้ปกติไม่มีอะไรแปลกไปนอกจากผู้อำนวยการที่ชอบมาป่วน

ก็ไม่รู้ว่าติดใจอะไรปีหนึ่งนักหนา

เคร็ง! ซ่า!

"อ๊ะ...ขอโทษนะคะ"แต่เสียงนี้ไม่นับว่าปกติ

"มันชักจะมากไปแล้วนะ!!"ไครีย์ตบโต๊ะเสียงดังจนคนโดยรอบหันมอง

"ไม่เป็นไรแค่นิดหน่อยเอง"ราเซียเอ่ยบอกโดยมีซาร่าคอยช่วยเช็ดน้ำที่เปียกหน้า

ต้องบอกว่ามันหลายครั้งซะเหลือเกินที่แม่นางเอกเผอิญสะดุดจนต้องมีอะไรสักอย่างมาเปียกเธอ อย่างเมื่ออาทิตย์ก่อนน้ำร้อนในวิชาปรุงยา นางก็ทำน้ำร้อนหกจนลวกมือเธอ แผลก็พึ่งหายเมื่อไม่นานเอง

"ถ้ายังเป็นแบบนี้บางทีควรไปฝึกบุคลิกภาพเสียใหม่นะ ได้ข่าวว่ามาจากชานเมืองที่ห่างไกลความเจริญ ถูกรับเลี้ยงให้เป็นบุตรบุญธรรมเขาไม่ได้ให้ฝึกเหรอคะ?"คำถามร่ายยาวจากปากโรซี่แถมทุกประโยคก็แทงใจคนถูกถามสุดๆ

"ฮึก--แต่ฉันขอโทษแล้วนะคะทำไมต้องว่าแรงขนาดนี้ด้วย"พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินเหมือนสั่งได้

"สำออย"คำพูดเบาๆจากปากของซาร่าทำเอาราเซียนิ่งไม่คิดว่าเพื่อนสาวจะพูดคำนี้ออกมา

"เรวี่ก็ขอโทษแล้ว ทำไมต้องว่าด้วย!"เพื่อนของแม่นางเอกพูดขึ้นเสียงดังเรียกความสนใจคนโดยรอบขึ้นไปอีก

กลายเป็นภาพที่เพื่อนปลอบ เพื่อนอีกคนที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ ไหงพวกเธอโดนมองเป็นจำเลยซะได้ได้ละ

"เอาเป็นว่าให้เรื่องมันจบแค่ตรงนี้เถอะคะ"เรวี่พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

แต่รูปประโยคทำไมดูเหมือนกลุ่มพวกเธอผิดละ

"...ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ ไปกันเถอะ"ราเซียพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะชวนเพื่อนสาวทั้งสามออกจากโรงอาหาร

เมื่อเราทั้งสี่ออกมาจากโรงอาหารก็มีกลุ่มคนบางส่วนเข้าไปปลอบใจเรวี่กันยกใหญ่เพราะเรวี่เปรียบเสมือนนางฟ้าที่คอยสร้างรอยยิ้มให้กับทุกคน

เสแสร้ง!!

"ไม่เข้าใจเลยทำไมทุกคนถึงชอบกันนัก!!"ไครีย์โวยวายเมื่อพวกเราทุกคนออกมาจากโรงอาหารแล้วมาหาที่นั่งบริเวณที่ไม่ค่อยมีคน เพราะต้องการความสงบ

"ดูก็รู้ว่าเสแสร้งแกล้งทำ"โดยมีโรซี่เป็นคนสนับสนุนอีกคน

"ช่างเถอะ..."ราเซียเอ่ยบอกให้เพื่อนสาวใจเย็น

"ช่างไม่ได้ค่ะ! เพราะมันมากเกินไปแถมทำไมต้องราเซียอย่างเดียว!?"ซาร่าพูดขึ้นด้วยความฉุนเฉียวขั้นสุด

นานๆทีจะเห็นซาร่าจะเป็นแบบนี้เสียด้วย

"เอาเป็นว่าถ้ามีครั้งหน้าฉันจะจัดการอย่างเด็ดขาดเอง"ราเซียพูดขึ้น

"เอางั้นก็ได้"สามสาวยอมรับอย่างว่าง่ายเพราะเมื่อไรที่พูดประโยคแนวนี้หมายความว่าเธอเอาจริง จัดการจริงจนคนที่มาข้องเกี่ยวไม่กล้ามากวนอีก

