ราวเดือนมกราคม ปี 2552 แสงไฟสาดส่องมาจากโคมไฟสีควันบนโต๊ะไม้สีลูกพีชของเด็กสาวคนหนึ่ง คิ้วที่ขมวดเป็นปมแสดงออกถึงตั้งใจในการแก้โจทย์สมการกำลังสอง การบ้านคณิตศาสตร์ของเธอวันนี้ ตัวเลขบนสมุดกับตัวแปร ตอนนี้เหลือโจทย์ไม่กี่ข้อก็จะเสร็จสิ้น แต่ติดอยู่ที่โจทย์เพียงข้อเดียวเท่านั้น ขณะที่เด็กสาวกำลังใช้ความคิดอยู่นั้นเอง กระดาษสีขาวบริสุทธิ์ถูกวางลงบนโต๊ะ ดึงดูดสายตาของเธอให้หันไปมองอย่างช่วยไม่ได้ 'ใบมอบฉันทะ' ไม่ต้องเอ่ยเอื้อนคำใดเด็กสาวก็รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องทำก็กรอกข้อมูลลงบนแผ่นกระดาษ เธอพูดออกไปว่า "ขอทำเลขก่อน" เธอพูดคำนั้นกลับหญิงที่วางกระดาษสีบริสุทธิ์ลงบนโต๊ะ "แค่แปบเดียวเอง" หญิงคนนั้นเอ่ยเพื่อชักจูงให้เด็กสาวยอมเขียนข้อมูลของเธอลงบนกระดาษ "ขอทำเลขก่อนสิ!!" โดยไม่ทันคิด เด็กสาวตวาดคำนั้นใส่หน้าหน้าหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ เมื่อทั้งสองชะงักไป เด็กสาวตัดสินใจหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาแล้วกรอกข้อมูลของเธอลงไปอย่างไม่ใส่ใจ ลายมือที่เขียนแทบอ่านไม่ออก แสดงถึงความไม่พอใจที่ประท้วงด้วยการเขียนแบบนั้น เมื่อเขียนเสร็จเด็กสาวผลักกระดาษนั้นออกห่างตัวทันทีราวกับของร้อน แล้วหันไปทำโจทย์เลขต่ออย่างไม่สบอารมณ์นัก กระดาษสีบริสุทธิ์ที่ถูกแต้มด้วยรอยปากกาอย่างหวัดๆ ถูกหยิบไปจากโต๊ะ พร้อมๆกับความเงียบที่เกิดขึ้น ระหว่างเด็กสาวกับแม่ของเธอ
เดือนตุลาคม ปี 2551 เดือนตุลาคม เป็นเดือนของเด็กๆ ที่ควรจะสนุกสนานกับการปิดเทอมแต่เด็กสาวยังคงต้องมาโรงเรียน เพราะเธอนั้นสัญญากับเพื่อนว่าเธอจะวาดภาพส่งประกวดในหัวข้อเรื่อง แรงบันดาลใจจากบทเพลงพระราชนิพนธ์ ที่จัดขึ้นโดย มูลนิธิไทยคม ด้วยกัน เช้าวันหนึ่งในเดือนตุลาคม สายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เด็กสาวในชุดเสื้อลายขวางสีควันสลับสีครีม กางเกงสีน้ำตาลขายาว วิ่งฝ่าสายน้ำที่รินลงมาจากฟากฟ้า กระเป๋าสีดำถูกยกขึ้นมาทำหน้าที่บังฝน ขาวไม่ยาวมากพาร่างของเธอวิ่งไปถึงอาคารศิลปะของโรงเรียน เมื่อไปถึงก็เจอเพื่อนอีกสองคนที่มานั่งรอ ทักทายกันแล้วพากันไปยังห้องคอมพิวเตอร์ของตึก เพื่อออกแบบงานที่พวกเธอจะใช้วาดในการประกวด สองสัปดาห์ผ่านไป การออกแบบเสร็จสิ้นแล้ว แต่งานจริงพึ่งจะเริ่ม อาจารย์ที่คุมพวกเธอในการส่งภาพเข้าประกวดครั้งนี้นำภาพที่พวกเธออกไปปริ๊นใส่แผ่นไวนิลท์ พร้อมทั้งแจกอุปกรณ์ในการวาดภาพแก่พวกเธอ ให้ไปสรรค์สร้างผลงานนี้ในช่วงเวลาปิดเทอมที่เหลือ
