ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ป่วยทางจิต
[เรียวพาร์ท]
ผมยันั่บีบนวามมับอฟ้ารามอยู่บนเียเพื่อ่วยให้เาหลับและเพื่อที่เาะไ้ไม่้อทรมานาอาารปวหัวอี และในที่สุฟ้าราม็สบลและหลับลึไปในที่สุ แ่ผม็ยันั่ให้เาหนุนัอผมอยู่บนเียเหมือนเิมนระทั่มีผู้หิสาวสวยนหนึ่เินระแทส้นเท้ารเ้ามาหาผมที่เียอฟ้าราม แล้วผู้หินนั้น็เ้ามาระา้อมืออผมลาเียและผลัผมลับพื้นห้อ้วยวามแรอย่าที่ผมไม่ทันไ้ั้ัว
ผม่อย ๆ เยหน้าึ้นมอูหน้าผู้หินนั้นอีรั้เพื่อวามมั่นใว่าผมำนไม่ผิแน่นอน แล้วผม็ไ้เห็นหน้าเธออย่าัเนอีรั้ในรอบแปปี และเธอนนี้ือ...อรอุมาน้าสาวนสวยอฟ้ารามนั่นเอ เธอยัเหมือนเิมทุอย่าไม่ว่าะเป็นรูปร่าหน้าาอเธอ หรือแม้ระทั่ิริยาท่าทาอเธอ็ยัเหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปลเลย
อรอุมานนี้ยัหวหลานายอเธออยู่เหมือนเิม เหมือนเมื่อแปปีที่แล้วที่เธอพยายามทำทุวิธีเพื่อแยผมับฟ้ารามออาันและเธอ็ทำมันนสำเร็ นทำให้พวเรา้อพราาันและไม่ไ้เอันอีเลยนระทั่ถึอนนี้
ผม่อย ๆ พยุัวอผมลุึ้น้า ๆ เพราะผมยัปวาาอุบัิเหุเมื่อไม่ี่ั่วโมที่ผ่านมาอยู่ ้ำยัมาโนอรอุมาระาผมนเียอี หลัาที่ผมพยุัวลุึ้นไ้แล้ว ผม็ยิ้มให้ับอรอุมาเหมือนับว่าผมไม่ไ้รู้สึโรธเธอเลยและผม็เอ่ยทัทายเธออย่าสุภาพว่า
"สวัสีรับน้าอร...น้าอรสบายหรือเหรอรับ?"
"ันสบายี...และีวิอันับหลานอันลอแปปีที่ไม่มีเธอ...พวเรา็มีวามสุและสบายีมา แ่อนนี้ันรู้สึว่าันำลัะเป็นบ้าเพราะเธอมานั่อหลานอันถึในห้อนอนอเา เรียว...ออไปาบ้านอันเี๋ยวนี้่อนที่ันะทนไม่ไหว เธอ็รู้ไม่ใ่เหรอว่าันทำไ้ทุอย่าเพื่อหลานอัน และรั้นี้ันะไม่ใีับเธอเหมือนเมื่อแปปีที่แล้วอีแล้วนะ ราวนี้ถ้าเธอยัืนมายุ่ับฟ้ารามอีล่ะ็...ันะ...่าเธอ แล้ว็บให้ละเอียเป็นปุ๋ยไปเลย เธอะไ้ไม่ลับมายุ่ับฟ้ารามอี"
"เหรอรับ...นี่แสว่าุอรยอมรับแล้วเหรอรับว่า...เหุาร์อุบัิเหุทารถยน์ในอีอผมับฟ้ารามเป็นฝีมืออุ ุเป็นนสร้าสถานะาร์ึ้นมาเพื่อแยผมับฟ้ารามสินะรับ"
"ใ่!!! เป็นฝีมืออันเอ หึ...แล้วเป็นยัไ เธอว่าฝีมืออันใ้ไ้ไหมล่ะ?"
"รับ...ใ้ไ้รับ ไม่เลวเลยรับ เพราะอนนี้ฟ้ารามำผมไม่ไ้้วย้ำไป เาำนที่เารัอย่าผมไม่ไ้เลย นี่็ะเป็นฝีมืออุอีใ่ไหมรับ?"
"หึ!!! เรียว...อนแรัน็ว่าะปล่อยเธอไปนะ แ่อนนี้ันะปล่อยเธอไว้ไม่ไ้อีแล้วล่ะ เพราะเธอรู้มาเินไป "
"ุอระทำอะไรผมเหรอรับ?"
"หึ!!! ัน็ะสับเธอให้ละเอีย แล้ว็เอาไปบผสมยาลายเรียให้ฟ้ารามทานไ"
"หึ...ผมว่าอาารโริอุอระอยู่ในระยะสุท้ายแล้วล่ะรับ มันะเินเยียวยาแล้วล่ะ และถ้าเป็นแบบนี้ผมะสุ่อรไปรัษาไม่ไ้อีแล้วเหมือนันรับ เพราะถ้าบ้าระยะสุท้ายนานี้ผม้อส่เ้าุอย่าเียวแล้วล่ะ"
"เรียว! ไอ้เ็เมื่อวานืน แ! แ้อารอะไร? แ้อารเินใ่ไหม?"
"ผมไม่ไ้้อารเิน...แ่ผม้อารฟ้ารามืนรับ"
"เรียว! แ! แล้ามา...แล้าอในสิ่ที่แ็รู้ว่าันให้ไม่ไ้"
แร็...อรอุมาล้วเอาปืนในระเป๋าถือสุหรูอเธอออมา แล้วเธอ็เอาปืนมาี้มับอผมพร้อมับู่ผมว่า
"ามันมาเียบ ๆ ถ้าแไม่อยาาย"
"ุะทำอะไร!!!"
"ามันมา...ันมีเรื่อะุยับแ"
ผมำใ้อเินามอรอุมาไป เพราะผมสั่เุอาารมือไม้สั่นอเธอล้ายับว่าเธอำลัะวบุมัวเอไม่ไ้ ผมยอมให้เธอเอาปืนี้ผมเินออาห้อนอนอฟ้ารามมานถึบันไทาลไปั้นล่าอบ้าน านั้นเธอ็ใ้้ามปืนอเธอบหน้าผม้วยวามแร... ผั๊วะ... อึ... ฟุ๊บ
ผมล้มฟุ๊บลไปอีทั้แทบเท้าอเธอและผม็รู้สึหน้าาไปพัให่่อนที่ผมะเาะายระโปรอเธอลุึ้น านั้นเธอ็เอื้อมมืออเธอมาิผมอผมให้หันหน้าออไปทาบันไ แล้วเธอ็ระิบบอผมเบา ๆ ว่า
"เรียว? ถ้าแบันไบ้านายะไม่มีใรสสัยว่าเป็นฝีมืออันแน่นอน เพราะทุนิว่าแุ่ม่ามนเินบันไายเอ หึ แว่าแผนอันใ้ไ้ไหมเรียว"
"ุอร!!! อย่านะรับ!!! อย่าทำแบบนี้นะรับ ถ้าุทำแบบนีุ้ะิุใน้อหา่านายนะรับ"
"หึ! เรียว? แำอุบัิเหุอแับฟ้ารามเมื่อแปปีทีแล้วไ้ใ่ไหม และรั้นั้น็ไม่มีใรรู้ว่าเป็นฝีมืออัน ันั้นรั้นี้็ะไม่มีใรรู้เหมือนัน"
"ุอร!!!"
อรอุมายุ้มผมอผมแล้วเธอ็ันหลัผมไปยืนอยู่ริมระเบียบันไั้นแร และเมื่อผมเห็นเธอทำับผมแบบนี้ ผมเอ็ไม่ล้าแม้แ่ะยับัวเลย เพราะผมรู้ีว่าถ้าผมยับัวแม้แ่นิเียว ผม้อบันไายอย่าที่เธอ้อารแน่นอน และในวินาทีสุท้ายอีวิ ผม็พยายามมอหาใรสันที่อยู่บริเวนี้ แ่ผม็ไม่เห็นใรเลยนผมิว่าบาทีวันนี้อาะเป็นวันอับโอผมริ ๆ ็ไ้ แ่ทันในั้น่อนที่ทุอย่าะสายเินไปผม็ไ้ยินเสียอธาราะโนเสียัว่า
"น้าอรอย่านะรับ...อย่าทำอะไรหมอเรียวนะรับ!"
อรอุมามีท่าทาใมาเมื่อเธอไ้ยินเสียอธารา และผม็เห็นธารายืนอยู่ั้นล่า านั้นธารา็่อย ๆ เินึ้นบันไมานเือบะถึั้นบนสุที่ผมับอรอุมายืนอยู่ แล้วธารา็เอื้อมมือไปุมมือ้าหนึ่ออรอุมาพร้อมับพูว่า
"น้าอรปล่อยหมอเรียวเถอะรับ...นะรับน้าอร?"
"ธารา? นี่ธาราไปรู้ัุ้นเยับไอ้เรียวั้แ่เมื่อไหร่ลู?"
"ผมรู้ัหมอเรียวนานแล้วรับ...น้าอรปล่อยหมอเรียวนะรับ?"
"หึ! ทำไมน้า้อปล่อยมัน้วย? ทำไมธารา้ออร้อให้น้าปล่อยมัน้วยทั้ ๆ ที่มันำลัะแย่หลานอน้าไป"
"น้าอรรับ? ผมรัหมอเรียวรับ น้าอรปล่อยหมอเรียวเถอะรับ ถ้าน้าอรเลียหมอเรียว...น้าอร็ทำผมแทนเาเถอะรับ"
"ธารา!!! ธาราไปหลรันั่วอย่าไอ้เรียวมันไ้ยัไลู? น้าอรไม่ยอม...น้าอระไม่ทน รี๊!!!"
รี๊...อรอุมาส่เสียรี๊ลั่นบ้านเมื่อเธอไ้ยินธาราบอว่ารัผม แล้วเธอ็ผลัผมลบันไแ่ธารา่วยรับัวอผมไว้ไ้ทัน แ่ว่าอรอุมา็ไม่ยอมรามือ เพราะเธอามลมาพยายามุผมออาอ้อมออธารา
ในะที่ทุอย่าำลัวุ่นวายอยู่นั้น ธารา็พยายามันผมออไปหลบอยู่้านหลัอเา และพยายามออรอุมาเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอทำร้ายผม แ่้วยแรเลียที่เธอมี่อผมเป็นทุนเิมอยู่แล้ว ทำให้เธอไม่ยอมหยุไม่ยอมเลิรานระทั่เธอไ้้มลไปัแนอธารานทำให้ธาราเผลอปล่อยมือาอรอุมา และ็ทำให้เธอหลุบันไไป
รี๊!!! ุ๊บบบบบ!!! อรอุมาบันไและแน่นิ่ไปนน่าใหาย านั้นผมับธารา็รีบวิ่ามอรอุมาลไปนถึั้นล่า แล้วธารา็รีบ้อนอรอุมาึ้นมาอไว้ ่อนที่ธาราะร้อะโนบอให้แม่บ้านามรถพยาบาล่วน ส่วนผม็รีบเ้าไปลำหาีพรอเธอ่อน แล้วผม็เยหน้าึ้นมาบอธาราที่ำลัใอยู่ว่า
"ุธารารับ? เธอไม่ไ้เป็นอะไรมารับ เธอแ่หมสิไปเพราะวามใรับ"
"หมอเรียว...แล้วุล่ะ ุเป็นอะไรหรือเปล่ารับ?"
"เปล่ารับ...ผมไม่ไ้เป็นอะไรมารับ แ่รอยี่วนนิหน่อยเอรับ แ่ผมไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไรไม่ไ้นะรับ ุเอ็้อไปทำแผลเหมือนันนะรับ ผมเป็นห่ว"
"เอ่อ...รับ"
ในะที่ผมับธาราำลัุยันอยู่และรอรถพยาบาลมารับอรอุมา ผม็เห็นฟ้ารามวิ่ลบันไมา้วยสีหน้าใ แล้วฟ้าราม็รีบวิ่เ้ามาว้าอรอุมาไปอไว้แนบับอัวเอ านั้นฟ้าราม็เยหน้าึ้นมา้อหน้าผม และพูับผมว่า
"ออไปาบ้านผม! แล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อี! ที่นี่ไม่้อนรับนอย่าุ!"
"ฟ้าราม!!!"
"ผมบอให้ออไป! ออไป! อย่ามาวุ่นวายับรอบรัวอผม!!! อย่ามายุ่ับน้อายอผม!!! อย่ามายุ่ับน้าอผม!!! ออไป!!! ผมบอใหุ้ออไป!!!"
"ฟ้าราม!!! ุำลัเ้าใผินะรับ"
"ผมไม่ไ้เ้าใอะไรผิ แ่ผมเห็นทุอย่า ผมเห็นุสร้าปัหานทำให้น้าอรบันไ ยัีนะที่ธาราไม่ลไป้วยอีน"
"ฟ้าราม!!! ไม่ใ่อย่านั้นนะรับ"
"ออไป! ออไป! ออไปาีวิอผม! ออไปาีวิธารา! อย่ามายุ่วุ่นวายับธาราอี!!! ออไป! ผมบอใหุ้ออไป!!!"
"ฮึ ฮึ รับ"
ผม่อย ๆ ลุึ้นและเินออาบ้านอฟ้ารามไป้า ๆ โยมีธาราพยายามวิ่ามมารั้ผมไว้ แ่ผม็บอับธาราอย่าใเย็นเหมือนผมไม่ไ้รู้สึอะไรว่า
"ุธารา? ผมไม่เป็นไรรับ ผมอัวนะรับ แล้วเอันที่โรพยาบาลรับ"
"หมอเรียวให้ผมไปสุ่นะรับ?"
"ไม่รับ...ผมะลับเอรับ"
ผมปิเสธธาราแล้ว็รีบเินึ้นรถอผมและับออาบ้านอฟ้ารามไปอย่ารวเร็ว เพราะผมเสียใมาที่ฟ้ารามไม่ยอมฟัผมเลย...
*****
Sundog
ออัว้า ๆ ะไ้เ็บเริ้ไป้วย 5555+++ แล้ว่อยไปเร่เอา่วลา ๆ ถึอนบเหมือนเิมนะ๊ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น