"ราเซียผู้อำนวยการเรียกพบ"เสียงของบุคคลใหม่ดังขึ้นในกลุ่มสี่สาวที่กำลังคุยเล่นเรื่องสัพเพเหระกัน

พี่ชายของเธอเองแหละ

"ทั้งที่ใกล้เข้าคาบเรียนแล้วเนี่ยนะ?"ราเซียเอ่ยถามอย่างฉงนใจแต่ก็ยอมลุกออกจากบริเวณที่นั่ง

ก่อนเธอจะเอ่ยบอกกลุ่มเพื่อนสาวให้ไปขึ้นเรียนกันก่อนแล้วจะตามไปทีหลัง

"ผู้อำนวยการรออยู่ข้างใน พี่ต้องไปเรียนแล้วด้วย"

"ค่ะ ขอบคุณที่พามานะคะพี่ราซิส"

แอ็ด~ราเซียหมุนลูกบิดเล็กน้อยก่อนจะเปิดเข้าไปเธอสังเกตุรอบห้องโดยทันทีก่อนจะไปสะดุดกับชายร่างสูงในชุดสีดำเรือนผมสีน้ำเงินที่ถูกเซตอย่างเป็นระเบียบเขากำลังมองบางอย่างผ่านหน้าต่างในห้อง

"ราเซีย มอร์แกนค่ะ ไม่ทราบว่าเรียกมาด้วยเหตุใดเหรอคะ"ราเซียเอ่ยปากถามทันทีเพราะไม่อยากให้รบกวนเวลาเรียนมากเกินไป

"มาแล้วเหรอ...."

ป๊อก! กร๊อบ! เสียงปากกาหักด้ามที่เท่าไรแล้วไม่อาจทราบได้ แต่ตอนนี้อารมณ์ของเธอกำลังเดือดสุดๆ จนคนรอบข้างไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

อย่าให้เจออีกรอบนะแม่จะฟาดด้วยไม้หน้าสาม!!

ย้อนกลับไปช่วงก่อนหน้าก่อนจะมาเรียนในห้องโดยปกติ

"นั่งสิ..."

"ขอบคุณค่ะ.."

"สถาบันเป็นยังไงถูกใจไหม?"ผู้อำนวยเอ่ยถามประโยคแปลกๆขึ้นมา

"....ทำไมถึงได้ถามคะ?"ราเซียไม่ได้ตอบแต่ถามกลับ เรียกมาเพื่อคุยแค่นี้เนี่ยนะ

"ไม่สิต้องถามว่าชอบโลกใบนี้ไหม'น้ำฟ้า'"ผู้อำนวยการเอ่ยชื่อของคนคนหนึ่งขึ้นทำเอาราเซียพูดไม่ออก

ทำไมถึงได้รู้ชื่อในชาติก่อนของเธอละ ผู้อำนวยการคนนี้เป็นใครกัน สีหน้าของราเซียเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

"ผมคือ'มาสเตอร์'ไงครับ พอจะนึกออกไหม"

"หรือคุณคือคนที่ส่งฉันมาที่นี่เหรอคะ!!"ราเซียเอ่ยถามเสียงดังลั่นไม่รักษากิริยาอะไรทั้งสิ้น เมื่อเริ่มปะติดปะต่อบางอย่างเกี่ยวกับ'มาสเตอร์'ได้

"ครับผมส่งคุณมาเอง"

"ทำไมถึงไม่ปล่อยให้ฉันตายไปละคะ"

"เพราะว่าคุณจะต้องกลับมาทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์"คำพูดปริศนาของผู้อำนวยการทำให้เธอเริ่มสงสัยแต่ก่อนจะได้เอ่ยถามอะไรก็มีเสียงของผู้อำนวยการดังขึ้นซะก่อน

"ส่วนหน้าที่คืออะไรผมไม่บอกหรอกครับ บาย"พูดจบก็วาร์ปหายไปทันทีทิ้งไว้เพียงราเซียที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในห้อง

ถ้าเจออีกเมื่อไรแม่จะเอามีดสับเป็นหมื่นๆชิ้น

….

