[SF] Bigbang (TempG) -Love

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคสั้นเรื่องนี้อาจจะเริ่มแบบงงๆและจบแบบงงๆเช่นกัน..

เนื้อเรื่อง

 “หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะ!”ร่างบางอย่างควอนจียงเอ่ยขึ้นในขณะที่ตนวิ่งวนรอบโต๊ะไปไม่รู้กี่รอบแล้ว คนอะไรไม่รู้วิ่งเร็วเป็นบ้า

“ก็แล้วใครใช้ให้นายขาสั้นกัน”

“ก็นายน่ะมาตีหัวฉันทำไมเล่า ..เอ๊ะ แล้วนี่ มาว่าฉันทำไมห๊า!”

“เปล่าซะหน่อย ก็ขาสั้นจริงๆนี่นา”

“ตาบ้าท็อป!”

“อะไรกันเจ้าขาสั้น ?”

“ย๊า!! ตายซะเถอะ”

พูดจบร่างสูงอย่างท็อปก็พาจียงวิ่งวนรอบโต๊ะครูประจำชั้นที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าห้อง วิ่งวนอยู่อย่างนั้นจนจียงเหนื่อย ท็อปยืนมองขำๆก่อนจะเดินเข้าไปโคลงศีรษะกลมนั่นเบาๆ ทำให้เจ้าตัวรีบปัดมืออกทันควัน เรียกเสียงหัวเราะน้อยๆจากร่างสูง

“นี่นาย โต๊ะก็มีแค่นี้ทำไมถึงจับฉันไม่ได้ซะทีน้า หรือว่าเป็นเพราะขานายสั้น?”

“ไม่ได้ขาสั้นซะหน่อย แค่นายมันสูงไปแค่นั้นเองฟร้อยยยย!!”

“จีจี้เพื่อนรัก! วันนี้ว่างมั้ยเอ่ย~” ซึงรีเอ่ยเสียงร่าพร้อมตบไหล่บางดังปุ ทำให้ใบหน้าหวานค้อนเข้าให้อย่างไม่จริงจังนัก

“ทำไมอ่ะ นี่จะชวนชั้นไปไหนอีกล่ะเนี่ย”

“โถ่จีจี้ ทำไมต้องรู้ทันตลอด..”  เอ่ยขึ้นพลางลากเสียงยาวอย่างออดอ้อน

“บอกก่อนเลยนะว่าไม่ว่างนะ มีงานต้องทำ”

คำตอบจากปากจิ้มลิ้มของร่างบางทำเอาซึงรีหน้างอง้ำลงอย่างเด็กเอาแต่ใจ เรียกสีหน้าเอือมระอาจากจียงได้ไม่ยากนัก

“นะแกน้า วันนี้ไปธุระกับชั้นหน่อย แค่แป้ปเดียวก็ได้ น้า..”

สุดท้ายแล้วจียงก็โดนลากให้มากับซึงรีด้วย ด้วยเหตุผลที่พอฟังแล้วแทบหงายหลังตกเก้าอี้ “ถ้าแกไม่ไปชั้นจะไม่ให้แกลอกวิชาคณิต!” มีรึคนอย่างจียงจะยอม ก็ซึงรีน่ะเก่งคณิตจะตาย ถ้ามันไม่ให้ลอกแล้วผมจะลอกใครล่ะ

“นี่แกรออะไรเนี่ย ทำไมนานจัง ชั้นจะกลับแล้วนะ”

“จีจี้จ๋า อีกแป้ปนึงน้า อ๊ะ! นั่นไงมานู้นแล้ว”

ซึงรียิ้มร่าสะกิดไหล่จียงเร่าๆพลางชี้ไปทางผู้มาเยือนคนใหม่

“พี่ยองเบฮะ ทางนี้”

“ขอโทษนะครับรอพี่นานมั้ย”

“ไม่ฮะ พึ่งมาถึงเอง” ซึงรีตอบกลับหน้าระรื่น ทำเอาจียงแทบจะอาเจียน พึ่งมาถึงซะที่ไหนล่ะ! จียงน่ะนั่งรอ เกือบสองชั่วโมงเลยนะ!

“จียงแกจะกลับก่อนมั้ยล่ะ ชั้นกลับดึกน่ะ กลับคอนโดแกไปก่อนเลยก็ได้นะ”

คำพูดเว้าวอนแต่น้ำเสียงกึ่งบังคับนั่นมันอะไรกัน จียงพยักหน้ารับส่งๆก่อนจะเดินตามซอยเพื่อนกลับคอนโด คอนโดของจียงอยู่ถัดไปอีก 3 ซอย ข้างหน้านี้เอง ปกติแล้วถ้ากลับตามปกติก็ดีอยู่หรอกเพราะฟ้ายังสว่าง แต่ตอนนี้สิ ปาไปจะสองทุ่มแล้ว เพราะเจ้าบ้าซึงรีคนเดียวแท้ๆเขาถึงเสียเวลาไปตั้งสองชั่วโมงแทนที่จะได้ทำการบ้านอย่างสบายใจเฉิบ คิดแล้วอยากจะเอารองเท้าคู่ใหม่ฟาดหน้าเจ้าแพนด้านั่นเสียจริง

แกรบ แกรบ

เสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินตามร่างบางมาเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ข้างทาง ทำให้จียงสะดุ้งขณะที่กำลังคิดล้างแค้นเพื่อนรัก จียงตั้งท่าพร้อมตะโกนออกไปสุดเสียงพลางมองรอบๆตัว

