ร่างกายของข้าล้มลงกับพื้น
จมูกของได้กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ตัวข้าเองก็เริ่มหมดลมหายใจเข้าไปทุกที
ภาพในวัยเด็กที่ข้ากับท่านเคยผ่านอะไรมาด้วยกันเริ่มย้อนกลับมาฉายในสมองขอข้าอีกครั้ง
มันช่ารุนแรงและรวดเร็วราวกับน้ำป่าไหลหลากเหลือเกิน อารมณ์ต่าง ๆของข้ามันสับสนไปหมด
“โลกิ”อา…..สวรรค์ยังคงเมตตาข้าอยู่สินะที่ยังให้โสตประสาทของข้าได้ยินเสียงของท่านอยู่
เหตุใดท่านถึงตระหนกตกใจนักเล่า เพียงแค่ทรราชเฉกเช่นข้าผู้หนึ่งตายจากไปท่านควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำ
“อย่าเสียใจไปเลยพี่ข้า”แม้แต่ตอนสุดท้ายของช่วงชีวิตข้า
ข้ายังไม่สามารถบอกความในใจข้าได้แก่ท่านเลย เพราะว่าสถานะที่ท่านมอบให้ข้ามันค้ำคออยู่
“ได้โปรดอย่าจากข้าไปอีกคน
ถ้าเจ้าจากข้าไปข้าไม่เหลือใครแล้วโลกิ”ธอร์ข้าเริ่มมองไม่เห็นท่านแล้ว
ข้าอยากเห็นหน้าท่านตอนนี้เหลือเกินเพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าได้ลืมตามองท่าน
แต่ดวงตาข้ากลับฝ้าฟางราวกับคนตาบอด ได้โปรดธอร์อย่าเสียใจให้กับคนอย่างข้าเลย
ข้าเลวทรามเกินกว่าที่จะมีใครมาโศกเศร้าเสียใจเพราะข้าตาย
“ฝ่าบาทท่านยังมีผู้คนอีกมากมายที่ยังต้องการที่พึ่ง
แอสการ์ดยังต้องการผู้นำ ต้องการกษัตริย์ ต้องการท่านมากกว่าข้า”จริงๆข้าอยากพูดอะไรกับท่านมากกว่านี้แต่เป็นที่น่าเสียดายเลือดกลับกระอักออกจากปากข้าไม่หยุดหย่อนจนไม่สามารถพูดต่อได้
เลือดชั่วของข้าคงจะเปรอะเปื้อนชุดของท่านอยู่สินะ ช่างเป็นอะไรที่แย่เสียจริง
“ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้าโลกิ
อย่าจากข้าไปเลยน้องข้า”แม้แต่ตอนสุดท้ายท่านก็ยังมองเห็นข้าเป็นเพียงแค่น้องชายเสมอสินะ
ข้าฝืนยิ้มกลับไปให้แม้ว่ารอยยิ้มที่ข้าส่งไปให้ท่านมันจะบิดเบี้ยวมากแค่ไหนก็ตาม
“เพียงแค่ข้าได้ฟังว่าท่านต้องการข้ามากขนาดนี้แม้ว่าข้าจะทำเลวใส่ท่านมากขนาดไหนแค่นี้ก็มากพอแล้ว”ดวงตาข้าใกล้ปิดลง
ลมหายใจทีจะเข้าสู่ปอดก็เริ่มลำบากมากขึ้นและขาดห้วง “ท่านรู้มั้ยครั้งนี้ข้าจะจากท่านไปจริงๆแล้วนะ
มิใช่เป็นภาพมายาเหมือนเฉกเช่นครั้งก่อน เป็นการจากลาแบบนิจนิรันดร์ ข้ามิสามารถกลับมาหาท่าน
พูดกับท่านได้อีกแล้ว”
“ไม่โลกิระหว่างเราจะไม่มีการจากลา”ฝ่ามือของท่านที่ประคองใบหน้ากับตัวของข้าไว้แนบอกท่านมันทำให้ข้าอบอุ่นเหลือเกินมันช่างขัดกับร่างกายข้าที่เย็นยะเยือกมากขึ้นไปทุกที
ข้าไม่รู้สึกเสียใจเลยที่ได้ตายลงภายในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้
“ธอร์สิ่งที่ข้าพูดต่อจากนี้ ข้าจะไม่ขอให้ท่านเข้าใจ
แต่ช่วยตั้งใจฟังข้าหน่อยได้รึมั้ย”ข้าสูดลมหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่ข้ามีเท่าที่ข้าจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้
คำๆนั้นที่ข้าไม่ควรเอ่ยมันออกมามากที่สุด “ข้ารักท่านธอร์”
“ข้ารู้แล้วโลกิ”
“ข้ายังพูดไม่จบ ข้ารักท่านรักท่านในแบบที่คนๆหนึ่งจะสามารถรักใครได้
รักท่านในแบบที่ไม่ใช่พี่น้องรักกัน ข้ารักท่านในแบบคนรักถึงแม้ว่าท่านจะไม่เคยรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นเลย”หมดเวลาของข้าแล้วสินะ
