(fic) destiel

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Destiel Fic

_________________________________________________________

      ตั้งเเต่รู้จักกันมาไม่เคยมีเลยสักครั้งเดียวที่หมอนั้นจะร้องไห้ ถึงเเม้ว่าเรื่องที่ทุกข์ใจจะหนักเเค่ไหนก็ตามที่หมอนั้นก็จะตีหน้าเรียบเเละไม่พูดจาอะไร

     จนกระทั้งวันนี้........................

     "ออกไปเเคส....."ผมเอ่ยชื่อเจ้าของร่างโปร่งที่ยืนอยู่ห่างจากผมไม่ถึงเมตร ดวงตาสีฟ้าที่ใครมองเเล้วอยากจะละสายตาเบนขึ้นมามองผมด้วยความไม่เข้าใจ

     "ดีน......ข้าขอโทษ"น้ำเสียงที่ฟังดูสั่นๆนั่นยิ่งตอกย้ำว่าอีกฝ่ายทำผิดขั้นร้ายเเรง

      "ออกไป......"ผมยังคงยันคำเดิม จ้องเขาด้วยสายตาไม่ต่างอะไรกับมองพวกปีศาจ

       "ดีน....ฟังข้าก่อนข้าไม่มีที่ให้ไปเเล้ว.......ไม่มีเเล้วดีน...."ยิ่งได้ยินเเบบนั้น น้ำที่เดือดอยู่เเล้วภายในอกก็ระเบิดออกมาในที่สุด

        "ออกไป!!!!"ผมขึ้นเสียงกับเทวดาหนุ่มตรงหน้า พร้อมมองด้วยสายตาเย็นชาเเบบที่ไม่เคยมองเขามาก่อน

         "จะให้ข้าไปไหน......ดีน..............ตอนนี้ข้าเป็นมะ......"ผมไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูดจบรีบตวาดขัดเเทบทันที

          "ฉันไม่สน.......ไสหัวออกไป!!!"เป็นอีกครั้งที่ผมตวาดใส่เข้าโดยไร้เหตุผลใดๆ ไม่รู้ว่าตาฝาดหรือเห็นจริงๆว่าร่างตรงหน้าสั่นเเปลกๆ เเคส เงยหน้าขึ้นมองผมอีกครั้งหนึ่ง...........................ทันใดนั้นเอง ใจผมเเทบโรยกองพื้น ผมมองดวงตาสีฟ้าเฉยเมยนั้น ที่ตอนนี้มีน้ำเกาะอยู่ปอนๆพร้อมที่จะหลั่งออกมาได้ทุกๆสิบวินาที่ ขอบตาที่เริ่มเเดงช้ำสร้างความรุนเเรงทางจิตใจให้ผมได้ไม่น้อย

            "ข้าก็อยากช่วยเเซม............เเต่....."

             "แต่อะไร!!!"เเคสสะดุ้งอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ใบหน้าเล็กไม่ได้กักเก็บน้ำตาสะสมไว้อีกต่อไป เเคส ปล่อยหยดน้ำเหล่านั้นให้ไหลลงมาตามทางจนมาอาบเเก้ม

              "อย่าไล่ข้าเเบบนี้...."ผมกระตุกยิ้มเเหยงๆก่อนจะหันไปประชันหน้ากับร่างที่เล็กกว่าอีกครั้ง

              "ฟังให้ชัดอีกหนึ่งเที่ยวเเคสเทียล ไส หัว ออก ไป "ผมกดเสียงต่ำเเละกระชากเเขนยาวๆให้เดินตามมาถึงหน้าประตู ผมจัดการเปิดมันออกเเละดันร่างเทวดาในร่างมนุษย์ให้ออกไปจากบ้านของผมเอง พร้อมทั้งเอ่ยประโยคที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับนิ่งไป "ฉันเกลียดนาย....." เเละชูนิ้วกลางให้หนึ่งครั้งจากนั้นก็ปิดประตูลงทันทีโดยไม่สนคนที่เพิ่งขับไสไล่ส่งออกไปเมื่อครู่อีกต่อไป

        เวลาผ่านไปนานราวๆสามชั่วโมง ผมมีความสุขกับการได้นั่งดูรายการทีวีถึงเเม้ว่าในใจยังคงหมองมัวกับเรื่องที่ทำลงไปเมื่อหลายร้อยนาทีก่อน เเคส ไม่ผิดผมรู้ดี เเต่ทำไมกัน ผมถึงโกรธเขาได้ถึงขนาดนี้ ทำไมกันผมถึงอยากจะกระชากร่างนั้นเข้ามาเเละบีบคอพร้อมถามว่า เมื่อหลายวันก่อนนายหดปีกไปไหนมา.............เเต่หลังจากเห็นสภาพเขาตอนเจอกันครั้งเเรกผมก็เเทบพูดอะไรไม่ออก

       เเคสนอนอยู่บนโซฟาตัวหนึ่ง ในห้องของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เเท้จริงเเล้วเป็นเทวทูตปลอมตัวมา เขาโดนเเทง เเละผม........เอ่อ.....ไม่รู้สึ ใจมันหน่วงๆ ส่วนเรื่องที่ผมบอกให้ช่วยเเซมมี่ ก็เพราะผมไม่อยากให้เทวดาตนไหนมาสิงน้องผมต่างหาก เเต่ก็ไม่น่าจะใช้ประเด็ดที่มีน้ำโหได้ขนาดนั้น...................อะไรกัน......นัดวันผมยิ่งรู้สึกงงๆกับตัวเอง

       "ดีน......ไม่เกินไปหน่อยหรอที่ทำกับเเคสเเบบนั้น......"น้ำเสียงเสียดประสาทดังมาจากทางด้านหลัง ด้วยความเคยชินผมหันกับไปเบ้ปากให้ไอ้น้องตัวดีด้วยท่าทีไม่สนใจอะไร

       "ช่างเถอะยังไงเราก็ให้เขาอยู่ด้วยไม่ได้อยู่เเล้วนี่..............."ผมปัดคำถามอย่างขี้เกียจพรางดูรายการทีวีต่อ เเต่ก็ต้องอารมณ์เสียขึ้นมากลางขัน เพราะอะไร น้องมันถีบทีวีตกไปกองกับพื้นเเล้วครับ.......

        "อะไร..."ผมหันไปถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจเป็นที่สุด นี่ผมเป็นพี่นะหัดเคารพหน่อยคุณน้อง!!!!

         "ไปเคียร์กับเเคสซะ"ผมมุ้ยหน้าพรางตวาดเสียงใส่

           "อย่ายุ่งนะ.....ป่านี้พ่อเทวดาคงไปไหนต่อไหนเเล้ว ฉันจะไปนอนหละ........."ตัดบทเเค่นั้น ผมเบื่อที่ต้องมาคอยให้คุณเเม่ในร่างน้องคอยบงการเเล้ว ขาทั้งสองเดินหน้าเต็มกำลังของมันเเต่ทันใดที่ก้าวไปบันได้ขั้นที่สาม ประโยคหยุดขาก็ดังขึ้น

            "พ่อเทวดาที่พี่ว่ายังนั่งร้องให้อยู่หน้าประตู....."

              ผมหันไปเบ้ปากใส่ ทำที่ไม่สนใจเเละเดินขึ้นบันไดไปในทันที

              ใช่ทำไมผมต้องสน...........ผมเกลียดเขา........ทำไมหละมีปัญหารึไง ใครจะหาว่าผมใจยักษ์ใจมารก็ตามสบายเลยครับ ไม่มีความจำเป็นจะต้องสนใจคนอย่างนั้น..........................

                ผมเเค่นอนของผมเฉยๆก็พอ พรุ่งนี้ยังมีเรื่องให้คิดอีกเยอะ ทั้งเเผนการล่าผีที่เเท็กซัส กับ คดีเด็กหายตัวต่อเนื่องเเถวเเม็กซิโก้.............ผมเเค่หลับตาเเละพยายามทำจิตใจให้ปรอดโปร่งมันก็จะหลับไปเองเเหละครับ...............

        ห่านเอ้ย!!!!หลับกับผีสิ ตีสามเเล้วยังตาสว่างอยู่เลย................

         เหตุผมมีข้อเดียวเลยครับ ผมนอนไม่หลับ คิดถึงเเต่เรื่องคนที่ไล่ออกไปข้างนอกนั้นทีไรใจมันก็กระตุกเเปลกๆเเถมยังรู้สึกอึดอัดเหมือนทำอะไรหล่นหายไปเสียอีก.....................

          ถึงจะรู้ก็ตามที่ว่าตีสามเเล้วไม่มีทางที่หมอนั่นจะมานั่งรอแล้วก็ตามที

           พอรู้ตัวอีกทีขามันมาหยุดอยู่หน้าประตูหน้าบ้านเเล้ว บรรยากาศก็ช่างเป็นใจเหลือเกิน เคยดูหนังผีกันไหมครับเเบบเวลาที่ผีออกหนะ ฝนตกฟ้ามืด พระเจ้าคงหิวน่าดู เสียงดังสนั่นนั้นอธิบายได้อย่างดีว่ามื้อค่ำพระองค์ทรงลืมเสวยอาหารชั้นฟ้าของพระองค์เเน่นอน คงร่ำไห้หนักมาก........ฝนถึงได้โปรยปรายลงมาจนหลังคาเเทบเป็นลู เอาหละเลิกก่อกวนพระเจ้า มือผมจับไปที่กอนประตูอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะดึงมันออกมา 

            รู้สึกโล่งใจทันทีเมื่อเปิดไปเเล้วไม่เจอนายเทวดานั้น เห้ยถ้าหมอนั้นรออยู่ก็บ้าเเล้ว ขณะที่ผมเตรียมจะเข้าบ้านนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทันที

            "ดีน......."เสียงทุ้มเเหบเเสนหวานหูเเบบนี้ ร้อยเปอร์ครับ -  -

             "ทำบ้าอะไรเเคส"นึกว่าไปเเล้วซะอีกที่ไหนได้ลืมมองอีกทาง.........

              "ข้า......ข้าขอโทษที่ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้.....ตอนนี้ข้าเป็นคน.....ไม่มีพลัง....ฮึกๆ.....".......นี่หมอนี่ยังร้องให้อยู่อีกหรอ ให้ตายเถอะ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันลงไปจ้องเจ้าเทวดาตัวดีที่ขดตัวเเก้ความหวาน ก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ผมก้มลงไปดึงเเขนเล็กๆนั้นให้ตามเข้ามา เเละมันง่ายมากครับที่จะรากร่างของเจ้าเด็กเพิ่งหัดมนุษย์นี่เดินตามมา เเคสเเทบไม่มีเเม้เเต่เเรงจะต่อต้านด้วยซ้ำไป 

                เวลาไม่นานเจ้าเทวดาตัวดีก็มาถึงห้องของผม เเละมันเป็นความรำบากเพราะว่าไอ้คนที่ต้องเดินไปหาเสื้อมาให้เปลี่ยนอาบน้ำก็คือผม เเคสตัวเล็กกว่าผมอยู่มากพอตัว เเต่คงจะใส่ได้เเหละเบอร์ผมอะ เเต่ถ้าเป็นเเซม......คงสวมเสื้อได้ทั้งตัวไม่ต้องพึ่งกางเกง........................................

              "เเคสรอนี่นะเดี๋ยวฉันมา....."ผมหันหลังเตรียมจะเดินไปห้องน้องชาย เเต่ดันโดนมือเล็กดึงรั้งไว้ซะก่อน 

               "ฮึกๆ........"ไม่มีคำพูดอะไร เเคสพุ่งเข้ามาโอบผมจากทางด้านหลัง ความชื้นที่รดอยู่บนเสื้อรายสก๊อตตัวเก่งก็ยืนยันเเล้วว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้........................

               "อย่าไป.......ข้าขอโทษ......"ผมชะงักเมื่อได้ยินเช่นนั้น ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำอีกฝ่ายถึงขอโทษผมเยอะนัก

               "ขอโทษทำไม................."

               "ฮึกๆ.......ก็เรื่อง........ที่ทำให้เจ้าโกรธ......ที่ไล่....ฮึกๆ....ข้าออกไปนอกบ้าน...."....................

                "ฮึก.......เเต่ฮึกๆ...............อย่าบอกว่าเกลียดข้าอีกได้ไหม..........ฮื่อ......ข้าไม่อยากโดนเจ้าเกลียด.....ข้ายอมทำตามทุกอย่างที่เจ้าขอ...............ที่ข้าสามารถทำให้ได้.............เเต่อย่าบอกว่าเกลียดข้า......ถึงจะเกลียดจริงก็ช่วยเเกล้งทำเป็นไม่เกลียดได้ไหม ดีน!!!..........."

                "ทำไมไม่อยากให้เกลียดขนาดนั้น..."ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้

                เเละไม่คิดเลยว่าคำตอบที่ได้มันจะออกมาเเบบทำให้ยิ้มไม่หยุด.................

                "ข้าขาดเจ้าไม่ได้ดีน............"

                  "นายรู้ไหมว่ากำลังพูดว่านาย รัก ฉัน......อยู่นะเเคส...."เเคสไม่ตอบเขาทำเพียงซุกใบหน้าเเน่นขึ้นกว่าเดิม ผมใช้เพียงสองจังหวะเพื่อพาตัวพวกเราขึ้นไปนอนบนเตียง........

                 เเละต่อจากนั้น เราก็ไม่ได้นอนกันทั้งคืน........................................

                "ข้ารักเจ้าดีน................อย่าทึ้งข้านะ..............."

                 "อืม.............ไม่ทึ้งนายหรอก.............."

      _______________________________________________________________

สวัสดีครับทักทายกันหน่อยนะ 

เราชื่อ ชะเอม นะค๊ะ เเล้วฟิคนี้เรื่องเเรกเลย

^3^ ถามทำไมถึงเเต่ง

..................................ก็หาอ่านไม่เจอ!!!!

TOT จะอ่านอังกฤษก็ไม่รู้เรื่อง

จบปัญหาเเต่งเอง อ่านเอง ฟินเอง เเชร์ให้หลายๆคนที่อยากอ่านด้วยเป็นไง

^O^ ไม่ต้องเเปลกใจนะคะที่ มันสั้นมาก เอาจริงๆลืมชื่อตัวละครหมดเเละ55555

CR.SHL