ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : รักนี้สีชมพู 14
"แบมแบม"
"หืม"
"ือ..เรามีอะไระบอ"
"อะไรหรอ"
"ือ..."
"ว่ามาสิ"
"ที่เราะบอ็ือ..."
"พูมา"
ผมไม่ล้าริๆ ผมลัว ผมพยายามแล้ว พยายามรวบรวมวามล้าทั้หมอผมแล้วบอวามริับเธอ แ่รู้มั้ยรับ เวลาผมเห็นหน้าเธอทีไร วามล้าอผมมัน็หายไปทันที ผมลัวว่าถ้าบอวามริไปแล้วผมะไม่ไ้มอใบหน้าอเธออี ผมลัวว่าผมะลายเป็นนอื่นสำหรับเธอ ผมเลยทำไ้แ่มอบเพลแทนวามรู้สึอผมให้ ่อนะเอาหูฟั้านึใส่หูอเธอไว้(ลอฟัไป้วยอ่านไปนะ)
"เพลนี้เพราะีนะ"
"อื้ม เพราะีนี่ เสียนัร้อายหิเ้าันีอะ ะบอแบมแ่นี้หรอ"
"เอ่อ อื้ม ะบอแ่นี้แหละ"
ผมมันโรห่วยเลยรับ แ่บอวามริแ่นี้็ทำไม่ไ้สัที โรป๊ออะ! พัเรื่อนี้ไว้่อนแล้วัน รั้หน้า่อยเริ่มใหม่
ผมผลัวันประันพรุ่ไปเรื่อยๆนอนนี้มันใล้ะรบสอเือนแล้ว ยัยมิ้โทรมาบอว่าำลัอั๋วลับไทย ่วเวลาอผมมันสั้นลไปทุที แ่มีสิ่หนึ่รับที่ผมำลัรู้สึ ไม่รู้ว่าผมิเอเออเอไปนเียวหรือเปล่าว่าวามสัมพันธ์อเราสอนมันำลัพันาไปในทาที่ีถึีมา เมื่อสามวัน่อนเราไปูหนั้วยันมา มันเป็นหนัผีรับ เนื้อเรื่อเี่ยวับำสัาระหว่าเพื่อน ระหว่าทีู่เธอ็ย้ายมือเธอมาับมือผม เินเป็นบ้า ผมรู้รับว่าเธอลัวเธอเลยทำแบบนี้ แ่อหน่อยเถอะ ให้ผมิเ้า้าัวเอหน่อยแล้วัน เรื่อมันยัไม่หมแ่นั้น พอหนับเธอ็ัมือัวเอลับ แ่วามไวอผมือว้าไปับมือเธอไว้่อ เธอมอหน้าผม ผมมอหน้าเธอ เรามอหน้าันแบบเินอายนิหน่อย ในอนแรเธอ็พยามยามฝืนมือัวเอออ ้วยวามที่ผมไม่ยอมปล่อย เธอึเลิ่อ้านแล้วยอมผมแ่โยีแถมไม่ปริปาบ่นสัรับ ผมใ้โอาสในวันนั้นูมือเธอเินื้อนู่นูนี่ไปนทั่วทั้ห้า ไม่อยาให้เวลามันผ่านไปเลย อยาุมมือเธอไว้อย่านี้ไปนานๆ
-ริ๊-
"อ๊ะ แปปนึนะ"
น่าะเป็นแม่อเธอรับที่โทรมา ผมใ้สายาอันว้าไลอผมพยายามมอ แล้วเบอร์นั้นถูแทนื่อ้วยำว่า แม่๋า น่ารัใ่มั้ยล่ะรับ เธอเินออไปุยโทรศัพท์ไ้ไม่นาน็เินลับมา
"แม่โทรมาหรอ"
"อื้อ แม่ถามว่าอาทิย์นี้ะลับบ้านมั้ย"
อย่าลับนะแบม เวลาเหลืออเราน้อยแล้ว
"แล้วแบมะลับรึเปล่า"
"ลับแหละ"
ไม่ลับไ้มั้ย ไม่อยาให้ไปเลย ผมอยาบอเธอแบบนี้ แ่ถ้าผมพูไปมันไม่ี เธอ็อยาะอยู่ับรอบรัวบ้า เพราะอาทิย์ที่แล้ว็ไม่ไ้ลับบ้าน ผมเอ็เ่นัน
