คบไม่ได้ (MarkBam) ตอนจบ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

                2 ปีต่อมา

                ถึงมันจะผ่านมาสองปีแล้วผมก็ยังไม่ลืมคนๆนั้นสักที แค่ฝันถึงก็รู้สึกเจ็บมากพอแล้วถ้าผมเจอหน้าหล่ะ ผมไม่ตายไปเลยเหรอ วันนี้ผมเดินทางมาจากประเทศไทยเพื่อมาแสดงความยินดีกับยูคยอมและยองแจที่จบมหาลัย และพวกเราก็พากันไปฉลองที่ร้านของรุ่นพี่เซฮุน  ซึ่งเป็นพี่รหัสของยองแจ ร้านพี่เซฮุนเป็นกึ่งคลับกึ่งร้านอาหาร พอผมไปถึงร้านผมก็เจอพี่แจ็คสัน พี่แจบอม พี่จินยอง พวกพี่ทั้งสามคนนั้นเป็นเพื่อนสนิดพี่มาร์คเขาครับ ผมรู้สึกกลัวมาก กลัวที่จะเจอคนๆนั้น พอมองไปรอบๆ ไม่เจอก็รู้โล่งอก ผมทักทายพวกพี่เสร็จแล้วเดินก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะกับพวกยูคยอมและยองแจ


                   ต่างคนต่างสนุกสนานกัน สักพักพวกพี่และเพื่อนๆผม ก็ยุยงให้ผมขึ้นไปร้องเพลง เพลงแรกๆ ก็เพลงจังหวะสนุกๆ จากนั้นไม่นานก็เห็นทุกคนเริ่มเหนื่อยกัน ผมเลยร้องเพลงช้าๆ ไปเรื่อยๆ พอถึงเพลงสุดท้ายเป็นเพลงที่แสดงถึงความรู้สึกของผมเต็มๆ ดนตรีเริ่มจังหวะเดียวกับที่ประตูร้านเปิด แล้วร่างที่เคยห่างหายไปกว่าสองปีเข้ามาพร้อมกับร่างเล็กอีกคนที่ผมจำได้ว่าเป็นแฟนกับพี่มาร์คตั้งแต่พี่เขาเลิกคบกับผม เข้ามานั่งกลุ่มเดียวกับพี่แจ็คสัน พี่แจบอมและพี่จินยอง พี่มาร์คมองแล้วยิ้มมาทางผม ผมชะงักไปนิดหนึ่งพร้อมอาการใจเต้นแรงมือสั่นไปตามๆกัน

“เฮ้ยน้องแบมเป็นไร ดนตรีเล่นไปจะถึงกลางเพลงแล้วนะ ยังไม่ร้องอีกเหรอ”  พี่ที่เล่นดนตรีให้ผมพูดขึ้นมา ผมก้มขอโทษแล้วขอให้เล่นใหม่อีกรอบ

 

 

ตึง ตึง ตึง......

เข้าใจ ....โว โห โห่

ว่าเราเป็นเพียงคนเคยรักกัน

แต่เป็นอะไรบางครั้งยังฝัน

เห็นเธอให้ใจวุ่นวาย

หน้าอาย....ฮู  โห โห่

มันเป็นอะไรยังไม่ลืม

อยากทำใจให้ได้เหมือนคนอื่น แต่มันทำไม่ได้

*หลบสายตา และเก็บอาการ เวลาเจอหน้าบอกอย่าทักทาย

 ไม่อยากทำร้ายตัวเอง เพราะยังทำใจไม่เก่งเหมือนเธอ

**ฉันยังเหมือนเดิม ในวันที่เธอมีเขาอยู่ข้างกาย

   อย่าทำร้ายกันด้วยการเข้ามาทักทาย

  ช่วยหลบสายตา

   แล้วทำเป็นคนไม่รู้จักกัน

   ในเมื่อเธอก็มีเขา

    เลยไม่อยากให้เธอรู้ทัน  ว่ามันยังลืมเธอไม่ได้

    เก็บคำถามและความหวังดีคืนไป

    ให้ฉันทำใจลืมเธอได้  แล้วเราค่อยพบกัน  (แต่ในวันที่ลืมเธอได้.....ฉันคงไม่หายใจ)

