พรหมลิขิตรักธิดาเทพ

                                   

                                   

                                   

                          บทที่1 เริ่มต้น                                    

      ในโลกปัจจุบันที่มีชั่วโมงแห่งความเร่งด่วน ทุกคนต่างมุ่งสู่จุดหมายของตัวเองด้วยความรีบเร่ง เธอก็เป็นคนหนึ่งที่อยู่ในสังคมแห่งนี้ หญิงสาวกำลังรีบแต่งตัวเพื่อไปเรียน เธอเรียนในมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งในปักกิ่ง  
     ''ลลยา เธอจะไปไม่ทันแล้วนะ หากครั้งนี้เธอไปสายเธอได้ถูกตัดรายชื่อออกจากเด็กทุนแน่ " เสียงอิงดาวเพื่อนสาวเพียงคนเดียวเรียกด้วยความร้อนรน
     "เธอรีบไปก่อนเลยอิงดาว เดี๋ยวฉันจะวิ่งตัดสวนข้างหน้าแล้วไปทางลัดต่อ แล้วเจอกันอีก10 นาที" ลลยาบอกกับอิงดาวก่อนวิ่งไปทางสวน 
      วันนี้คือวันลงทะเบียนของผู้มีสิทธิ์สอบชิงทุนเรียนในภาคพิเศษ ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ลลยาเป็นเด็กนักเรียนทุนที่สอบได้ในปีที่แล้ว แต่ทางมหาวิทยาลัยก็จะมีการคัดเลือกใหม่ทุกปีเพื่อให้ได้ผู้ที่มีเกณฑ์ที่เหมาะสมสำหรับทุนภาคพิเศษ จึงจำเป็นต้องมีการลงทะเบียนใหม่ขึ้นทุกปี หากปีนี้เธอพลาดไปก็คงไม่มีโอกาสอีกสำหรับเด็กสาวยากจนอย่างเธอ ขณะที่เธอวิ่งผ่านสวนข้างหน้านั่นเอง สายตาเธอก็สะดุดกับผู้ชายคนนึงที่เป็นทั้งพี่ชายและคนรักของเธอ หวินกำลังอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
      "คุณจะว่าอะไรไหมกุ้ยหลิน ถ้าผมจะขอคบกับคุณ" หวินบอกหล่อนด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
      "แต่คุณคบกับเด็กที่ชื่อลลยาอยู่ไม่ใช่เหรอคะ เห็นคุณไปไหนมาไหนกับเด็กคนนั้นตลอด"กุ้ยหลินบอกด้วยสีหน้าเศร้า
       "ลลยาเป็นแค่เด็กทุนยากจนเท่านั้น เธอกำพร้ามาอยู่ที่ปักกิ่งคนเดียว ไม่มีญาติที่ไหนอีกผมรู้สึกสงสารเธอมากก็เลยดูเเลเธอ แต่ผมไม่เคยคิดเกินเลยกับเธอ ใจของผมมีให้คุณเพียงคนเดียว รักคุณคนเดียวนะกุ้ยหลิน"   หวินมองเธอด้วยดวงตาหวานซึ้ง
        "ตกลงค่ะ กุ้ยหลินเชื่อคุณ ต่อไปนี้คุณเรียกว่าหลินก็พอค่ะเราคบกันแล้วนะคะ" ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุขในขณะที่ลลยาตัวชา น้ำตาพรั่งพรูมาเป็นสาย คนที่เธอรักกลับทำร้ายเธออย่างไม่มีชิ้นดี หวินเห็นเธอเป็นเพียงเด็กทุนที่ยากจนและกำพร้าเท่านั้น เค้าสงสารเธอเลยมาดูแล ที่ผ่านมาคำว่ารักที่เค้าเคยบอกกับเธอมันไม่มีความหมายใดๆ ลลยารู้สึกว่าใจเธอได้แตกสลายลงแล้ว  ไม่มีอะไรเหลือแล้ว เธอนั่งร้องไห้ในสวนจนฟ้ามืด จากก่อนหน้านี้ฟ้ายังโปร่งอยู่ก็เปลี่ยนมามืดครึ้มลง ฝนตกลงมาอย่างหนัก เธอเดินตากฝนไปเรื่อยๆ
       ในวันที่ฟ้ามืดมิด ฝนตกหนักดั่งสวรรค์แกล้ง ลมแรงต้องผิวกายอันหนาวสั่น หญิงสาวนางหนึ่ง นามของเธอคือ ลลยา เดินตากสายฝน รอเวลาจนเมื่อใดเธอถึงจะพอใจ ให้ความเสียใจและน้ำตารินไหลจนแห้งไปเอง ความทุกข์ที่มีในวันนี้เธอจะไม่มีวันลืม ขอให้ฟ้าดินเป็นพยานเธอจะไม่มีวันหวลกลับไปเป็นลลยาคนเดิมอีก หากฟ้ายังมีความเห็นใจอยู่บ้างขอให้เธอได้พบรักแท้สักครั้ง ขอให้พรหมลิขิตแห่งรักนำพาเธอไปพบคนๆนั้น เพียงไม่นานคำขอของเธอก็ใกล้เป็นจริง เหมือนฟ้ารับรู้ในคำขอของเธอ สายฟ้าส่งแสงเจิดจ้ามายังลลยา เธอรู้สึกปวดแสบร้อนทั่วร่างกายแล้วก็หมดสติไปจมอยู่ในความ
มืดมิด

                                        

                                     
 

:) ชอบเพลงนี้จึงนำมาลงไว้ตามหาอยู่นานมากเลยลองฟังกันดูนะคะ
ปกติชอบอ่านนิยายมากๆเลยติดตามอยู่หลายเรื่องเหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกของผู้อ่านเลย
เพราะฉะนั้นเราจะพยายามอัพทุกวันนะคะ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนนะคะ