เสี่ยวเจิน...เออ ใช่สิ ข้านี่ล่ะสาวใช้!

เฟิงผิงเจิน สาวใสวัยใกล้เลขสามผู้เป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับอาสะไภ้ที่เมืองไทยมาเกือบครึ่งชีวิต สุขบ้างเศร้าบ้างตามประสาคนธรรมดา 

ทว่าชีวิตการทำงานที่ลุ่มๆ ดอนๆ กำลังจะพลิกผันไปได้สวยกลับกลายเป็นซวยเพราะอุบัติเหตุระหว่างเดินทางกลับไปเยี่ยมญาติที่จีน

ความใฝ่ฝันที่จะได้เป็นนักเขียนมืออาชีพกำลังจะเป็นจริงแต่เธอกลับต้องตายเพราะเดินตกส้นสูงข้อเท้าพลิกล้มหัวฟาดพื้นเนี่ยนะ!

 นี่มันตลกร้ายอะไรกัน!

ไม่! เธอจะไม่ยอมตาย! 

เหมือนในนิยายที่เธอเขียนนั่นไง เวลาอย่างนี้ต้องมีพระเจ้าหรืออะไรสักอย่างส่งเธอไปเกิดใหม่ในยุคจีนโบราณแบบนั้นสิ!

"ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตเพื่อชื่นชมความสำเร็จของตนเองจงทำงานให้ข้า"  

เพื่อคืนชีวิตให้ตนเองเธอจึงยอมโดดเข้าร่วมเกม...

ไม่ใช่สิ ทำไมต้องมีเงื่อนไขบ้าบออะไรด้วย ปกติเธอจะต้องเข้าไปอยู่ในร่างสาวงามแสนอ่อนแอผู้กุมหัวใจจักรพรรดิอย่างนั้นไม่ใช่หรือไง

"อย่าคิดเพ้อเจ้อ..." ดันรู้อีกแน่ะ "เจ้าคือคนที่ถูกเลือก ทำงานให้ข้า สานต่อบุพเพในอดีตกาลของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง พวกเขาเป็นผู้มีความสำคัญต่อชะตาแผ่นดินมาก อย่าให้ผู้ใดขัดขวางทางรักของพวกเขาได้แม้จะเป็นปิศาจจากที่ใดก็ตาม หากเจ้าทำสำเร็จความตายของเจ้าก็ถือเป็นโมฆะ"

มีอย่างนี้ด้วย? 

เฟิงผิงเจินไม่เคยคาดคิดมาก่อน อยู่ดีๆ ก็กลายเป็นคนที่ถูกเลือกอย่างกับในนิยาย 

ว่าแต่...ถูกเลือกทั้งทีมันต้องมีอะไรพิเศษหน่อยจริงไหม?

เป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ หรือองค์หญิงผู้สูงศักดิ์...

"งานของเจ้า อาชีพสาวใช้เหมาะที่สุด"

สาวใช้!

โอเค ให้เป็นสาวใช้เธอไม่ว่า ให้ทำงานเป็นแม่สื่อแม่ชักทั้งที่ตัวเองใกล้ขึ้นคานเธอก็จะไม่บ่น ให้เธอเป็นตัวประกอบคอยช่วยพระนางคงเป็นเรื่องสิวๆ ถ้าไม่มีตัวโกงอย่างนายนั่นมาขวางทางอยู่ร่ำไป!

"เฟิงผิงเจิน ที่แท้เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่?"

หนุ่มตี๋หน้าจืดที่ไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่แรกเห็น 

"คุณหนูเรียกขานบ่าวว่าเสี่ยวเจิน"  ผิงเจินกล่าวอย่างนอบน้อม ก้มหน้าหลบตา 

"เพียงสาวใช้?"

แต่ในใจนั้นหรือ...

เสี่ยวเจิน...เออ ใช่สิ ข้านี่ล่ะสาวใช้!

B
E
R
L
I
N
?