คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เทอร์คือผู้ชายของผม
ที่ห้อทำานอเวิน
เวินพาร์ท
ผมมีอะไรับวายุ้วยอารม์รุนแร นวายุสลบไปอีามเย ผมึให้แม่นมอผมึ้นไปูแลวายุบนห้ออผม แม่นมที่เลี้ยผมมาั้แ่เ็ และผมรัเหมือนแม่นที่สออผม
ผมบอให้แม่นมอยูแล ป้อน้าว ป้อนยาวายุ และอยู่เป็นเพื่อนุยับวายุ นว่าวายุะีึ้น ส่วนผมหลัาวันนั้น ผม็มาลุอยู่ในห้อทำานอผม โยมีหรั่ลูน้อนสนิทอีนอผม อยูแลและ่วยานผมอยู่ลอเวลา
วามริอนนี้ผม็รู้สึผิไม่น้อยที่เผลอทำร้ายเ็นหนึ่มานานั้น แ่เพราะปิผม็เป็นนี้หึอยู่แล้ว อะไรที่เป็นอผม ผมไม่อบให้ใรแะ้อ โยเพาะนที่ึ้นื่อว่า เป็นเมีย ถ้าหาว่าผมถูใแล้วละ็ ผมะหวมาเป็นพิเศษ ถึแม้น ๆ นั้นะไม่เ็มใ็าม เหมือนับวายุ ผมยอมรับว่าผมถูใวายุมา ถึวายุะไม่ยอมรับผม็าม
พอผมเห็นรามนสนิทอผม นที่ผมเยไว้ใที่สุยืนอปลอบใวายุอยู่ในห้อนอนอผม ึทำให้ผมหึมา นเอาอารม์มาเป็นที่ั้ ลอเวลาสอสามวันที่ผ่านมา ผมไม่ไ้ลับไปนอนที่ห้ออผมเลย เพราะวายุนอนป่วยอยู่ที่นั่น ผมไม่อยาเ้าไป ผมลัวว่า วายุะพูาวนอารม์ผมอี ผมลัวว่าผมะเผลอทำร้ายเาอี ันั้นทุืน ผมะนอนที่โฟาห้อทำานอผม
แ่วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ผมไม่ไ้เห็นหน้าวายุ ทำให้ผมิถึเามา ผมึอาบน้ำแ่ัวออาห้อทำานอผมไป เพื่อที่ะไปูเาสัหน่อย ผมอยารู้ว่าเาเป็นยัไบ้า
ผมเินมานถึห้อนอนอผม แล้วผม็ผลัประูห้อเ้าไป และผม็ไ้เห็นแม่นมอผมำลัป้อน้าววายุอยู่ ผมเลยเินเ้าไปใล้ ๆ วายุ แล้วเอามืออผมอัหน้าผาอเาูว่าหายัวร้อนรึยั แ่วายุ็ปัมืออผมออ ล้ายับว่าเารัเียผมมา แ่ผมไม่สนใ เพราะผมไม่อยาโมโหอี แ่วายุ็ยัไม่วายวนอารม์ผมอีามเย เพราะในะที่แม่นมำลัป้อน้าวเาอยู่นั้น อยู่ ๆ เา็บอแม่นมอผมว่า
"แม่แ้วรับ พอแล้วรับ ผมอิ่มแล้วรับ"
"ุวายุะ ุพึ่ะทานไปไ้สอำเอนะะ ทานอีสัหน่อยนะลู ะไ้มีแร"
"ไม่รับ ผมอิ่มแล้ว"
"โธ่ ุวายุ ทานน้อยแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ะแ็แรสัทีล่ะลู"
"..."
"ุวายุ ทานอีสัำนะลู"
"..."
