ลิขิตรักเหนือกาลเวลา

เมื่อ กระถิน หญิงสาวจากยุค 2014ได้ถูกพระพรหมจับเธอโยนมาหล่นตุ๊บลงยุคกำลังเริ่มก่อตั้งกรุงธนบุรี  แถมยังต้องมาอยู่ในความปกครองของนายทหารเอกรูปงาม ฝีมือเพลงดาบฉกาจยากจะมีใครเทียบ แต่แสนดุและเอาแต่ใจสำหรับเธอ นามว่า แก้วกล้า

แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ความเคร่งขรึม เจ้าระเบียบและแสนดุนั่น มันจะซ่อนอีกมุมหนึ่งของเขาเอาไว้ เพื่อรอใครสักคนอันเป็นที่สิเน่หาเรื่องศึกรบไม่เคยหวั่นต่อผู้ใด แต่เรื่องหัวใจยอมให้แต่นางเดียว

“พี่รอแม่กระถินมานาน จนคิดว่าชีวิตนี้เห็นจะไร้คู่เสียแล้ว ไม่เห็นใจพี่หน่อยหรือคนดี” สไบผืนงามที่ห่มเฉียง เปิดเปลือยผิวขาวผ่อง ผุดผาดล้อแสงจันทร์จนคนเอ่ยอ้อน อดไม่ได้ที่จะกดปลายจมูกลงไปเก็บความหอมเสียเต็มปอด

“ทหารกล้าฝีมือฉกาจ ปากก็หวานเสียปานนั้น มีหรือจะไร้คู่” เสียงหวานเอ่ยเสียงสะท้านแม้จะเคยมีเพื่อนฝูงที่เป็นชายบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีใครได้แตะต้อง ให้กายใจหวามไหวได้อย่างนี้

“เคยหวานกับใครเสียที่ไหน ใครเขาก็ว่าดุนัก จะเป็นก็แค่กับเจ้าดอก…นะ” แม้ปากจะขอ แต่ปลายจมูกกลับซุกไซ้เข้าลำคอระหงไม่ฟังเสียง ฝ่ามือกร้านด้วยกำด้ามดาบขับไล่ศัตรู ก็ลูบโลมไปทั่วเนื้อกาย สร้างแรงสะท้านไปทั้งร่างนวล สไบผืนงามค่อยๆ เลื่อนหลุดลงพ้นกาย เหลือเพียงผ้าแถบพันรอบโนมเนื้อขาวผ่อง ให้เจ้าของสะเทิ้นอายสายตาที่เคยฉายแววดุ ตอนนี้กำลังเปล่งประกายอ่อนหวานในม่านแสงจันทร์

เปิดเรื่องไว้รอค่า ไม่รู้จะเป็นไงเพราะไม่เคยเขียนแนวอิงประวัติศาสตร์มาก่อน ผิดพลาดยังไงก็ช่วยกันท้วงติงนะจ๊ะ

นิยายเรื่องนี้จิตนาการขึ้นมาเพื่อความบันเทิงล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ที่เอ่ยถึงเพื่อความสมจริงใด หากเหตุการณ์ใดผิดแผกไปจากที่ท่านรู้ ก็ขอเรียนให้ทราบว่า เป็นเรื่องแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะคะ