คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : ตอนที่ 54 องค์หญิงซิลเวียแห่งอาณาจักรเวลนิล่า
อนที่ 54 อ์หิิลเวียแห่อาาัรเวลนิล่า
“อร่อย—!”
ิลเวียเอ่ยะที่ยัพุิ้ไปเ็มปา แววาอเธอส่อประายสวยาม
น่ารัแฮะ ผมอยาะพาเ้าฮาเร็มหรอนะ แ่ะ้อยอมปล่อยเธอนนี้ไป
“เ้าเรื่อเลยนะ เี๋ยว้าะส่ัวลับราอาาัร... ไม่สิ... ะทำให้แน่ใเลยว่าะส่ัวถึมือออ์ัรพรริ เพราะั้นฝาปลอมเนื้อหาหน่อยนะ”
“เนื้อหา ?”
“เธอิว่าถ้าระูลอเธอรู้ว่านในอาาัรเ็นเฟียับเธอมาเป็นทาสะิว่าไ ?”
“สรามล่ะมั้ ?”
“ใ่แล้ว ! แ่้าไม่อยาให้เรื่อมันบานปลายนเิสรามน่ะ แน่นอนว่า้าะเป็นนออำสั่ให้ไปามับัวพ่อ้าทาสนนั้นมาลโทษ ถ้า้อาระให้ส่ัวไปรับโทษที่อาาัรอเธอ็ยัไ้ เพราะัวเรานั้น้อาระใ้ีวิบั้นปลายนี้อย่าสบน่ะ ้าถึไ้ื้อทาสมาอยบริารยัไล่ะ”
เมื่อไ้ฟัำแ้ัวอผม ิลเวีย็เอียอบิอย่าหนัใ
“อืม...”
“้า็่วยฝึนมีวามสามารถเพิ่มึ้นเทียบเท่าับระับ S แล้ว
พวุเราะระับ S ็ยให้ทั้หมเลย เี๋ยวให้พุิ้แถมไป้วยนะ”
“ล !!!”
ที่ยอมลเพราะให้พุิ้หรอเรอะ
“แล้วเธอมาเป็นทาสไ้ยัไเนี่ย ? โนับัวมารึไ ?”
ผมทราบั้แ่แรแล้ว แ่็ำเป็น้อถามเธอให้เป็นพิธี เพราะผมะทำเป็นไม่สนใไม่ไ้นั่นเอ
หลัาถามออไป ิลเวีย็มีสีหน้าเ็บใปนหหู่
“เราโนหลอน่ะ แล้ว็ิหนี้ พวอรัษ์็หายไปไหนไม่รู้แถมยัโนมอนสเอร์โมีอี สุท้าย็โนับมาเป็นทาสน่ะ”
วยเินไปแล้ว
“แล้วะลับเมื่อไหร่ีล่ะ ?”
“ทำไมถึไม่ให้ันไปสนทนาับอ์ราาล่ะะ
ันิว่าน่าะมีพวุนนาออาาัรเวลนิล่ามาพัในปราสาทบ้า ให้ันเินทาลับพร้อมนเหล่านั้น็น่าะไ้นี่ะ”
“ไม่้อทำแบบนั้น็ไ้... ให้้าพาไปเร็วว่าเยอะเลย”
“ือมันะลำบาท่า—”
ผมับมืออเธอและเอ่ยทัษะวาปออมา มันใ้เวลานิหน่อยถ้าเทียบับระยะทาแล้ว แ่มัน่อน้าุ้ม แถมผมยั้อพาเธอไปอี้วย ผ่านไปไม่นาน ผมับิลเวีย็มาโผล่ในห้อโถออาาัรเวลนิล่า
แน่นอนว่าผมเยมาที่นี่แล้วึใ้ทัศะวาปไ้ยัไล่ะ
“เห็นไหม ? เร็วว่าั้เยอะ”
“น-นี่ือ !?”
“ทัษะวาปน่ะ ้าลับแล้วนะ”
“-่ะ เอ๊ะ ! เี๋—”
ผมวาปลับมายัปราสาทอผม แน่นอนว่ายั่าปิปาิลเวียไปเรียบร้อย เพราะนับา้อมูลที่ผมมีิลเวียแ่โนับเป็นทาส เธอยัไม่ไ้โนอีฝ่ายทำอะไรพิสาร แถมยับริสุทธิ์อยู่้วย ผมิว่ามันไม่น่าะมีปัหาอะไรละนะ
ส่วนทิว ถึะเป็นอ์หิอเผ่าแวมไพร์ แ่สำหรับเผ่าแวมไพร์แล้ว พวเามัะออเินทาลอเวลาเพื่อฝึฝนแล้วเพิ่มวามแ็แร่ ทำให้เผ่าแวมไพร์อโลนี้มีที่อยู่ไม่เป็นหลัเป็นแหล่ ผมสามารถบัับให้เธอพัในปราสาทอผมและเ้าฮาเร็มไ้อย่าไม่มีปัหา แล้วผม็ใ้เวทิามับบัพเราะไว้ที่พวเธอทั้ 15 น ทำให้ผมรู้ำแหน่อพวเธอทั้หม
ผมทำารลบเวทิามที่ให้ไว้ับิลเวีย ผมหมายถึรับรู้ำแหน่อย่าเียวอะนะ ส่วนเราะป้อันถือว่าผมแถมให้แล้วัน หลัาหมธุระ้ามอาาัรและไปอธิบายเรื่อราวให้แับแม็ อนนี้็ถึเวลาทานอาารเที่ยแล้ว ผมรไปที่ห้อรับประทานอาหารึ่็เอพวเธอนั่รอผมันอย่าพร้อมหน้าพร้อมา
ผมนึว่าพวเธอะยืนรอะอีนะเนี่ย เอาเถอะ ถ้ายืนรอ็เป็นเพียวามสัมพันธ์ระหว่าเมับเ้านาย
ถ้านั่รอะเป็นวามสัมพันธ์ใล้ิระหว่าสมาิในฮาเร็มับผู้รอฮาเร็มยัไล่ะ
“หิวแล้ว ฝาพวเธอทำอะไรให้ทานหน่อยนะ”
“่ะ ท่านยุน”
หลัทานอาารเที่ยเสร็ ผม็เริ่มแผนารสร้าวามประทับใึ่ทลอับเร่าและิลเวียมาแล้ว ผมหยิบสิ่หนึ่ึ้นมานั่น็ือพุิ้ ! ผมให้พวเธอลอิมนละถ้วย แน่นอนว่าพวเธอใับรสาิอมันมา พวเอลฟ์นั้นแทบะพุ่เ้ามาอสูรทำาผม
แ่ะให้สูรไป็ไม่ไ้หรอ ผมะใ้เป็น้อ่อรอในภายหลั เพราะะนั้นเ็บเียบไว้ีว่า
่วอาบน้ำ
ผมไ้สร้าโรอาบน้ำแบบออนเ็นในั้นสอ ผมใ้ทั้หม 2 ห้อในารผสมรวมัว โยที่อีห้อทำเป็นบ่อน้ำร้อนที่้านอเป็นวิวภูเา แน่นอนว่ามันเป็นเวทแ่
ผมเ้าไปอาบน้ำและพวเธอ็เ้ามาในห้อน้ำ้วย เพราะเป็นผู้หิเหมือนันึไม่มีวามำเป็น้อปปิส่วนลับ แ่ผม็ไม่ไหวที่ะรับาเมผ่านร่าเปลือยเปล่าอพวเธอ ผมึแอบหลบไปอาบน้ำนเียว แ่พวเธอ็เห็นและอาสามาถูหลัให้ ผม็ปิเสธและพยายามไม่มอพวเธอแล้วนะ แ่ภาพ้านหลัอผมนี่มันเิไปว่าที่นี้อายอย่าผมะทนรับไหวแล้ว !
บอแล้วไว่าถึผมะมีรสนิยมแบบนี้แ่็ยัไม่เยถ้ำมอหรือเห็นร่าเปลือยอนอื่นนอาเร่าับไอ์เลยนะ !
โผล่มาพร้อมันถึ 15 น แถมยัเป็นสมาิในฮาเร็มอผมนี่มัน็...
“เอ๊ะ !? หรือว่าท่านยุนอายเหรอะ !?”
ะที่ผมำลัถเถียับัวเอ ทิว็มายืนรหน้าผมั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้่อนะโนผ้าเ็ัวไป ผมล่อน่อนทันที อ๊ะ หัวมันโล่ไปหมเลยอะ แบบว่า ผมถอยไปั้หลัน่าะีว่า
ารเห็นส่วนลับาพร้อมันหลายนนี่มัน่อน้าะหนัไปสำหรับผมแฮะ
ผมหนีออมาแล้ว็ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เนื่อาอนที่พวเธอเ้ามาอาบน้ำเป็นอนที่ผมอาบใล้ะเสร็ผมเลยรอัวไป ผมใสุ่นอน่อนะรอนถึเวลาทานอาหารเย็น เวลาที่ผมอาศัยในบ้านัวเอ ผมะอบอาบน้ำ่อนทานอาหารเย็นแบบนี้แหละ ึ่ราวนี้ผมเป็นนออปาว่าผมะเป็นนทำอาหารเพื่อลอารทำานวันแรอพวเธอ แน่นอนว่าผมอบเ้เรียมไว้้วย เป็นเ้ที่มีนา 20 ปอน์ ไม่รู้ะินันหมไหม ?
