Oh! My Destiny กลับมาเพื่อป่วนรัก

ฉันกับยูโกะกลับมาจากทำงานพาสไทม์ ก็พบป้ายประกาศหน้าศาลเจ้าฮิคาวะ เขียนว่า ‘ปิดปรับปรุง เพื่อใช้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว’

“แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ” ฉันไม่พอใจที่พวกนายทุนจะมาไล่พวกเราออกไปจากศาลเจ้าร้างแห่งนี้

“แต่มันก็ไม่ใช่บ้านของเราอยู่ดีนี่น่ะ ^^”

“แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”

“คงต้องรบกวนรุ่นพี่เรียวอิจิแล้วล่ะ ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นเธอไปขอความช่วยเหลือ รุ่นพี่ต้องช่วยเหลือเธอแน่นอน ^^”

“ไม่เอาด้วยหรอก” ฉันไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับหมอนั่นสักหน่อย วันดีคืนดีแอบย่องเข้าห้องฉันขึ้นมาทำไง =_=”

“ไม่ต้องขอร้องหรอก ฉันมารอรับนานแล้ว ^_<”

“ร... เรียวอิจิ!” เอามือออกไปจากไหล่ฉันเดี๋ยวนี้นะ -*-

“ฉันย้ายของ ๆ พวกเธอไปที่บ้านของฉันเรียบร้อยแล้ว ก็เลยมารอรับน่ะ ^^”

“ขอบคุณรุ่นพี่มากนะคะ ^^”

“ใครบอกให้นายย้ายของ ๆ คนอื่นไปโดยพลการไม่ทราบ -*-”

“เราไปกันเถอะ บ้านฉันก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก ^^”

บ้านไม้ชั้นเดียวมีบริเวณจัดสวนญี่ปุ่น ที่ดูภายนอกเหมือนเรียวกังเก่า ๆ เป็นบ้านของเรียวอิจิเองเหรอเนี่ย ฉันเดินผ่านมันทุกวันแต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย =_=”

“เข้ามาสิ ^^” เรียวอิจิเปิดประตูไม้ไผ่ออกต้อนรับ

“ต้องรบกวนรุ่นพี่แล้วนะคะ ^////^”

“ขอบใจนายมากนะ” แม้ว่าฉันจะไม่อยากอยู่ก็เถอะ แต่เราก็หมดทางเลือกแล้วจริง ๆ =_=”

ครืด~

“ว๊าว! ฉันชอบบรรยากาศเก่า ๆ ของญี่ปุ่นจัง ฉันจองห้องนี้นะ ^^” ยูโกะเลือกห้องริมสุดทางเดิน ฉันก็ไม่ขัดข้องและเรียวอิจิก็ไม่ขัดข้องเหมือนกัน

ในบ้านมีทั้งหมด 4 ห้องนอน แบบ 2 ห้องนอนหันหน้าเข้าหากัน และเป็นประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่นทั้งหมด ที่สำคัญไม่มีที่ล็อกประตูด้วย =_=”

“นี่เป็นห้องนอนของมิสุจัง ตรงข้ามเป็นห้องนอนของฉัน ^^” เรียวอิจิเลื่อนประตูห้องข้าง ๆ ยูโกะออก

“ฉันขอไปนอนอีกห้องได้ไหม?”

“อยากนอนห้องข้าง ๆ ฉันเหรอ แต่ว่าที่กั้นห้อง 2 ห้องเปิดเชื่อมหากันได้นะ”

“ถ้างั้น ฉันนอนห้องนี้แหละ” เรื่องอะไรฉันจะนอนห้องข้าง ๆ นายล่ะ วันดีคืนดีนายเกิดเปิดประตูมาห้องฉันทำไง แต่นอนห้องตรงข้ามกันแบบนี้ก็ใช่ว่าจะปลอดภัย... ประตูเลื่อนไม่มีที่ล็อก =_=”

“รุ่นพี่ซื้อบ้านหลังนี้ไว้นานหรือยังคะ?”

“ก็ประมาณ 200 กว่าปีแล้ว เป็นบ้านหลังเก่าของซามุไรจน ๆ คนหนึ่ง”

ฉันเดินสำรวจบ้านไปพร้อมกับเรียวอิจิและยูโกะ ก่อนหันไปพบดาบซามุไรแขวนไว้บนพนังห้อง คงเป็นของเจ้าของบ้านคนเก่าสินะ!

ครืด~

“ส่วนนี่เป็นห้องน้ำรวมแบบมีอ่างออนเซน ^^”

ประตูบานเลื่อนไม่มีล็อกอีกแล้ว แบบนี้ก็เข้าออกได้สบาย ๆ เลยสิ =_=”

“ที่สวนมีบ่อปลาคราบด้วย แล้วกฎของเราคือต้องใส่ชุดยูกาตะเวลาอยู่ในบ้าน”

“ท... ทำไมล่ะ?” ฉันไม่ชอบใส่ชุดยูกาตะจริง ๆ นะ

“เพราะมันเป็นกฎ ^^”

ฉันคงต้องทำตามกฎของบ้านสินะ ฉันยอมใส่ชุดยูกาตะที่เรียวอิจิเตรียมไว้ให้อย่างจำใจ แต่ดูเหมือนว่ายูโกะจะชอบชุดยูกาตะมาก

“เหมือนได้กลับไปเมื่อ 200 กว่าปีก่อนเลย ^^”

แน่นอนล่ะ เพราะเป็นยุคที่ยูโกะเกิด แต่ฉันเพิ่งเกิดได้แค่ 32 ปีเอง เกิดมาก็เลิกใส่ชุดยูกาตะกันแล้ว แต่ก็ได้ใส่บ้างเฉพาะช่วงเทศกาล

“เธอใส่ชุดยูกาตะแล้ว ดูสวยเหมือนผู้หญิงญี่ปุ่นสมัยก่อนเลยนะ ^^”

ผู้หญิงญี่ปุ่นสมัยก่อน... ฉันนึกถึงภาพวาดสาวญี่ปุ่นสมัยเอโดะขึ้นมาทันที ถ้าสวยแบบนั้นก็โล่งอกหน่อย แต่มันก็ทำอะไรไม่ถนัดอยู่ดี =_=”

“มาทานมื้อเย็นกันเถอะ ฉันทำอาหารเรียบร้อยแล้ว ^^”

ทำไมทำเสร็จเร็วจัง =_=”

“ฉันทำไว้ก่อนที่จะออกไปรอรับพวกเธอน่ะ ^^”

“ว๊าว! น่าทานจังเลยค่ะ ยูโกะขอทานเลยนะคะ ^^”

“ทานแล้วนะคะ” ฉันพูดไปตามมารยาท

“อืม! ฝีมือของรุ่นพี่อร่อยจังเลยค่ะ ^^”

อืม ก็อร่อยจริง ๆ นั่นแหละ ^////^

“..........” เรียวอิจิจ้อง ๆ

O_O นายจ้องฉันแบบนี้มีอะไรเหรอ หรือว่าชุดยูกาตะสีขาวมันบางเกินไป! แต่ว่านายเป็นคนเลือกมาให้ฉันใส่เองนะ =_=”

“มิสุจังใส่ชุดนี้แล้ว ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนขึ้นมาเลย”

“ค... ใครเหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ความทรงจำน่ะ ^^”

=_=” ชอบพูดให้สงสัยแล้วก็เลิกพูดไปดื้อ ๆ

“ตอนนี้พวกเธอทำงานพาสไทม์กันอยู่เหรอ สนใจอยากมาทำงานที่ร้านราเมนของฉันไหม?”

“รุ่นพี่มีร้านราเมนด้วยเหรอคะ?”

