ThE KiNgDoM! มหาอาณาจักรเกมออนไลน์ทะลุโลก

ลำดับตอนที่ #6 : ร้านพิศวง!?

ตำนานหน้าที่ 5 ร้านพิศวง!? 

 

            “โห...ใครก็ได้บอกทีว่าไม่ได้ฝันอยู่ รัตติมันมาถึงโรงเรียนก่อนแปดโมงว่ะ!”ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นห้องเสียงทักอย่างขบขันก็ดังขึ้น ทำให้คนถูกแซวกระตุกคิ้วอย่างไม่ค่อยชอบใจ

 

            ผลัวะ! ลูกถีบเบาๆ(แน่จั๊ย???)ยันโครมเข้าให้ ทำเอาคนปากดีหน้าคะมำล้มลงไปนอนแบบอยู่กับพื้น ท่ามกลางสายตาสมน้ำหน้าของหลายๆคน

 

            แอ้ก!

 

            “...คนยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่เดี๋ยวก็ได้โดนถีบซะหรอก!!”

 

...อ่า...รู้สึกว่าจะถีบไปเรียบร้อยแล้วนะครับเฮีย!! 

 

            “อูย...เจ็บชิบ...ไอ้ถึกเอ๊ย!!”สามพยางค์หลังพูดเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบถึงกระนั้นไอ้คนหูดีก็ยังได้ยินอีกจนได้

 

            “เมื่อกี้นี้ว่าไงนะ?”

 

            “ไม่มีคร้าบพี่~!! ไม่มี๊~ไม่มี! ใคร้~? ใครพูดอะไร มีซะที่ไหน!?”คนปากพล่อยพูดเสียงสูงอย่างมีพิรุธ

 

            “ก็แล้วไป...”นั่นทำให้คนปากไม่ดีถอนหายใจอย่างโล่งอก...ใช่ซะที่ไหนเล่า!! ไอ้โหด(แถมยังถึก)นี่เงื้อหมัดจะซัดตูอยู่แล้วเฟ้ย!! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วย~!!

 

            “ว่าไงไอ้คุณรองประธานห้องมาซะเช้าเชียวนะครับวันนี้ แหม เด็กดี๊เด็กดีเนอะ”น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นจากเรียวปากของเด็กหนุ่มที่หอบเอากองสมุดการบ้านมาเป็นตั้ง ทำให้หมัดที่กำลังเงื้ออยู่ให้ปล่อยลงที่ข้างตัว

 

            ...ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งไอ้เทพบุตรนี่มาสมคบกับปิศาจ

 

คนถูกแซว(ด่ากลายๆ)หันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง ซึ่งตอนนี้คนในห้องที่เหลือต่างก็กำลังอึ้งในหน้าโบกคอนกรีตเสริมเหล็กของใครบางคน

 

            ...มันประชดโดยไม่สำนึกว่าตัวเองก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน!!

 

            “ขอบใจที่ชม”รัตติตอกกลับเสียงเย็น เหลือบตาดูอีกฝ่ายเพียงวูบเดียวก็แสยะยิ้ม

 

            “...แต่ก่อนจะว่าใครก็ช่วยหยุดหอบแล้วเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนสิวะ! แถมวันนี้เทอมวันแรกใครจะเอาการบ้านมาส่ง ประสาท!! ไอ้ประธานห้องติ๊งต๊องเอ๊ย! ปีนี้ม.3 แล้วนะเว้ย! แกช่วยทำตัวให้มันดู...กว่านี้ได้มั๊ย”ฉึก! เจอไม้นี่เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลถึงกับหุบยิ้มแล้วแยกเขี้ยวทันที

 

            ...โว้ย! เกลียดคนรู้ทันฟ่ะ!!

 

            “ฮึ่ย~ จำไว้ๆ อย่าคิดว่าจะชนะเสมอไปนะเฟ้ย!!”เด็กหนุ่มบ่นเคืองๆแล้วก็หยิบเอา G–C ออกมาจากกระเป๋า เชื่อมกับโน้ตบุ๊กอย่างรวดเร็วทำให้รัตติเบ้หน้า ชะโงกหน้าข้ามไหล่เพื่อนดูเว็บที่พี่แกเข้า

 

            “เกม? เอาแต่เช้าเลยเหรอครับไอ้คุณชายทิวา? เจ๊ผีเสื้อสมุทรเข้ามาทำไง??”เด็กหนุ่มถามก่อนจะอ้างฉายาลับๆที่พวกนักเรียนแอบตั้งให้กับครูฝ่ายปกครองสุดโหดซึ่งเป็นที่รักของนักเรียนม้ากมาก~ (ประชดสุดๆ)

 

            “โหย...อย่าพูดให้สยองดิ กะจะเข้าไปดูหน่อยเดียวเอง~ เนี่ยเมื่อวานหลังประชุมเสร็จก็ออน DS ถึงเช้าขึ้นถึงเลเวล 127 แล้วเฟ้ย!! จะไล่ทันแล้วรู้ป่ะ ฮ่าๆๆ”ทิวาว่าเสียงสดใสพลางหัวเราะลั่น

 

            “หืม...DS งั้นเหรอ...แต่ว่าเมื่อคืนไฟดับ...”

 

            “รู้สึกว่าไฟจะมาตอน 4 ทุ่ม”

 

            “...”ตกลงมันนอนกี่โมงฟะเนี่ย!!

 

            “ก็ประมาณเที่ยงคืนล่ะมั้ง”ทิวาตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง เหมือนจะเดาความคิดของอีกฝ่ายได้

 

            “เออจริงสิ กิลด์เราใน DS กำลังจะทำสงครามกับกิลด์มิคาเอลแล้วนา ติดตามข่าวสารบ้างมั๊ยวะ?”คำถามของเพื่อนซี้ทำให้รัตติแอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

 

            “โธ่...ตัวเงินตัวทอง ทำหน้างี้จะบอกว่าไม่ได้รู้เรื่องเลยใช่ป่ะครับ”ไอ้เพื่อนชั่วก็รีบพยักหน้าหงึกหงัก

 

            “ก็เลิกเล่นมาเป็นชาติแล้วเนี่ย...”

 

            “ไรว้า~ ระดับตั้งร้อยสามสิบกว่ารองๆจากพี่ธันแล้วแท้ๆ เลิกทำเพื่อ? เสียดายแทนว่ะ”

 

            “เบื่อ...”ตอบสั้นๆได้ใจความ แต่มันน่าหมั่นไส้!! ทิวาส่งเสียงชิเบาๆอย่างอารมณ์เสีย อุตส่าห์สละเวลากลับไปเล่น DS ไอ้นี่มันดันทรยศเลิกเล่นซะงั้น! รู้งี้เล่น The Kingdom ต่อซะก็ดีหรอก…เสียเวลาจริงๆ

 

            “...แล้วไม่ทราบว่าในอาณาจักรเวลไรแล้วครับ ไอ้เทพ ถึงสามสิบรึยัง”ประชดครับประชด หมั่นไส้ว่ะ เจือกเล่นเกมเก่งดีนัก!! มีแค่เกมนี้แหละที่เล่นก่อนมันเกือบสองเดือนเลยระดับเยอะกว่า อะแฮ่มๆ ถ้าจะถามล่ะก็ 71 แล้วครับ เปลี่ยนอาชีพคลาสสามแล้วด้วย หุๆ...แต่รู้สึกว่าอีกไม่นานมันต้องจี้ตามมาทันแหงมๆ

 

            “ยังอ่ะ เกมอะไรไม่รู้เวลขึ้นยากชะมัด...รู้สึกจะได้ อืม...ยี่สิบ... เอ...เอ้อ!ใช่! ยี่สิบสอง”

 