ร่างของข้าเริ่มโปร่งแสงขึ้นเรื่อยๆแสดงถึงการที่ดวงวิญญาณจะดับสูญสิ้นไป “ลาก่อนธอร์”
ร่างของโลกิโปร่งแสงขึ้นจนแทบมองไม่เห็นผมยาวประบ่าทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก
ร่างของโลกิลอยขึ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งของธอร์
เขาพยายามคว้าร่างบางนั้นไว้แต่ก็ไม่เป็นผลมือของเขาผ่านร่างโลกิไปสักพักร่างอันโปร่งแสงนั้นก็แตกกระจายกลายเป็นละอองหล่นลงพื้น
หยดน้ำตาแห่งความเสียใจของธอร์ไหลรินออกจาดวงตาสีน้ำทะเล
หยาดฝนเทลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับจะตอกย้ำความเศร้าของผู้ที่เป็นเทพเจ้าสายฟ้า ชุดที่เคยเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของอนุชาเริ่มสะอาดขึ้นเพราะฝนที่ชะล้างมันออกไป
อนุชาที่เพิ่งบอกรักเขาจนหมดหัวใจ
“โลกิสิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้เจ้าอาจไม่รับรู้ถึงมันแต่อย่างน้อยมันก็คงจะดีกว่าถ้าข้าได้พูดมันออกไป
ข้าอยากจะขอโทษที่ไม่เคยมองเห็นความสำคัญของเจ้า
ข้าสนใจแต่มิตรสหายและคนอื่นๆจนลืมมองไปว่าเจ้านั้นสำคัญกับข้ามากกว่าสิ่งใด”
ท่านพี่วันนี้เป็นวันเกิดข้าท่านแม่จะฉลองให้ข้าด้วยล่ะ ท่านพี่ไปด้วยกันกับข้านะ
ไว้ก่อนโลกิวันนี้ข้าต้องออกไปล่าสัตว์กับเพื่อนๆของข้า
“ขอโทษที่ไม่เคยเป็นพี่ที่ดีให้เจ้าเลยแม้สักครั้งเดียว”
ท่านพี่ท่านช่วยสอนข้ายิงธนูหน่อยสิ
โลกิข้ายังไม่ว่าง
“ขอบคุณที่เจ้าคอยรักษาข้าทุกครั้งเวลาที่ข้าบาดเจ็บไม่ว่าจะจากการทำศึกหรือการฝึกซ้อมต่าง”
ท่านพี่ท่านนี่ชอบหาเรื่อตัวอยู่เรื่อยเลย นี่ดีนะที่ข้าเรียนเวทย์รักษามาจากท่านแม่ไม่งั้นท่านคงโดนท่านพ่อบ่นจนหูชาแน่
เจ้าก็บ่นข้าเหมือนกันนั่นแหละโลกิ
รักษาข้าอย่างเดียวโดยไม่ต้องบ่นเจ้าทำไม่เป็นรึไง
“ขอบคุณที่เจ้าคอยช่วยเหลือข้าเวลาข้าคิดจะหนีเรียนแม้ว่าเจ้าจะบอกว่าเจ้าไม่อยากทำก็เถอะ”
โลกิข้าคิดแผนดีๆออกแล้วเจ้าก็แกล้งป่วยซะแล้วข้าจะจับเจ้าโยนใส่คนพวกนั้นแค่นี้เราก็ฝ่าออกไปได้แล้ว
แผนอะไรของเจ้าข้าไม่เอาด้วยหรอกธอร์
.
.
.
ไปตามหมอมาเร็วน้องข้าป่วย
.
.
.
ข้าจะไม่ทำแผนนี้กับท่านอีกแล้วทำทีไรข้าเจ็บตัวตลอดเลย
“ขอบคุณที่เจ้าคอยรับฟังทุกปัญหาของข้าแม้ว่าบางทีมันจะเป็นเรื่อไร้สาระ”
โลกินางกำนัลคนนั้นงอนข้าเสียแล้วข้าควรทำไงดี
เจ้าพี่โง่หาดอกไม้หรือเครื่องประดับไปให้นางสิเพียงแค่นี้นางก็กลับมาพูดจาภาษาดอกไม้กับท่านแล้ว
ภาษาดอกไม้คือ…..อะไรโลกิ
เจ้าพี่โง่ข้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหนีเรียนเจ้าก็ไม่เชื่อ
“เหลืออีก 2 เรื่องสุดท้ายที่ข้าอยากจะขอบคุณและขอโทษเจ้า”
“ขอโทษที่ไม่เคยมองเห็นความรู้สึกของเจ้าที่มีให้ข้ามาตลอด”
ข้าถามจริงๆเถอะพี่ข้าระหว่างข้ากับนังผู้หญิงมิดการ์ดนั้นท่านจะเลือกใคร
อย่ามาใช้คำพูดเช่นนั้นกับเจนนะโลกิ
ในสายตาท่านข้าเคยอยู่ในนั้นมั้ยธอร์
“ขอบคุณที่ทำให้ข้ารู้สึกถึงความรักที่แท้จริงแต่ว่ามันกลับสายไปแล้ว
โลกิถ้าดวงวิญญาณเจ้ายังอยู่แถวนี้ข้าอยากบอกเจ้าเหลือเกินว่าข้ารักเจ้าโลกิบุตรแห่งลาฟฟี่กษัตริย์แห่งโยธันไฮม์”
มันเศร้ามากจริงๆร้องไห้แล้วว
ปวดหัวเลย อยากตบธอร์ให้ตื่นตั้งแต่ที่ซาคาร์ละ