"มิ้ไปเที่ยวบ้านเรามั้ย"
หืมมม ไ้ยินแบบนั้นแล้วผมาลุวาวเลยรับ
"ไปๆๆ"
"อบแบบไม่ิเลยหรอ ฮ่าๆ"
"็อยาไปินทุเรียนทอแบบทอสๆใหม่ๆไ"
"้าๆ"
เป็นไรับเหุผลแ้่าอผม เ๋มั้ยล่ะ
เราใ้เวลาไม่นานในารเ็บเสื้อผ้าพร้อมับอใ้บาอย่า อ้อ ผมพาเธอแวะไปที่บ้านอผม้วยล่ะรับ ผม้อเอาพวเสื้อผ้าไปให้แม่บ้าน่อน แ่ผมไม่ไ้ให้เธอลรถหรอรับ ลัวว่านที่บ้านะถามมา แล้ว็โีมาๆที่ป้านวลไม่อยูบ้านพอี ไม่ั้นัผมนวามแ
หลัาผมทำธุระทุอย่าเรียบร้อย็พาเธอไปยับ้านเิทันที าที่นี่ไปันทบุรีผมว่ามัน่อย้าไลอยู่เหมือนันนะรับ แบมแบมเ่มาที่ับรถไปลับนเียวไ้ แ่ทำไมเวลาอยู่ับผมไม่เห็นเ่เลย เอาแน่นอนอย่าเียวหลัาบอทาผมแบบร่าวๆเสร็ ผมเอ็เ่เหมือนันที่ับมาไ้ถึนานี้นเียว!
"แบม ถึแยนี้แล้วยัไ่อ"
ริๆ็ไม่อยาปลุเธอหรอรับ แ่ผมสับสนแยนี้ว่าะ้อเลี้ยว้ายหรือวาันแน่ ผมเลยเย่าัวเธอเบาๆ ิ้วสวย่อยๆมวเ้าหาันพร้อมเปลือาสีอ่อนที่ำลัพยามยามฝืนลืมาึ้นมา แม่เ้าเอ้ย โรน่ารัเลย
"อือออ"
"เนี่ยถึแยให่แล้ว เลี้ยว้ายหรือวานะ"
"เลี้ยววา แล้วพอเออยที่สาม็เลี้ยววาอีที นอน่อละนะ"
"อื้อ"
เธอนอน่อริๆรับ ไม่เป็นห่วผมเลยว่าับรถเหนื่อยมั้ย อน้อยใไ้มั้ยเนี่ย
ผมับามที่เธอบอแล้ว็เอบ้านหลัหนึ่ มันไม่ให่และไม่เล็เินไป สีอบ้าน่อน้าเ่านิหน่อย รอบนอประับ้วยอไม้สวยามนานาพันธุ์ึ่บ่บอไ้ีว่าเ้าอบ้านนั้นูแลเอาใใส่นาไหน
“มาันแล้วหรอ เ้ามา่อนลู”
หิวัยลานเปิประูบ้านออมา้อนรับ ถ้าเาไม่ผิน่าะเป็นแม่อแบมแบม เธอูเป็นนใีมารับ รอยยิ้มแบบนั้นเหมือนที่ผมอบมออยู่บ่อยๆ แบมแบมถอแบบมาาแม่อเธอเป๊ะๆเลย
ผมล่าวทัทายแม่อเธอเหมือนเ็นนึที่ทำวามเารพผู้หลัผู้ให่อบ้าน
“สวัสี่ะุน้า”
เธอรับไหว้าผม้วยรอยยิ้มพร้อมับมือที่มารอรับมืออผมในะทำวามเารพ
“เรียแม่็ไ้้ะ เพื่อนแบมแบมนี่เนอะ”
เธอพูบ็ส่ยิ้มมาให้ผมอีแล้ว
"พ่อไม่อยู่หรอะ"
"พ่อไปประุมับอบ.้ะพรุ่นี้สายๆถึบ้าน"
เธอพูบ็หันหน้ามาุยับผม
“อยู่ับแบม ทนปวหูหน่อยนะลู”
“แม่อ่าาา”
แบมแบมโนแม่แวเ้าหน่อย็ทำแ้มพออนุ๊บป่อ
“อนนี้ผมินแล้วล่ะรับ”
"มิ้็อีน หึ่ยยย!"
