คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : การแบ่งอำนาจ
ตอนที่ 11
การแบ่งอำนาจ
" มาดื่มด้วยกันหน่อยมั้ย " คำพูดที่ออกมาจากปากของลุงเดฟที่หันมาพูดกับเดย์เมื่อตัวเดย์ได้ยินก็ได้เดินเข้าไปนั่งข้างๆลุงเดฟอย่างช้าๆเมื่อตัวเดย์ได้นั่งลงข้างๆเรียบร้อย
" จะเอาอะไรล่ะ " ลุงเดฟได้หันไปถามเดย์ที่นั่งลงข้างๆ
" นมสตอเบอรี่ครับ " เดย์ได้หันไปบอกกับลุงเดฟที่มองเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ลุงเดฟได้หัวเราะลั่นห้องขนาดบาร์เทนเดอร์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขายังหัวเราะเบาๆ สีหน้าของเดย์ได้เต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อหยุดหัวเราะลุงเดฟก็ได้สั่งให้บาร์เทนเดอร์เตรียมเครื่องดื่มให้เดย์
ผ่านไปสักพักนมได้มาเสริฟให้เดย์เมื่อนมได้ตั้งตรงหน้าของเดย์เขาก็ได้หยิบขึ้นมาดื่มบรรยากาศกลับไปเงียบอีกครั้ง
แกร่ๆ
เสียงบางอย่างดังขึ้นเดย์ที่หันไปดูทางต้นเสียงก็พบว่าลุงเดฟได้หยิบปืนขึ้นมาชี้ที่หัวของเขาแล้วปากกระบอกปืนอยู่ห่างจะหัวของเดย์ไม่ถึง 1เซนติเมตร เดย์ที่เห็นแบบนั้นก็ได้ทำท่าทางใจเย็นแล้วหยิบนมขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
" นายไม่กลัวเลยหรอ " ลุงเดฟได้เอ่ยถึงเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่รู้ร้อนของเดยํ
" ผมไม่กลัวของทำมันทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ " เดย์ได้พูดพร้อมกับดื่มนมต่อไปเรื่อยๆอย่างใจเย็น
" รู้ด้วยหรอว่ามันไม่มีลูกกระสุน " ลุงเดฟพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยแต่เดย์ก็ไม่ได้ตอบอะไรพร้อมกับดื่มนมต่ออย่างใจเย็น
" นายรู้เกี่ยวโลกใบนี้หรือเปล่า " ลุงเดฟได้พูดขึ้นพร้อมวางปืนลงไว้กับโต๊ะแล้วยกแก้วขึ้นมาดื่ม
" หมายถึงเรื่องอะไรล่ะครับ " เดย์ได้หันไปถาม
" ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นทุกอย่างได้เปลี่ยนอำนาจการปกครองของรัฐบาลก็ลดน้อยลงตอนนี้ประเทศนี้ได้ทุกแบ่งเป็นกลุ่มต่างๆ มนุษย์ที่อยากจะมีอำนาจก็ได้โอกาสขึ้นเป็นใหญ่ในประเทศที่กฏหมายไม่มีผล " ลุงเดฟได้พูดพร้อมกับยกเครื่องดื่มดื่มไปเรื่อยๆ
" น่าหัวเราะจริงๆนะครับทำไมมนุษย์เราต้องการอำนาจมากขนาดนั้น" เดย์ได้พูดขึ้นพร้อมกับใช้มือของตัวเองหมุนแก้วเครื่องดื่มเล่น
" แล้วนายอยู่ไปเพื่ออะไรถ้าไม่ต้องการอำนาจเงินทองและความยิ่งใหญ่ " ลุงเดฟได้หันไปถามเดย์
" ไม่รู้สิครับผู้ยังไม่รู้เลยว่าต้องการอะไรที่เอาชีวิตรอดก็เพื่อหวังว่าสักวันจะหามันให้เจอ " เดย์ได้พูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่มือของเขาที่กำลังหมุนแก้วเครื่องดื่มเล่นอยู่
" ขอตัวก่อนนะครับ " เดย์ได้พูดพร้อมกับลุกขึ้น
" จะไปแล้วงั้นหรอ " ลุงเดฟได้หันไปถามเมื่อเห็นเดย์ได้ลุกขึ้น
" ใช่ครับว่าแต่ช่วยบอกทางไปที่รับลมดีๆหน่อยได้มั้ยครับ " เดย์ได้หันไปถามกลับลุงเดฟที่มองที่ตัวเองอยู่
หลังจากนั้นตัวของเดย์ได้เดินไปตามทางที่ลุงเดฟได้บอกมาทางนั้นพาตัวเดยํไปถึงชั้นดาดฟ้าของบ้าน โดยบ้านหลังนี้มี3 ชั้นไม่รวมชั้นดาดฟ้าบนชั้นดาดฟ้าถูกปูพื้นด้วยหญ้าเทียมมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบ ทั้ง โต๊ะ เก้า สระว่ายน้ำเมื่อตัวของเดย์ได้ขึ้นมาถึงก็ได้ตกตะลึงกับความหรูหรา
บนท้องฟ้าที่มีเพียงแสงจันทร์ให้ความสว่างในยามกลางคืนแต่บนดาดฟ้านั้นก็ได้ถูกประดับไปด้วยไฟมากมายทำให้บนดาดฟ้านั้นสว่างไสว ลมหนาวได้พัดได้กระทบกับผิวของเดย์ เดินได้ค่อยๆเดินไปนั่งที่โต๊ะนั่ง
เดย์ได้เปิดระบบขึ้นมาอีกครั้งเขาได้เลื่อนไปเรื่อนจึงเจอกับเมนูหนึ่ง
กระเป๋า
เดย์ได้กดไปที่เมนูมีช่องกระเป๋าเหมือนในเกมส์ขึ้นมาตรงหน้าของเดย์
แจ้งเตือน
การใช้กระเป๋าไอเทม
- ท่านสามารถเก็บของได้เฉพาะที่เป็นของที่มาจากระบบเท่านั้น
ภายในกระเป๋า
แร่เหล็กทมิฬขนาดเล็ก 1 ชิ้น
แร่เหล็กทมิฬขนาดกลาง 3 ชิ้น
เดย์ได้กดที่แร่เหล็กทมิฬขนาดเล็ก ทันใดนั้นแร่เหล็กสีดำสนิทขนาดเท่าฝ่ามือของเขาได้ปรากฏขึ้นบนมือของเขาดวงตาของเดย์พ่องโตขึ้นด้วยความตกใจ
เปิดใช้ สกิล สังเกตุ
แร่เหล็กทมิฬ ไอเทมประเภท วัตถุดิบ
ความสามารถ แร่เหล็กทมิฬสามารถได้รับจากการกำจัดซอมบี้ หรือ เควส เป็นแร่เหล็กชนิดพิเศษที่มีความสามารถในการโจมตีซอมบี้เป็นแร่เหล็กที่สามารถสร้างความเสียหายให้กับซอมบี้เป็นอย่างมาก
" ของจำเป็นสินะ " เดย์ได้พูดขึ้นพร้อมกับนำแร่เหล็กได้เก็บเข้าไปที่ช่องเก็บของโดยการใส่มันเข้าไปที่หน้าต่างกระเป๋าที่ปรากฏตรงหน้าของเขา
" ป่าป๊า " เสียงตะโกนเรียกของวันใหม่ที่ใส่ชุดเดรสของเด็กลายลูกไม้สีขาวทั้งชุดดังมาจากทางขึ้นดาดฟ้าเมื่อเดย์ได้หันไปทางเสียงเรียกเขาได้เห็นแอนที่ใส่ชุดเดรสสีน้ำเงินทั้งชุดที่ไม่มีลายค่อยๆเดินตามหลังวันใหม่ที่กำลังวิ่งมาให้เขา
โอ๊ย
วันใหม่ได้หกล้มก่อนจะวิ่งถึงเดย์ที่นั่งอยู่ประมาณ 1เมตรเดย์ได้ตกใจแล้วรีบวิ่งมาดูตัวแอนที่เดินอยู่ข้างหลังวันใหม่ได้รีบวิ่งด้วยท่าทางที่ตกใจเข้ามาดู
" เป็นอะไรหรือเปล่า " แอนพูดพร้อมกับได้พยุงตัวของวันใหม่ขึ้นมา ท่าทางสะอึกสะอื้นของวันใหม่ทำให้แอนและเดย์จ้องมองอยู่นิ่งๆ
" อึบ~~~ " วันใหม่ได้อดทนไว้เพื่อไม่ร้องไห้ออกมาตัวแอนและเดย์ได้ถอดหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเพราะว่าตัวของเขาทั้งคู่ก็ไม่เคยปอบเด็กที่กำลังร้องไห้อยู่
" ไม่เป็นไรจริงๆใช่มั้ย " เดย์ได้เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
" เป็นลูกของป่าป๊ากับหม่ามี๊ต้องอดทน " วันใหม่ได้พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นพร้อมกับใช้มือปัดฝุ่นที่เละอยู่บริเวณตัว
เดย์ได้อุ้มวันใหม่ขึ้นแล้วพาเดินไปนั่งตรงที่บริเวณโต๊ะที่เขานั่งแอนได้เดินตามมาพวกทั้งได้นั่งประกบข้างของวันใหม่
" ทำไมใส่ชุดแบบจัดเต็มแบบนี้ล่ะ " เดย์ได้เอ่ยถามแอน
" อะไรล่ะก็ฉันไม่ได้มาที่นี่นานเลยไม่มีชุดของฉันอยู่ ก็มีแค่ชุดออกงานอย่างตัวนี้เท่านั้นแหละชุดที่ยัยหนูใส่ก็ของฉันตอนเด็กๆ " แอนได้ตอบกลับเดย์ได้ทำท่าทางเข้าใจแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
" วันนี้ดาวเห็นชัดจังเลยนะ " เดย์ได้พูดขึ้นเมื่อแอนได้ยินสิ่งที่เดย์พูดก็ได้เงยได้ขึ้นไปมองเหมือนกัน ดวงดาวระยิบระยับมากมายบนท้องฟ้าราวกับที่นี่ไม่ใช่ในกรุงเทพท้องฟ้าเปิดโล่งขนาดที่เห็นดวงดาวส่องแสงมากมายบนท้องฟ้าราวกับอัญมณี
" จริงด้วย " แอนได้อุทานขึ้นขนาดที่สายตาของเธอจ้องไปที่ดาวดวงมากมายบนท้องฟ้า
" ขอบคุณนะ " เสียงของแอนได้พูดขึ้นในขนาดที่สายตาของเธอยังคงมองไปบนท้องฟ้าคำพูดของแอนต้องทำให้เดย์หันมามองที่แอนที่กำลังมองดาวอยู่
" ขอบคุณฉันเรื่องอะไร " เดย์ได้ถามแอน
" ถ้าวันนั้นนายไม่ช่วยฉันฉันคงตายไปแล้ว " แอนได้พูดพร้อมกับเปลี่ยนสายตาที่กำลังมองไปที่ดาวบนท้องฟ้ามามองไปที่หน้าของเดย์ สายตาของทั้งคู่ได้สบตากัน ราวกับโลกทั้งใบนั้นอยู่หมุนบรรยากาศได้เงียบสนิทพวกเขาทั้งคู่ต่างไม่พูดอะไรต่อ แต่แววตาของพวกเขาก็ยังไม่ละสายตาซึ่งกันและกัน
" หม่ามี๊!!!" เสียงตะโกนขึ้นของวันใหม่ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งแล้วได้หันไปมองคนล่ะทาง
" อะไรจ้ะ " แอนได้ถามวันใหม่ด้วยรอยยิ้มใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย
" หนูหิวแล้ว " วันใหม่พูดพร้อมทำแก้มปอง
" โอเคไปกินข้าวกันด้วยกว่า " แอนพูดพร้อมกับยืนขึ้นแล้วอุ้มวันใหม่เพื่อจะไปกินข้าว
" ไม่ไปหรอ " แอนได้หันไปถามเดย์ที่นั่งมองตนเองที่ยืนขึ้นอยู่
" ไปสิ " ตัวของเดย์ได้พูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินไปพร้อมกับแอน
จบตอน
-------------------------------
ความคิดเห็น