ผมเห็นวายุอวีและทำท่าทาล้ายับว่าำลัประผม ผมเลยบอแม่นมว่า "ให้แม่นมออไป่อน เี๋ยวผมะัารเอ" แ่แม่นมอผม็ยัหันมาำับผมอีว่า
"ุหนูเวินะ อย่าทำรุนแรับน้ออีนะะ สสารน้อบ้า"
"รับแม่แ้ว ผมะพยายาม"
ผมรับปาแม่นมว่า ผมะพยายามไม่ทำรุนแรับวายุ แล้วแม่นม็ยิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน แล้ว็เินออาห้อไป พร้อมับปิประูห้อให้ผมเรียบร้อย นี่นาแม่นมบอไม่ให้ผมรุนแรับวายุ แม่นมยัปิประูห้อให้ผมะิบีเลย ไม่รู้ว่าแม่นม้อารอะไรันแน่
ผมเินอ้อมไปนั่้า ๆ เีย แล้วผม็ยถ้วย้าว้มึ้น และ็ั้าม้มึ้นมาเป่านเย็น แล้วผม็ยื่น้อน้าว้มเ้าไป่อปาอวายุ แ่วายุปั้อนออามือผมนลบนพื้น เลอะเทอะ
ผมรู้สึโมโหึ้นมาอย่ารวเร็ว แ่ผมพยายามอทน โยาร้มลไปหยิบ้อนึ้นมาใหม่ แล้วผม็ถือเ้าไปล้าในห้อรัว เสร็แล้วผม็ลับมานั่ที่เิม ทำเหมือนเิม ผมั้าว้มึ้นมาเป่านเย็น แล้วผม็ยื่นเ้าไป่อปาอวายุเหมือนเิม
และวายุ็ทำเหมือนเิม เาปั้อนออามือผมนพื้นเหมือนเิม ราวนี้ผมไม่อาทนไ้อีแล้ว ผมึลุึ้น แล้วผม็สา้าว้มร้อน ๆ ใส่วายุ วายุสะุ้ใ แล้ววายุ็ลุึ้นาเีย วิ่ผ่านผมออาห้อไป ผมไม่รู้ว่าเาะวิ่ไหน แ่ผมิว่าเาำลัวิ่ลไปฟ้อแม่นมแน่ ๆ ผมเลยรีบามลไป
พอไปถึั้นล่า ผม็ไปถามแม่นมว่า "เห็นวายุไหม? " แ่นม และนอื่น ๆ ่าบอว่า "ไม่เห็น" ผมึเินออไปหน้าบ้าน แล้ว็ไปถามนับรถที่ำลัเ็รถอยู่หน้าบ้านว่า "เห็นวายุไหม" นับรถเลยบอผมว่า "เห็นวายุวิ่ไปทาอม้า"
ผมไม่รอ้า ผมรีบวิ่ไปที่อม้าเ่าทันที เพราะเมื่อี้ผมรู้ัวว่า ผมทำับวายุเินไปริ ๆ ผมิว่าเาะเ็บมา เพราะ้าว้มถ้วยนั้นร้อนมา พอผมไปถึอม้า ผม็รีบเปิประูสัะสีเ่า ๆ เ้าไป แล้วผม็เห็นวายุนั่ัวร้อไห้อยู่ที่มุมออม้า ผม่อย ๆ เินเ้าไปหาวายุอย่า้า ๆ เพราะผมลัวว่าเาะใวิ่หนีผมอี
พอผมเ้าไปถึัวอวายุ ผม็่อย ๆ ปลระุมุนอนอวายุออ วายุไม่ไ้ัืนอะไร ะเพราะลัวผมมา แ่พอผมถอเสื้ออวายุออ ผม็เห็นรอยพุพอเ็มัวอวายุ แผลพุพอเหมือนโนน้ำร้อนลว
ภาพที่ผมเห็นให้ผมถึับ้อัริมฝีปาัวเอนผมไ้ลิ่นาวเลืออัวเอ ผม่อย ๆ เอื้อมมือไปเยาอวายุึ้นมา เพราะวายุเอาแ่้มหน้า และผม็ึวายุเ้ามาอไว้ แล้วผม็พูับวายุเบา ๆ ว่า