รู้ดี......ฮือ ฮื้อออ

ว่าตอนนี้เธอเป็นของคนอื่น

ฉันบอกตัวเองอยู่ทุกคืน  ให้ยอมรับและทำใจ

กลั้นน้ำตา.....หู่ โห โห่

แต่มันก็ไหลลงมาทุกที

เพียงได้ยินเสียง  เพียงแค่เห็นหน้า ก็เกิดมีอาการ หวั่นไหว

                (ซ้ำ*,**)

หากจะดูว่าเข็มแข็ง แต่อยากให้รู้ไว้ว่าฉันพยายามทำใจ

ก็อยากจะลืมรักแท้ให้หมดไป   แต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

                (ซ้ำ**)

                                                                        เพลงลาว ບໍ່ໄດ້ເກັ່ງຄືເຈົ້າ - touly  (ไม่ได้เก่งเหมือนเธอ )

แปะ แปะ แปะ ฮู้ววววววววววววววววววว

พอเพลงจบผมก็ขอตัวส่งไมค์ให้รุ่นพี่อีกคนร้องต่อผมลงมาถึงโต๊ะตัวเองแล้วบอกยูคยอมว่าผมจะขอกลับก่อน มันเห็นผมน้ำตาคลอมันคงรู้ว่าผมไม่ไหวแล้ว มันก็ไม่ว่าไรก็ปล่อยผมไป  เพราะยิ่งผมเห็นหน้าพี่มาร์คมากเท่าไร ความทรงจำที่พยายามลืมก็ตีกลับมาทำร้ายผมทุกนาที พอออกมาจากร้านได้ผมก็ยืนหาแท็กซี่  พอแท็กซี่มาผมก็รีบเปิดประตู แต่อีกมือปัดประตูกลับให้ประตูรถปิดเหมือนเดิม

“ไม่ไปแล้วครับ”  แล้วแท็กซี่ที่ผมรอก็ขับออกไป

“ทำไมพี่ทำแบบนี้ ผมกำลังจะกลับแล้วนะ”

“นายจะหลบหน้าฉันอีกนานไหม แบมแบม”

“ผมไม่ได้หลบ”

“หึ ไม่หลบเหรอ ย้ายไปอยู่ไหนก็ไม่บอก เบอร์ก็ติดต่อไม่ได้ ทวิตก็เปลี่ยน ไอจีก็เปลี่ยนใหม่ ถามใคร ใครๆก็บอกว่าแบมลาออกไปแล้ว ลาไปไหนใครๆก็ไม่รู้ พี่โง่มากใช่ไหมที่ไม่รู้ว่านายพยายามหลบหน้าพี่อ่ะ”

“เปล่าหรอก  ผมแค่กลับไปเรียนที่ไทย แล้วโทรศัพท์ผมหาย เลยไม่รู้จะติดต่อกับใคร ผมจำเบอร์ใครไม่ได้”

“ไม่ได้งั้นเหรอ  ทั้งๆที่แบมเคยบอกว่าเบอร์พี่จำง่ายไง แล้วทำไมจำไม่ได้ จำไม่ได้หรือว่าไม่อยากจำกันแน่”

“ต้องการอะไรกันแน่พี่มาร์ค”  ผมเริ่มอึดอัดแล้วหงุดหงิดขึ้นมา

“พี่แค่อยากรู้ว่าทำไมนายถึงไม่ติดต่อกับพี่บ้าง ไม่ใช่อยู่ๆ ก็หายไปงี้”

“แล้วทำไมผมต้องติดต่อพี่หละ ในเมื่อพี่ไม่เป็นอะไรกับผมนิ”

“แบมแบม”  ผมกำลังร้องไห้ น้ำตาไหลลงมาอย่างคนอ่อนแอ ใช่ผมมันอ่อนแอจริงทั้งๆที่ผมพยายามทำตัวให้เข็มแข็งแต่ผมกลับทำไม่ได้

“พี่ไม่ต้องมาสนใจผมได้ไหม ฮึก เวลาเจอหน้ากันก็ไม่ต้องมาทักทายได้ไหม ฮึก ช่วยทำเหมือนคนไม่รู้จักได้ไหม ผมขอร้อง ฮึกฮึก”

“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วยหล่ะแบมแบม ก็เราสัญญากันแล้วไงว่า.....”

“ผมทำไม่ได้ เข้าใจไหม ฮื่อ ผมทำไม่ได้ถึงมันจะผ่านไปสองปีผมก็ลืมพี่ไม่ได้ ฮึก ผมพยายามมองคนอื่น ผมพยายามแล้วผมก็กลับมาเหมือนเดิมผมตัดใจจากพี่ไม่ได้ ฮึก ไม่เหมือนพี่ พี่มีคนอื่นอยู่ข้างกายพี่ได้ ฮึก ไม่รู้สึกเจ็บปวดเหมือนผม ไม่ต้องมาทุกข์ทรมารเหมือนผม ฮึก จะให้กลับมาเป็นพี่เป็นน้องเหมือนเดิม โดยไม่รู้สึกอะไร ผมทำไมได้  ขอโทษนะครับที่ผมทำตามสัญญาไม่ได้”  แล้วผมหันหลังให้พี่แล้วเดินออกไปอย่างเจ็บปวด

                “แล้วคิดว่าพี่ไม่รู้สึกเหรอ”  พี่มาร์คตะโกนออกมา “แล้วคิดว่าพี่ไม่เจ็บเหรอ” ผมหันหน้ามาทางพี่มาร์ค

                “ทำไมต้องบังคับให้พี่เลิกสนใจนาย เวลาเจอหน้า  ทำไมต้องห้ามพี่ทักทายนาย แล้วทำไมพี่ต้องทำเหมือนคนไม่รู้จักนายด้วย นายจะมากไปแล้วนะ จะให้พี่ลืมคนอย่างนายได้ไง แบมแบม”

                “แล้วจะให้ผมทำยังไงหล่ะ  จะให้ผมเป็นน้องชายที่น่ารักเหมือนเมื้อก่อนเหรอ  จะให้ผมทำยังไง บอกสิ  ผมทำไม่ได้หรอกรู้ไหม พี่เคยรู้ความรู้สึกผมตอนนี้ไหม ฮึก  รู้ไหมผมเจ็บ  เจ็บจะตายอยู่แล้ว  ฮือออ”

“พี่รู้สิ และพี่ก็รู้ตัวแล้วแบมว่าพี่เองก็เสียใจ  ทำร้ายจิตใจแบม   พี่เองก็พยายามหาคำตอบมาตลอดว่าพี่ทำแบบนั้นทำไม  และพี่ก็พยายามที่จะกลับขอโทษสิ่งที่พี่ทำกับแบม  แต่แบมกลับห่างหายไป  ไม่มีใครยอมบอกพี่ว่าแบมไปไหน แล้ววันนี้ถ้าไอ้เซฮุนไม่โทรมาบอกพี่ พี่ก็คงไม่เจอแบมหรอก  พี่ดีใจมากที่กลับมาเจอแบมอีกครั้ง  ขอร้องหล่ะ  อย่าโกรธ  อย่าเกรียดพี่เลย...... กลับมาหาพี่ได้ไหม ถ้าไม่มีแบมพี่ก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน”

“ฮึก  ทำไมพึ่งมาพูดเอาตอนนี้ว่ะ   มันไม่สายเกินไปเหรอ แล้วความรู้สึกที่ผมเสียไปหล่าใครจะรับผิดชอบ”

“พี่ขอโทษ  ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งได้ไหม “

“ม่ายยยยย”

“ทำไม.....แบมไม่รักพี่แล้วเหรอ”

“รักสิ   เพราะรักพี่ไง ผมถึงเจ็บปวดแบบนี้ ฮึก  ทำไมผมต้องกลับไปหาพี่ด้วย  พี่จะให้ผมกลับไปดูพี่ อยู่กับแฟนพี่เหรอ กลับไปดูพี่แสดงความรักกับคนอื่นงั้นเหรอ  ฮึก”       

“ไม่ใช่อย่างงั้น แบมแบม”

“ไม่ใช่อย่างงั้นแล้วมันอย่างไงหล่ะ  พี่รู้ไหม   ว่าผมเหนื่อย  ผมไม่ไหวแล้ว”

