คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 7
ภายในรัวที่โล่โปร่ และอาาศถ่ายเทีอบ้านรอมาศ
บนเาอัโล่มีึ้นาให่ั้อยู่
ร่าสูโปร่อหิสาวนั่อยู่บนั้ไม้มือำลัสาละวนหยิบนู่นทำนี่ไม่หยุ
นานแล้วที่แพรพุานอาศัยรัวอบ้านรอมาศ ทำนมส่ให้ลู้าที่สั่
ึ่ถ้าะลายาวว่าิารนมและอาหารามสั่อแพรพุานำเนิไ้อย่าไร
้อย้อนไปอนเรียนมหาวิทยาลัย เธออบทำปิ่นโและนมไปายให้เพื่อนๆนัศึษา
รูพิไล ที่เี๋ยวนี้ไม่ไ้เป็นรูแล้ว
นับแ่ลาออมาแ่านและ่วยิารอรอบรัวสามี
หาสี่สาวลูศิษย์็ยัไปมาหาสู่และเรียานเธอว่ารูเสมอ ไ้อลอิมฝีมืออแพรพุาน
่อนะทำาโมออีศิษย์ี้มือไม้เรียวอนเออย่าทึ่ๆ
‘พุาน
ไม่ิเลยว่าเราะทำอาหารอร่อยนานี้ นี่เปิร้านเป็นเรื่อเป็นราวไ้เลยนะ’
‘หนู็ิเหมือนัน่ะ ว่าหนูเ่’
แพรพุานอบหน้าื่นาบาน
พิไลแทบะสำลั มอหน้าอศิษย์เ่าแล้วยิ้ม ‘ยันิสัยเิมไม่เปลี่ยน’
‘แพรพุานเป็นนีเสมอ้นเสมอปลาย่ะ’ เธอในอนนั้นหัวเราะ
นับแ่นั้นมา
มีราวหนึ่ที่พิไล้อทำบุบ้าน
หิลานสั่อว่าาแพรพุานไปรับรอแเพิ่มสอเมนู ือ่อม่ว
และปั้นลิบไส้ปลา
‘สำหรับแห้าสิบน ทำไหวไหม’
มีหรือะไม่ไหว!
แพรพุานเลยื้ออมายืมรัวอุยายศรีมาลาทำอว่าไปส่ให้พิไล
แอานบุบ้านพิไลพาันมเปาะเรื่อ่อม่วแสนอร่อย
ับปั้นลิบที่รสาิลมล่อมำลัี
พิไลเลยแนะนำว่าหาใรอยาไ้อาหารนมไทยไปใ้ในานวาระโอาส่าๆ สามารถสั่ไ้
แพรพุาน็อาศัยบ้านอรอมาศเป็นสถานที่ทำมาหาินมาลอ
หิสาวไม่ไ้เอาเปรียบเ้าบ้าน
เพราะยัหั้นทุน่าสถานที่ยื่นให้รอมาศอย่านไม่ิเอาเปรียบใร
ทว่ารอมาศลับีมือลับัเผียะ แล้วถลึาใส่
‘ถ้าิะ่ายเินเรา่าสถานที่
อย่าเป็นเพื่อนันอีเลย’
แพรพุานเลยใ้ารื้อผ้าถุทอ
ผ้าไหมามๆ แล้วเินเอี้ยมเฟี้ยมเ้าบ้านอรอมาศ
มอบใหุ้แม่และุยายอเพื่อนบ่อยๆแทน
“ทำนมอะไรหรือพุาน” เป็นศศิธร
ที่อาสาับนอื่นๆว่าะมายนมไปให้ิมนั่นเอ เธอเินเ้ามาในรัว ุสุล้ำสมัย
ับรัวไทยอรอมาศ ูไม่เ้าันนนเยหน้ามออยิ้มไม่ไ้
“นมโพรแสม
ับนมั้น”
“นมอะไรนะ
แหมๆ ื่อไมุ่้นเลย”
“นมโพรแสม
เป็นนมที่ใ้ในานแ่าน นโบราท่านเปรียบนมนี้ว่าเหมือนเสาอบ้านทีู่่บ่าวสาวะอยู่ันไ้ยั่ยืนลอไป”
แพรพุานบอพลาลุ ในมือมีหม้อใบเล็ถืออยู่
เธอเปิึ้นึ่นมออ ลิ่นหอมหวนรุ่นลบไปทั่ว นศศิธรยื่นหน้ามาูบ้า
เห็นเพื่อน่อยๆัน้ำสีเียว้นในหม้อเลือบสีน้ำเิน
เทราบนถานมั้นที่แ็ัวไปั้นหนึ่แล้ว
“้อ่อยๆโรยทีละั้นแบบนี้เหรอ”
“ใ่
้อระวัอย่าให้ั้นล่าสุเินไป้วยนะ ่อยๆทำไป สลับสีเรื่อยๆ”
ศศิธรลับไปนั่บนั่
มอเ้านมโพรแสมที่วาเรียรายบนถาึ่ปู้วยใบอมันวับสีเียวเ้มเรียบร้อย
“ทำไมเรียว่าโพรแสมล่ะ
ูผาๆเหมือนทอม้วนเลย”
“เพราะว่ามันเหมือนลำ้นอ้นแสมไล่ะ”
“ทำยาไหม”
ศศิธรถาม พิาราเ้านมื่อแปลหูอย่าสนใ “อยาทำเป็นมั่ ะทำให้พี่ฟ้าิน”
“ไม่ยา”
แพรพุานบอเสียเรียบเรื่อย
“ใ้แป้้าวเ้าแป้้าวเหนียว ผสมแป้ทั้สอนิ เลือ ให้เ้าัน ใส่น้ำ ผสมพอเ้าัน ่อยๆ เทะทิ นวให้เ้าัน ใส่น้ำาลมะพร้าว ใส่ะทิที่เหลือทั้หม
นวนแป้เนียน ปั้น้อนลม แล้วแบน นำไป้มในน้ำเือสอนาที รบเวลาัึ้นใส่อ่าผสม นให้หายร้อนแล้วนว้วยมือนเนียน เ แล้วนำมาปั้นทีละส่วน ให้แป้เป็น้อน
แล้วลึ้วยไม้ลึแป้ ให้เป็นแผ่นบามีวามหนาประมาเท่านี้”
แพรพุานหยุหายใแล้วทำมือใหู้
“แล้วัแป้เป็นเส้นให้มีวามว้าหนึ่เนิเมรนำแป้ที่ั พันับไม้ไผ่ อ้อ... ไม้ไผ่้อทาน้ำมัน่อน้วยนะ อย่าลืมล่ะ ให้มีลัษะเป็นเลียว เหลือปลายไม้ไผ่ไว้้วยนะศศิ ทำนหมแป้ั้ระทะน้ำมันให้ร้อน ใ้ไฟลา นำไปทอ ทอพอเหลือเล็น้อย ึไม้ออ ทอ่อนสีเหลือ ัึ้นพับนะแร แล้วโรย้วยน้ำาลมะพร้าวให้มีลัษะ ามรอยพันอแป้... เ้าใไหม”
แพรพุานที่เทั้นนมั้นเรียบร้อยแล้วหันมาถาม
เมื่อไม่ไ้ยินเสียอศศิธรอบ ปราว่าเพื่อนนั่อ้าปา้ามออยู่
“เ้าใไหม”
“เ้าใล่ะ”
นสวยอบพลาลุยืน ยิ้มเ๋ ใ้ปลายนิ้วพันผมอัวเอเล่น
“เ้าใว่า?”
“เ้าใว่าถ้าพี่ฟ้าอยาิน...
่อยมาอให้พุทำ ไม่ไหวล่ะ แ่ฟัวิธีาร็ปวบาลแล้ว เราไป้านอนะ
นมเสร็็เรีย็แล้วัน เราะับรถไปส่ให้”
เป็นอย่าเียวที่่วยไ้
ศศิธรยิ้มให้เพื่อน แพรพุานหัวเราะแล้วพยัหน้า “อบใ”
ความคิดเห็น