“อืม”

“ถ้างั้นก็ดีเลยค่ะ ฉันกำลังมองหางานประจำทำอยู่เลย ฉันไปสมัครงานที่ไหนเขาก็ไม่รับเข้างาน เพราะเขาบอกว่าฉันเพิ่งอายุ 17 ปี” ยูโกะตอบรับทันที

ก็แน่ล่ะ ร่างกายของเราหยุดอายุไว้ที่ 17 ปีนี่น่ะ ^^”

“แล้วเธอล่ะ มิสุจัง สนใจอยากทำงานประจำแบบยูโกะไหม?”

“ฉันยังไม่ไปหรอก เพราะฉันเพิ่งเข้าทำงานที่นี่ได้แค่อาทิตย์เดียวเอง” ฉันยังไม่ได้เงินเดือนเลย ยังไงก็ไม่ยอมเสียเปรียบหรอก -*-

“พรุ่งนี้เงินเดือนฉันออกพอดี ถ้างั้นฉันไปทำงานที่ร้านราเมนของรุ่นพี่ก่อนนะคะ ^^”

“อืม ได้สิ”

เช้ารุ่งขึ้น ฉันได้ยินเสียงเท้าของยูโกะวิ่งไปมาทั่วบ้านอย่างเร่งรีบ ฉันจึงออกมาจากห้องนอนก็พบว่าเรียวอิจิกับยูโกะเตรียมตัวออกจากบ้านกันแล้ว

“มิสุจังตื่นแล้วเหรอ! ฉันฝากซื้อของเข้าบ้านด้วยนะ เงินกับรายการของที่ซื้ออยู่บนโต๊ะน่ะ ^^”

“อืม ^^” อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้นอนรอเวลาทำงานช่วงเย็นเพียงอย่างเดียว

“ฮิมิสุ ฉันไปทำงานก่อนนะ ^^” ยูโกะหันกลับมาโบกมือลา และเดินออกไปพร้อมกับเรียวอิจิ ส่วนฉันเตรียมตัวออกไปจ่ายตลาดยามเช้า ตามที่เรียวอิจิบอก

“เฮ้อ... อากาศยามเช้านี่สดชื่นดีจังเลยนะ ^^”

พรวด! ตุบ!!

O[]O น... นายเป็นใคร เข้ามาในนี้ได้ยังไง!... หมอนี่เป็นใคร? จู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาในเขตบ้านของคนอื่น แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ช... ช่วยฉันด้วย” ชายแปลกหน้าที่เต็มไปด้วยคราบเลือด เอื้อมมือมาแตะที่รองเท้าฉันก่อนหมดสติ

“เฮ้ย! นายอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ตื่นสิ” นายจะมาตายในบ้านคนอื่นไม่ได้นะเฟ้ย!

“มันหายไปไหนแล้ว เมื่อกี้ยังเห็นมันวิ่งมาทางนี้อยู่เลย”

O_O พ... พวกยากุซ่าเหรอ! มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าบ้านเรียวอิจิด้วย ตายล่ะหว่า! พวกมันต้องเห็นแน่ ๆ เลย เอ๊ะ! แต่ว่าทำไมพวกมันมองเข้ามาในนี้แล้วเหมือนมองไม่เห็นอะไร ทั้งที่ฉันกับผู้ชายคนนี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ!

“นี่! นาย... ตื่นสิ” ให้ตายสิ หมอนี่ไปมีเรื่องกับแก๊งยากุซ่าแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย =_=”

ฉันเขย่าร่างของชายแปลกหน้า ที่นอนหมดสติอยู่แทบเท้าฉัน ก่อนตัดสินใจแบกร่างสูงใหญ่เข้าไปในบ้าน และหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบเลือดตามร่างกายออก

“ไม่เห็นมีบาดแผลตรงไหนเลยแฮะ!”

