คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ♬20 Last Chapter
ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้วค่ะ ไม่รับปากว่าจะมีสเป ถึงจะมีก็คงอีกนานน มันเป็นอารมณ์แบบพอไม่ได้เสพข่าว ตามดูคลิป อ่านฟิค มันก็เขียนฟิคไม่ออก เข้าใจเค้าหน่อยน้า นี่ก็ยังไม่รู้ว่ามาถึงจุดนี้ได้ยังไง จุดที่ต้องกลับมาเขียนฟิคต่อหลังจากถอดใจไปแล้วเป็นปีเพราะไม่มีคนอ่าน ต้องขอบคุณพี่หนูดีค่ะที่ขยันทวง ถึงกับส่งข้อความมาที่ My-ID เลยทีเดียว 5555 พยายามมาก ได้อ่านสมใจแล้วนะคะ หวังว่าจะอ่านอย่างมีความสุขในทุกๆตอน ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายแล้ว อยากขอให้ทุกคนช่วยคอมเมนท์หน่อยค่ะ หมายถึงนอกเหนือจากเม้นท์เกี่ยวกับตัวเรื่องแล้ว อย่างเช่น การเขียนเป็นยังไง เนื้อเรื่องโอเคมั้ย อธิบายเป็นยังไง เว้นวรรค ทั่วๆไปที่เราจะสามารถนำไปพัฒนาการเขียนต่อไปได้ในอนาคตหน่ะค่ะ สุดท้ายขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนสุดท้าย ไม่มีทุกคนคงไม่ได้จบเรื่องนี้ ขอบคุณมากๆนะคะ J
ป.ล. 1 ฝากฟิคเรื่อง Coffee Prince (2U) ด้วยนะคะ
ป.ล. 2 ใครเล่นทวิตเตอร์ ทักทายกันได้ที่ @mungkudjunhyung นะคะ
________________________________________________________________________________________
ผ่านไปสองเดือนนับตั้งเเต่เหตุการณ์วันนั้น พวกเขาทั้งหมดยังใช้ชีวิตทุ่มเทให้กับการฝึกซ้อมและทำงานต่อไปเหมือนปกติหลังจากผ่าน Goodbye stage ซึ่งเป็นเวทีสุดท้ายของการโปรโมท
ท่านประธานพึงพอใจกับผลตอบรับจากอัลบั้มแรก ฐานแฟนคลับของพวกเขาเพิ่มขึ้น และคงที่ไม่ลดลง เพลงยังคงถูกเปิดตามสถานีวิทยุและสถานที่ต่างๆอย่างต่อเนื่อง ทำให้โอกาสในการโปรโมทและคัมแบ๊คสำหรับอัลบั้มต่อไปมาถึงเร็วและกระชั้นกว่าที่พวกเขาคาดคิด เมมเบอร์ทุกคนเลยต้องทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างหนัก
หลังจากตื่นมาตอนเช้า พวกเขาก็อาบน้ำกินข้าวเเล้วออกไปบริษัท ครึ่งเช้าเข้าเรียนร้องเพลงกับเรียนดนตรีเพิ่มเติม พักกลางวัน ลงไปกินข้าวที่โรงอาหารของบริษัท กลับมาซ้อมเเยกในห้องอัดส่วนตัว จากนั้นก็ซ้อมรวม อัดไกด์เวอร์ชั่นซ้ำๆๆ จนกว่าจะพอใจ รีเเเลกซ์กันซักพัก ออกไปหาข้าวเย็นกินกัน เเล้วก็กลับไปพักผ่อน
ยูชอนกำลังนอนคว่ำหน้าเเต่งเพลงอยู่บนเตียงตอนที่เตียงอีกฝั่งยวบลง วงเเขนอุ่นพาดลงมาบนบั้นเอว ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะตามมากดเเนบลงบนเเก้ม
“ยังจะเอางานมาทำบนเตียงอีกเหรอ อยู่บริษัทตั้งเเต่เเปดโมงถึงเกือบเที่ยงคืนทุกวันนี่ไม่พอรึไงครับ?”
“โถ่ฮยอง ก็หัวมันเเล่นตอนนี้นี่หน่า”
“ใครเขาเอางานขึ้นมาทำบนเตียงกันหล่ะ เตียงหน่ะ มีไว้นอนพักผ่อน เเล้วก็...”
“ย ยุนโฮ”
ยูชอนถูกดันไหล่ให้พลิกนอนหงาย ในขณะที่อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างเตียงตอนแรกตวัดขาขึ้นมาคุกเข่าคร่อมเขาไว้ทั้งตัวเเล้วโน้มใบหน้าลงมาหา
ริมฝีปากอิ่มถูกสัมผัสเเผ่วเบาก่อนจะหนักขึ้น มือร้อนลูบไล้ที่เเก้มขาวอย่างอ่อนโยน ก่อนริมฝีปากหยักจะเเนบลงบนเปลือกตา
“ฉันเคยบอกว่าถ้ามั่นใจจะทำให้มันชัดเจนใช่ไหม?”
“ฮ ฮยอง”
“ไม่เอาสิ จะร้องไห้เเล้วเหรอคนเก่ง?”
ยุนโฮจูบเบาๆลงบนขอบตาเเดงก่ำ ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะดึงยูชอนขึ้นมากอด
“มิคกี้”
“...”
“คบกันนะ?”
น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนเเก้มขาวด้วยความตื้นตันใจ คนที่เป็นฝ่ายแอบชอบมานานหลายปีโดยที่อีกฝ่ายไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีตัวตนเลยสักนิดอย่างเขานั้นไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมีวันที่ได้ยินประโยคนี้
“ฮยองรู้ไหม ว่าผมรอคำนี้มานานเเค่ไหน?”
“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะ เเต่ถ้าจะคบกับใครก็ต้องคบทีละคน ถ้าคบกับคนนึงเเต่ยังรู้สึกกับอีกคน มันก็ไม่เเฟร์กับเราจริงไหม?”
ริมฝีปากหยักกดลงบนปลายจมูกเเละพวงเเก้มที่ฉ่ำไปด้วยหยดน้ำตาของความดีใจ วงแขนอบอุ่นโอบรัดรอบเอวของยูชอนเเน่นขึ้น
“ฮยอง พ พูดให้ฟังอีกทีได้ไหม?”
“ฮยองรักเรานะ เราคบกันไหม?”
“ครับ ผมรักฮยองมากนะ รู้ใช่ไหม?”
ว่าอย่างนั้นแล้วก็ซุกหน้าลงกับบ่ากว้างแล้วร้องไห้เงียบๆ ยุนโฮหัวเราะเบาๆแล้วโยกตัวปลอบคนรักหมาดๆในอ้อมแขนไปมา ริมฝีปากหยักกดจูบปลอบประโลมซ้ำๆลงบนกลุ่มผมและผิวแก้มที่ชื้นไปด้วยน้ำตา
“อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆนะมิคกี้”
“ผมสัญญา จะไม่ปล่อยมือฮยองไปไหนเลย”
End
ความคิดเห็น