“สุยอ ! อาหารพวนี้มันอร่อยมา !”
“ไม่น่าเื่อ....”
“นี่ท่านยุนสามารถทำอาหารไ้อร่อยนานี้เลยเหรอ !”
ไ้รับเสียอบรับที่ีาพวเธอมามาย
และผมะสอนวิธีทำให้พวเธอทีหลั
หลัาทานอาหารเสร็ ผมไ้บอพวเธอว่าให้เหลือท้อไว้สำหรับอว่าอีอย่า าอพวเธอึเป็นประาย ผ่านไม่นาน ารทานอาหาร็หยุลอย่ารวเร็ว ท่าทาว่าพวเธอำลัั้หน้าั้ารออยอว่าที่ผมทำึ้น...
เห็นันั้น ผมึนำเ้ึ้นมาวาบนโ๊ะที่มีนายาว อนนี้พวเธอและผมรวม 16 นนั่อยู่บนโ๊ะ โยที่ผมไ้ยืนึ้นและเินไปวาเ้ไว้รลา่อนะเริ่มทำารัแล้ว็แบ่ให้พวเธอทีละน ผมบอให้รอินพร้อมัน เพราะไม่อย่านั้นผมไ้วนบริารทีละนไม่มีพัแน่ แล้ว็ะไม่ไ้ินเ้น่ะสิ—
พอผมแบ่เ้เสร็ผม็ไ้ลับมานั่ที่นั่อผม
“เริ่มินไ้—!”
ผมประาศออมา
เหมือนับว่าเป็นสัาเริ่มเทศาลอิรรมล่าุมทรัพย์ พวเธอัเ้เ้าปาอย่ารวเร็ว
เนื่อาเ้ที่ผมทำมามีำนวนที่มา ผมเลยไม่ไ้ัวลว่ามันะหมในทันที
ำเอ่ยมและน้ำเสียใัออมาไม่าสาย พวเธอเป็นนยื่นมือไปัเ้้วยัวเอทันทีเมื่อินหม ในะที่ผมนั้นำลันั่ทานอย่า้าๆ... ผมสามารถทำึ้นมาใหม่ไ้เมื่อผมอยาินใ่ไหมล่ะ ? แ่พวเธอนั้นะไ้ินอีเมื่อไหร่็ไม่รู้ึรีบทานันอย่าเอาเป็นเอาาย ภาพลัษ์อพวเธอแ่ละน่อหน้าผมนั้น ทั้น่ารัและน่าลัวไปในเวลาเียวัน
แทบไม่น่าเื่อ... เ้นา 20 ปอน์หายไปในพริบา ในะที่ผมเพิ่ทานานที่ 2 แู่เหมือนว่าพวเธอะอิ่มันแล้ว ผมึไ้บอให้พวเธอเรียมัวเ้านอน
แน่นอนว่านาน่าและนีน่า้อนอนห้อเียวันผม
!
แล้วอนนี้ผม็ับนาน่าับนีน่าเ้าห้อนอนอผม
“อืม... เผ่าอพวเธอมีเรื่อับหูับหาอะไรไหม ?”
ผมถามพวเธอ แ่พวเธอทำสีหน้าลัเล... ะมีสินะ ?
ผมใ้ทัษะอ่านวามิไ้หรอแ่นั่นะเป็นารล่วละเมิเินไป ผมึหัห้ามใัวเอ
แล้วารไม่ถามหรือารไม่รู้เนี่ย็นับว่าเป็นเรื่อื่นเ้นอย่านึเหมือนัน
“็มีอยู่่ะ แ่ท่านยุนเป็นเ้านายอพวเรา เพราะั้นับไ้ไม่มีปัหา่ะ !”
หลัาไ้รับำอนุา ผม็ทำารเอ็ูพวเธอทันที
แน่นอนว่าเอาแบบพอสมวรละนะ เพราะมันถึเวลานอนแล้วนี่นา
ความคิดเห็น