┇FIC GINTAMA┇ ◈ GIRL OF TIME ◈

ลำดับตอนที่ #3 : TWO TIMES : สิ่งที่ต้องแลก

TWO TIME : สิ่งที่ต้องแลก

' สิ่งที่ต้องแลก คือ........ตัวตนของฉัน....... '

Kagura(神楽)  POV :

ทุกอย่างมันดูมืดไปหมด มีเพียงเสาโทริอิสีแดงสดขนาดใหญ่ที่เธอวิ่งรอดผ่านมาเท่านั้น เธอรู้สึกว่าร่างกายขยับไม่ได้ ทำได้แต่เพียงยืนอยู่นิ่งๆ ความมืดรอบตัวทำเอาเธอรู้สึกอึดอัด 

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน.....หรือเธอเศร้าโศกเสียใจจนถึงขั้นหลอนฝันกลางวันไปแล้วเหรอเนี่ย

ก่อนหน้านี้เธอยังยืนอยู่ในร้านขายนาฬิกา แล้วจู่ๆนาฬิกาทั้งร้านเกิดหมุนทวนเข็มนาฬิกา ถัดมาก็มาอยู่ในที่โล่งๆสีขาวกับเสาโทะริอิต้นใหญ่ และตอนนี้ที่โล่งๆสีขาวกลับกลายเป็นสีดำอันมืดมิด เหลือเพียงแต่เสาโทริอิต้นเดิม แล้วก็........

เจ้าเสียงปริศนา.......... 

" หัวใจของเจ้ากำลังเจ็บปวด..... " 

เจ้าเสียงปริศนานั้นดังขึ้นมาอีกแล้ว แต่หากตอนนี้มันกลับดังออกมาจากทางเสาโทริอิ ทำให้เธอรีบหันกลับไปมอง......มันเป็นน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคย แต่เธอกลับนึกไม่ออกว่าเสียงนั่น คือเสียงของใคร

" โซ่ตรวนที่เจ้าล่ามความรู้สึกเอาไว้กับชายผู้นั้น กำลังแหลกสลาย.......... " คำพูดนั้นทำให้คางุระเผลอยกมือขึ้นมากุมอก เพราะอยู่ๆมันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา....แต่สิ่งที่เธอรู้สึกได้อีกอย่างคือ เธอสามารถขยับตัวได้แล้ว..... 

โซ่ตรวนอย่างนั้นหรือ.....

ทำไมเจ้าเสียงปริศนาถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอได้ล่ะ หรือเสียงนั้นจะเป็นเสียงของชาวสวรรค์เผ่าไหนสักเผ่า หรืออาจเป็นเทพเจ้าหรือปีศาจของชาวเอโดะกัน..........แน่นอนว่าคงไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา 

" ลื้อเป็นใครกันน่อ? " เธอถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ ใบหน้าที่ติดจะเศร้าหมองของเธอขมวดคิ้วเป็นปม ดวงตาสีน้ำทะเลลึกวูบไหวไปเล็กน้อย

ทำไมเสียงนั้นถึงฟังดูเศร้าสร้อยและหดหู่จังนะ...........

" คำตอบของคำถามนั้นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ข้ากำลังจะให้เจ้าหรอกนะ " 

เธอเริ่มยกมือขึ้นมากอดอกอย่างหงุดหงิดที่โดนบ่ายเบี่ยงคำถาม ยากนักที่จะไว้ใจอะไรง่ายๆหลังจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

" อะไรน่อ?..... " เธอถามกลับไปอีกครั้ง แววตาและสีหน้าเริ่มเกิดความกังวล ดวงตาสีน้ำทะเลลึกยังคงเศร้าสร้อย

" ข้าอยากเสนอความช่วยเหลือ.......สิ่งใดที่เจ้าประสงค์เป็นที่สุดอย่างนั้นหรือ? " เสียงนั้นถามกลับมา ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย

ความช่วยเหลือ? สิ่งที่เธอต้องการ?

ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชายผมสีเงินหรอก..........

เจ้าเสียงปริศนาจะให้เธอได้จริงอย่างนั้นหรือ?......

" อั๊วไม่รู้หรอกน่อ ว่าลื้อเป็นใคร....แต่ถ้าลื้ออยากช่วย อั๊วก็จะบอกในสิ่งที่อั๊วต้องการ.......... "

" ว่ามาสิ........... " เจ้าเสียงปริศนาตอบรับ

" อั๊วอยากให้...อากินจัง...กลับมา " 

เมื่อนึกถึงเขาน้ำตาเจ้ากรรมก็ชอบไหลมาเอ่อนองที่ดวงตาทุกครั้ง ทรวงอกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเหมือนมีมือมาบีบที่หัวใจ ปกติเธอไม่ได้เป็นคนขี้แยแบบนี้.....แต่สำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ มันยากเกินกว่าจะควบคุมอารมณ์ให้มั่นคงจริงๆ

" ข้านำคนตายกลับมาให้เจ้าไม่ได้หรอกนะ...... " เสียงนั้นตอบกลับมา

นั่นสินะ....ทำไมเธอต้องหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ด้วย...

คิดได้ดังนั้นพลางมือขวาก็บีบคันร่มในมือเอาไว้แน่น มือซ้ายที่กุมอกเอาไว้กำเข้าหากันแน่นจนรู้สึกถึงเล็บยาวที่จิกเข้าไปในเนื้อ ตั้งแต่หลังเกิดเรื่อง ทำให้เธอปล่อยตัวและไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง เล็บจึงถูกปล่อยให้ยาวไร้การตัดแต่งใดๆ

" แต่.....ข้าสามารถยุ่งกับเวลาได้ " เหมือนเสียงนั้นจะอ่านใจเธอออก และยื่นข้อเสนอใหม่มาให้แทน

" ยังไงน่อ?.... " เธอถามเสียงนั้นกลับไป แววตาฉายความคาดหวังปนความสงสัย

" เมื่ออดีตเปลี่ยนแปลง อนาคตก็จะเปลี่ยนไปด้วย.........ข้าจะพาเจ้าย้อนกลับไปเปลี่ยนต้นตอของเรื่องทั้งหมด " 

เมื่อได้ยินประโยคนั้นทำให้ดวงตาสีน้ำทะเลลึกเบิกกว้างอย่างมีความหวัง เธอรู้วิธีที่จะทำให้เขาฟื้นคืนมาแล้ว ด้วยการเปลี่ยนแปลงอดีตนี้ อาจจะทำให้กินโทกิยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบันได้

เธอต้องย้อนกลับไปฆ่าทากาสุงิ..........

หากไม่มีมันกินโทกิก็คงไม่ตาย!........

เธอสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป....เอาอีกแล้ว ความกระหายเลือดของยาโตะและปีศาจในตัวเธอโผล่ออกมาอีกแล้ว ถ้าเธอทำอย่างนั้นกินโทกิในยุคนั้นคงไม่ชอบใจเป็นแน่ เพราะตอนนั้นพวกเขายังเป็นสหายร่วมรบกัน มันต้องมีวิธีอื่นสิ......

" .......แต่ราคาที่ต้องจ่ายมันแพงหน่อยนะ " เสียงนั้นเอ่ยอย่างราบเรียบเรียกความสนใจจากเธอ

" ต้องจ่ายด้วยอะไรน่อ?....ถ้าเป็นเงินอั๊วไม่มีหรอก.... " เธอตอบกลับไป ในใจยังคงหวังว่าจะมีสักทางที่สามารถแลกสิ่งนั้นมาได้

" ราคาที่ต้องจ่ายไม่ใช่ด้วยเงินตราหรอก.......หากแต่เป็นการมีตัวตนอยู่ของเจ้าต่างหากล่ะ "

" ...................... "  คำตอบนั้นถึงกับทำให้เธอนิ่งไป 

" หากเจ้าย้อนเวลากลับไปและเปลี่ยนอดีตได้สำเร็จ เมื่อกลับมายังปัจจุบันตัวตนของเจ้าจะถูกลบเลือน........เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเจ้าจะถูกลบออกไปจากความทรงจำของทุกคน.......... " เจ้าเสียงปริศนายังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบปนความเศร้าสร้อย

" นั่นคือราคาที่เจ้าต้องจ่าย.....ได้ยินแบบนั้นแล้ว....เจ้ายังอยากจะทำอยู่อย่างนั้นหรือ? " เจ้าเสียงปริศนาเอ่ยถาม

เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่ยืนนิ่งเงียบอยู่กับที่ จมสู่ความคิดของตนอย่างเงียบงัน.....

เธอยังอยากให้กินโทกิมีชีวิตอยู่......ถึงแม้ว่าจะไม่มีเธอยื่นอยู่ข้างๆเขาก็ตาม........

ไม่เป็นไร..............

อย่างน้อย ขอแค่ทำให้เขาได้มีชีวิตอยู่ก็ดีมากพอแล้ว

อย่างน้อย ก็ทำให้ทุกคนหายเศร้าได้......โดยเฉพาะชินปาจิ

ส่วนซาดาฮารุเจ้าหมาสีขาวตัวยักษ์ของเธอ.....เธอหวังว่ากินโทกิกับชินปาจิจะดูแลมันแทนเธอเป็นอย่างดี

" ตกลง....อั๊วจะทำ..... " เธอตอบรับข้อเสนอของเจ้าเสียงปริศนาไปอย่างมาดมั่น

" นั่นคือทางที่เจ้าเลือกสินะ " 

สิ้นเสียงของเจ้าเสียงปริศนา ทันใดนั้นอีกฝากหนึ่งของเสาโทอิริก็เกิดเสาโทอิริสีแดงสดอีกหลายๆต้นขึ้นเป็นทางเดินเหมือนอุโมงค์ยาวไกลไปสุดลูกหูลูกตา

" จงจำสิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้เอาไว้ให้ดี.........ชะตาพลิกผัน สานสายใยที่ขาดวิ่น " เจ้าเสียงปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเน้นทุกคำทุกประโยค 

" ชะตาพลิกผัน สานสายใยที่ขาดวิ่น........ " คางุระพูดทวนประโยคกับตัวเองเบาๆด้วยความสงสัยว่ามันหมายถึงอะไร 

ประโยคที่เจ้าเสียงปริศนาพูด มันหมายความว่าอะไรกัน.......

" แล้วต้องทำไงต่อน่อ? " เธอถามเสียงนั้นกลับไป ดวงตาสีน้ำทะเลลึกยังฉายแววกังวลปนเศร้าหมอง

" เจ้าจงวิ่งลอดผ่านอุโมงค์เสาโทริอิไปจนถึงปลายทาง แล้วเจ้าจะเจอกับสิ่งที่เจ้าปรารถนา......และข้ามีสิ่งสุดท้ายที่จะพูดกับเจ้า....."

" อย่าได้จมปรักกับความเคียดแค้น.... " เจ้าเสียงปริศนาเอ่ยออกมาเสียงเรียบปนเศร้าหมอง โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย......

" ........................... " ดวงตาสีน้ำทะเลลึกของเธอวูบไหวไปชั่วขณะ......ก่อนที่จะพยักหน้าเล็กน้อยให้กับเจ้าเสียงปริศนา แล้วรีบวิ่งลอดผ่านอุโมงค์เสาโทริอิไปอย่างรวดเร็ว...... 

ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา............