ผ่านไปไม่กี่วันไม่ถึงเดือนก็อดคิดถึงเพื่อนไม่ได้

                      หลังจากที่พวกเราปิดเทอมในวันที่

3 มีนาคม พ.ศ.2550 ไม่ถึงเดือนเราก็ยังอดคิดถึงเพื่อนไม่ได้
เพราะว่าคำว่า
มิตรภาพ เราพึ่งจะได้มาแท้ๆ เรากลับต้องจากกัน
จากที่เคยเป็นเด็กกระโปรงสก๊อด ต้องกลับมาเป็นเด็กกระโปรงแดง
คำว่ามิตรภาพเนี้ย ทำไมมันต้องจากกันอย่างเศร้าๆด้วยนะ
ทำไมละ กว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องมานั่งทะเละกัน
กว่าจะเป้นเพื่อนกัน กว่าคำว่ามิตรภาพจะมาถึงในหัวใจเรา
มันช่างยาวนานเหลือนเกิน
เราจะไม่ลืมคำว่า "มิตรภาพที่มีต่อเพื่อนๆ"ของเราหรอกนะ
ฉายาที่เพื่อนๆตั้งให้ ไม่ว่าจะเป็น
เบี้ยว
บู้บี้
พุดเดิ้ล
และ
เหม่งสิว
เราจะไม่มีวันลืมคำพวกแน่อย่างเด็ดขาด
ถ้าเราไม่ได้เจอกันแล้ว เราจะเก็บคนนี้ไว้ในIn My Heart ของเราเอง
หวังว่า เพื่อนๆอยู่ รร เก่าคงจะสบายดีนะ
ส่วนเราจะเดินไปทางของเราต่อไป
หวังว่าจะได้พบกันอีกนะเพื่อนๆที่Love ของเรา
และเพื่อนๆที่รักของเราไม่ว่าจะเป็น ญ หรือ ช เราก็ขอแค่เป้นเพื่อน
ก็พอแล้วละ
เช่น ญ
เล้ง ริณ แพรว เอมี่ 4คนนี้เราเคยทะเละกันตลอด พอมาปีนี้เรา ได้เป็นเพื่อนกัน เราดีใจมากๆที่ได้เป็นเพื่อนกัน
อย่าง ช
บีมมี้ ถึงเราจะชอบเล่นกัน ทะเละกัน โดนล้อว่าเป้นแฟนกัน ชอบกัน เราก็ไม่สน เพียงก็ให้เราเป้นเพื่อนกันก็พอแล้ว 

   


  

                                                                                                          ภาพนี้เราจะไม่มีวันลืม


แล้วเราก็จะไม่ลืมพวกผู้ชายที่ตลกๆ ของเราไปจากหัวใจของเรา 



และต้องขอบใจเพื่อนๆในกลุ่มสุดLove ของเรา

ที่ทำให้เราได้เป็นเพื่อนกัน
 
เราจะไม่ลืมกลุ่มของเราเป็นอันขาดเลย ลาก่อนเพื่อนๆ





หวังว่าจะเจอกันน้า


BambI LovE My FriEnDDDDDDDDDDD 

           ซารางแฮโย เพื่อนๆจ้า