…

.

"เซีย ราเซีย"โรซี่พยายามเรียกเพื่อนสาวที่ตอนนี้เหม่อมองไปนอกหน้าต่างแล้ว ไม่ได้สนใจเลยว่าในห้องกำลังทำอะไรกัน

"....."ราเซียที่เหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกไร้ปฏิกิริยาตอบโต้นิ่งสนิทอยู่อย่างนั้น

"มิสมอร์แกนคุณจะไม่จับหมายเลขเหรอครับ"เสียงของอาจารย์ประจำคาบดังขึ้น จนทุกคนหันมามองเด็กสาวที่เหม่อมองก่อนจะรู้สึกถึงสายตาหลายคู่

จับหมายเลขอะไรอ่ะ

"รีบไปจับเร็ว"โรซี่กระซิบบอกเพื่อนสาวที่ยังนั่งงง

ราเซียยังไม่เข้าใจแต่ก็ไปหยิบหมายเลขแต่โดยดี

เลข4?

"เอาเป็นว่าก็จับครบตามมาทางนี้เลย"อาจารย์เอ่ยบอกก่อนจะนำนักเรียนออกจากห้องเรียนไปสถานที่หนึ่ง

ลานประลองคือสถานที่ ที่อาจารย์พาเหล่าปีหนึ่งทุกคนมา เพื่อฝึกสอนหลักการต่อสู้ที่ถูกต้อง

"เอาเป็นว่าครูก็เคยอธิบายภาคทฤษฎีให้ทุกคนได้รู้แล้วจากนี้จะเป็นภาคปฏิบัติ นักเรียนที่ได้หมายเลข4ก้าวเท้าออกมาพวกคุณจะได้ต่อสู้กันเป็นคู่แรก"

ราเซียก้าวเท้าออกไปด้านหน้าเพราะเลขสี่คือหมายเลขของเธอส่วนอีกคนที่จะได้สู้กับเธอคือ...เรวี่ แม่นางเอกเกมส์ที่ชอบมีปัญหากับเธอ

ว้าว งานนี้สนุกแน่

"สู้กันให้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ไม่ต้องกลัวเรามีทีมแพทย์ชั้นดีอยู่"

"ฉันว่ายัยนั่นดูแปลกๆระวังตัวหน่อยนะ"ไครีย์เอ่ยเตือนราเซียพยักหน้าอย่างรับรู้ก่อนจะก้าวขาเข้าสู้ลานประลองไปพร้อมกับเรวี่ที่เป็นคู่ต่อสู้

"จับเวลาสิบนาที เริ่มได้!!!"สิ้นเสียงของอาจารย์สองสาวที่อยู่คนละฟากของสนามก็พุ่งเข้าหากันด้วยความเร็ว

"ออมมือให้หน่อยนะคะ"เรวี่เป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้นทั้งที่ทั้งสองกำลังซัดพลังเวทย์ใส่กัน

"...."ราเซียไม่ได้ตอบรับอะไร

เธอกำลังนึกคิดบางอย่างเกี่ยวกับพลังเวทย์ของเรวี่ที่เป็นเวทย์ธาตุแสงบริสุทธิ์พอๆกับเธอที่เป็นเวทย์ลมบริสุทธิ์ตามสายเลือดของตระกลู

ครืน!! ตูม!!! เวทย์แสงพุ่งเฉียดหน้าของเธอไปแต่ก็ได้บาดแผลมาเล็กน้อย เลือดซึมออกมาแผลบริเวณแก้มซ้าย นี้ถ้าเธอหลบไม่ทันเจ็บหนักแน่นอน

"กางอาณาเขต"ราเซียเอ่ยประโยคบางอย่างขึ้นมา ฉับพลันกระแสลมก็บ้าคลั่งราวกับพายุเข้าครอบคลุมสองสาวที่ยังปะทะกันอยู่

ชิ้ง ราเซียชักอาวุธประจำตัวของตนออกจากช่องหน้าต่างของระบบ เมื่ออาณาเขตสมบูรณ์เธอก็ยิ้มขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส

"เรามาเริ่มกันเถอะ:-)..."

อัปเดตวันที่15/01/64