คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ขึ้นชื่อว่าตำนาน บางครั้งมันก็เชื่อบ่ได้!?[100%]
ตำนานหน้าที่ 13 ขึ้นชื่อว่าตำนาน บางครั้งมันก็เชื่อบ่ได้!?
เมื่อนานแสนนานมาแล้ว...เคยมีเรื่องเล่ากล่าวขาน ถึงเทพสงคราม...ผู้แกร่งกล้าไร้ปราชัย นัยนาดวงเนตรแดงดั่งโลหิต ดุจอาทิตย์ยามเย็นส่องสาด...เจิดจ้าบ้าคลั่งอันตราย หากเกศาพลิ้วไหว...ขาวพิสุทธิ์ดุจดั่งเมฆา...ยามเมื่อแรกอรุณมาเยือน
เขาจะปรากฏให้เห็น...เมื่อฤดูแห่งความหนาวเย็นย่างกราย ...ปิศาจร้ายแห่งเหมันต์ฤดู...
...สองมือเปื้อนเลือดแดงฉาน หากจิตใจจริงแท้ขาวพิสุทธิ์
...การเข่นฆ่าทารุณไร้ความหมาย หากไร้แม้ความผิดเพียงสักนิด
...เพราะเขาเป็นผู้คาบเกี่ยว...
ช่วงเวลาแห่งยามเย็นอันน่าสะพรึง...กับแรกอรุณกระจ่างสวยอันน่ายินดี...
“...”รัตติอ่านข้อความสีซีดจางบนกระดาษเก่าๆสีเหลืองกรอบพลางเงียบเสียง รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่เสมอไม่มีอีกแล้ว...คิ้วเรียวขมวดมุ่น ริมฝีปากบางเม้มแน่นและแล้ว...
“ลายมือห่วยแตกได้โล่เลย กว่าจะอ่านจบ โธ่เว้ย! อย่าให้พ่อรู้นะว่าใครเป็นคนบันทึก!! เหม่...เขียนแบบนี้ทำไมไม่เขียนเป็นอักขระอารยธรรมโมโสโปเตเมียไปเลยฟร่ะ!!”หนุ่มน้อยเจ้าของรอยยิ้มกระชากตับไต เอ๊ย! กระชากใจเขวี้ยงบันทึกเก่าล้ำทรงคุณค่าทิ้งอย่างไม่ใยดี
“เหมันต์นะเหมันต์ทำกันได้~~!!!”เจ้าตัวขยี้ผมอย่างเซ็งชีวิต แทนที่จะได้ลุยให้ระบบเกมมันเจ๊งกันไปข้างอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก เขาเลยมีอันต้องมานั่งแกะรอยหามาสเตอร์อาชีพผู้สุดแสนจะลึกลับของ Destroy Warrior ซะงั้นอ่ะ
“เบาะแสะก็ดันมีแค่ผมสีขาวกับตาสีแดง”...คนหล่อล่ะเครียด! รัตติมุ่นคิ้วหนักก่อนจะแลสายตามองไปยังสองพี่น้องที่แยกย้ายกันไปนอนเอาแรงกันอยู่คนละมุมเกวียน
แอบชิ่งไปตอนนี้ตูก็รอดแล้วใช่มั๊ย...? ปิศาจน้อยในหัวเริ่มชักจูง...
ฮะ...ได้ยังไงเล่า แบบนี้มันไม่ดีนา... เทวดา(?)แสนดี(??)เถียงกลับ
...หาจังหวะเผลอก่อนค่อยเผ่นดีกว่า แล้วอย่าลืมทำลายหลักฐานด้วยการเผาเกวียนทิ้งแล้วตบตาเป็นฝีมือมอนเตอร์ด้วยล่ะ...โอเค มันไม่ใช่เทวดา แต่ในหัวเขามีปิศาจสองตัวสินะ
รัตติคลี่ยิ้มละไม...
อา...รอเผลอก่อนแล้วกัน หึหึ...หึหึ...
…………………………………….
แต่ทว่า...แผนการณ์นั้นกลับไม่เป็นไปด้วยดี รู้สึกตัวอีกพวกเขาก็...
“เหมันต์...”รัตติร้องเสียงเครือ...
“เหมันต์...”คิมหันต์เองก็เรียกด้วยสำเนียงแปร่งปร่า...
“ทำไมไม่บอกว่ามาสเตอร์อาชีพนรกนั่นมันเป็นบอสระดับเกือบร้อย ห๊ะ!!!”คุณพี่ชายตะคอกใส่เสียงสูงขณะที่สับขาวิ่งอย่างสุดชีวิต รัตติถลึงตามองใบหน้านิ่งๆใต้เงาผ้าคลุมด้วยความรู้สึกสุดจะบรรยาย
นี่มันเป็นครั้งที่ 4 ที่เขาออนไลน์ไม่ใช่เหรอ...ใช่มั๊ยๆๆๆ แล้วนี่มันก็เป็นเพียงวันที่ 4 อีกเช่นกันนับแต่เขาเริ่มเล่นเกมนี้ เลเวลรึก็พึ่ง จะขึ้นหลัก 40 ไปหมาดๆ แล้วเหตุใดผมถึงต้องมาเผ่น เผ่น เผ่น แล้วก็เผ่น!! ในเกมมานับดูแล้วนี่ก็เป็นครั้งที่ 4 ด้วยล่ะว้อยยยย!!!
หนีเสือ หนีค้างคาว หนีเต่า!! นั่นยังไม่เท่าไหร่แต่นี่น่ะ มันเป็นมาสเตอร์อาชีพลับที่กำลังตามหากันอยู่ไม่ใช่รึไง!! ทำไมต้องหนีด้วยล่ะ!!
เปรี้ยง!! ก้อนน้ำแข็งขนาดปาหัวหมาดับอนาถ พุ่งเฉียดปลายผมสีดำๆของคุณพระเอกสุดโฉดไปอย่างเฉียดฉิว ทำเอาเด็กหนุ่มตาเหลือก
(ไอ้)คุณคนแต่งที่เคารพครับ! กระผมว่าเปลี่ยนชื่อตอนเป็นอาถรรพ์เลข 4 เหอะครับ!! อาถรรพ์แรงด้วยเนี่ย ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะขอบอก รัตติสบถในใจก่อนจะกระโดดหลบเศษน้ำแข็งที่ผู้ไล่ตามเขวี้ยงเข้าใส่
“เหมันต์ศิษย์ร้ากกกก~~ หนีอาจารย์ทำไมล่ะ~~ มามะ~~ ฟาดปากแก้คิดถึงกับอาจารย์หน่อยเร้ววววว~~~”เพราะอย่างนี้สินะ ถึงต้องพากันหนีอย่างไม่คิดชีวิตน่ะ!!!
“เควสอัพเกรดอาวุธนั่นอ่ะ แค่หาตัวพี่แกเจอก็เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอครับ”รัตติถามเสียงปนหอบ ขณะวิ่งตามเจ้าของเควสทัน
“เปล่า”เหมันต์ยังคงตอบแบบประหยัดคำ ไม่ใช่เพราะเก๊กอะไรหรอกนะ...เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ย!!
“...คือต้องให้เฮียแกประทับตราด้วยน่ะ”คิมหันต์ขยายความ
“เหมานนนน~~ จะหนีอาจารย์ไปหนายยยย~~”มันยังหลอนไม่เลิก!! รัตติเหลือบมองทางหางตา เห็นตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอกนะ...
ชายหนุ่มหน้าตาคมคาย เจ้าของผิวสีหิมะที่กลืนไปกับเรือนผมสีขาวพิสุทธิ์ตัดกับดวงตาสีเพลิง รอยยิ้มกว้างขวางประดับอยู่ บนใบหน้า...ไม่บอกใครจะเชื่อว่าไอ้หนุ่มหล่อเจ้าของเสียงปัญญาอ่อนนี่จะเป็นตัวติดทำเนียบ ‘สุดยอดบอสอันตราย’ แห่งเกม The Kingdom กันล่ะฟร่ะ!!
กึ้ก!! จู่ๆพี่แกก็หยุดฝีเท้า ดวงตาสีเลือดที่จัดจ้าไม่แพ้โลหิตเป็นประกายวิบวับ
จังหวะการย่ำเท้าแบบนั้น...สมดุลร่างกายแบบนั้น...เจ้าหนูนี่น่าสนกว่าเจ้าลุกศิษย์สุดขรึมนั่นอีกแน่ะ...หัวที่ปกคลุมด้วยผมหงอก...
...ไม่ใช่เฟ้ย!! เค้าเรียกสีแพลทินัมหรอก!!
...โอเค ผมหงอกที่เจ้าตัวแถว่าเป็นสีแพลทินัม
ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!!! มานี่!! ข้าพากย์เอง!!
ชายหนุ่มสุดหล่อเจ้าของเรือนสีแพลทินัมปรายดวงตาคมกริบสะท้านใจสาวทั้งแผ่นดินมองเจ้าลูกลิงหัวดำที่กำลังสับขาวิ่งหนีสุดชีวิตด้วยดวงตาเป็นประกาย คำๆหนึ่งผุดวาบขึ้นมาในหัว
“นั่นน่ะ...ของเล่นใหม่ของข้าใช่ป่ะ?”อมนุษย์สุดหล่อฉีกยิ้มพริ้มพรายละลายใจ พลางพึมพำเสียงทุ้มนุ่มสุดเซ็กซี่...พอเถอะ!! ไอ้อมนุษย์หลงตัวเอง ตูพากย์เองได้เว้ย!!
เจ้าของเรือนผมสีแพลทินัม(ที่มองยังไงก็รู้สึกว่ามันเป็นหงอก)โคลงหัวก่อนจะสะบัดมือหนึ่งวูบ...ก้อนน้ำแข็งไซส์บิ๊กก็โผล่ขึ้นมาจากความว่างเปล่า ก่อนที่จะลอยหวือไปหาเป้าหมายซึ่งคราวนี้ไม่ใช่ใครอื่น...แต่เป็น...ที่...
“แย้กกก!!”คิมหันต์กรีดร้องสุดเสียงด้วยความตกใจ
“อ่าว...เล็งพลาดไปหน่อยแฮะ”หยั่งกับเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหน!! ความรู้สึกแบบนี้ใช่มั๊ยที่เรียกว่าเดจาวูอ้ะ!! เหมือนกันไม่มีผิดเล้ยยย ขณะที่รัตติเผลอวอกแวก ชายหนุ่มผมขาวพึมพำก็อย่างเสียเซลฟ์เล็กน้อยก่อนจะสร้างก่อนน้ำแข็งขึ้นใหม่...แน่นอนว่า...ใหญ่กว่าเดิม
“เจี๊ยก~~”แต่แล้วคนที่โดนก็ยังเป็นหน้าเก่ารายเดิม คิมหันต์ที่สุดจะซวยมาตลอดทั้งเรื่อง บทก็ออกจะเด่นคนอ่านดันคิดว่าเป็นตัวประกอบ หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้าย แต่ไม่มีสาวแลซักคนซะอย่างนั้น แถม...
พอได้แล้วว้อยย~!!!! จะย้ำทำไมห๊ะ!! จะย้ำทำไม!! เดี๋ยวพ่อฆ่าหมกส้วมซะหรอก!!
แหม...ก็แค่พูดความจริง... แฮ่ม!! เอ้าๆๆ ลากลากไปไกลแล้ว กลับมาที่พ่อยอดชายนายหัวขาวที่สร้างก้อนน้ำแข็งไซส์ใหญ่กว่าเดิมอีกครั้ง...อีกหลายๆครั้ง แต่มันก็กลับลอยไปเฉียดตัวคิมหันต์ซะทุกครั้งไป
“พี่ตั้งใจเขวี้ยงให้มันดีหน่อยไม่ได้เหรอครับ!! จะเขวี้ยงไอ้หัวดำนั่นก็เขวี้ยงไปเซ่!! ตัวใหญ่เท่าควายขนาดนั้นยังปาไม่โดนอีกเร้ออออ~~!!”คิมหันต์ว้ากใส่อย่างอดรนทนไม่ไหว
“อ๋อ...เอ่อ แบบว่า ตอนแรกๆก็กะจะขว้างเจ้าหนูนั่นอยู่หรอกนะ แต่แบบว่า...ขว้างใส่เจ้ามันสนุกกว่าอ้ะ!! เจ้านี่หลบเก่ง แถมยังตายยากตายเย็น หยั่งกะแมลงสาปแน่ะ!!”มาสเตอร์แห่ง Destroy Warrior ว่าเสียง(ที่พยายามทำให้ดู)แอ๊บแบ๊ว ก่อนจะแลบลิ้นอย่างน่ารัก ช่างขัดกับหุ่นบึกๆและหน้าตาบ่งบอกความถึกนั่นเสียนี่กระไร
เค้าเรียกหุ่นมาดแมนสมชายต่างหากล่ะเฟ้ย!!
ตูขี้เกียจเถียงกับพวกเอ็งแล้วนะ!! พากย์อะไรทำไมมันต้องมีขัดขึ้นมาซะทุกครั้งเลยวะ!! หัดทำตัวดีๆเหมือนตัวละครในนิยายเรื่องอื่นที่ไม่มีเถียง ไม่มีบ่น ก้มหน้าก้มตาเล่นบทของตัวเองต่อไปไม่ได้รึไงห๊า~~!!!
ไม่ได้หรอกเฟ้ย!!
ทำไมมันพร้อมใจกันตอบมาทีเดียว 4 คนเลยฟะ? -*-
…………………………………..
มหกรรมงานเล่นไล่จับยังคงจะมีอยู่อีกนานถ้าไม่ใช่เพราะเหมันต์หาของที่ต้องใช้เจอในที่สุด ไอเทมหนึ่งเดียวในใต้หล้าที่หยุดอาจารย์บ้าๆแอบซาดิสคนนี้ไว้ได้ ของสิ่งนั้นก็คือ...
คือ...คือ...มันก็คือ...!!!!!!!
…………………………………..
“อ๋อ...ที่แท้ก็เพราะแบบนี้เองเหรอ?”อาจารย์หนุ่มว่าพลางเขี่ยกองไฟตรงหน้าเล่น เหมันต์ที่เล่าอธิบายทุกอย่างแบบย่อๆให้ฟังก็กลับไปเงียบงันเช่นเดิม อะไรนะ? ทำไมเหมันต์ถึงเป็นคนเล่าน่ะหรือ?นั่นก็เพราะ...อีกสองคนมันยังนั่งเอ๋อเหวอแดร๊กอยู่อ่ะดิ!!
ไม่บอกใครจะเชื่อว่าของกำนัลที่คนพูดน้อยมาดมากปากหนักอย่างเหมันต์ยกออกมากำนัลอาจารย์ที่ไม่ได้เจอกันมานานจะเป็น...เหล้า!?
โอ้แม่เจ้า!! จุดอ่อนที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้(?)ของเจ้าบอสนรกหลงตัวเองตัวนี้คือเหล้า!!
ไม่อยากจะเชื่อ แต่ไม่เชื่อก็ไม่ได้!! ก็พี่แกเล่นคว้าขวดเหล้าจากเหมันต์ไปไว้ในมือเพียงพริบตา ก่อนกรอกอั้กๆเข้าปาก และทำให้มันหมดไปได้ในเวลาไม่ถึง 10 วินาที
...การดื่มสุราทำให้ความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะลดลง..(ไม่เกี่ยว?).
“ฮ้า~ รสแรงถึงใจจริงๆศิษย์รัก! ถ้าไม่มีเจ้าข้าต้องเป็นโรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มตายแหงเลย!”
“...”คนพูดน้อยเป็นวิสัยไม่ได้ตอบรับเสียงนั้น แต่เริ่มต้นเล่าถึงสาเหตุที่ต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่ด้วยความไม่เต็มใจ แต่ก็ช่วยไม่ได้...เมื่อไอ้คนปากมากทั้งสองตัวมันยังคงอึ้งค้างพูดอะไรไม่ออกอยู่แบบนั้น....
“ที่จริงไอ้ตราประทับนี่มันก็ไม่ได้ให้ยากอะไรมากมายหรอกนะ แต่ว่า...”มาสเตอร์แห่ง Destroy Warrior ลากเสียงอย่างมีเลศนัย
“...”
“มันก็ต้องมีเงื่อนไขนิดหน่อย...”พี่ท่านยังพูดไม่ทันจบ ศิษย์เอกแห่งสำนัก(ก็ทั้งสำนักมันมีอยู่คนเดียว)ก็ควักเหล้าออกมาอีกขวด
“เจ้าเห็นอาจารย์เป็นอะไรเนี่ย!”ปากพูดไปงั้นแต่มือก็คว้าไปอย่างรวดเร็ว คิดบ้างรึเปล่าว่ามันเสียเครดิตอย่างแรง...
“คิดเหรอว่าของแค่นี้จะทำให้ข้ามอบตราประทับให้ง่ายๆน่ะ!”
...ก็เออน่ะสิ - -
“เอามาอีกสองขวดข้าให้ได้เลย!”
...นึกแล้ว!! เหมันต์ควักออกมาอีกสองขวด ตั้งเรียงตรงหน้าท่านอาจารย์ ...
“นี่เหมันต์ ข้าก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าเจ้าเตรียมมาเผื่อ แต่เมื่อกี้หยั่งก่ะเห็นแว๊บๆว่ายังเหลืออีกเพียบนี่หว่า?”หลังจากกรอกเหล้าหนึ่งขวดลงท้อง เตรียมเปิดอีกขวดที่เหลืออสูรหนุ่มหน้าตา...เอ่อ...ดี (ทำไมต้องคิดนาน?) ก็เอ่ยถาม
“...”คนเป็นศิษย์ถึงกับเงียบ
“...”อีกสองคนที่ดูอยู่ก็เงียบด้วย ใบหน้าขาวๆที่มักจะเรียบนิ่งอยู่เสมอขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงโปร่งลุกพรวดขึ้น ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าเป็นเชิงข่มขู่
“ตราประทับ..”…เนียน!!??
………………………
“เอ๋..!? ได้แล้วเหรอคะ?”พนักงานสาวอุทานอย่างแปลกใจ
ปกติเควสอัพเกรดอาวุธนี่แทบไม่มีคนผ่านเลยนะแต่นี่มัน...!! พี่พึ่งจะให้เควสพวกน้องไปเมื่อสามชั่วโมงก่อนเองนะคะ!! จะเร็วนรกเกินไปเปล่าคะคุณนองขา?? เมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของหญิงสาวเหมันต์ก็คลี่ม้วนกระดาษที่ประทับตราเรียบร้อยแล้วให้ดู
พรึ่บ! เหนือสุดของม้วนกระดาษ ตราประทับของมาสเตอร์แห่ง Destroy Worrier เด่นหราส่องแสงสีแดง-เงินวิบวับแวววาวประหนึ่งจะทำให้คนมองตาบอดกันไปข้าง
ของจริง!! เจ้าหล่อนกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ แต่ก็ต้องทำใจยอมรับความจริงที่แสนโหดร้าย...หมดกันโบนัสฉัน...ทั้งๆที่มันเป็นไอเทมสุดโกงที่พวกผู้ออกแบบเกมย้ำนักย้ำหนาแล้วแท้ๆ...กรี๊ดดด คนสวยเครียด!!
หญิงสาวกัดฟันส่งของรางวัลสำหรับภารกิจให้ [หนังสือแปรธาตุขั้นสูง] ที่ไม่มีขายตามท้องตลาด ไม่มีตกจากสัตว์อสูร การจะได้มามีแต่ต้องนำเครื่องรางอัพเกรดไอเทมที่ตกจากมินิบอส บนเกาะเต่านิลโอกาสเพียงแค่ 0.00001% ไปยื่นเรื่องรับเควสที่ยากมหาโหด ขนาดเควสสำหรับอาวุธธรรมดาก็ยังไม่ค่อยจะผ่านกันแล้ว อย่าให้บอกเล้ยว่าวิหคเพลิงเหมันต์ที่เป็นไอเทมระดับตำนานของเกมมันจะยากบัดซบขนาดไหน!!
คนพวกนี้มันชักจะไม่ธรรมดากันแล้วนะเนี่ย!! หญิงสาวเหลือบตาสำรวจ
เจ็ดเปลี่ยน! เธอแทบจะอุทานออกมาไม่เป็นภาษา ยังดีที่รั้งตัวเองไว้ได้ทัน หล่อนจึงทำได้แต่ฉีกยิ้มกลบเกลื่อน รัตติยิ้มตอบแล้วเอ่ยลา “โอกาสหน้าพบกันใหม่นะครับ”...ไม่ต้องเลยดีกว่าค่ะ!!
ก่อนจะออกมาจากอาคารภารกิจ รัตติยังได้ยินเสียงแว่วๆมาว่า
“อะไรกัน ตามข้อมูลแล้ว บอสตัวนั้นน่ะเป็นสายกึ่งมนุษย์กึ่งวิญญาณ พลังโจมตีกับพลังป้องกันสูงสุดกู่ แถมโจมตีกายภาพได้ผลก็แค่ 10% ใช้เวทย์ก็เป็น อาวุธที่ใช้ก็เป็นถึงวิหคเพลิงเหมันต์ หนึ่งในอาวุธในตำนาน สังกัดก็ตั้ง 3 ธาตุ แล้ว...แล้ว...แล้วทำไม!?”...ผมจะบอกให้นะครับ เหล้าแรงๆสองขวดพี่แกก็ยอมถวายชีวิตแล้วเฟ้ย!!!!
“ปัญญาอ่อน...”เหมันต์พูดเสียงเบาซึ่งอีกสองคนที่ฟังอยู่กากันพยักหน้าอย่างไร้ข้อโต้แย้ง
...วันนี้มันช่างไร้สาระกันซะจริงๆ
“ว่าแต่...เหล้าที่เหลือล่ะเหมันต์?”
“...”
“นี่คงไม่....”คิมหันต์ลากเสียง.......แฝดน้องแสนดีสะบัดหน้าพรืดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะก้าวฉับๆเดินนำไป
“เฮ้!! เหมันต์!! อายุเรายังไม่ถึง 18 นะ ไปเอามาจากไหนเนี่ย~~~~!?”
…………………………………………………..
“ถามจริง...ตอนเราวางระบบเกมนี้เราใช้อะไรเป็นบรรทัดฐานกันนะ”001 เอ่ยถามพร้อมกับกุมหัว
“..เอ่อ...ความชอบส่วนตัวมั้งครับ”004 ตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ อันไหนขัดแย้งกันก็เป่ายิงฉุบกันเอาด้วย เหอๆๆๆๆ
“ความยุติธรรมของเกมนี้มันอยู่ที่ไหน?”001 ถามอีก
“ไอ้เส้นกั้นไร้สาระนั่นนะ...อย่าไปพูดถึงมันเล้ย! มันมีไม่ตั้งแต่แรกแล้วแหละครับ”004 ตอบอีก
“....”ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเริ่มปลงตก 004 ตบไหล่อย่างให้กำลังใจ
“ไอ้สองตัวนั่นน่ะ อย่ามาเนียนอู้นะยะ!! งานการมีไม่รู้จักทำ เดี๋ยวแม่กระซวกเอาด้วยด้ามมีดซะหรอก!!”
เฮือก!! “ทำแล้วครับ! จะไปทำเดี๋ยวนี้แหละครับ!!!”
วันอีกหนึ่งวันที่เหล่าผู้ออกแบบเกมต้องวุ่นวาย...เพราะสาม(อ)มนุษย์สุดนรกทั้งสาม ต่างจากทุกทีนิดหน่อยตรงที่คราวนี้...อยากจะก่นด่าโคตรเหง้าใครแค่ไหน ทุกคนก็ได้แต่เงียบ...เงียบ...เงียบ...และเงียบ
พร้อมกับแอบสาบานในใจไว้ว่า...
จะไม่บ้ายออีกแล้ว!!! ฮือ....นี่(พวก)ตูทำอะไรลงไป!!
“ยังดีนะที่อาชีพที่อัพเกรดอาวุธสุดเถื่อนพรรค์นั้นได้น่ะมันหา ถ้าไม่งั้นล่ะก็...ไม่อยากจะคิด!”004 แอบถอนหายใจ
เอ...หยั่งก่ะลืมอะไรไปซักอย่าง เด็กหนุ่มโคลงหัวช้าๆ
คิดไปเอง....มั้ง...? 004 นึก ก่อนจะวางปึกข้อมูลที่ไปขอมาจากฝ่ายเทคนิคในมือลง แล้วเดินไปประจำที่ เริ่มต้นทำงานที่ไม่มีวันจบสิ้นต่อไปอย่างทุกระทม
ที่ด้านบนสุดของปึกกระดาษที่จัดพิมพ์ข้อมูลนั้นเป็นตัวอักษรตัวใหญ่อ่านง่ายชัดเจนมีความว่า...[ข้อมูลลับอาชีพนักปรุงยา(ห้ามเผยแพร่!!)]
...รีบเผาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวตาย TTwTT คนอ่านเรื่องนี่น่ากลัวจริงๆ TT[]TT อย่าฆ่าเค้าเลยเลยนะ*ส่งสายตาปิ๊ง น่าตบ* ไรเตอร์ไม่อร่อยร๊อกกก~~
ความคิดเห็น