แบบนี้ต้องแกล้งกันแน่ ๆ บนร่างกายของเขาไม่มีแม้กระทั่งรอยขีดขวั่น แต่เสื้อผ้าของเขากลับขาดวิ่นเหมือนโดนฟันมาไม่ยั้ง

“นี่! นายแกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะหมดสติจริง ๆ เพราะบาดแผลก็ไม่มี

คร่อก zzzZZ

=_=” แค่นอนหลับเหรอเนี่ย!

ฉันออกมาจ่ายตลาดยังเห็นพวกยากุซ่าวิ่งพล่านอยู่บริเวณนั้นเต็มไปหมด ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังตามหาผู้ชายคนนั้นอยู่ แต่เขาก็อยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้วล่ะฉันไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้ว ^^

“ป้า! เห็นชายคนนี้วิ่งผ่านมาทางนี้บ้างไหม?”

O_O พวกยากุซ่าข่มขู่แม่ค้า เขายื่นรูปถ่ายให้แม่ค้าดูด้วย

“นี่! เธอเห็นผู้ชายคนนี้มาทางนี้บ้างไหม?” ยากุซ่ายื่นรูปถ่ายของชายแปลกหน้าให้ดู

“ม... ไม่เห็น” แต่เขานอนอยู่ในบ้านของเรียวอิจิ ^^+

แต่ว่าพวกยากุซ่าจะพูดเพราะ ๆ กันไม่เป็นเลยหรือยังไง จะถามอะไรใครแต่ละทีต้องวางกำลังอำนาจ แม้กระทั่งถามฉันยังทำเสียงดุใส่... แต่อย่าได้สนใจเลย กลับบ้านเราดีกว่า ^^

“กลับมาแล้วค่ะ” ฉันตะโกนบอกอย่างลืมตัว เมื่อก้าวเข้ามาในบริเวณบ้านของเรียวอิจิ

#*%$@+!

O_O เสียงโครมครามในบ้านนั่นอะไรกัน!

“ที่นี่ไม่ต้อนรับนาย ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”

O_O นั่นเสียงของเรียวอิจินี่! ฉันปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องไปแสดงความรับผิดชอบ

“เรียวอิจิ ฉันเป็นคนพาเขาเข้ามาเอง” ฉันมองไปที่ร่างของชายแปลกหน้า ที่ยังนอนหลับทั้งที่เรียวอิจิหิ้วคอเสื้ออยู่... แบบนี้คงไม่ได้เรียกว่าขี้เทราแล้วมั่ง =_=”

“เธอไม่รู้เหรอ ว่าหมอนี่เป็นใคร?” เรียวอิจิโกรธจนหูกับหางจิ้งจอกโผล่ออกมาเลย แล้วพละกำลังที่เขาใช้ปลุกชายแปลกหน้าก็คงไม่ใช่พลังของมนุษย์ธรรมดาแน่

(- - )( - -)(- - )( - -) ฉันตอบไปตามความจริง

“หมอนี่แหละที่ทำให้พวกปีศาจหลุดออกมา แล้วทำให้พวกเราต้องเดือดร้อน”

“ลูซิเฟอร์เหรอ?” ยูโกะเคยเล่าให้ฉันฟัง ว่าปีศาจออกอาละวาดเพราะลูซิเฟอร์บกพร่องในหน้าที่

“ใช่ ตอนนี้เขาต้องได้รับบทลงโทษจากสวรรค์ เราจะให้ที่พักพิงกับเขาไม่ได้เด็ดขาด”

“แต่ว่าเขายังดูอ่อนแออยู่เลย” ถ้าปล่อยออกไปตอนนี้ มีหวังพวกยากุซ่าเอาตายแน่ =_=”

“อาญาจากสวรรค์ไม่อนุญาตให้เทพ ช่วยเหลือลูซิเฟอร์ที่ได้รับการลงทัณฑ์”