"วายุ เ็บมาใ่ไหม ผมอโทษ ่อไปนี้ผมะพยายามวบุมอารม์ให้มาึ้น"
"ผมลัว อย่านะ ผมลัว"
"วายุ ไม่้อลัว ผมไม่ทำอะไรุแล้ว"
"ผมเ็บ ผมแสบเหลือเิน"
"ั้นลับบ้านนะ ผมะทายาให้ ะไ้หาย"
"รับ"
ผมอุ้มวายุึ้น แล้วผม็พาวายุึ้นไปนอนบนห้อเ่าอพี่ายผมแทน เพราะอนนี้ห้ออผมเลอะไป้วย้าม้ม ผม่อย ๆ วาวายุลบนเียอย่าเบามือ แล้วผม็เินลไปั้นล่า เพื่อไปหายาทาแผลพุพอ และผม็ไ้มาหนึ่หลอ ผมรีบเอาึ้นมาทาให้วายุ วายุไม่ไ้มีท่าทา่อ้านอะไรผมอี แ่วายุมีน้ำใส ๆ ไหลออมาาหาาทั้สอ้า
ผมทายาให้วายุเสร็ แ่วายุ็ยัไม่หยุร้อไห้ ผมึเ้าไปนั่ล้า ๆ วายุ แล้วผม็ถามวายุว่า
"หายแสบรึยั"
"หายแล้ว"
"หายแล้วทำไมยัไม่หยุร้อไห้อี ยัโรธผมอยู่เหรอ"
"ุเวิน ปล่อยผมไปไ้ไหมรับ"
"วายุ อโทษนะ เพราะผมปล่อยุไปไม่ไ้อีแล้ว"
"ุยั้อารอะไราผมอีรับ ในเมื่อุไ้ทุอย่าไปหมแล้ว อนนี้ผม็ไม่เหลืออะไระใหุ้อีแล้ว "
"เพราะผมไ้ทุอย่าาุหมแล้วไ ผมเลยปล่อยุไปไม่ไ้"
"ผม้ออยู่ในสภาพนี้อีนานแ่ไหนรับ"
"อยู่นว่าผมะเบื่อุ ถ้าผมเบื่อุเมื่อไหร่ ผมะปล่อยุไปเอ"
"ุะให้ผมอยู่ในานะอะไร านะนายบำเรออุใ่ไหม"
"เปล่า แ่ผมะใหุ้อยู่ับผม ในานะผู้ายอผม
"ืออะไรรับ"
"่อนหน้านี้เวลาผมไปออาน ผมะวภรรยาแสนสวยอผมไป้วยทุาน แ่อนนี้เธอาผมไปแล้ว ั้แ่เธอาไป ผมยัไม่ไ้ออานที่ไหนเลย และที่เธอ้อาผมไป ็เพราะุับรถนเธอ ันั้นุ้อมาทำหน้าที่รนี้แทนเธอ เพื่อเป็นารไถ่โทษทีุ่ไ้่อึ้น"
"แ่ ผมเป็นผู้าย ถ้าุวผู้ายไปออาน นอื่นหัวเราะายเลย"
"หึ ลอใรล้าหัวเราะูสิ ผมะไ้ทำให้มันหัวเราะนายไปเลย"
"เอ่อ แล้วถ้าผมยอมทำามทีุ่บอ ุะยอมปล่อยผมไปไหมรับ"
"ผมะปล่อยุไป ถ้าุทำหน้าที่นี้ไ้ีเท่าับภรรยาอผม"
"รับ ผมะพยายามทำให้ีที่สุ"
"หึ ถ้าั้น่อไปนี้ เทอร์ือผู้ายอผม แล้วนะ อย่าเที่ยวไปให้ท่าผู้ายนอื่นอีเ็า นี่ือ้อที่หนึ่อารเป็น ผู้ายอผม"
"รับ"
"ั้นวันนีุ้พัผ่อนเถอะ เี๋ยวผมะให้แม่แ้วมาอยู่เป็นเพื่อนและอยสอนานใหุ้ ่อนออานริ ผมอัวไปทำาน่อนนะรับ ผู้ายอผม ุ๊บ"
"? "
--------------------------------------------------------------------------------------
sundog
ความคิดเห็น