ThE KiNgDoM! มหาอาณาจักรเกมออนไลน์ทะลุโลก

ลำดับตอนที่ #9 : หนึ่งสิ่งที่ได้มา หนึ่งสิ่งที่สูญเสีย[100% แล้วคร้าบบบ]

ตำนานหน้าที่ 8 หนึ่งสิ่งที่ได้มา หนึ่งสิ่งที่สูญเสีย

 

            “น่าสนใจชะมัด...”เสียงของคิมหันต์แผ่วจนเหมือนเสียงกระซิบแต่คนที่กำลังถูกล็อคตัวอยู่อย่างเหมันต์ก็ได้ยินชัดเจน ริมฝีปากบางแสยะออกเล็กน้อยก่อนที่จะพึมพำเบาๆให้ได้ยินกันสองคนกับพี่ชาย

 

            “...ฉันเจอก่อน”เสียงพูดที่มักจะราบเรียบอยู่เสมอกลับจับเค้าความไม่พอใจได้นิดๆ แสดงว่า...อารมณ์ยังไม่คงที่ คิดแบบนั้นคิมหันต์ก็ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เป็นงี้ไม่บ่อยนักหรอก...เดี๋ยวก็หาย

 

            “อย่ามาแย่งนะ...”เหมันต์ขู่ฟ่อเหมือนเด็กหวงของเล่น

 

            “โอ๊ะโอ...ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะผ่านมือน้องสุดที่รักมาไม่ได้ ก็ไม่คู่ควรที่จะมาสู้กับพี่แหงแซะ”เด็กหนุ่มเน้นคำว่าน้องสุดที่รักอย่างจงใจทำให้คิ้วที่ซ่อนอยู่ใต้เงาเสื้อคลุ่มนั้นกระตุกนิดๆ

 

            เกิดก่อนสองนาที...ข่มจริงวุ้ย!! ร่างสูงพ่นลมหายใจพรืด ก่อนที่สภาวะอารมณ์จะกลับเป็นปกติอีกครั้ง วันนี้วันเดียวเขาพูดมากกว่าที่เคยพูดรวมกันทั้งสัปดาห์อีกมั้งเนี่ย

 

            ระหว่างที่สองพี่น้องยังทะเลาะกระชับสัมพันธ์กันอย่างสนิทสนม คนเนื้อหอมโดยไม่รู้ตัวก็ใช้เวลาตรวจสอบสถานะของตัวเอง แต่ก็ต้องถอนหายใจ...

 

            …ไม่กระเตื้อง...

 

            ดูท่าคงค้างอยู่ที่ระดับนี้อีกนานโขเลยแฮะ

 

            “ทำไมระดับผมมันถึงไม่ขึ้นเลยล่ะครับ? ชักจะเบื่อแล้วนะ”ได้ฟังแบบนั้นคิมหันต์ล่ะยากจะถลาไปกระชากผมมันมาทำคุณไสยอีกซักกระจุกเหลือเกิน...แค่มันขึ้นมาถึงตอนนี้โดยให้เวลาวันเดียวเขาก็อยากจะคาราวะให้มันสามเวลาหลังอาหารแล้วว้อย!!

 

            ดวงตาสีสวยฉายแววระอาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะชี้ทางสว่าง เด็กหนุ่มแบมือแล้วยักไหล่ด้วยท่าทางเหมือนสะใจเล็กๆ

 

            “คำตอบง่ายๆ นายยังไม่ได้อาชีพ เพราะหลังจากระดับเลื่อนถึง 15 แล้วยังไม่ได้เลื่อนคลาสเปลี่ยนอาชีพขั้นสองค่าประสบการณ์ที่ใช้ในการเลื่อนระดับจะมากกว่าระดับจริง 3 เท่า ก็อย่างนายระดับ 22 ค่าประสบการณ์ที่ต้องใช้ก็เท่ากับระดับ 66 ของคนที่เปลี่ยนอาชีพแล้วไงล่ะ ชัดมั๊ย?”คิมหันต์ร่ายและเมื่อฟังจบรัตติก็ถึงกับก็หน้าเสีย

 

            “66?”เด็กหนุ่มทวนอย่างไม่อยากเชื่อคิมหันต์พยักหน้ารับ ริมฝีปากได้รูปเผยอยิ้มเครียด (แต่ดวงตาสีมรกตคู่นั้นมันกลับเป็นประกายอย่างน่าตบ!) ก่อนจะเดินเข้าไปตบไหล่ให้กำลังใจคนที่ตอนนี้คงแทบทรุด

 

            “อะ...ไร...กัน...?”เสียงแผ่วๆอย่างระโหยโรยแรงนั่นทำให้คิมหันต์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

 

            “ทำไม...”ตอนนี้คิ้วคนฟังเริ่มจะขมวดเข้าหากันนิดๆ

 

            “ทำไม...”...มันพูดเรื่องอะไรอยู่วะเนี่ย??

 

            “ทำไมไม่เห็นไอ้พี่ธันมันบอก หนอย...ไอ้เราก็นึกว่ามันยิ้มอะไรนักหนาตอนรู้ว่าเรายังไม่มีอาชีพ อย่าให้เจอนะเฟ้ย พ่อจะรีดเงิน รีดแรร์ให้หมดตัวเชียว!”จู่ๆเด็กหนุ่มก็โวยออกมาเพราะทนกลั้นไว้ไม่อยู่ ทำให้สองศรีพี่น้องถึงกับเหวอค้าง

 

            ไอ้ที่เงียบไปนี่พี่กำลังสงบสติอารมณ์เหรอครับ!?

 

            ก่อนที่จะได้สติแตกไปมากว่านั้นเหมันต์ก็ชี้ให้ดูเลือดที่เริ่มทะลักออกมาในปริมาณที่ไม่น่าไว้ใจจากแผลบนต้นคอของเด็กหนุ่ม

 

            “หวา...”มือขาวรีบกดที่ปากทันทีแต่ผลที่ได้ก็มือเลือดที่ทะลักออกมามากกว่าเดิม ก่อนที่สมุนไพรห้ามเลือดที่คิมหันต์พกมาด้วยจะได้สำแดงเดชนิ้วเรียวของรัตติก็ปาดเบาๆบนบาดแผล

 

            “...Mother Of the Earth(มาดรแห่งผืนดิน)”สิ้นเสียงแสงสว่างสีทองนวลตาก็กระพริบสองสามครั้งบาดแผลนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

 

“นาย...นาย...นายทำได้ยัง?”คำถามของคิมหันต์ทำให้รัตติเลิกคิ้วสูงเด็กหนุ่มคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบตามข้ออธิบายที่ทางระบบให้มาแต่ก็แอบกั๊กๆไว้นิดนึง

 

“ก็...ร่างกายคนก่อเกิดจากดิน และต้องกลับคืนสู่ดิน รักษาได้ก็ไม่เห็นแปลก”แต่ไม่บอกแล้วกันว่ามันต้องเป็นขั้นสูงถึงจะทำได้

 

“หา?”

 

“มันเป็นทักษะประจำอาวุธพลองเจ็ดเปลี่ยนนี่น่ะ”ยังไงก็ขออุบไว้ก่อนว่ามีทักษะที่อยู่ในกรุอีกเพียบ แค่อาวุธ 2 อย่างก็มีเยอะจนแทบจะทับเขาตาย ถ้าบังเอิญปลดครบ 7 ชิ้น ต่อไปขุดยังไงชาตินี้ก็คงไม่ถึงก้นแหงๆ

 

พอได้ยินแบบนี้คิมหันต์ก็ยิ่งเสียดายเจ็ดเปลี่ยนเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว เด็กหนุ่มมองมันตาละห้อย จนน้ำลายแทบหยด รึเปล่า...? มันหยดไปแล้วเว้ยย!!!

 

“ปัญญาอ่อน”เหมันต์จิกด้วยน้ำเสียงแสดงความรังเกียจสุดๆ

 

“บ๊ะ...เหมันต์ นั่นน่ะเจ็ดเปลี่ยนเชียวนะเว้ย! เป็นนายไม่อยากได้รึไง?”

 

“ไม่!”ร่างสูงตอบแบบไม่ต้องคิด อาวุธนั่นยุ่งยากจะตายไป ข้อเสียมากกว่าข้อดี สังกัดตั้งเจ็ดธาตุ...เจ็ดรูปแบบอาวุธ ทักษะต้องร่ายบทสวดถึงแม้ว่ามันจะรุนแรงกว่าพูดปากเปล่าแบบทักษะของวิหคเพลิงเหมันต์ แต่แค่นี้มายาอัคคีน้ำแข็งก็แช่แข็งสัตว์อสูรที่ระดับสูงกว่าผู้ใช้ไม่เกิน 20 ระดับได้ร้อยเปอร์เซ็น(ที่สูงกว่านั้นโอกาสก็แปรผันตามระดับ) พลังโจมตีของวิหคเพลิงเหมันต์ก็แรงเวอร์พอสมควร(แค่ตบมังกรระดับ 55 ล้มทั้งยืนมาแล้วเท่านั้นเอ๊ง) สังกัดสามธาตุที่โคตรจะขัดแย้งกันอย่างน้ำ ลม และไฟ และที่ถูกใจมากที่สุดก็เพราะมันเป็นอาวุธหนึ่งเดียวในเจ็ดอาวุธในตำนานที่สามารถพัฒนาได้

 

ไม่ต้องเจ๋งมากมายอย่างไอ้เจ็ดเปลี่ยนนั่น(ขนาดยังไม่เจ๋งนะนี่)...ตอนนี้ก็พอใจในสิ่งที่มีแล้ว...

.

.

.

 

...เอ่อ...อยากจะบอกว่าถ้ายังไม่พอใจอีก ก็ไม่ต้องลงต้องเล่นมันแล้วล่ะครับเกมเกิมอะไรเนี่ย!! เถื่อนค่อด!!

 

“เออเซ่ แต่ฉันไม่ได้มีอาวุธเทพระดับตำนานนี่หว่า”เด็กหนุ่มบ่นหงุงหงิงพลางหรี่ตามองวิหคเพลิงเหมันต์สลับกับเจ็ดเปลี่ยนแล้วถอนหายใจ

 

เล่นเป็นนักพรตแบบนี้ก็ใช้ได้แต่ยันต์ซะด้วยสิ...

 

“คิมหันต์รู้วิธีเปิดกล่องนี่รึเปล่า?”รัตติถามแต่คิมหันต์ก็ยังเหม่อ...

 

เหมันต์เดินเข้ามาสำรวจกล่องสีทองอย่างใคร่รู้เช่นกัน แต่เท่าที่ดูก็เป็นแค่กล่องลูกบาศก์ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ช่วยแงะกันอยู่นานสองนานก็ไม่มีท่าทีว่าจะหาฝากล่องเจอเลยแม้แต่น้อย

 

เฮ้อ...ทำไมมันไม่มียันต์แบบถาวรเทพๆเซียนๆซักใบมั่งน้อ~

 

จนในที่สุดรัตติก็ตัดสินใจได้ว่าไอเทมเกมนี้ชอบความรุนแรง เลยจัดการโยนมันลงพื้นแล้วกระทืบซ้ำ เหมันต์ไม่ยอมน้อยหน้าด้ามดาบวิหคเพลิงเหมันต์กระแทกเข้าเต็มๆกล่องแล้วมันก็...

 

ขอมาแบบนี้ อยากได้ซักใบมาถ่วงดุลความปิศาจของไอ้พวกนี้เหรอ ด๊ายยยย~!! เอ้าจัดไป!!

 

เพล้ง!!

 

วิ้ง~!! ทันทีที่กล่องแตกแสงสีทองสว่างทำให้ ทั้งสามหลับตาโดยอัตโนมัติ และเมื่อลืมตาขึ้น คิมหันต์ก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความซาบซึ้ง...

 

“อ๊าาาา ยันต์เวทย์ถาวรณ์~!!”เด็กหนุ่มที่กำลังเหม่ออยู่จนถึงเมื่อครู่แทบกระโดดเข้าตะครุบกล่องขนาดยาว 1 ฟุตกว้างครึ่งฟุต และสูงประมาณ 3 นิ้ว สีดำสนิททั้งกล่องดูท่าว่าจะทำจากโลหะชนิดพิเศษ บนฝากล่องแกะเป็นลายเต่าที่มีหางเป็นงู ที่พอจะเดาได้ว่ามันคือ เสวียนอู่ ผู้พิทักษ์แห่งทิศเหนือ ล้อมรอบด้วยอักขระแปลกตาที่มีเพียงคนที่ได้อาชีพนักพรตเท่านั้นที่เข้าใจ

 

ซึ่งมันสลักเอาไว้ว่า...

 

‘ยันต์เก้าดารา’

 

“พวกนายนี่มือเทพฟ้าประทานของแท้~!! ขอหอมแก้มทีเด่ะ!”

 

“เฮ้ยไม่เอา!”แล้วทั้งคู่ก็หลบกันกันเป็นพัลวัน นี่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่ามันบ้ากันเข้าขั้นเป็นแน่แท้...

 

...................................................................

 

            “มีคนเปิดกล่องได้ยันต์เก้าดาราไปแล้วล่ะ”เสียงจาก 003 ทำให้อีกสามคนที่เหลือเกือบสำลักอากาศ เพราะยันต์ที่ว่าพวกเขาเพิ่งจะเอาไปยัดไว้ในกล่องปริศนาที่มีโอกาสดรอปจากสีหาราชทิวาระดับ 80 แค่ 1% ตอนอัพเกรดดันเจี้ยนถ้ำปริศนาเมื่อวานนี้เอง

 

นั่นยังไม่เท่าไหร่หรอก แต่ที่สำคัญที่สุดโอกาสที่จะเปิดได้ของจากกล่องได้ยันต์นั่นก็มีเพียงแค่ 1 ชิ้น จากขยะกว่าสามแสนแบบที่พวกเขาเอาไปยัดๆไว้ซะด้วยสิ

 

            “ไหนใครมันจะโชคดีเวอร์แบบนั้น ขอดูหน้าหน่อยซิ”เมื่อ 002 ยื่นหน้ามาดูเจ้าหล่อนก็อยากจะลงไปดิ้นตายซะตรงนั้นให้ได้

 

            ...ไอ้เด็กนี่อีกแล้ว!!

 

            “ชิ...ไม่ได้การแล้ว” 001 ที่มีสติที่สุดติดต่อไปที่ประชาสัมพันธ์กลางอย่างรวดเร็ว

 

“เรียกประชุมทุกฝ่ายด่วนเลย เออ หมอนั่นไม่ต้อง...ที่ห้องนี้นี่แหละ อืม...ได้ ขอบใจมาก”ชายหนุ่มตัดสายไป แล้วหันไปบอกคนอื่นๆที่กำลังจ้องอยู่หน้าจอตาแทบไม่กระพริบ

 

“เลิกดูได้แล้ว! 002 รีบไปคุ้ยๆเอาเทปบันทึกตั้งแต่เจ้าหนูนี่เริ่มเล่นมาเลย ขอแบบละเอียดยิบเลยนะ 003 ช่วยไปตามท่านประธานมาที ตอนนี้น่าจะไปแอบงีบอยู่ที่ห้องข้อมูล 004 ไปด้วยกันกับ 003 นั่นแหละ ช่วยกันแงะออกมาให้ทันสองทุ่มนะ เราต้องประชุมด่วนแล้ว อาวุธเทพที่ตกมามันมากเกินกว่าจะเรียกได้ว่าปกติ แถมยังไปรวมกันอยู่ที่คนคนเดียวแบบนี้ สมดุลของเกมต้องรวนแน่ๆ”ทั้งสามพยักหน้ารับ

 

“ให้ตายเถอะ...ทำไมเรื่องต้องเกิดในกะตูทุกทีเลยฟร่ะ”เขาบ่นพอเป็นพิธี ก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

“เดี๋ยวฉันจะไปหาพวกฝ่ายเทคนิคหน่อย สองทุ่มตรงเจอกันที่นี่ ห้ามสายแม้แต่วินาทีเดียว เข้าใจ๋?”

 

...................................................................

 

            “...ชิบ!! นี่มันอะไรกันวะ!? ถ้ำนี่มันเป็นดันเจี้ยนสำหรับพวกมือใหม่ระดับ 30-40 ไม่ใช่รึไง ทำไมมันถึงได้ผ่ามามีค้างคาวระดับ 80 เป็นฝูงอย่างงี้ฟะ!?”เด็กหนุ่มผมสีเขียวเจิดจ้าโคตรจะบาดตาสบถออกมาอย่างหงุดหงิดสุดขีดขณะที่เท้าก็ไม่หยุดวิ่ง เรียกสายตาจิกๆกัดๆจากอีกสองที่วิ่งตามมาติดๆได้เป็นอย่างดี

 

            ...ถามตูแล้วจะให้ตูไปตามใคร!!

 

            ทั้งคู่คิดพร้อมกันแล้วเพิ่มจังหวะการสับขาเมื่อไอ้ฝูงค้างคาวนรกที่ว่ากำลังบินตามมาจนแทบจะทันอยู่แล้ว

 

            “คิมหันต์ไอ้กล่องนั่นน่ะของดีไม่ใช่เหรอทำอะไรซักอย่างเซ่!!”รัตติตะโกนถามเสียงดัง

 

            “ก็อยากอยู่หรอกนะ...แต่มันเปิดไม่ได้โว้ย!!”คนถูกถามก็ตะโกนตอบกลับด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน

 

            “เวร!! ไหนว่าของดีห๊ะ!!”

 

            “ไอ้ดีน่ะดีแน่...แต่มันยังไม่ได้ปลดผนึกนี่หว่า! จะใช้ได้ไงเล่า!!” และขณะที่กำลังเถียงกันอย่างออกรส ก็ถูกตบหัวไปคนละทีจากเจ้าของฝ่ามือพิฆาตที่ตอนนี้ขึ้นไปวิ่งนำอยู่หน้าขบวน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มหรี่มองอย่างหงุดหงิดก่อนจะเหลือบไปมองด้านหลังเป็นเชิงเตือน

 

            ...ว่าข้างหลังพวกเอ็งน่ะ นรกรออยู่!!

 

            สองหนุ่มจึงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเผ่นอย่างไม่คิดชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นเทพแห่งความซวยก็คงจะถูกชะตากับพวกเขามากเกินกว่าปกติเป็นแน่แท้เมื่อทางที่ทอดยาวสิ้นสุดลงเบื้องหน้า

 

            เส้นทางรอดตายของพวกเขาถูกตัดวูบด้วยช่องผาลึกที่มองแทบไม่เห็นก้น ผืนดินอยู่ห่างออกไปอีกประมาณ 30 เมตร ซึ่งแน่นอนว่ามนุษย์หน้าไหนก็กระโดดข้ามไปไม่ได้ชัวร์ๆ

 

            ทางตันอีกแล้ว?...ทำไมชีวิตตูถึงมีแต่อุปสรรค?? ตกลงพระเจ้าจะไม่รักตูจริงๆใช่มั๊ย!!!...เด็กหนุ่มคร่ำครวญในใจ พลางขยี้หัวอย่างหงุดหงิด ไม่ทันจะได้สบถสรรเสริญบรรพรุษของใครต่อ ฝูงค้างความที่ใครก็ไม่รู้ออกแบบมาได้โคตรจิตก็ตามพวกเขาทันซะแล้ว...!!

 

            “ตรงนั้น!! คำใบ้!!”คิมหันต์ตะโกนพลางชี้มือไปยังผนังถ้ำที่อยู่ด้านหลังของฝูงค้างคาวซึ่งห่างออกไปราวๆ 15 เมตร แต่เมื่อเห็นชัดๆทั้งสามก็กรอกตาอย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ต้องคิด

 

            “นรก!!”ความหมายเหมือนดังที่พูดทุกประการ ตัวหนังสือขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือเป็นสีทองที่แทบจะเลือนไปกับผนังถ้ำทำให้พวกเขาแกะข้อความนั้นไม่ออก แถมด้วยระยะห่างขนาดนี้ ฝูงค้างคาวผีขนาดนั้น

 

            ฆ่าตูให้ตายเลยง่ายกว่ามั๊ย!!

 

            “คิมหันต์...เหมันต์ กำลังคิดเหมือนที่ผมคิดรึเปล่า?”จู่ๆรัตติก็เอ่ยถาม ฝูงค้างคาวใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

10…เมตร 9…เมตร 8…7

 

            “คิดว่าอาจจะไม่แต่ก็คงใกล้เคียง...”คิมหันต์ตอบก่อนจะหันไปสบตากับอีกคนยังคงยืนนิ่ง

 

            รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนเรียวปากสวย ในขณะที่เด็กหนุ่มผมดำก้าวถอยหลังจนไปยืนอยู่ที่ขอบเหว เหมันต์ถอนหายใจเหนื่อยๆแล้วตามไปสมทบ ส่วนคิมหันต์เองก็กำลังฉีกยิ้มเคร่งขรึม แล้วก้าวตามไปเช่นกัน

 

            “3”รัตติเอ่ยยิ้มๆ

 

            “2”คิมหันต์กล่าวด้วยเสียงหน่ายๆ

 

            “1”เสียงเรียบสนิทดังขึ้นจากเหมันต์ ก่อนที่ดวงตาสามคู่สามสีจะสบกันเป็นครั้งสุดท้าย ต่างคนต่างเห็นแววตาระริกระรี้ที่ซ่อนไม่มิดในดวงตาของอีกฝ่าย!!

 

            “โดด!”สิ้นเสียงร่างสูงโปร่งของทั้งสามก็ดิ่งวูบ รู้สึกถึงสายลมที่พัดผ่านผิวไปอย่างรวดเร็วทำให้รอยยิ้มโรคจิตนิดๆ(?)ของรัตติกว้างขึ้น เด็กหนุ่มเหลือบสายตามองลงไปด้านล่าง อีกไม่กี่สิบเมตรพื้นหินกับรอรับร่างของพวกเขาอยู่

 

            “โอ้ว~ แค่โดนเล็บเฉี่ยวคอก็เจ็บจะแย่ ไม่อยากจะจินตนาการเล้ย ว่าถ้าตกพื้นในสภาพนี้จะซาบซ่าขนาดไหน ร่างกายแหลกเป็นชิ้นๆนี้จะมีกี่คนที่จะได้ลองกันครับ”

 

            “มุกนี้ไม่ขำฟร่ะ ขี้เกียจเข้ามาใหม่อ่ะ”คิมหันต์เถียงพร้อมกับอาการขมวดคิ้วเล็กๆ

 

            “...”โนคอมเม้นจากเหมันต์ ดวงตาครามที่มองพื้นเบื้องล่างฉายชัดถึงความ...นิ่ง

 

            ในขณะนั้นเองเสียงที่ไม่มีใครคาดคิดก็ดังขึ้น...

 

            “โครก~ คราก~”ไม่มีใครคาดคิดจริงๆน่ะแหละ

 

            “แหะๆ แบบว่า...วิ่งไปวิ่งมามันก็เหนื่อยนะครับ แถมสกิลของพลองนี่ก็กินพลังงานสุดๆ จะไม่ให้หิวได้ไงล่ะ”รัตติแก้ตัวพร้อมกับรอยยิ้มชืดๆ ใบหน้าขาวกำลังแดงจัดอายจนแทบจะมุดดินหนี

 

            หือ? เดี๋ยวนะ ดินเหรอ? คนเราล้มต้องรู้จักลุก เมื่อหน้าแตกไปแล้วก็ต้องกลับมาพร้อมกับความด้านที่เหนือชั้นกว่าเดิม(อันนี้ไม่ใช่ละ)

 

            “เอาล่ะ Delete ข้อมูลเมื่อกี้ทิ้งไปซะ คราวนี้จะให้ดูแบบเท่ๆมั่ง”...จะทำได้เร้อ? สองพี่น้องคิดเป็นเสียงเดียวกันขณะมองดูเด็กหนุ่มตรงหน้าควงพลองด้วยท่าทางชำนิชำนาญทั้งที่ยังลอยอยู่กลางอากาศ

 

“เหล่าภูติพรายที่หลับใหลในผืนดิน โปรดฟังวิงวอนมองไปถึงใจข้า แล้วจงสะท้อนกายาให้ข้าเห็น ขอเจ้าเป็นดั่งข้าปารถนา Land Command!”ฉับพลันผนังผาข้างๆก็แปรสภาพ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างตกลงบนผิวน้ำจนเกิดคลื่น จะแปลกหน่อยก็ตรงที่มันเกิดบนผนังหินขัดกับแรงโน้มถ่วงโลกโดยสิ้นเชิง!!

 

หินกลายเป็นของสภาพกึ่งของเหลวลอยวนเหมือนเถาวัลย์มีชีวิตมารัดร่างของแต่ละคนเอาไว้ก่อนจะส่งพวกเขาลงพื้นอย่างช้าๆ

 

“อืม...ครั้งแรกได้แบบนี้ก็ไม่เลว”เด็กหนุ่มฉีกยิ้มหวานหยดทำให้คิมหันต์อดจะคิดตามไม่ได้

 

ถ้าครั้งแรกพี่ได้ขนาดนี้เรียกว่าก็ไม่เลว ถามหน่อยเถอะครับ...ครั้งต่อไปพี่จะสร้างดาวเคราะห์ดวงใหม่ขึ้นมาเลยรึไง(วะ)!?

 

เห็นสีหน้าปุเลี่ยนๆของพี่ชายเหมันต์ก็ตบไหล่เบาๆเป็นเชิงให้กำลังพร้อมกับส่งสายตาบอกประมาณว่า

 

...มันไม่ใช่คน

 

“ถูกต้องที่สุด”เด็กหนุ่มผมเขียวพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะนั่งลงอย่างเหนื่อยใจ เล่นเกมมาไม่ถึงสองอาทิตย์ ระดับพรวดขึ้นมาเป็น 40 กว่าใครก็ว่าเร็วเวอร์ แต่พอมาเจอไอ้คนที่เลื่อนเป็น 22 ได้ตั้งแต่วันแรกแล้วความมั่นใจชักจะหดหาย

 

“เอาล่ะ! หาทางไปต่อกันเถอะครับ!”ไม่สิ...มันพังทลายไปแล้วล่ะ!!

 

...................................................................

 

            “ระดับขึ้นเร็วมาก แต่ก็ไม่ได้เกิดจากความผิดปกติของระบบ ส่วนไอเทมระดับเทพทั้งหมดที่มีอยู่ในครอบครองก็ไม่ใช่การได้มาอย่างผิดกฎ...อืม สงสัยดวงจะดี”เสียงเอื่อยๆเหมือนคนง่วงนอนดังขึ้นจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ

 

            ...ถ้าอย่านั้นรียกว่าดวงดี แล้วคนแบบไหนถึงจะเรียกว่า โชคดีโคตรๆล่ะครับ!? ต้องถูกหวยรางวัลที่ 1 ติดกัน 7 หนรึง๊าย!

 

            “ขอดูสเตตัสของเด็กคนนี้ได้รึเปล่า?”เขาพูดอีกครั้งก่อนจะอ้าปากหาววอด ไม่แคร์สายตาลูกน้องทั้งหลายที่จ้องมาอย่างละเหี่ยใจ

 

            …หัวหน้าแอบอู้ลูกน้องเหนื่อย แต่หัวหน้าหลับ...พวกตูโคตรเหนื่อย!!!!

 

เสียงรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์แรงๆด้วยความหงุดหงิดสุดๆดังขึ้นไม่นาน ค่าสเตตัสของรัตติก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าทุกคน เสียงอุทานอย่างไม่อยากเชื่อดังขึ้นไม่หยุด มันน่าเหลือเชื่อจริงๆนั่นแหละก็คนดีๆที่ไหนมันจะมีได้แบบนี้บ้าง...