ภาพที่เด็กสาวจะวาด ชื่อว่าภาพ All time เป็นภาพของแม่ที่อุ้มลูกน้อยนอนหลับภายในวงพระจันทร์สีทองล้อมไปด้วยกิ่งไม้สีดำ แต่ละกิ่งก้านหักเป็นรูปหัวใจ เมื่อมองลงมาตามลำต้นจนถึงพื้นดินมีเงาบ้านสีดำ แสงไฟรอดออกมาจากหน้าต่าง ข้างหลังเป็นห้วงเคว้งคว้างสีม่วงแกมเขียว เธอไดัรับแรงบันดาลใจจากเพลง Lullaby ความหมายของเพลงนี้คือ แม่กล่อมลูกน้อยให้นอนหลับฝันดี พร้อมจะปกป้องลูกของเธอให้ปลอดภัย เหมือนกับกิ่งก้านของต้นไม้ที่ถึงจะมีรูปหัวใจแปลว่าความรัก แต่สิ่งเหล่านั้นคือความหลอกลวง ไม่มีรักของอะไรจริงใจเท่ารักของแม่อีกแล้ว เปรียบว่ารักของแม่มีให้ลูกตลอดเวลา
เดือนธันวาคม ปี 2551 ผลการแข่งขันออกมา เธอได้รับรางวัลชมเชย ได้รับเงินรางวัลสามพันบาท แต่ที่สำคัญ การรับรูปภาพที่ส่งประกวดคืน ต้องไปรับด้วยตนเองกับทางมูลนิธิ หรือถ้าไปรับไม่ได้ให้มีใบมอบฉันทะให้คนที่สามารถไปรับได้ นำไปรับให้ก็ได้ เด็กสาวบอกกับพ่อและแม่ของเธอว่าไม่อยากได้คืน พ่อของเธอจึงถามว่า "ไม่อยากได้คืนตามเพื่อนหรือ" เพราะเพื่อนของเธอก็ได้รับรางวัลเช่นกัน เธอบอกว่า"ไม่ใช่ไม่อยากได้ตามเพื่อน แต่เพราะ ถ้าเอาคืนก็เก็บ แล้วพอฝุ่นเกาะก็ต้องทิ้ง สู้ให้ทางมูลนิธิเก็บไว้ไม่ดีกว่าหรือ" หลังจากคำคำนั้นพูดออกไป หลายวันต่อมาใบมอบฉันทะที่ถูกขอร้องให้หามา ถูกส่งมาจากลูกชายของป้าของเด็กสาว ตอนนั้นเด็กสาวไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งๆที่เธอบอกแล้วว่าไม่อยากได้ภาพนั้นคืน จนถึงเดือนมกราคมที่เด็กสาวไม่ได้สนใจกระดาษแผ่นนั้น กระดาษใบมอบฉันทะในวันนั้นปรากฏสู่สายตาเด็กสาวอีก ในขณะที่เธอกำลังทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์
ใบมอบฉันทะบนโต๊ะสีลูกพีช กับความเงียบงันอันยาวนาน
เดือนกันยายน ปี 2552 ความเงียบระหว่างเธอกับหญิงที่เป็นแม่ยังไม่หายไป ถึงจะมีการพูดคุยแต่ก็ไม่เคยเป็นเรื่องเป็นราวซักที เพราะเด็กสาว อายเกินกว่าจะเอ่ยคำว่า "ขอโทษ"
"ขอโทษค่ะ แม่" 9 กันยายน ปี 2552 ฉันตัดสินใจพิมพ์คำนี้ใส่กระดาษ แล้วมอบมันให้ผู้หญิงที่ฉันรักที่สุดในโลก
ความคิดเห็น
ไม่ได้ตั้งใจสะเออะอ่านอ่ะ แต่มันว่างไป ฮือๆ