“จะยังไงก็ช่างมันก่อนเถอะน่ะ ตอนนี้พวกยากุซ่ากำลังไล่ฆ่าเขาอยู่นะ เรารอให้เขามีกำลังขึ้นมาก่อน แล้วค่อยไล่เขาออกไปไม่ได้เหรอ?” เกิดเรื่องขนาดนี้ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ =_=”

“หมอนี่ไม่ตายด้วยน้ำมือของมนุษย์หรอก หมอนี่ต้องตายด้วยน้ำมือของลูซิเฟอร์ที่จุติลงมาใหม่เท่านั้น”

ฉันว่าถ้าปล่อยเขาไปสภาพนี้ก็คงไม่รอดเหมือนกัน =_=”

“ฉันจะเอาหมอนี่ออกไปปล่อย”

เรียวอิจิจับข้อเท้าชายแปลกหน้าลากไปที่ประตู ฉันไม่ยอมรีบถึงคอเสื้อชายแปลกหน้าไว้ แต่เชื่อไหมว่า ชายแปลกหน้ายังคงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม =_=”

“นายจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ คนยังนอนไม่ตื่น เอาไปปล่อยตอนนี้ก็ได้กินยำส้นอร่อยเลยน่ะสิ” แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่บ้านฉัน แต่ฉันก็ไม่ยอมให้นายทำอะไรที่มันโหดร้ายแน่นอน -*-

“ก็ช่างหัวมันเป็นไรไปเล่า หมอนี่มันดีกับเธอตรงไหน!”

O_O เรียวอิจิถึงขั้นขึ้นเสียงกับฉันเลยเหรอ!

“ฉ... ฉันขอโทษ บางทีฉันอาจไม่ชอบให้หมอนี่อยู่ใกล้ ๆ เธอ” เรียวอิจิเสียงอ่อนลงไม่กล้าสบตาฉัน

“นายอยากทำอะไรก็เชิญเลย ที่นี่บ้านของนายนี่ ฉันจะพาหมอนี่ออกไปอยู่ที่อื่นแทน“ ฉันก็โมโหเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย -*-

จุ๊บ!

O////O เรียวอิจิหอมแก้มฉัน... ทำไม!

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันแล้ว เดี๋ยวจะมีลูกจนตั้งทีมฟุตบอลได้แน่”

O////O หมอนี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ ฉันโกรธไม่ลงแล้วเฟ้ย... หนีเข้าห้องดีกว่า >////<

ตึก ตัก ตึก ตัก...

เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงมากจนเหมือนจะกระเด็นออกมา หน้าร้อนผ่าวไปหมด คำพูดของเรียวอิจิทำให้ฉันคิดไปไกลเกินกว่าจะกู่กลับแล้ว =.,=

“นี่! ฉันตกลงทำตามข้อเสนอของเธอนะ แต่ถ้าหมอนี่ตื่นเมื่อไหร่ ไล่มันออกไปจากบ้านได้เลย”

“นายก็ไล่เองสิ นายเป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่เหรอ!”

“อีกหน่อยมันก็เป็นบ้านของเธอด้วย”

อย่ามาพูดหยอดแบบนั้นได้ไหม =_=”

zzzZZ

“เฮ้ย! มานอนบ้านคนอื่น โกรนเบา ๆ หน่อยเซ่!” เสียงเรียวอิจิโวยวายให้ชายแปลกหน้า

ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรียวอิจิกับชายแปลกหน้าคนนั้นมีเรื่องอะไรกันมาก่อน เพราะลูซิเฟอร์กับเทพจิ้งจอกมีอายุมากกว่าฉันหลายทศวรรษ และดูท่าทางเรียวอิจิจะไม่ชอบหมอนั่นเอามาก ๆ ด้วย -*-

ติ๊ด ๆ ๆ ติ๊ด ๆ ๆ

O_O เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ดีนะที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ไม่งั้นคงเลยเวลาทำงาน

ครืด~

“ทำไมบ้านเงียบจัง!” ฉันมองหาเรียวอิจิกับชายแปลกหน้า

“มิสุจัง มาทานมื้อเย็นก่อนไปทำงานนะ ^^”

ฉันเจอเรียวอิจิแล้วอยู่ในครัว แต่มองไปที่โซฟากลับไม่เห็นชายแปลกหน้า สงสัยเรียวอิจิคงไล่เขาออกไปแล้ว

“เฮ้อ~ ได้อาบน้ำแล้วสบายตัวขึ้นเยอะเลย ^^”

O////O ชายแปลกหน้ายังอยู่ เขาก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว =.,=

“เอ๊ะ! นายมีน้องสาวอยู่ด้วยเหรอ!”

“ไม่ใช่น้องสาวเฟ้ย -*-“ เรียวอิจิรีบแก้ไขทันที

“งั้นก็คงเป็นเพื่อนของน้องสาวสินะ”

“นายอย่ามาสุ่มเดามั่ว ๆ ได้ไหม อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว” เรียวอิจิกอดอกวางมาดเข้มใส่ชายแปลกหน้า

“ไฮ! ฉันชื่อทัตสึยะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ สาวน้อย ^^”

“ฉันชื่อฮิมิสุ” นายสายตาสั้นหรือเปล่าเนี่ย เข้ามาจ้องซะใกล้เชียว -*-

“ชื่อน่ารักจังเลยนะ ^^”

=_=” เล่นหัวฉันตั้งแต่แรกเจอเลยเหรอฟระ!

“เอามือสกปรกของนายออกจากเธอเดี๋ยวนี้ แล้วออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว” เรียวอิจิกอดอกวางมาดเข้มไล่ทัตสึยะ

“ฉันอาบน้ำแล้ว มือไม่สกปรกหรอกน่ะ”

ถึงมือจะไม่สกปรก ก็ไม่สมควรเล่นหัวคนอื่นตั้งแต่แรกพบนะ =_=”

ครืด~

“กลับมาแล้วค่ะ”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ ยูโกะ ^^” ฉันวิ่งเข้าหายูโกะทันที เพื่อเลี่ยงออกจากหมอนั่น

“เอ๊ะ! เพื่อนของรุ่นพี่มาเที่ยวบ้านเหรอคะ?”

“ไม่ใช่ -*-” เรียวอิจิไม่พอใจที่ยูโกะถามแบบนั้น

“เป็นแค่คนหลงทางน่ะ” ฉันแก้ตัวให้ก็แล้วกัน ^^”

“ไฮ! สาวน้อย ฉันชื่อทัตสึยะ ^_<”

=_=” เห็นสาวเป็นไม่ได้เลยนะ!

“นายออกไปได้แล้ว”

เรียวอิจิทำเสียงแข็งใส่ทัตสึยะและเริ่มหมดความอดทน ก่อนเข้ามาดึงขอบผ้าขนหนูที่พันรอบเอวของทัตสึยะออกไปจากบ้าน และกลับเข้ามาคนเดียวอย่างสบายใจ

“จำไว้นะ ถ้าเจอหมอนั่นที่ไหน ก็ห้ามเข้าไปทักเด็ดขาด” เรียวอิจิกำชับทุกคน

“รุ่นพี่ไม่ชอบเขาเหรอคะ?”

“ใช่ ไม่ชอบอย่างมากด้วย” เรียวอิจิกอดอกทำมาดเข้ม

“งั้น! ฉันไปทำงานก่อนนะ 2 ทุ่มเจอกัน ^^” อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ แล้ว ทัตสึยะก็ไม่มีเสื้อใส่ด้วย ฉันต้องออกไปหาเขาสักหน่อย อย่างน้อยเขาคงไปไหนได้ไม่ไกล

“มิสุจัง ไม่ทานมื้อเย็นก่อนเหรอ?”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันกลับมาทานทีหลังนะ ^^” ทัตสึยะอยู่ไหนของเขานะ!