           

ผู้เล่น รัตติ        Lv. 22 Class 1<beginner>

HP       413      MP       2608

ATK      20        DEF     20

            STR     5          VIT       5

            INT       5          AGI      5

            DEX     5          CHE     30

LUK     50       

           

            ไอ้ที่โผล่พรวดมา 50 น่ะ ดวงล้วนๆ!! มันระดับ 22 จริงเปล่าวะ ไม่อยากจะเชื่อเลยโว้ยย!! แม้แต่ชายหนุ่มผู้ดูเหมือนจะไม่ทุกข์ร้อน เรื่องที่ลูกน้องจะโหมงานหนักกันไม่ได้หลับได้นอน ก็ขยี้ตาดูไปสามรอบ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง

 

            “ATK 20? เป็นไปไม่ได้น่า!! เจ้าเด็กฆ่าพยัคฆ์ลายวรุณด้วยดาบสั้นของผู้เริ่มต้นมาแล้วนะ แล้วไอ้พลังเวทย์มหาศาลนั่นมันอะไร!? ให้ตายเถอะ!! ฉันไม่เคยเห็นค่าสเตตัสใครมั่วได้ขนาดนี้มาก่อนเลย!!”002 พูดเสียงแหลมสูง

 

            “เรื่องที่ว่าพลังโจมตีนั่นโดนจุดตายทั้งนั้นครับ เลยฆ่าได้สบายๆ ส่วนพลังเวทย์นั่นน่าจะเป็นผลมาจากการใช้เวทย์ชั้นสูงติดต่อกันน่ะครับ”004 ตอบทีละคำถาม

 

            “ปัญหาอยู่ที่ค่า LUK ที่มันพรวดพราดออกมาโคตรเยอะกดค่าอื่นจนตกต่ำนั่นต่างหากล่ะ ข้อมูลตอน Lv.1 ล่ะครับ?”เด็กหนุ่มหันไปถามหัวหน้าฝ่ายเทคนิค หรือโค้ดเนม 006

 

            “ไม่มี”เสียงตอบง่ายๆดังขึ้นจากคนถูกถาม

 

            “ไม่มี?”เขาทวนคำของ 006 อย่างไม่อยากจะเชื่อ

 

            “อืม...ไม่มี”ชายหนุ่มยักไหล่ด้วยท่าทางกวนๆก่อนจะเอ่ยต่อ

 

“AI เป็นคนจัดการน่ะเพราะผู้เล่นคนที่ 10 ล้านน่ะกลัวให้คนจริงๆไปจัดการจะเผลอหลุดหัวเราะสมน้ำหน้า เอ๊ย! หลุดบอกอะไรไป เลยไม่มีไง นายก็น่าจะรู้นี่ AI ของบริษัทเก็บข้อมูลได้ก็จริง แต่เจาะเอาออกมาโคตรจะยากเลย เจ้าหล่อนให้เหตุผลว่า...ถึงมีก็เปิดเผยไม่ได้ แค่นี้ก็ก้าวก่ายสิทธิส่วนตัวของผู้เล่นมากเกินไปแล้ว”รูปประโยคประดุจจะมีสาระแต่ขอโทษ น้ำเสียงโคตรจะกวนตรีนเลยว่ะ หลายคนส่งเสียง เฮอะ! ออกมาอย่างขัดใจ แล้วก็หันไปช่วยกันวิเคราะห์แก้ปัญหานี้อีกครั้ง

 

“อืม...ลดอัตราการดรอปลงมาอีก หรือจะเพิ่มความยากของการทำเควสดี?”001 เสนอ

 

“0.02% จากบอสระดับ 70 ขึ้นไป(โหดเล็กน้อย...มั้ง? บอสมันก็แค่เก่งกว่าตัวทั่วไปนิดๆ เรียกลูกน้องออกมาช่วยรุมได้ร้อยสองร้อยตัวเอ๊ง อันนี้โหดแค่เล็กน้อย) 0.001% จากมอนเตอร์ธรรมดาที่ระดับไม่ต่ำกว่า 90 (โหดน้อยมากถึงปานกลาง แค่มันจะอยู่เป็นฝูง ต่ำๆก็สามสิบสี่สิบตัว ไม่ค่อยจะโหดเล้ย~) เควสยากสุดหินระดับ SS คลาส(โหดโคตรๆ ตอนนี้ยังไม่มีใครเคยเคลียร์ แม้แต่คนที่ขึ้นชื่อว่ารอบรู้เรื่องเควสมากขนาดไหนก็ยังต้องกุมขมับ)

 

ในดันเจี้ยนสุดโหดค่าเฉลี่ยต่ำๆสำหรับปาร์ตี้ไม่ต่ำกว่า 50 คน ระดับ 100 ขึ้นไป(เกมนี้ผู้เล่นระดับสูงสุดยังแค่ 98 นะครับ) หรือเป็นรางวัลจากระบบ แต่ก็ปลดผนึกไม่ได้ ตายก็หายจ้อย(ไม่ค่อยจะงกเลยเกมนี้!! ของฟรียังใช้แล้วทิ้งอีก) ยังโหดไม่พอเหรอ?”หัวหน้าฝ่ายไอเทมเจ้าของโค้ดเนม 005 แจกแจงยาวเหยียด

 

“โอ้...ขนาดนั้นแล้วเหรอ?”เจ้าของตำแหน่งประธานถามเสียงใส 005 จิกสายตาอย่างอาฆาต

 

“ก็ใครสั่งปรับล่ะครับ?”