“ใครน่ะ! ออกไปนะว้อยย ฉันต่อยมวยเก่งนะ มีพระด้วย อยากตายก็เข้ามาเลย”

“อวดเก่งจัง ตัวก็เล็กนิดเดียว เดี๋ยวก็จับควักไส้หรอก”

“แกเป็นใครน่ะ อ๊ะ นี่ปล่อยนะเฟ้ยย”

“นี่นาย หยุดดิ้นได้แล้วน่า กลัวรึไงไหนบอกต่อยเก่งแถมมีพระด้วยนี่นา” น้ำเสียงทุ้มติดกวนนั้นดังขึ้นใกล้หูของคนตัวเล็กทำเอาจียงขนลุกซู่ขึ้นมาทันใดเสียงทุ้มนั้นสร้างความตงิดใจให้คนตัวเล็กได้ไม่น้อย

ทำไมเสียงมันคุ้นจังนะ

“นี่นายเป็นใคร หรือว่าจะเป็น..”

“..?”

“ไอ้กอริลล่าท็อป!”

“!!!”

“ฮ่าฮ่า นายจริงๆด้วย โธ่เอ้ย เงียบไปเลย ดูดิๆ ทำหน้าเหมือนกอริลล่าอดกล้วยเลยอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า..”

ร่างบางหัวร่อจนท้องแข็งมือประสานกันอยู่ที่หน้าท้องขำอย่างเอาเป็นเอาตายในขณะที่คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกอริลล่าได้แต่ยืนสตั๊นไปหลายวิกับคำพูดนั้น ก็แหงสิ ตั้งแต่เกิดมาหน้าตาดีขนาดนี้ไม่มีใครเคยเรียกเขาว่ากอริลล่าเลยนะ!

“นี่นายจะขำอีกนานมั้ยฮะ”

“โอเคๆเลิกขำแล้วก็ได้ ฮ่ะๆ ว่าแต่นายตามฉันมาทำไมอ่ะ”

“ก็เปล่าหรอกเห็นเดินคนเดียวก็เลยเป็นห่วง”

“บ๊ะ! คนอย่างนายเนี่ยนะเป็นห่วงฉัน บ้ารึเปล่าเนี่ย”

“เห็นตัวเล็กแค่นี้กลัวจะปลิวไปกับลม”

“นายก็ดูถูกเกินไป ฉันน่ะแข็งแรงนะว้อย ดูดิๆ ดูกล้ามซะก่อน”

ร่างบางเบ่งกล้ามอันน้อยนิดของตัวเองด้วยสีหน้าจริงจังเสียจนท็อปอดขำกับท่าทางน่ารักนั่นไม่ได้

ก็จียงเป็นซะแบบนี้แหละน้า ชอบทำตัวน่ารักอยู่เรื่อยแล้วเขาจะอดใจไม่ให้รักคนตรงหน้าไหวได้อย่างไรกัน..

“นี่จียง”

“หื้ม?”

“คืนนี้ฉันขอนอนด้วยสิ”

“หาาา!!”

สุดท้ายก็มาลงเอยที่คอนโดนของจียง โดยมีสมาชิกใหม่เข้ามาโดยที่จียงไม่ต้องการเลยสักนิดมาเดินป้วนเปี้ยนแถวๆกองหนังสือของเขาพลางหยิบเล่มนู้นเล่มนี้มาอ่านจนจียงตีมือซุกซนนั่นไปหลายผัวะแล้ว

“นี่นายไม่มีบ้านช่องกลับรึไงถึงได้มาอาศัยกันอยู่แบบนี้เนี่ย”

“...”

“นี่นายเป็นอะไร เงียบทำไมอ่ะ” ร่างบางจิ้มร่างสูงยิกๆหลังจากที่ถามเจ้าตัวไปแต่กลับได้รับสีหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยตอบกลับมา

“บ้านฉันโดนยึด”

“น..นี่ อย่าทำหน้าเหมือนลิงกำลังร้องไห้เพราะไม่ได้กินกล้วยสิ ..อ..โอ๋ๆ” มือน้อยถูกส่งไปลูบหลังคนตัวโตซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะปลอบใจ จียงแพ้คนขี้แยนะ ไม่สิ.. จียงน่ะขี้สงสารจะตายไป เห็นคนร้องก็จะร้องตามแล้ว

จียงเองก็เกือบจะร้องเช่นกันถ้าไม่ติดที่คำพูดของเจ้ากอริลล่าขี้แยด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทนั่น มันทำจียงปรี๊ดแตก!

“ฉันล้อเล่นน่ะ ไม่คิดว่าคนอย่างนายทำหน้าร้องไห้ได้น่าเกลียดขนาดนี้นะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า”

“นี่นายกล้าหรอกกันเรอะ! รู้มั้ยว่าคนอย่างควอนจียงน่ะเป็นคนขี้สงสารขนาดไหน มันไม่ตลกเลยนะ!” ว่าพลางตีแขนแกร่งเข้าให้ซะเต็มรักเรียกเสียงโอดโอยที่โอเวอร์เสียจนน่าหมั่นไส้จากร่างสูง

“ตัวเล็กแต่แรงเยอะเป็นบ้าเลย”

“เฮอะ”

“นี่นาย”

“อะไรเล่า”

“ฉันชอบนายมากๆเลยอ่ะ”

“…”

“คบกันฉันเถอะนะ”

“ห๊า!!”

                                                                        -END-