ในที่สุดก็ได้มาเยือน<city><place>Kinston</place></city> จุดหมายเพาะช่างและมหาลัยอันดับหนึ่งในลิสท์ของข้าพเจ้า!!!
วันนี้ต้องยอมตื่นเร็วขึ้นอีกหน่อยเพื่อมาเตรียมตัวแต่เช้า (แต่ไปทานข้าวเช้าไม่ทัน) ทั้งที่จริงแล้วกว่าMrs. Jones (Guardianเรา)จะมารับเรากับน้องสาวที่วันนี้ขอติดไปดูCourse Fashion Design ก็ตั้ง10โมงครึ่ง แล้วต้องเดินทางซัก3-4ชั่วโมง ขึ้นอยู่กับการจราจร
แต่รถติดที่นี่ๆแบบขี้ๆ เทียบกับเมืองไทยไม่ได้ เพราะอัตราการใช้รถของคนที่นี่ส่วนใหญ่น้อยกว่าเมืองไทยเยอะ คนที่นี่ส่วนใหญ่จะปั่นจักรยานกันมากกว่า ไม่ก็เดินเอา แต่พวกคนอังกฤษนี่ดูถูกไม่ได้เลยนะ เดินเก่งกันเป็นบ้า!!!
กิจกรรมครอบครัวที่ค่อนข้างเป็นที่นิยมกันคือการตั้งแคมป์ และเดินป่าเดินเขาเพื่อชื่นชมธรรมชาติ แถมเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเห็นพวกคนเฒ่าคนแก่ที่อายุ50up เดินกันเป็นกิโลๆสบาย ครูหอเรายังไปปั่นจักรยานกับนักเรียนสบายเลย เรียกได้ว่าคนที่นี่อายุยืน สุขภาพดี บวกกับภูมิประเทศที่ยังคงความเป็นชนบทได้ส่วนมาก
นอกจากนั้นคนที่นี่ยังอ่านแผนที่กันเก่งทั้งนั้น ถนนหนทางบ้านเขาก็ซับซ้อนกว่าเมืองไทยเยอะ ไอ้เรามันก็ชอบหลงทางบ่อย จำทางก็ได้แย่สุดๆ ดังนั้นต้องขอยอมซูฮกในความสามารถจริงๆ o _ _ o
อากาศวันนี้ยังคงหนาวเหน็บเหมือนเดิม แต่ตลอดทางที่ขับรถไปจะดูเหมือนครึ้มฟ้าครึ้มฝน จะตกก็ไม่ตก แต่พอไปได้สักพักก็แดดออก อากาศที่นี่มันเดาใจยากชะมัด= 3 = * แต่เพราะวันนี้มีหมอกลง ทำให้แดดที่ไม่แรงมากเสริมเสน่ห์ให้ทุ่งหญ้ากับทิวทัศน์แบบชนบทอังกฤษ ดูสวยขึ้นมาอีกโข ข้าพเจ้าค่อนข้างชอบแดดที่นี่นะ เพราะมันไม่แรงแบบเผาผิวเหมือนเมืองไทย(เกรียมเลยแหล่ะ) แต่จะเหมือนแดดตอนเข้าอ่อนๆเสียส่วนใหญ่ ทำให้รู้สึกอุ่นๆ^ ^ แต่ยังไงก็รักเมืองไทยที่สุด^ V ^!!!
พอมาถึงKinstonก็หลงกันอยู่ในเมืองตั้งนาน เพราะหาที่จอดรถไม่เจอ กว่าจะเจอก็ครึ่งชั่วโมง แถมยังเป็นเพราะฟลุคอีกต่างหาก
พอจอดเสร็จก็กินแซนวิชแฮมกับไข่รองท้องกันไป(แค่4ชิ้นไม่พอยาไส้หรอก= =;;;) ตบท้ายด้วยโค้ก กล้วย และKitKatอีก4แพ็ค(ก็ยังไม่อิ่มอยู่ดี) ก็เดินตลอนหาโรงเรียน
พอเข้ามาได้ก็ไปเซ็นชื่อแล้วเข้ากลุ่มให้นักเรียนพาทัวร์ พวกนักเรียนนี่ก็น่ารักนะ^ ^ ทุกคนจะใสเสื้อT-shirtสีชมพูหวานแหววกันหมด ไม่เว้นแต่พวกผู้ชาย เพื่อให้สังเกตง่ายและขอความช่วยเหลือสะดวก
Course ที่เราต้องการทำคือ Illustration and Animation แต่ไม่จำเป็นต้องเรียนทั้งสองอย่าง เพราะพอเข้าปีแรกเขาก็จะสอนให้หมดแล้วให้เราเลือกเอาว่าอยากจะศึกษาด้านไหนเป็นพิเศษ
พอได้ไปดูงานนักเรียนและฟังเล็กเชอร์ของครูก็ตรัสรู้เลยว่าที่นี่เข้ายากแค่ไหน การแข่งขันสูงมาก แถมงานแต่ละคนก็คุณภาพสูง และไอเดียเจ๋งๆกันทั้งนั้น ทำเอาเราตระหนักเลยว่าตัวเองยังต้องพยายามอีกเยอะ
แต่ไม่ท้อนะ
เพราะไอ้ความรู้สึกตัวนี้แหละทำให้เราทำงานหนักขึ้น และให้ไอเดียกับบทเรียนมากโข เรียกได้เลยว่าวันนี้ได้กลับไปเยอะ รู้สึกฮึดขึ้นโข สู้โว้ย!!!
วันนี้กลับมาถึงพอดีก็ข้าวเย็น สงสารMrs. Jones เหมือนกันแหะ เพราะกว่าแกจะขับรถถึงบ้านที่ชนบทก็คงเวลานอนแล้ว ขอบคุณสำหรับวันนี้มากเลยนะค่า^ 0 ^~~~~~
ความคิดเห็น