“ไฮ!”

O_O เสียงทัตสึยะอยู่ข้างหลัง เขายังไม่ไปไหนจริง ๆ ด้วย

“ฉันรู้ว่าเธอจะต้องออกมา ให้ฉันเดินไปเป็นเพื่อนไหม?”

“ม... ไม่เป็นไร ฉันเอาเสื้อติดกระเป๋ามาให้ด้วย เป็นเสื้อยืดตัวใหญ่สุดของฉัน”

“หึ! น่ารักจังนะ ^^”

ทัตสึยะรับเสื้อไปจากฉันแล้วคลี่ออก ดูลายเสื้อข้างหน้าเป็นรูปหมูบนเสื้อสีแดง ก่อนหันมายิ้มบาง ๆ ให้

“ฉันไม่รู้ว่านายจะใส่มันได้หรือเปล่า แต่ก็ยังดีกว่าที่ใส่แต่เสื้อคลุมอย่างเดียวนะ” ใจดีสู้เสืออีกแล้วฉัน ^^”

“ขอบใจมากนะ มิสุจัง”

“ม... ไม่เป็นไร ฉันต้องไปทำงานแล้วล่ะ”

สายตาของหมอนี่น่ากลัวชะมัด แม้จะเป็นนัยน์ตาสีดำเหมือนมนุษย์ธรรมดา แต่ก็ดูเย็นชาจนไม่อยากเข้าใกล้ ไหนจะรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูลึกลับแบบนั้นอีก

O_O จ... จับมือฉันทำไม!

“ฉันจะเดินไปเป็นเพื่อนเธอเอง”

“ม... ไม่ต้อง!”

“ทำไมล่ะ!”

“นายมีศัตรูนะ พวกยากุซ่ากำลังตามล่านาย ถ้านายเดินกับฉัน ฉันก็จะไม่ปลอดภัย”

“ผิดแล้วล่ะ เธอจะปลอดภัยมากขึ้นต่างหาก”

=_=” ช่างมั่นใจเหลือเกินนะ!

“เพราะพวกมันตามหลังฉันมาแล้ว นั่นไง ^^”

O[]O จริง ๆ ด้วย ฉันติดร่างแหไปกับหมอนี่แล้ว

“พวกมันอยู่ตรงนั้น เฮ้ย! นั่นผู้หญิงคนเมื่อเช้าที่พวกเราเจอที่ตลาดนี่น่ะ!”

O_O พ... พวกมันจำฉันได้ด้วย!

“พร้อมที่จะวิ่งหรือยัง! ^^”

“วิ่งสิ รออะไรเล่า” ฉันวิ่งนำหน้าทัตสึยะก่อนเลย เพราะไม่อยากโดนพวกยากุซ่าจับได้ ฉันเกิดมาเป็นเซียนเพื่อทำลายปีศาจ ไม่ได้มาปราบมนุษย์พวกนี้

“นายไปทำอะไรให้พวกนี้เคืองเนี่ย!”

“ก็แค่ลาออกจากการเป็นนักฆ่าน่ะ ^^”

น... นักฆ่าเหรอ! นี่ฉันกำลังช่วยเหลือฆาตกรใช่ไหมเนี่ย T^T

“ฉันแค่เบื่องานพวกนี้น่ะ อีกอย่างที่เธอยังไม่รู้ ฉันไม่เคยตายและไม่เคยแก่ขึ้นด้วย”

ก็แน่ล่ะ นายเป็นลูซิเฟอร์ตกกระป๋องนี่น่ะ

“แล้วเธอไม่ตกใจบ้างเหรอ?”

“ฉันตกใจพวกที่วิ่งตามมาต่างหากล่ะ?”