“ฟังพี่ก่อน  ถ้าแบมอยากรู้ก็ฟังพี่พูดก่อนสิ ”   พี่มาร์คจับแขนผมทั้งสองข้าง พร้อมทั้งเขย่าผม

                                 “รู้ไหม  ตั้งแต่วันที่พี่ขอทวงคำสัญญาจากแบม  พี่รู้สึกไม่มีความสุขเลย  พี่รู้สึกเหงาทั้งๆที่พี่คบกับคนอื่นไม่ใช่แบม  พอพี่รู้ใจตัวเอง  ว่าพี่ขาดแบมไม่ได้ เพราะแบมไม่เหมือนใครและความรู้สึกลึกๆ มันย้ำเสมอว่าพี่รักแบม   ถึงคนอื่นจะดูแลพี่เทคแคร์พี่มากแค่ไหนแต่มันก็ยังไม่พอเท่าที่แบมแบมให้พี่  ไม่มีใครดีกับพี่เท่าแบม ไม่มีคนดูแล ใส่ใจพี่เท่าแบม พอรู้อีกทีมันก็สายไปแล้ว”

                                “แล้วแฟนพี่หล่า”  นี้แหละประเด็นที่ผมอยากรู้  พี่เขาพร่ำเยอะไปแล้ว

                                 “พี่ไม่มีหรอก.........คนนั้นที่มาด้วยกันเราเลิกกันนานแล้ว ตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วอีกอย่างเขาก็มีแฟนแล้ว”   ผมเริ่มเอ๋อไปแล้ว

                                “นั้นไง   จินฮวานแฟนไอ้ฮันบินมัน”  ผมเหลียวไปมองตามมือที่พี่มาร์คชี้ไป  ใช่แล้วคนที่คบกับพี่มาร์คคราวนั้นชื่อคิมจินฮวาน ผมนึกชื่อออกแล้ว  “ฮันบินเพื่อนพี่จินยองไง เราจำได้ไหม”  ผมพยักหน้าให้พี่เขาแทนคำพูด

                              “แล้ว........แบมหล่า  ยังอยากจะให้พี่ทำเหมือนคนไม่รู้จักกันอีกไหม  ให้โอกาสพี่อีกสักครั้งน่ะ” 

“ผม........”  ผมเริ่มมองหน้าพี่มาร์คไม่ติดแล้ว

“หรือแบมมีคนอื่นแล้ว”  ผมสะบัดหัว “งั้นตอนนี้ แบมก็ไม่มีใคร แล้วพี่ก็ยังไม่มีใคร  แบมไม่คิดจะให้โอกาสพี่เลยเหรอ ครับ  พี่รักแบมนะรู้ไหม”   ลังเลครับ จะให้ดีไม่ให้ดี

“ว่าไง  หื่มมมม”

“ก็ได้ครับ แต่ถ้าวันไหนที่พี่ทำให้ผมเสียใจอีก  ผมจะไม่หนีอีกต่อไปแล้ว แต่ผมจะฆ่าพิ่ทิ้ง หมกส้วมเลย”

“โหดร้ายจัง ที่รัก”

 “พี่จะบอกให้นะ”  แล้วพี่มาร์คก็จับมือผมไว้   “พี่จะไม่ปล่อยมือนี้ไปอีกแล้ว  ถึงแบมจะสะบัดไปยังไงพี่ก็จะไม่ยอมปล่อย สิ่งที่พรากพี่ออกจากแบมได้คือความตายเท่านั้น  แบมเข้าใจไหม”

“ครับ”  แล้วพี่มาร์คก็เข้ามากอดผม

“พี่รักแบมนะ เรากลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งนะ พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยแบมไปอีกแล้ว พี่สัญญา”

“ฮึก ผมก็รักพี่ครับ พี่มาร์ค ฮื้ออออ” ผมกอดพี่มาร์คแน่น หมดไปแล้ว ความรู้สึกเจ็บปวดที่เคยมี มันเริ่มทุเลาจางหายไป

“ขี้แยจริงๆเลย”

-------------------------------------------------------------End--------------------------------------------------------