 

“อุ๊ย! เค้าเปล่านะตัวเอง”ชายหนุ่มว่าเสียงสูงอย่างมีพิรุธ ไหนจะท่าทางปัญญาอ่อนนั่นก็ยิ่งชวนให้ยกเท้าขึ้นสะกิดจริงๆให้ดิ้นตาย

 

            “เอาเถอะๆ แล้วเรื่องนี้จะเอายังไง ระดับ 22 ยังขนาดนั้น ถ้าเด็กนี่ระดับสูงไปมากกว่านี้ฉันไม่อยากจะคิดแล้วนะ”007 หญิงสาวที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยพลางถอนหายใจ หัวหน้าฝ่ายภารกิจอย่างเธอก็จนใจจะออกความอะไรมากมายเพราะที่เกี่ยวข้องก็มีแค่เควสระกับ SS คลาสเท่านั้นเอง

 

            “เอางี้!”ท่านประธานคนเก่งเอ่ยอย่างรื่นเริง ดีดนิ้วดังเป๊าะ แล้วร่ายความคิดที่ดูมีเหตุมีผลอย่างไม่น่าเชื่อออกมา

 

            “เพิ่มกฎเข้าไปว่าหากฆ่าสัตว์อสูรที่ระดับมากกว่ากันเกินในระดับนึง จะไม่ได้ของตอบแทนใดๆ ทั้งค่าประสบการณ์และไอเทม ยกเว้นวัตถุดิบจากการชำแหละ ยังไงๆก็ไม่ค่อยมีคนกล้าบ้าบิ่นขนาดท้าชนกับพวกระดับสูงกว่าขนาดนั้นอยู่แล้ว กักระดับเจ้าหนูนั่นได้ แล้วลดความเป็นไปได้ที่จะครอบครองไอเทมระดับเทพไปด้วยในตัว”

 

            “มีเหตุผลดี แต่ผู้เล่นคนอื่นล่ะคะ?”002 แย้งขึ้นมาเล็กน้อย

 

            “ไม่มีปัญหาแน่นอนอยู่แล้ว ถามหน่อยสิว่ามีใครคิดจะทำแบบเด็กคนนี้บ้าง? ปกติห่างกันเกิน 5 ระดับก็ไม่มีใครกล้าแหยมแล้วล่ะ”003 ตอบให้แทน พลางพยักเพยิดไปทางจอภาพที่กำลังแสดงการฆ่าล้างบางพยัคฆ์สายวสันต์อย่างปราณี(!?)

 

            เห็นภาพแบบนั้น 001 ก็เอ่ยขึ้นยิ้มๆ

 

            “...อืม กล้าน่าดูเลยเนอะ”ไม่ใช่แค่กล้าน่าดู แต่มันเรียกบ้าขั้นเทพ!!

 

            “ซัก 20 แล้วกันนะฉันว่า เผื่อพวกคนเก่งๆหน่อย”007 เสนอบ้าง ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดนี้

 

            “ตกลงทุกคนเห็นสมควร การประชุมยุติ ฉันกลับไปนอน เอ๊ย! ไปหาข้อมูลต่อได้แล้วใช่มะ?”เลี่ยงได้เป็นเลี่ยง อู้ได้เป็นอู้เลยนะเฮีย

 

            “...ก่อนไปอย่าลืมทำงานให้เสร็จก่อนสิครับ ท่านประธาน”ควับ!! มือแข็งแรงของ 001 เอื้อมมาคว้าไหล่ของชายหนุ่มไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะแสยะยิ้ม

 

            “แหมๆ ในที่สุดก็ได้ฤกษ์สางงานซะทีนะครับ…หึหึหึ”

 

………………………………………………….

 

            ...ไม่มีใครได้อะไรมาโดยไม่สูญเสีย แน่นอนว่ารัตติที่เป็นเพียงมนุษย์(?)ธรรมดาคนหนึ่ง ก็หนีไม่พ้นกฎข้อนี้เช่นกัน...

 

            อ้อ...ข้อมูลของ 006 ไม่ได้บวกสเตตัสชุดเกราะของระบบเข้าไปนะเออ...คึคึคึ พวกผู้ออกแบบเกมจะรู้เมื่อไหร่ บุญกรรมมันจะพาไปเอง...