“ถ้างั้น เธอหาที่ซ่อนดีดีนะ ฉันจะล่อพวกมันไปทางอื่น พวกมันต้องการตัวฉัน แล้วเธอก็ไปทำงาน ไปล่ะ ^_<”

O[]O ห... หาที่หลบเหรอ! หลบที่ไหนดีล่ะ!! ตอนนี้ยังไม่รู้วิ่งใส่เกียร์สุนัขไปก่อนก็แล้วกัน T T

ฉันวิ่งเข้าไปหลบหลังเคาน์เตอร์ในร้านอาหารที่ฉันทำงานพาสไทม์ แล้วพวกยากุซ่าก็วิ่งผ่านหน้าร้านไป

“เฮ้อ... รอดแล้วเรา”

“ฮิมิสุจัง มานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอ?”

“เออ... ของหล่นน่ะ ขอตัวไปแต่งตัวเข้างานก่อนนะ ^^”

พนักงานทุกคนในร้านอาหารต้องแต่งชุด Mate พวกยากุซ่าต้องจำฉันไม่ได้แน่นอน เพราะต้องแต่งหน้าหนาพอสมควร ^^

หลังเลิกงานฉันก้าวออกจากร้านด้วยความเหนื่อยล้า เพราะวิ่งมาราธอนก่อนมาทำงาน เวลานี้ฉันอยากจะนอนอย่างเดียวเลย +_+

“เฮ้ย! มิสุจัง”

O_O ใครมาเรียกฉันดีฟระ!

O[]O ท... ทัตสึยะ นายยังไม่ไปไหนอีกเหรอ!?

“ฉันลืมถามเธอเรื่องหนึ่งน่ะ”

“เรื่องอะไร?”

“เธอกับหมอนั่นเป็นอะไรกัน?”

“ป... เป็น...” ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันกับเรียวอิจิคบกันในฐานะอะไร =_=”

“เป็นคนที่คอยดูแลเธอไง”

“ร... เรียวอิจิ!”

“ฉันมารอรับเธอกลับบ้านน่ะ ^^”

“งั้นก็แล้วไป นึกว่าเป็นแฟนกัน ถ้างั้นฉันขอสมัครเป็นแฟนเธอก็แล้วกัน”

“ห๊า!!! ส... สมัครอะไร ฉันไม่รับสมัคร” หมอนี่ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ -*-

“การมอบของให้กัน ก็มีแต่แฟนกันที่ทำให้กันไม่ใช่เหรอ?” ทัตสึยะหยิบเสื้อสีแดงที่เขาสวมใต้เสื้อคลุมขึ้นมาดม “กลิ่นหอมของเธอยังติดเสื้ออยู่เลยนะ”

=_=” ฉันกลัวว่านายจะหนาวตายต่างหากล่ะ!

“อย่าไปใส่ใจเลย เรากลับบ้านกันเถอะ”

O////O เรียวอิจิเดินโอบไหล่ฉันอีกแล้ว แต่ฉันก็เริ่มชินแล้วล่ะ

ตลอดทางเรียวอิจิไม่ชวนฉันคุยอะไรเลย ดูท่าทางเหมือนเขาจะไม่พอใจที่ฉันเอาเสื้อของฉันให้ทัตสึยะ ขอโทษนะเรียวอิจิที่ทำไปแบบนั้น เพราะฉันเป็นห่วงหมอนั่นจริง ๆ

“ทีหลังเธออย่าทำแบบนั้นอีกนะ”

“ท... ทำอะไรเหรอ?”

“ทำอะไรก็ตาม ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใกล้หมอนั่น”

ตุบ!

O_O ร... เรียวอิจิทำไมจ้องฉันด้วยสายตาแบบนั้น ล... แล้วเอาแขนมากันฉันไว้แบบนี้ ก็หนีไปไหนไม่ได้น่ะสิ... ช่วยด้วยฉันโดนเรียวอิจิบีบติดกำแพง >////<

“เฮ้ย! มิสุจังไม่ใช่ผู้หญิงของนายคนเดียวนะ”

O_O ท... ทัตสึยะ!