            ...ย...ยี่...ยี่สิบสอง!! นั่นตูเล่นเป็นวันๆเลยนะเฟ้ย!! ไอ้...ไอ้...ไอ้ขี้โกงเอ๊ย!! พระเจ้าไม่ยุติธรรมแง้~ เค้าไม่ย้อม~ ไม่ยุติธรรมที่สุด!! ทำไมถึงได้มอบพรสวรรค์ในการเล่นเกมขั้นเทพให้คนแบบมันง่า!! คนหน้าตาดีอย่างผมไม่เข้าใจ!! กระซิกๆ แงๆๆ หนูจะฟ้องแม่ง่า!! ไม่ย้อม~~~!!!(เอ่อ...ใครว่างๆอยู่ช่วยลากมันกลับมาที มันไปถึงไหนแล้วเนี่ย จะกลับมาได้เปล่าวะ)

 

            “ทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งไว้ที่วัดนะนั่น เป็นอะไรอีกวะ?”

 

...ไปตายซะไป!! ไอ้อมนุษย์ : ทิวา

…แล้วนี่ตูทำอะไรผิดฟะ!?   : รัตติ

 

            “อะไร? น้อยไปรึไง? ก็นะ...คิมหันต์ลากไปนู่นมานี่ แล้วเฮียเทพพยัคฆ์ฯก็ชวนคุยซะหลายชั่วโมงอ่ะ มันก็ได้แค่นี้แหละ...”รัตติว่าเสียงอ่อนเพลียพลางฟุบหัวลงกับโต๊ะ แก้ตัวไปแบบลื่นๆ แต่กลับทำให้ได้ผลตรงกันข้าม!!

 

            “ตายซะเถอะแก๊~!!!”ทิวาไม่ทนสะกดอารมณ์อีกต่อไป เด็กหนุ่มกระชากหัวเพื่อนแล้วก็ เขย่าอย่างแรงจนรัตติชักมึน เริ่มมองเห็นระบบสุริยะจักรวาลลอยวนอยู่รอบหัว

 

            “เฮ้ย! พอแล้วเวียนหัว!”มันยังไม่หยุด

 

            “บอกว่าพอได้แล้ว มึน!”ไอ้คุณเพื่อนที่เคารพก็ยังเขย่าต่อไป

 

            “โว้ย! หยุดได้รึยัง! ก็บอกว่าเวียนหัว”จนพี่ท่านรัตติทนไม่ไหวตบผลัวะเข้าที่ขมับเต็มแรง!!

 

พลั่ก!!

 

กร๊อบ...(เสียงอะไรหว่า??)

 

            แอ่ก!! ทิวากระเด็นไปสามเมตรตีลังกาสองรอบครึ่ง แล้วก็ตกลงพื้นอย่างงดงามพร้อมกับกลับกระอั่กเลือด!! (แหง่กๆ...อ...อาม่า...ย...อย่า...ลืม...ก...เก็บผ้าหลังบ้านด้วย...)

 

เพื่อนร่วมห้องทุกคนต่างก็ช่วยกันชูป้ายให้คะแนนท่ากระเด็นงามๆอย่างแข็งขัน!!

 

 9.8

 9.5

 10!!

 

            ...ซะเมื่อไหร่!? ยังไงๆเฮียรัตติมันก็ยังเป็นคนนะคร้าบ! มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ!?(...หรือว่าเป็นไปได้หว่า..!? เริ่มไม่แน่ใจ)

 

            “ไอ้โหด...ตบมาเต็มๆไม่มียั้งเลยนะ!”ทิวาที่โดนตบเข้าเต็มๆขมับจนกลิ้งตกเก้าอี้บ่นพลางนวดหลังที่บอบช้ำจากการตกเก้าอี้แบบท่าสวย (อันนี้เรื่องจริง...ถึงจะไม่กระเด็นแต่เฮียรัตติแกก็แรงควายใช่ย่อย) นี่ไปทับอะไรเข้ารึเปล่าวะเนี่ย เจ็บโคตร...ในขณะที่คนถูกด่าก็ส่ายหัวไปมาไล่อาการมึน

 

            ทิวาถอนหายใจก่อนจะซุกหน้ากับฝ่ามือแบบปลงๆ ขณะที่หลังกับหัวก็ยังปวดๆ

 

...เล่นกับมันนี่ได้ไม่คุ้มเสีย...เฮ้อ...

 

เด็กหนุ่มถอนหายใจแต่แล้วเมื่อเหลือบไปเห็นสภาพ G-C ที่เพิ่งถอยใหม่มาได้ไม่นานก็ต้องน้ำตาตก...

 

            ก็ในเมื่อมัน...

 

            พังเละไม่เหลือชิ้นดี!! อ๊าก~~ น้อง NX013 เพิ่งถอยมาก็เจ๊งแล้วเหรอลูก...นรกของแท้!!

 

            “โหย...เสียดายว่ะ ไปสู่สุขคติเถอะนะ...NX013 หึๆ”ว่าพลางประนมมือสวดอุทิศส่วนกุศลให้อย่างกวนส้น!! ความผิดเอ็งไม่ใช่รึไงฟะ!? อะฮึก...น้อง NX013 ของช้านนน~...กระซิกๆ ลูกพ่อ~...ทิวาโหยหวนในใจ แต่แสดงออกทางสีหน้าอย่างไม่ปิดบังจนรัตติชักรู้สึกผิดขึ้นมาตงิดๆ

 

            รู้สึกเหมือนแกล้งเด็ก แต่...ตูไม่ผิดนะเฟ้ย!! ล้มลงไปทับเองไม่ใช่รึไง??(จำได้รางๆเหมือนว่าหมีควายซักตัวตบใส่ถึงได้ล้มกลิ้ง ผมจำไม่ผิดใช่มั๊ยครับท่านผู้อ่าน เรียกร้องความเป็นธรรมให้ผมที : ทิวา) อะไร? ทำไมทุกคนถึงมองหน้าผมอย่างนั้นล่ะคร้าบ~ ผมไม่ผิดน้า~ อะไรอีกเล่า!! ก็ผมไม่ผิดซะหน่อย!! (ดู๊...ดูมันร้อนตัว) ง่ะ...อย่ามองผมงั้นดิ ผมผิดหน่อยนึงก็ได้ แต่ต้นเหตุก็ไม่ใช่ผมนา มันเขย่าผมก่อนเห็นๆ!!

 

ท่านผู้อ่านที่เคารพจะให้ผมทำยังไงมิทราบครับ??

……………

 

            หงุดหงิด...เซ็ง...เครียด!! นี่ทำไมผมถึงต้องระหกระเหินเดินมาถึงหลังโรงเรียนเพื่อซ่อม G–C ให้ไอ้คุณทิวาด้วยวะเนี่ย!? ฮึ่ย! คนทำพังก็ไม่ใช่ตูซะหน่อย

 

แน่จั๊ย?? พูดมาได้ไม่อายปาก...

 

แน่สิคร้าบ~ ถ้าไม่เชื่อก็ย้อนกลับไปอ่านข้างบนเลยครับ มันทำพังเองเห็นๆ ใช่ธุระของผมเมื่อไหร่ที่ต้องมาเป็นขี้ข้ามันเนี่ย!! คิดแล้วหงุดหงิดว้อย!!

 

            “เฮ้! พี่โลหิต อยู่รึเปล่าครับ”ถ้อยคำรูปประโยคแสนจะสุภาพ...แต่น้ำเสียงกลับเหมือนอยากฆ่าคนนั่นทำให้ชายหนุ่มที่แอบดูอยู่ปาดเหงื่อแบบแหยงๆ

 

            ...ถ้าเป็นคุณก็คงไม่อยากเข้าไปหาแมวบ้าแรงควายที่กำลังหงุดหงิดอยู่สักเท่าไหร่ใช่มั๊ยครับ? ผมเองก็เหมือนกัน...ไม่อยากเสี่ยงต่อการสูญเสียชีวิตอันแสนมีค่าของผมซึ่งเป็นประชากรหน้าตาดีที่หาได้น้อยในประเทศไทยไปโดยไม่จำเป็น อีกอย่างผมยังมีน้องอีกสองคนที่ต้องดูแล จะมาตายตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

 

ร้อนฉิบ เมื่อไหร่มันจะกลับซะทีวะ...ว่าแล้วก็ปาดเหงื่ออีกรอบ ดวงตาสีแดงสด(คอนแทคส์)กระพริบปริบเมื่อเห็นรัตติเริ่มทำอะไรบางอย่างที่เขาลืมคิดถึงมันไปซะสนิท!!

 

            มันโทรศัพท์!!

 

เวร!! ทิ้งไว้ในห้องทำงานนี่หว่า! งานยังไม่ได้เก็บด้วย หัวอย่างไอ้แมวโหดนี่ต้องประติดประต่อได้แหงมๆว่าเขายังอยู่ในร้าน!! ชายหนุ่มกัดเล็บอย่างครุ่นคิด

 

            ทำยังไงดี...ทำยังไงดี!? ใครก็ได้ช่วยผมที!! ผมยังไม่อยากตาย!!

 

            (อ๊าก~~ ชีวิตคนหล่อมาถึงจุดจบแล้วหรือนี่...<< น้ำตาเริ่มปริ่มคลอเบ้า

 

...ฮึก...คุณผู้อ่านที่รัก ถ้ายังอยากให้ผมมีชีวิตอยู่ช่วยเม้น+โหวตให้นิยายเรื่องนี้เยอะๆ ไอ้คนแต่งมันจะได้อารมณ์ดีแต่งให้ชีวิตผมยืนยาว และมีแฟนสวยๆซักสามสี่คนก่อนตาย...เย้ย!! ไม่ใช่!!)

 

ไอ้แมวปิศาจกำลังจะมาแล้ว! ผมต้องรีบเผ่นเข้าไปเก็บของในห้องทำงานอย่างด่วนก่อนที่ไอ้รัตติมันจะไปถึง!!

 

(นี่อย่าลืมเพิ่มค่าตัวผมน้า ผมช่วยโฆษณาแล้วด้วย!! เฮ้ยลืมไป! นี่ไม่ใช่เวลามาขอค่าตัวเพิ่มน่าหว่า!)

 

ตึงๆๆๆ...เสียงย่ำเท้านั่นทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองชั้นสองของร้านด้วยสายตาสงสัย

 

เสียงแบบนี้...อยู่ร้านแหงมๆ แล้วทำไมไม่ตอบ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่!...ไอ้พี่โลหิตมันเล่นอะไรของมัน?? คิดไปก็เดินขึ้นไปชั้นสองอย่างถือวิสาสะ ร่างสูงค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน...

 

บรรยากาศในร้านทำให้เขาเริ่มใจเย็นลงและเริ่มสำนึกผิดหน่อยๆที่เป็นต้นเหตุให้ NX013 สุดรักสุดหวงของทิวาเจ๊งไม่เป็นท่า

 

            ...แต่มันก็แค่หน่อยเดียวอ่ะนะ ยังไงๆคนทำเจ๊งก็เป็นตัวมันเองอยู่ดี!! เหอๆ (คิดแบบนี้ค่อยสมกับเป็นไอ้คุณรัตติหน่อย มันกลับตัวกลับใจเป็นคนดีมีสำนึกเมื่อไหร่ เห็นทีนิยายเรื่องนี้คงต้องอวสาน)

 

            กึก...

 

ร่างสูงของรัตติหยุดลงที่หน้าประตูห้องทำงานของใครบางคน มือเรียวเอื้อมไปจับลูกบิดแล้วหมุนเบาๆ

 

 ...ซ้ายสามครั้ง

 ...ขวาสี่ครั้ง

 ...แล้วก็ซ้ายอีกหน...

 

ถึงภายนอกของร้านจะเป็นไม้ทั้งหมดทำให้ดูโบราณซอมซ่ออย่างบอกไม่ถูก แต่ใครจะรู้ว่าในความเป็นจริงไม้พวกนี้ทำจากเทคโนโลยีชั้นสูง มีความแข็งแรงทนทานยิ่งกว่าเหล็กกล้า แต่ดัดแปลงง่าย

 

แถมพี่โลหิตที่เคารพรักมันยังต่อเติมซะจนไอ้ร้านพิลึกนี่ยังมีระบบกลไกหรือแม้แต่ห้องลับอยู่เพียบ นี่ยังดีที่เขาจำระบบได้เกือบหมดไม่งั้นมาทีมีหวังหลงทางตายแหงมๆ

 

แอ๊ด...ระหว่างที่กำลังคิดประตูห้องก็เปิดออกช้าๆ ห้องนี้ต่างจากภายนอกโดยสิ้นเชิง ผนังทั้งหมดถูกทาด้วยสีขาว ส่วนภายในห้องก็เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์ที่ยังเปิดค้างไว้ซึ่งดูรวมๆแล้วห้องนี้มันคล้ายกับห้องควบคุมระบบขององค์กรขนาดกลางเลยทีเดียว

 

“พี่โลหิต...ผมรู้ว่าพี่ยังอยู่ในนี้นะ และถ้าผมนับหนึ่งถึงสิบพี่ยังไม่ออกมาผมจะสั่งลบงานพี่จริงๆด้วย!”รัตติขู่เสียงเข้ม ทำให้ชายหนุ่มที่ถูกรู้ทันสะดุ้งวาบแต่ก็ยังรั้งตัวเองไว้ทัน

 

...เกือบลืมไปว่าเราลงโปรแกรมล็อคเครื่องไว้แล้ว ไอ้รัตติมันไม่รู้พาสเวิร์ดซะหน่อย ฮู่ววว...

 

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่ารหัสที่พี่ตั้งไว้คือ XXXX น่ะ”เด็กหนุ่มพูดก่อนจะกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว เสียงเคาะคีร์บอร์ดต่อเนื่องยาวนานจบลงพร้อมกับคอมพิวเตอร์ทั่วทั้งห้องที่สาดแสงสีแดงจ้า

 

...ฮ่วย!! ดันรู้อีก!! คนหน้าดีอยากตาย~ งานตู… แต่เอาวะมีเวลาคิดอีกตั้ง 10 วิฯ...ค่อยๆหาทางก่อนดีกว่า ยอมแพ้มันตลอดเดี๋ยวมันได้ใจ

 

“10...”รัตติเริ่มนับช้าๆ แต่โลหิตยังคงใจเย็นอยู่

 

“9...”เฮ้ย...มันเอาจริงเหรอวะเนี่ย โปรแกรมนั่นชั้นเขียนมาตั้งสามปีนะเฟ้ย!!

 

“8...”คราวนี้รัตติเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกเล็กน้อยถึงปานกลาง

 

“7-6-5-4-3-2-1!! หมดเวลา!!”คราวนี้ไม่นับทีละตัว เด็กหนุ่มรัวนิ้วใส่แป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วทันที!!

 

“เฮ้ยเดี๋ยวเซ่!!”โลหิตรีบพูดแล้วโดดลงมาจากช่องลับบนเพดานอย่างลืมตัว

 

“อะโฮ่...ข้างบนนั้นมีช่องลับใหม่งั้นหรือครับ...”ว่าด้วยรอยยิ้มแล้วเงยหน้าดูช่องลับที่พี่ชายที่เคารพพึ่งโดดลงมาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น หน้าจอที่สาดสีแดงเมื่อครู่กลับไปเป็นเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 ...กรรม นี่เราหลงกลไอ้เด็กเวรนี้อีกแล้วงั้นเหรอเนี่ย...โว้ย!! เจ็บใจ!! ชายหนุ่มคร่ำครวญแล้วทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

 

...เสียศักดิ์ศรีโคตร...!!

 

“อ่ะ นี่แหละสาเหตุที่ โปรแกรมของพี่เกือบจะถูกลบ หุๆ”รัตติแซวพลางยื่น G–C ของทิวาที่มีสภาพยับเยินไป(ไม่)หน่อยให้ชายหนุ่มที่ส่งสายตาค้อนปะหลับปะเหลือกมาให้

 

 “พอจะซ่อมได้ป่ะ”ถามเสียงใสก่อนจะฉีกยิ้มหวานหยดที่เข้าใจกันดีว่า

 

...ถึงตายก็ต้องซ่อมให้ได้!! ทำเอาโลหิตขนลุกซู่  ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างหวาดๆ ทั้งที่ในใจยังร่ำไห้

 

“...พังยับมาเชียว อีกสามวันมาเอาแล้วกัน”

 

“สามวันเชียว? อย่างนี้ไอ้ทิวมันก็บ่นตายเลยดิ”

 

“ผมให้สามชั่วโมง...บ่ายไม่มีเรียนผมจะนั่งรออยู่เนี่ยแหละ”คำพูดมัดมือชกแบบกลายๆหลุดออกมาเรียวปากแล้วร่างสูงก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่เกรงใจ

 

ส่วนคนถูกมัดมือชกอย่างกะทันหันก็เหวอสนิท และกว่าจะรู้ตัว...ไอ้เด็กปิศาจนี่ก็กำลังเล่นโปรแกรมที่เขาทำค้างไว้

 

“ถ้าเกินสามชั่วโมงผมอาจจะหงุดหงิดและรำคาญจน เผลอ ลบโปรแกรมพี่ทิ้งไปก็ได้นะครับ เร็วๆล่ะ”

 

...นรกขุมไหนส่งไอ้ปิศาจตัวนี้มาเกิด!!! เอามันกลับไปที!!!

 

............................................................................

 

แถมท้ายกันอีกหน่อย

 

            หิวข้าว...ถึงจะกินที่ร้านของพี่โลหิตมาแล้วก็เหอะ หิวว้อย!! มีอะไรที่ยัดลงกระเพาะได้มั่ง...รัตติลูบท้องแล้วเดินเข้ามาในโรงอาหาร

 

นี่ก็บ่ายสามกว่าแล้ว จะมีอะไรเหลือให้คนหน้าตาดีแดร๊กมั๊ยฟะเนี่ย เด็กโรงเรียนนี้ยิ่งกินเหมือนปอบสิงกันอยู่ ฮ่วย!! เด็กหนุ่มบ่นในใจอย่างเซ็งๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะประจำอย่างรวดเร็ว

 

            “ว่าไง? ซ่อมได้ป่ะ?”ทันทีที่นั่งลงทิวาที่นั่งดูหนังสืออยู่ก็เอ่ยถามอย่างลุ้นๆ คำตอบที่ได้คือการพยักหน้าอย่างเซ็งจิต และการกลับมาของลูกรัก(ใครคลอด!? << ได้ข่าวว่าไม่เกี่ยว)ที่แทบจะทำให้คนถามน้ำตาไหลพราก...

 

            คนทำพัง(ก็บอกว่าไม่ใช่! : รัตติ)โยน G–C ไปให้ก่อนจะคว้าจานข้าวผัดใกล้มือมากระซวก (เอ่อ...กระซวก?)

 

            ...โถ...NX013 ลูกพ่อ รอดตายแล้ว~ เย้ๆ ฮิ้วๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ เหอๆๆๆ (ดีใจจนเป็นบ้าไปแล้วเหรอเฮีย) รอจนอีกฝ่ายหายบ้าเด็กหนุ่มจึงเอ่ยปากถามเรื่องถ้ำปริศนาที่นัดกับพวกสองแฝดไว้...

 

            “คืนนี้จะไปลุยถ้ำปริศนาว่ะ มีอะไรจะแนะนำป่ะ?”