มีวามสุริๆที่แล้เธอไ้ เธอทำหน้าอนเินออไปเอาระเป๋าัวเอถือึ้นั้นสอไปแล้วล่ะรับ
"ไปเอาระเป๋าเ้าบ้านไปลู เี๋ยวแม่พาไปที่ห้อ"
"อ้าว ไม่ไ้นอนห้อเียวับแบมแบมหรอะ"
"ห้อนั้นเล็ะายไป พอแบมแบมโทรมาบอว่าเพื่อนะมาแม่็รีบให้นไปทำวามสะอาอีห้อไว้ แบมแบมน่ะเ้าไม่่อยมีเพื่อนมาเที่ยวมบ้าน แม่เลยื่นเ้น ไปเร็วลู"
"่ะๆ"
ผิหวันิหน่อยรับ นึว่าะไ้นอนห้อเียวัน แ่ไม่เป็นไรหรอ เี๋ยวลับไปหอ็ไ้นอน้วยันเหมือนเิม
"รนั้นเป็นพ่อับแม่ รนี้ือห้อแบมแบมนะ ส่วนนี่ห้ออหนู้ะ"
แม่แบมแบมพาผมเินึ้นมาที่ั้นสออบ้าน ถ้ามอไปทา้าย็ะเอประูบานให่ เป็นห้ออพ่อับแม่อเธอ ส่วนห้ออเธอนั้น้อเินไปทาวา เราะเินผ่านห้อเ็บอ่อนแล้วห้อถัไปึเป็นห้ออแบมแบม ผมถามแม่เธอว่าทำไมเอาห้อเ็บอไว้ใล้ับห้อัวเอแทนที่ะเป็นห้ออแบมแบม แม่เธอให้เหุผลว่า เพราะเมื่อ่อนห้อเ็บอนั้นในอีเยเป็นห้ออแบมแบมมา่อน แ่เพราะเธอไม่ยอมนอนนเียว มานอนห้อพ่อับแม่ทุวัน นระทั่โเป็นสาว อายุสิบห้าเห็นะไ้ ถึอย้ายออมานอนนเียว แ่ว่าห้อนั้น็ลายเป็นห้อเ็บอไปเสียแแล้ว และห้อที่ผมใ้นอนืนนี้นั้น เป็นห้อริมสุึ่เป็นมุมอึพอี
"เ้ามาเลย้ะ แม่ให้นมาทำวามสะอาแล้ว"
"โห ให่มาเลย่ะ"
ให่ริๆรับ อาเพราะเป็นห้อมุมพอีล่ะมั้ แบบนี้นอนสอนไ้สบายๆเลย
"ให่ว่าห้ออแบมแบมเ้าอีนะ"
"อบุ่ะุน้า"
"บอให้เรียแม่็เรียแ่น้าๆ"
"แหะๆ อโทษ่ะุแม่"
"ั้นแม่ไม่วนแล้ว หนูเ็บออาบน้ำอาบท่าพัผ่อนามสบายเลยนะลู หรือะไปเที่ยวมสวน่อน็ไ้ ให้แบมแบมพาไป"
"ให้แบมแบมเ้าพัผ่อน่อน็ไ้่ะ อบุอีรั้นะะ"
"้า แม่ไป่อนนะ ามสบายนะลู"
"่ะ"
เห้อออ~
ผมรื้อระเป๋าัเรียม้าวอนเสร็ านั้น็เอนายลบนเียนุ่มนาให่พร้อมเหยียร่าายยืเส้นยืสายนรู้สึผ่อนลาย ผมแวะเ้าไปหาแบมแบมีมั้ยนะ อนนี้เธอำลัทำอะไรอยู่อยารู้ั
ไวว่าวามิ็าผมนี่แหละรับ อนนี้มาหยุอยู่ที่หน้าห้ออเธอแล้ว
๊อๆ
็อๆ
"แบม เปิประูให้หน่อย"
-มิ้หรอ แปปนึนะ-
แบมแบมะโนออมาาในห้อ
ผมยืนรอไม่นานเธอ็ออมาเปิประูให้ แ่ห้อเธอูมืๆนะ
"ทำไมไม่เปิไฟล่ะ"
"ไฟมันเสียอะ อนเราเ้ามามัน็สว่าอยู่นะ แ่พออาบน้ำเสร็ออมามัน็เปิไม่ิแล้ว"
"อ่อ"
มัวแ่มอหลอไปรับเลยไม่ทันสัเว่าเธอนุ่ระโมออยู่ ผมอเหล่มอรนั้นไม่ไ้เลย...
