“ตกเขียว” ธุรกิจรุ่งบนหยาดน้ำตา ที่ทุกคนอาจจะลืมไปแล้วว่าสังคมในอดีตมีแบบนี้

ที่เก็บรักษาไว้มาทั้งชีวิตนั้นต้องมามอบให้ผู้ชายแปลกหน้า ที่เป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้


           ข้าพเจ้าเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า ผู้หญิงอย่างเราๆนั้นต้องหวังเป็นธรรมดาที่จะได้แต่งงานกับคนดีๆ คนที่พร้อมจะเคียงข้างเราไปตลอด แต่ว่านั้นเมื่อพ่อแม่ต้องขายเรา ความฝันนั้นต้องสลายจากที่ฝันว่าจะแต่งงานและกินอยู่กับคนรักไปตลอด ก็กลับกลายมาเป็นต้องมอบกาย ถวายชีวิตให้กับคนมากมาย แต่ในขณะที่หญิงสาวเหล่านั้นได้แต่ร้องห่มร้องไห้ เจ็บปวดทรมานและย่อยยับ พ่อแม่กลับมีความสุขในการใช้เงินทองจากการขายบุตรสาวและเงินจากบุตรสาวเหล่านั้นส่งให้มีคำกล่าวหนึ่ง“หาเงินได้เต๊าใดป้อแม่ก็ผลาญหมดบ่เหลือ”ก็หมายถึงบุตรสาวต้องทนทุกข์ทรมานกับคนมากหน้าหลายตาแต่พ่อแม่กลับใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย และไม่เคยจะพอ ก็คงจะตรงกับคำคมที่ว่า “ความโลภไม่เข้าใครออกใคร”ซึ่งก็เห็นชัดเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งบุคคลใกล้ตัวที่เราคิดว่า เขาไว้ใจได้ที่สุด  แต่กลับทำร้าย 
             

ถ้าหากมองกลับไป จะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรไหมหากไม่มี ..ตกเขียว..ตั้งแต่แรก?

   จะไม่มี ซ่อง มากมายอย่างทุกวันนี้
    ผู้หญิงอย่างเราๆก็จะมีคุณค่ามีราคามากกว่าค่าตัวที่พ่อแม่ขายไปหรือมีราคามากกว่าราคาที่อยู่ซ่องซะอีก และประเทศไทยคงจะไม่ขาดแคลนกำลังคนในการพัฒนาประเทศให้เจริญ  แต่ถ้าหากว่าไม่มี ตกเขียว ตั้งแต่แรกก็คงจะไม่มี ซ่อง มากมายอย่างทุกวันนี้  ดีแล้วหรอ? ที่ปล่อยให้ปัญหานี้ยังเป็นประเด็น และให้ประเทศอื่นๆต้องคอยประนามคอยตั้งแง่กับไทย แล้วไทยเคยคิดที่จะแก้ปัญหานี้ไหม? ก็จริงอยู่ที่ลูกทุกคนต้องตอบแทนบุญคุณบิดามารดาร ผู้มีพระคุณ ซึ่งเป็นคุณธรรมพื้นฐานของคนไทยอยู่แล้ว แต่ต้องไม่ใช่การที่ต้องเอาตัวไปชดใช้ แต่ที่น่าเจ็บปวดคือการที่เอาตัวชดใช้นั้น  บุตรสาวไม่ได้เต็มใจแต่เป็นการบังคับ ยิ่งเป็นการบังคับที่พ่อแม่นั้นยินดีเห็นด้วย และเต็มใจที่จะให้ลูกสาวทำแบบนี้ ปัจจุบันนี้คนไทยรับวัฒนธรรมจากต่างชาติเข้ามาจึงทำให้มีการมองเรื่องที่ผู้หญิงไปนอนกับคนที่ไม่ได้รัก ไม่ใช่คู่ครองไม่ใช่เรื่องแปลก มันจึงทำให้สังคมเปลี่ยนแปลงไป จากอดีตเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเรื่องการที่ไปนอนกับชายที่ไม่ใช่สามีตน ในสมัยก่อนมันเป็นเรื่องที่ผิด แต่ปัจจุบันกลับเป็นเรื่องปกติ แต่ในความปกตินั้นยังมีความไม่ปกติอยู่ด้วย