ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16 : กว่าจะรู้สึก (แก้ไข)
Chapter 16
ผมจีมินเอง ผู้ที่ความรู้สึกช้า ปิดเทอมตอนแรกๆผมก็ใช้เวลาว่างเป็นประโยชน์นะครับ แต่พอมีคนคนนึงจากผมไป ผมกลับใช้เวลาไม่เป็นประโยชน์ จนพี่ยูนกิ ลากผมไปนู้นไปนี้ แต่มันก็ทำอะไรผมไม่ได้เลย
"ไอ้จีมมมมมม"เสียงใครสักคนเรียกผม แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะผมอยู่ในห้องนอนตัวเองในตอนนี้ ผมลุกออกจากห้อง เดินลงไปยังข้างล่าง
"ห้ะ มีไร พี่"ที่แท้ก็พี่ยูนกินั้นเอง
"ถามจริงแกเป็นไรว่ะ หรือว่าน้องมี่จากมึงไป มึงเลยเศร้าขนาดนี้ห้ะ"นั้นสินะอาจจะเป็นอย่างที่พี่ยูนกิพูดก็เป็นได้
"ก็อาจจะใช่ก็ได้นะพี่"
"ความรู้สึกช้าไปนะ กว่าจะรู้สึกเป็นไงอะมึง น้องเค้าก็ไม่อยู่แล้ว ดีใจด้วยนะ"พี่ยูนกิพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดตลก พูดจบก็ตบที่บ่าผม
"เฮ้อ พี่ พ่อแม่อะ"
"ไม่รู้อะ ออกไปทำงานมั้ง"
"อ่อหรอกหรอ งั้นผมไปบ้านไปแทนะ"
"อืมๆ"พูดจบก็เดินไปยังบ้านไอแท
บ้านแท
"ไอแท"ไอแทที่ตอนนี้กำลังกินข้าว
"ว่า"มึงยังไม่เงยหน้ามามองกูเลย
"ก็เปล่า ไม่มีไรหรอก"
"เอ้า แล้วมึงมาบ้านกูทำไม ไม่ใช่ว่าคิดถึงใครบ้างคนอ่อว่ะ ถึงมา"เหมือนมึงรู้
"ก..ก็เอ่อเปล่า ไม่ได้คิดถึงใครสักหน่อย อะไรของมึงว่ะ แม่งไม่อยู่บ้านมึงละ เอ่อ ไม่ได้หนิ งั้นกูอยู่บ้านมึงต่อนั้นแหละ" พูดจบผมก็นั่งลงข้างไอแทที่ตอนนี้มันกำลังกินและก็กิน
"เอ้า อะไรของมึงว่ะ"มันพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
"เอ่อ มิน ใครเป็นประธานคณะเราปีนี้"พี่จินที่เดินลงมาจากข้างบนบ้าน เอ่ยถาม
"อ่อ พวกผมเองละครับ มีไรหรึเปล่าครับ"เห็นพวกผมเป็นคนแบบนี้ พวกผมก็เปนประธานคณะ และประธานชมรมนะครับ
"ก็ไม่มีไรหรอก ก็ถามเฉยๆ แล้วไอหมาเมื่อไรจะหยุดกิน"
"แหม ที่พี่กินเยอะกว่าผม ผมยังไม่บ่นเลย"พูดจบผมก็ก้มหน้ากินต่อ
"แล้วแต่ใครแคร์ เป็นแกกับจองกุก"
แค่ก แค่ก ถึงกับสำลักข้าว
"อะ น้ำๆ เดี๋ยวมึงตายก่อนเปิดเทอม"ผมยืนแก้วน้ำไปให้ไอแท
"อ๊าาา เกือบตาย ทำไมพี่ถึงถามอะ"ผมหันไปถามพี่จิน ที่นั่งตรงข้างหน้า
"ก็ถาม ทำไมตอบไม่ได้ ระวังนะ ไอหมา เดี๋ยวมันเข้ามหาลัยแล้ว เดี๋ยวนกแดกนะ"พี่จินพูดพร้อมกับเอามือขยี้ผมของผม? ผมของน้องแทเอง
"ผมรู้แล้วน่า แต่ให้ทำไงได้ผมไม่พร้อม ต่อให้ผมพร้อม ผมก้ไม่อยากยุ่งกับมันอะ"
"ทำไมมึงไม่อยากยุ่งกับมัน หรือเพราะมึงทำใจไม่ได้ว่ะ ที่ต้องเสียใจ"ไอแทมันเริ่มหน้าเศร้า เหมือนมันจะร้องไห้
"ก...กูไม่แนใจ แต่ก็คงอาจจะใช่"หน้าไอแทมันเริ่มแดงมาก ตามันก้เริ่มแดง
"พี่จิน ผมไม่อยากเสียใจอะ"
"แกไม่ต้องกลัว พวกเราทุกคนจะช่วยแกเอง"พี่จินกุมมือไอแทเพื่อเปนการปลอบ
"ใช่เว้ยมึง มึงไม่ต้องเสียใจ ถ้ามึงได้อธิบายความในใจมึงไป ต่อให้ผลมันจะออกมาดีหรือไม่ดีมึงก็อย่าไปเศร้า ผู้ชายมีอีกเยอะแยะ อย่าไปสนใจมัน"จู่ๆ ไอแทมันก็มากอดผม พร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา
"ฮ....อึก มึง ฮืออออ ก...กูจะพยายาม อึก ฮึก"ผมกอดตอบมัน พร้อมพูดปลอบใจ
"มึงไม่ต้องร้องไห้ กูจะอยู่ข้างมึงต่อไป ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น"
"ไอหมา ไอมิน"พี่จินที่หันมาพูดพร้อมกับทำสีหน้าแปลกๆ
"อะไรหรอพี่"
"คือ เมื่อกี้ไอกุกมันมาเว้ย แล้ว เหมือนมันเห็นพวกมึงกอดกันมันเลยเดินออกไป ไอแทมึงอาจจะมีสิทธิ์ ที่จะได้ไอกุกเป็นผัว"
"ห..หรอพี่ อึก"ไอแทมันผละกอดออกจากผมก่อนจะหันไปหาพี่จิน
"ก็คงงั้นมั้ง ไม่รู้อะ"
"มึงแดกข้าวต่อเหอะ"
"อ..อืม"พูดจบไอแทก็ก้มหน้ากินข้าวพร้อมกับน้ำตา
และหลังจากนั้นพวกเราก็ต่างคนต่าใช้ชีวิตเหมือนเดิม ใช้กิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม จนผ่านมา 2-3 อาทิตย์ และมหาลัยของพวกเราก็เปิดสักที จะได้รับน้องกันแล้วสินะ
อังยองงงง อันนี้ไรท์แก้ใหม่ แต่งใหม่หมดเลย แหะๆ เพราะอันที่แล้วมันงงๆ ไรท์เลยเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่ คำผิดอาจจะเยอะอยู่ คง มปร. มั้ง
ผมจีมินเอง ผู้ที่ความรู้สึกช้า ปิดเทอมตอนแรกๆผมก็ใช้เวลาว่างเป็นประโยชน์นะครับ แต่พอมีคนคนนึงจากผมไป ผมกลับใช้เวลาไม่เป็นประโยชน์ จนพี่ยูนกิ ลากผมไปนู้นไปนี้ แต่มันก็ทำอะไรผมไม่ได้เลย
"ไอ้จีมมมมมม"เสียงใครสักคนเรียกผม แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะผมอยู่ในห้องนอนตัวเองในตอนนี้ ผมลุกออกจากห้อง เดินลงไปยังข้างล่าง
"ห้ะ มีไร พี่"ที่แท้ก็พี่ยูนกินั้นเอง
"ถามจริงแกเป็นไรว่ะ หรือว่าน้องมี่จากมึงไป มึงเลยเศร้าขนาดนี้ห้ะ"นั้นสินะอาจจะเป็นอย่างที่พี่ยูนกิพูดก็เป็นได้
"ก็อาจจะใช่ก็ได้นะพี่"
"ความรู้สึกช้าไปนะ กว่าจะรู้สึกเป็นไงอะมึง น้องเค้าก็ไม่อยู่แล้ว ดีใจด้วยนะ"พี่ยูนกิพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดตลก พูดจบก็ตบที่บ่าผม
"เฮ้อ พี่ พ่อแม่อะ"
"ไม่รู้อะ ออกไปทำงานมั้ง"
"อ่อหรอกหรอ งั้นผมไปบ้านไปแทนะ"
"อืมๆ"พูดจบก็เดินไปยังบ้านไอแท
บ้านแท
"ไอแท"ไอแทที่ตอนนี้กำลังกินข้าว
"ว่า"มึงยังไม่เงยหน้ามามองกูเลย
"ก็เปล่า ไม่มีไรหรอก"
"เอ้า แล้วมึงมาบ้านกูทำไม ไม่ใช่ว่าคิดถึงใครบ้างคนอ่อว่ะ ถึงมา"เหมือนมึงรู้
"ก..ก็เอ่อเปล่า ไม่ได้คิดถึงใครสักหน่อย อะไรของมึงว่ะ แม่งไม่อยู่บ้านมึงละ เอ่อ ไม่ได้หนิ งั้นกูอยู่บ้านมึงต่อนั้นแหละ" พูดจบผมก็นั่งลงข้างไอแทที่ตอนนี้มันกำลังกินและก็กิน
"เอ้า อะไรของมึงว่ะ"มันพูดทั้งๆที่ข้าวยังเต็มปากอยู่
"เอ่อ มิน ใครเป็นประธานคณะเราปีนี้"พี่จินที่เดินลงมาจากข้างบนบ้าน เอ่ยถาม
"อ่อ พวกผมเองละครับ มีไรหรึเปล่าครับ"เห็นพวกผมเป็นคนแบบนี้ พวกผมก็เปนประธานคณะ และประธานชมรมนะครับ
"ก็ไม่มีไรหรอก ก็ถามเฉยๆ แล้วไอหมาเมื่อไรจะหยุดกิน"
"แหม ที่พี่กินเยอะกว่าผม ผมยังไม่บ่นเลย"พูดจบผมก็ก้มหน้ากินต่อ
"แล้วแต่ใครแคร์ เป็นแกกับจองกุก"
แค่ก แค่ก ถึงกับสำลักข้าว
"อะ น้ำๆ เดี๋ยวมึงตายก่อนเปิดเทอม"ผมยืนแก้วน้ำไปให้ไอแท
"อ๊าาา เกือบตาย ทำไมพี่ถึงถามอะ"ผมหันไปถามพี่จิน ที่นั่งตรงข้างหน้า
"ก็ถาม ทำไมตอบไม่ได้ ระวังนะ ไอหมา เดี๋ยวมันเข้ามหาลัยแล้ว เดี๋ยวนกแดกนะ"พี่จินพูดพร้อมกับเอามือขยี้ผมของผม? ผมของน้องแทเอง
"ผมรู้แล้วน่า แต่ให้ทำไงได้ผมไม่พร้อม ต่อให้ผมพร้อม ผมก้ไม่อยากยุ่งกับมันอะ"
"ทำไมมึงไม่อยากยุ่งกับมัน หรือเพราะมึงทำใจไม่ได้ว่ะ ที่ต้องเสียใจ"ไอแทมันเริ่มหน้าเศร้า เหมือนมันจะร้องไห้
"ก...กูไม่แนใจ แต่ก็คงอาจจะใช่"หน้าไอแทมันเริ่มแดงมาก ตามันก้เริ่มแดง
"พี่จิน ผมไม่อยากเสียใจอะ"
"แกไม่ต้องกลัว พวกเราทุกคนจะช่วยแกเอง"พี่จินกุมมือไอแทเพื่อเปนการปลอบ
"ใช่เว้ยมึง มึงไม่ต้องเสียใจ ถ้ามึงได้อธิบายความในใจมึงไป ต่อให้ผลมันจะออกมาดีหรือไม่ดีมึงก็อย่าไปเศร้า ผู้ชายมีอีกเยอะแยะ อย่าไปสนใจมัน"จู่ๆ ไอแทมันก็มากอดผม พร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมา
"ฮ....อึก มึง ฮืออออ ก...กูจะพยายาม อึก ฮึก"ผมกอดตอบมัน พร้อมพูดปลอบใจ
"มึงไม่ต้องร้องไห้ กูจะอยู่ข้างมึงต่อไป ไม่ว่าจะเกิดไรขึ้น"
"ไอหมา ไอมิน"พี่จินที่หันมาพูดพร้อมกับทำสีหน้าแปลกๆ
"อะไรหรอพี่"
"คือ เมื่อกี้ไอกุกมันมาเว้ย แล้ว เหมือนมันเห็นพวกมึงกอดกันมันเลยเดินออกไป ไอแทมึงอาจจะมีสิทธิ์ ที่จะได้ไอกุกเป็นผัว"
"ห..หรอพี่ อึก"ไอแทมันผละกอดออกจากผมก่อนจะหันไปหาพี่จิน
"ก็คงงั้นมั้ง ไม่รู้อะ"
"มึงแดกข้าวต่อเหอะ"
"อ..อืม"พูดจบไอแทก็ก้มหน้ากินข้าวพร้อมกับน้ำตา
และหลังจากนั้นพวกเราก็ต่างคนต่าใช้ชีวิตเหมือนเดิม ใช้กิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม จนผ่านมา 2-3 อาทิตย์ และมหาลัยของพวกเราก็เปิดสักที จะได้รับน้องกันแล้วสินะ
อังยองงงง อันนี้ไรท์แก้ใหม่ แต่งใหม่หมดเลย แหะๆ เพราะอันที่แล้วมันงงๆ ไรท์เลยเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่ คำผิดอาจจะเยอะอยู่ คง มปร. มั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น