คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dawn 1
เสียงเคาะประตูเรียกเขาให้หลุดจากภวังค์ ห้องมืดเปิดออกพร้อมกับหญิงสาวใบหน้ายาวยื่นเข้ามามองเขาอย่างรังเกียจ ชายร่างใหญ่ใบหน้าอวบอูมอีกคนยื่นหน้าตามเข้ามา ก่อนที่เสียงตะคอกดังสนั่นจะออกมาจากปากลุงอ้วนนั้น
“อะไร แกก็ตื่นแล้วนี่ พอตเตอร์ แล้วทำไมไม่ออกมา” ... เขายังนิ่ง เรียบเรียงความคิดใหม่ ... โอเค ตอนนี้เขาอยู่ในร่างลูกชายของเจมส์และลิลี่ แล้วไหงมาอยู่ที่นี่ได้ฟะ ? ... “ยังไม่ตอบอีก วันนี้เราจะพาดัดลีย์ไปสวนสัตว์กัน ออกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ฉันให้เวลาแกห้านาที ไม่งั้นก็นอนที่นี่ต่อไปแหละ”
... เฮ้ยเดี๋ยวๆ นี้แกทำกับเด็กที่รอดจากคำสาปยังงี้เลยเหรอ สงสารเด็กมั่งสิ ...
เขาพยายามอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะลุกขึ้นจากที่นอนได้ เด็กหนุ่มโผล่หน้าออกไปสำรวจรอบๆก่อนจะถึงบางอ้อว่านี่ตูได้นอนในห้องเก็บของนี้เอง เขาย่นจมูกอย่างเสียไม่ได้ กวาดตามองหาห้องน้ำ วิ่งผ่านน้ำพอลวกๆก่อนจะเดินตัวปลิวมาเอาเสื้อที่น่าจะอยู่ห้องใต้บันได เสียงตาลุงหน้าบวมเร่งเขาอีกครั้งหนึ่ง พอดีกับที่เขาโผล่หน้าออกไปมองให้ชัดๆว่าสองสามคนนี้มันใคร
ยังไม่ทันได้สำรวจดี ตาลุงนั่นก็เดินอุ้ยอ้ายเข้ามา กระชากคอเสื้อเขาขึ้น ก่อนจะตะโกนใส่ “แกจำไว้นะ ห้ามเล่นตุกติกอะไรทั้งนั้น ถ้าแกทำให้พวกเราเจออะไรแปลกๆ ฉันจะ ...” เขาเว้นไปครู่หนึ่งพร้อมยกมือทำท่าปาดคอตัวเอง ... โอเค เข้าใจแล้วว่าห้ามเสกให้วัวบินได้หรือเสกให้หมูออกลูกเป็นไข่ ไม่งั้นคงจะได้โดนซ้อมหนัก
เขาพยายามที่จะหลับในรถ หลับที่ม้านั่งสาธารณะที่สวนสัตว์ หลับที่ห้องน้ำที่สวนสัตว์ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เขาหลับไม่ลง และถ้ายังเป็นแบบนี้ ชะรอยเจ้าของร่างตัวจริงก็คงจะออกมาไม่ได้เช่นกัน ทอมทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจเล็กน้อยระหว่างเดินเตร่ดูสวนสัตว์ เขาห็นดัดลีย์กำลังโขกตู้กระจกปลุกงูให้ตื่น เขานึกสนุกอยากให้กระจกที่เด็กอ้วนนั้นกำลังทุบอยู่หายไป แล้วมันก็ได้ผลเสียด้วย เด็กอ้วนดัดลีย์หน้าทิ่มลงไปในนั้น และงูใหญ่เลื้อยออกมาพลางบอกขอบคุณเขา ตาลุงอ้วนกับยายป้าหน้ายาวแตกตื่นมาดูลูกชายตัวเองโดนขังไว้ในนั้น ทัวร์สวนสัตว์วันเกิดดัดลีย์เป็นอันยกเลิก เขาโดนฉุดกระชากลากถูมาโดยตาลุงอ้วนที่ตะคอกใส่เขาเสียงดัง
“ฝีมือแกใช่มั้ย ฝีมือแกใช่มั้ย”
“ปะ ... เปล่าฮะ” รู้สึกแปลกๆที่พูดออกไปแล้วไม่ใช่เสียงของตัวเอง แต่เรื่องอะไรเขาจะรับล่ะว่าเป็นคนทำ เขาโดนอัปเปหิเข้าห้องใต้บันไดเหม็นๆนั้นโดยพลัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะลงกลอนแล้วตะโกนเข้ามา “อดอาหารเย็นวันนี้ พอตเตอร์ โทษฐานที่แกทำกับลูกฉัน”
... ชิบหายละ ข้าวเย็นตู ...
เขาตัดสินใจนอนในที่สุด ในเมื่อตื่นไปก็ไม่ได้อะไร เพราะในห้องไม่มีอะไรให้ทำมากกว่านั่งโขกตุ๊กตาโมเดลเล็กๆเก่าๆหัวเตียง ไม่มีหนังสือสักเล่ม และเด็กนี้ก็ไม่มีไม้กายสิทธิ์ซักอันให้เอามาเล่นสนุก การนอนเลยเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะปฏิเสธความหิวและความน่าเบื่อ ณ ตอนนี้
--------------------------------------------------
ตามเดิมแจ้ อัพสั้นๆเพราะไรท์เตอร์นั้นสันหลังยาว ฮา~
บังเอิญว่าต้องไปเตรียมของจะย้ายเข้าหอสุดสัปดาห์นี้นิfหน่อย ค่ำๆจิมาลงเพิ่มค่ะ
ความคิดเห็น