"แ่ัวให้เสร็่อนไป แล้ว่อยว่าัน"
"อื้อ"
ผมทำเป็นเ้มเ็เสียไปอย่านั้นแหละรับ วามริ็อยาให้อยู่ในุแบบนี้ไปนานๆ
"เราำไ้ว่ามีหลอไฟสำรออยู่ในห้อเ็บอ เอ่อ มิ้เปลี่ยนหลอไฟเป็นมั้ย"
"ไม่เยเปลี่ยนเอเหมือนัน แ่ไม่น่ายาไปหาันเถอะ"
เราเ้ามาในห้อเ็บอรับ สมแล้วที่เป็นห้อเ็บอเพราะอเยอะริๆ เรา้นหาหลอไฟในที่ที่ิว่ามันวระอยู่แ่อนนี้็ยัไม่เอ แ่สายผมมันลับไปสะุับอะไรบาอย่า มันน่าะเป็นภาพถ่ายอแบมแบมอนเ็ ผมเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นึ้นมา ในภาพเธอใส่เสื้อสีน้ำเินำลันั่อยู่บนเ้าอี้รูปสัว์อะไรสัอย่า ปาบวมๆแบบนี้เป็นมาั้แ่เ็แล้วหรอเนี่ย
"นี่แบมป่ะ"
"เห้ย ใ่ๆเราเอ มันอยู่รไหนอะ"
"มันอยู่ในลิ้นันี้อะ"
"โห เราหารูปนี้นานมานิว่าปลวินไปแล้วมั้"
"หรอ อย่านี้เอาไปเพิ่มะแนนไ้ป่ะ"
"ะแนนอะไรหรอ"
"็เราำลัีบแบมอยู่ไ เอาไปเพิ่มะแนนวามรู้สึ้วยไ้ป่าว"
"บ้าาา"
ว่าผมบ้าแล้ว็ทำหน้าเินๆ เสร็แน่ๆ เอผมหยอเ้าไป
"นี่ไหลอไฟ"
"ป่ะ ไปเปลี่ยนหลอไฟัน"
ผมับเธอเินลับเ้าไปในห้ออีรั้ ผมเลื่อนโ๊ะเรื่อแป้อเธอมารลาห้อที่มีหลอไฟถูิั้ไว้อยู่บนเพาน ีที่ห้อเธอไม่สูมาึไม่ำเป็น้อใ้บรรไลิ ผมปีนึ้นไปบนโ๊ะหมุนหลอไฟอันเ่าออ านั้นเธอ็ยื่นหลอไฟอันใหม่มาให้ผม ผมไม่รู้หรอรับว่ามัน้อทำยัไ แ่เยเห็นนานที่บ้านทำแบบนี้็เลยิว่ามันน่าะทำเหมือนๆัน
"ไหนแบมลอไปเปิไฟิ"
แร๊
"เย้ ไ้แล้ว"
"เห็นมั้ย บอแล้วว่าไม่น่ายา"
"่อยๆลนะมิ้"
.
.
.
.
.
.
.
"โอ๊ย!!!"
"ว๊าย มิ้!!"
อนที่ผมำลัะ้าวาอี้าลาโ๊ะ นิ้วเท้าผมันไปสะุับอบโ๊ะเลยทำให้ผมล้มล แ่ที่แย่ว่านั้นือหลัมือ้าวาผมันไประแทับหลอไฟวเ่านมันแแล้วบาเ้าไปในเนื้อ
"มิ้ เป็นไรมามั้ย"
"ไม่เป็นไรๆ หลอไฟบาเยๆเอ"
"ไม่เป็นไรไ้ยัไ ฮึ โรพยาบาลีว่า "
"ร้อไห้ทำไม"
"ฮึ ็มิ้เ็บ ฮึ มิ้เลือออ"
"มิ้ไม่เป็นไรหรอ ป่ะ ไปโรพยาบาลัน ไม่เอาไม่ร้อเนอะ"
ผมล่ะอยาะเลือออสัวันละสามรอบหลัอาหารถ้าเธอะแสออว่าเป็นห่วผมนานี้ มันีในบอไม่ถูเลยรับ ผมไม่ิว่าเธอะร้อไห้ออมา้วย้ำ เธอเป็นห่วผมมา แบบนี้เรียว่าิไปเอหรือเปล่ารับ??
มาแล้วววววววว อ่านแล้ว่วยอมเม้นท์้วยบอหน่อยนะรับ
อีไม่ี่อน็ะบแล้ว Enjoy Reading Baby...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น