สันตะวา

“ไม่ต้องร้อง” 

เสียงแหบเหมือนเป็ดเทศเพราะเจ้าตัวอายุสิบสามย่างสิบสี่ เป็นวัยที่เข้าสู่การเปลี่ยนแปลงจากเด็กชายเป็นเด็กหนุ่มดังขึ้น

‘พี่โป’ ทรุดตัวลงนั่งยองๆหน้าเด็กหญิง มือดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงนักเรียนมาเช็ดแก้ม เช็ดน้ำตา แล้วก็กดที่จมูกให้อีกฝ่ายสั่งน้ำมูกดังพรึ่ดอย่างรวดเร็วแต่ก็เบามือมาก เป็นกริยาที่ทำอย่างคุ้นเคย เหมือนทำมาแล้วเป็นร้อยๆครั้ง

“พี่โป หนูวาไม่ได้เป็นเด็กปากเจ็บ ไม่ด่าคนอื่นแล้วก็ไม่ได้ขี้ฟ้องนะ โอ๊ตบอกว่าหนูวาขี้ฟ้อง หนูวาไม่ได้ขี้ฟ้องสักหน่อย

”คนไม่ขี้ฟ้องบอกเสียงเครือ ชี้นิ้วไปยังเด็กชายที่กำลังลุกยืนปัดกางเกงนักเรียนอยู่

“อือ... หนูวาไม่ได้ขี้ฟ้อง”

คนโตกว่าพยักหน้ารับ หันไปมองเด็กชายที่ชื่อโอ๊ตเงียบๆ ดวงตาของเด็กชายวัยสิบสี่ค่อนข้างกลมโต ยิ่งเจ้าตัวเป็นคนผอม หน้าเรียวเล็กก็ยิ่งทำให้ดวงตาสีเข้มดูโตใหญ่ยิ่งขึ้น คนโดนจ้องกะพริบตาปริบ นึกกลัวขึ้นมา ใครจะไปรู้ว่ายายผมเปียมีพี่ชายโตขนาดนี้ล่ะ! แถมพี่ชายก็ดันโผล่มาเห็นตอนน้องโดนแกล้งด้วย

เพื่อนในกลุ่มที่รุมล้อเลียนเด็กใหม่พากันเงียบกริบ พวกเขามองพี่ผู้ชายที่ถึงจะดูผอมเก้งก้าง แต่ก็ตัวสูงกว่า แรงเยอะกว่าและโตกว่าตัวเองตั้งเยอะ ถ้าอีกฝ่ายโมโหแล้วตีกลับขึ้นมาล่ะ ต่อให้ขนมของโอ๊ตอร่อยแค่ไหน แต่ไม่คุ้มกับโดนตีกลับบ้านหรอก เด็กลูกสมุนหน้าเสีย เกาะกลุ่มกันยืนเงียบๆ

“เจ็บไหม”

เด็กชายในชุดนักเรียนมัธยมต้นถาม เขาช่วยเหนี่ยวแขนเด็กหญิงให้ลุกยืน มือปัดฝุ่นตามกระโปรงนักเรียนสีน้ำเงินให้ หยิบเศษหญ้าออกจากถุงเท้า ขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยแดงๆตรงขาของน้อง คราวนี้หันไปจ้องเด็กหัวโจกนักเลงอีกรอบ คิ้วผูกปมอย่างโมโหขึ้นมารำไร