ปั้้นหยาที่รัก (สนพ.บางรัก)

“ใช่ครับ... ผมเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายจริง ๆ” พวงชมพูแย้มริมฝีปากยิ้มอีกนิด ไม่ผิดหวังที่อุตส่าห์ลงทุนเดินลงมา เพราะหลังจากเห็นภาพตำตาตำใจที่ทำให้ทนนั่งในห้องนอนของตัวเองให้รู้สึกร้อนทั้งที่เปิดแอร์ไว้เย็นเฉียบไม่ได้ จนต้องขอลงมาก่อกวนสักนิดก็ยังดี... หากรอยยิ้มจางไปเมื่อคนที่นั่งทำหน้าตาเฉย ๆ ตรงหน้าเอ่ยต่อว่า

“แต่เผอิญผมไม่ใช่คนมักง่ายครับ ผมเลยไม่ชอบอะไรง่าย ๆ อย่างอาหาร... ผมชอบอาหารง่าย ๆ ที่ทำเองในครัวของบ้าน ไม่ชอบอาหารหรู ๆ ตามร้านอาหาร เพราะครัวของห้องอาหารมันทำเพื่อต้อนรับคนมากหน้าหลายตา ขอแค่มีเงินก็เดินเข้าไปกินได้ ผมชอบครัวของบ้านที่มีไว้เพื่อคนในครอบครัวเท่านั้น... เข้าใจไหมครับ”

เคร้ง!...

เสียงช้อนกระทบจานเมื่อหญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มอ่อนหวานตรงหน้าปล่อยช้อนในมืออย่างแรงชนิดไม่ต้องถนอมมารยาทกันอีก พวงชมพูผุดลุกยืน นัยที่กีรติส่งมานั้นไม่ต้องแปลหล่อนก็ฟังออก และทุกคนในวงสำรับก็ฟังออก เว้นแต่เด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งกัดผลไม้กินที่ไม่รู้เรื่องคนเดียว ความร้อนที่ทำให้ริษยาในรอยยิ้มของพี่สาวจนต้องแล่นมาหาเรื่องในตอนต้นมันเทียบไม่ได้กับความร้อนเพราะความโกรธและความอับอายที่เกิดขึ้นในนาทีนี้เลยสักนิด พวงชมพูปากสั่น

“คุณ!” พวงชมพูเสียงสั่นอย่างไม่ต้องเสแสร้ง “กล้าดียังไง”

“อ้าว... คุณถาม... ผมก็ตอบ”

“กี!” เกษณีปรามยื่นมือมาแตะแขนน้องชาย ยังไงซะผู้หญิงคนนี้ก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของปั้นหยาและหลานสาวอีกคนของนางดวงกมล พี่สาวที่มาด้วยกันรู้ว่าภายใต้หน้าตาเฉย ๆ หากแวตาที่เข้มนั้นแสดงออกให้รู้ว่าน้องชายคนเดียวกำลังขึ้น... กีรตินั้นมีข้อเสียอยู่หนึ่งข้อที่หากไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนสนิทจะไม่รู้ว่า กีรติเป็นคนขี้หวงอย่างร้ายกาจ เขาหวงและห่วงความรู้สึกของคนที่เขารักทุกคน และทำทุกอย่างเพื่อปกป้องคนที่มีความสำคัญสำหรับเขา ตอนนี้ครูหยาคงก้าวมายืนในหัวใจของน้องชายเอแล้วเรียบร้อยอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะแค่เห็นอีกฝ่ายหน้าซีดกับคำพูดเชิงดูถูกของผู้หญิงใบหน้าสวยหวานตรงหน้า แต่ว่าปากร้าย กีรติเลยแสดงอาการของเขาออกมาทันที น้องชายหล่อนเป็นคนเด็ดขาดไม่ถนอมน้ำใจใครที่ไม่สนอยู่แล้วด้วย

“แล้วผมจะแถมให้อีกนิดนะครับ... ว่าอหารจากครัวที่บ้านมันสะอาด และสบายใจที่ได้กินกว่ากันเยอะ... เพราะมันไม่ปรุงแต่งรสให้เลี่ยนลิ้น เข้าใจไหมครับ”

บอกเลยว่า เรื่องนี้ พระเอก เด็ดมาก