 

            ห๊า!! ถ้ำปริศนา!! ทิวาสำลักข้าวเที่ยง(ตอนบ่ายสาม?) ไอค่อกๆแค่กๆแล้วมองดูรัตติแบบแทบไม่เชื่อสายตา

 

            ...สงสัยยังไม่รู้ ทิวาหน้าซีดจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังยัดข้าวลงท้องอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างด้วยสายตาเหลือเชื่อ พลางขยับริมฝีปากจะบอกกล่าว

 

...แต่ทว่า ด้วยโครโมโซมความเลวของรัตติที่ออสโมซิสมาใส่ ทิวาก็เริ่มอยากแก้แค้นด้วยความหมั่นไส้นิดๆ (อ้าวๆ เริ่มชั่ว...โครโมโซมปิศาจนี่น่ากลัวจริงๆ ถ่ายทอดทายาทอสูรได้ด้วย)

 

            ...ช่างหัวมันดีกว่า ถือซะว่าแกซวยเองละกัน ไอ้รัตติ หึๆๆ...

 

ทิวาเลือกที่จะปิดปากเงียบด้วยความหมั่นไส้

 

...แหม ทำไมมองผมอย่างงั้นล่ะครับ หลงในความหล่อของผมรึไง แป่ว! ไม่ใช่เหรอ...ง่า...อ๊ะแหม~!! จะโทษผมไม่ได้นะครับ ในฐานะเพื่อนที่ดี(?) ผมแค่อยากให้มันลิ้มรสชาติความตายแบบหฤหรรษ์ที่เจอได้บ่อยๆใน The Kingdom...ก็เท่านั้น โชคดีมากๆเข้ามันจะได้ใจ(และผมจะยิ่งหมั่นไส้) ลองตายเล่นซักสองสามครั้งมันจะเป็นไร จริงมั๊ย?...หึหึหึ

 

นอกจากความเลว แล้วยังซึมซับความกะล่อน บวกความอำมหิตมานิดๆหน่อยๆ(ไม่หน่อยแล้วม้าง)...ไอ้คุณรัตตินี่ก็ช่างน่ากลัว ทำเอาเพื่อนเสียคนซะแล้ว...เยาวชนที่ดีควรจำไว้เป็นข้อคิดในการเลือกคบคนสักหน่อย ...คบปิศาจ...ปิศาจพาไปหาผิด...คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล สาธุ...

 

แต่ว่าด้วยความที่มีพื้นฐานบริสุทธิ์ดั่งเทพบุตร(?) ทิวาจึงค่อยๆสำนึกเสียใจขึ้นมานิดๆ...(นับว่าปิศาจร้ายยังไม่ได้ลากเทวดาลงไปกลายเป็นอสูร...รึเปล่า?)

 

“ง่ำๆๆ ลูกชิ้นนั่นไม่กินใช่มั๊ย ขอนะ? งั่ม...”เสียงของรัตติที่กำลังโซ้ยข้าวผัดเป็นจานที่สองว่า...แล้วลูกชิ้นน้อยๆในถ้วยหมี่หยกต้มยำของทิวาก็อันตรธานหายไป...

 

“เฮ้ย! ลูกชิ้นชั้น!! ไอ้รัตติแก๊!!!”ทิวาตะโกนอย่างแค้นๆ แต่ก็ระงับตัวเองไว้ก่อน...

 

...เราต้องไม่โกรธ...เราต้องไม่โกรธ

 

1...2...3...4...เย็นไว้ๆ

 

...5...6...7...8...9...ใช่แล้ว...เราต้องไม่โกรธ คนหล่ออย่างเราจะโกรธได้ไงจริงมั๊ย?(คงจะเกี่ยว)

 

แต่ปัญหามันอยู่ที่...

 

“หมูแดงนั่นก็ไม่เอาสินะ”ฉืบ...ง่ำ...

 

กร๊อบ!!

 

...ขณะที่นับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจมันก็ดันบีบเอาตะเกียบหักคามือไปซะแล้วนี่สิ!!